လူသေရင် ဘာဖြစ်သွားသလဲ

ဘုရားသခင်က ပထမလူသားအာဒံကို “ဥယျာဉ်ထဲမှာရှိတဲ့ အပင်အားလုံးရဲ့အသီးကို မင်း စိတ်ကြိုက်စားခွင့်ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကောင်းအဆိုး သိကျွမ်းရာအပင်ရဲ့ အသီးကိုတော့ မစားနဲ့။ စားတဲ့နေ့မှာ မင်း သေကိုသေရမယ်” လို့ ပြောထားတာကို ကမ္ဘာဦးကျမ်းရဲ့ ဖန်ဆင်းခြင်းမှတ်တမ်းမှာ ဖတ်ရတယ်။ (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၆၊ ၁၇) ရိုးရှင်းတဲ့ အဲဒီမိန့်မှာချက်ကို နာခံမယ်ဆိုရင် အာဒံ သေရမှာ မဟုတ်ဘဲ ဧဒင်ဥယျာဉ်မှာ ဆက်နေထိုင်နိုင်မယ်။

အာဒံဟာ နာခံမှုပြပြီး ထာဝစဉ်အသက်ရှင်ဖို့ ရွေးချယ်မယ့်အစား ဘုရားသခင့်မိန့်မှာချက်ကို မနာခံဘဲ ဇနီးဧဝ ကျွေးတဲ့ တားမြစ်ထားတဲ့အသီးကို စားလိုက်တယ်။ (ကမ္ဘာဦး ၃:၁-၆) အဲဒီမနာခံခြင်းရဲ့ အကျိုးဆက်တွေကို ကျွန်တော်တို့ အခုထိ ခံစားနေရတုန်းပဲ။ “အပြစ်ဟာ လူတစ်ယောက်ကြောင့် လူ့လောကထဲ ရောက်လာတယ်။ အပြစ်ကြောင့် သေခြင်းလည်း ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ ဒါကြောင့် လူအားလုံးဟာ အပြစ်ရှိသူတွေ ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် သေဆုံးကြရတယ်” လို့ တမန်တော်ပေါလု ရှင်းပြတယ်။ (ရောမ ၅:၁၂) အဲဒီ “လူတစ်ယောက်” ဆိုတာ အာဒံပဲ။ အပြစ်ဟာ ဘာလဲ၊ အပြစ်က ဘယ်လိုနည်းနဲ့ သေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေတာလဲ။

ဘုရားသခင့်ပညတ်ကို အာဒံ တမင်တကာ မနာခံတာဟာ အပြစ်ပဲ။ (၁ ယောဟန် ၃:၄) အာဒံကို ဘုရားသခင် ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း အပြစ်ကြောင့် သေကြရတယ်။ အာဒံနဲ့ သူ့မျိုးဆက်တွေက ဘုရားရဲ့ ပညတ်တွေကို နာခံနေသရွေ့ အပြစ်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ သေရမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘုရားသခင်က လူတွေကို သေဖို့မဟုတ်ဘဲ ထာဝစဉ်အသက်ရှင်ဖို့ ဖန်ဆင်းထားတာ။

ကျမ်းစာပြောထားသလိုပဲ ‘လူအားလုံး သေဆုံးရတယ်’ ဆိုတာ ရှင်းနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သေပြီးတဲ့နောက် ခန္ဓာကိုယ်ထဲက အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုခု ဆက်အသက်ရှင်နေသလား။ ဝိညာဉ်လို့ခေါ်တဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု မသေဘူးလို့ လူအများ ပြောကြတယ်။ အဲဒီလိုပြောတာဟာ အာဒံကို ဘုရားသခင် လိမ်ညာခဲ့တယ်လို့ ပြောရာရောက်တယ်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့လဲ။ လူသေပြီးနောက် ဝိညာဉ်ဟာ တစ်နေရာရာမှာ ဆက်အသက်ရှင်နေမယ်ဆိုရင် အပြစ်ကြောင့် သေရမယ်ဆိုတဲ့ ဘုရားရဲ့စကားနဲ့ ဆန့်ကျင်နေလိမ့်မယ်။ “ဘုရားသခင်ဘက်က မုသားပြောဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး” လို့ ကျမ်းစာပြောတယ်။ (ဟီဘရူး ၆:၁၈) “မင်းတို့ လုံးဝ သေမှာမဟုတ်ဘူး” လို့ ဧဝကို ပြောခဲ့တဲ့ စာတန်ကသာ လိမ်နေတာ။—ကမ္ဘာဦး ၃:၄။

ဝိညာဉ်မသေနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ သွန်သင်ချက်ဟာ မုသာဆိုရင် လူသေတဲ့အခါ ဘာဖြစ်သွားသလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းပေါ်လာတယ်။

သမ္မာကျမ်းစာက အမှားတွေကို တည့်မတ်ပေး

“ယေဟောဝါဘုရားက လူကို မြေမှုန့်နဲ့ ပုံဖော်ပြီး နှာခေါင်းထဲ အသက်စွမ်းအားကို မှုတ်လိုက်တဲ့အခါ လူဟာ အသက်ရှင်သူ ဖြစ်လာတယ်” လို့ ကမ္ဘာဦးကျမ်းရဲ့ ဖန်ဆင်းခြင်းမှတ်တမ်းမှာ ပြောတယ်။ “အသက်ရှင်သူ” ဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ ဟီဘရူးစကားလုံး နီးဖက်ရှ် ကနေ ပြန်ဆိုထားတာဖြစ်တယ်။ “အသက်ရှူနေတဲ့သတ္တဝါ” လို့အဓိပ္ပာယ်ရတယ်။—ကမ္ဘာဦး ၂:၇။

ဘုရားသခင်က အာဒံကို “အသက်စွမ်းအား” ပေးတဲ့အခါ အာဒံဟာ အသက်ရှင်သူဖြစ်လာတယ်လို့ ကျမ်းစာပြောတယ်။ အာဒံကို မသေနိုင်တဲ့ဝိညာဉ် ပေးတယ်လို့ ကျမ်းစာ မပြောဘူး။ “မသေနိုင်တဲ့ဝိညာဉ်” ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းကို ကျမ်းစာမှာ သင် ဘယ်လောက်ရှာရှာ တွေ့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။

လူမှာ မသေနိုင်တဲ့ဝိညာဉ်ရှိတယ်လို့ ကျမ်းစာ မပြောဘူး။ ဒါဆိုရင် မသေနိုင်တဲ့ဝိညာဉ်ရှိတယ်လို့ ဘာသာအများစု ဘာကြောင့် သင်ပေးတာလဲ။ တကယ်တော့ ဒီအယူဟာ ရှေးအီဂျစ်နိုင်ငံကနေ အစပြုခဲ့တာ။

အယူမှားသွန်သင်ချက် ပျံ့နှံ့လာ

ဘီစီ ငါးရာစု၊ ဂရိသမိုင်းပညာရှင် ဟီရိုဒိုးတပ်စ်က အီဂျစ်တွေဟာ “မသေနိုင်တဲ့ဝိညာဉ်အယူကို လက်ခံသူတွေထဲမှာ ဦးဆုံးပဲ” လို့ဆိုတယ်။ ရှေးခေတ် ဗာဗုလုန်လူမျိုးတွေလည်း အဲဒီအယူကို လက်ခံကြတယ်။ ဘီစီ ၃၃၂၊ အရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသကို မဟာအလက်ဇန္ဒား သိမ်းပိုက်လိုက်ချိန်မှာ ဂရိအတွေးအခေါ်ပညာရှင်တွေဟာ မသေနိုင်တဲ့ဝိညာဉ်အယူကို လူကြိုက်များအောင် လုပ်ခဲ့တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ဂရိအင်ပါယာတစ်ခွင် အဲဒီအယူ ပျံ့နှံ့သွားတယ်။

အေဒီပထမရာစုမှာ အက်ဆင်းနဲ့ ဖာရိရှဲဆိုတဲ့ အထင်ကရ ဂျူးဘာသာရေးဂိုဏ်းနှစ်ခုက လူသေပြီးနောက် ဝိညာဉ် ဆက်အသက်ရှင်နေတယ်လို့ သင်ပေးတယ်။ “ဝိညာဉ်မသေနိုင်ဆိုတဲ့အယူဟာ ဂရိအတွေးအခေါ်၊ အဓိကအားဖြင့် ပလေတိုရဲ့အတွေးအခေါ်ကနေ ဂျူးတွေဆီ ရောက်လာတာ” လို့ ဂျူးစွယ်စုံကျမ်းမှာ ဖော်ပြတယ်။ ပထမရာစု ဂျူးသမိုင်းပညာရှင် ဂျိုစီဖတ်စ်ကလည်း အဲဒီအယူကို ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်အဖြစ် မဟုတ်ဘဲ “ဂရိတွေရဲ့ ယုံကြည်ချက်၊” ဒဏ္ဍာရီပေါင်းချုပ်အဖြစ် ယူမှတ်ခဲ့တယ်။

ဂရိယဉ်ကျေးမှု ပျံ့နှံ့လာတာနဲ့အမျှ ခရစ်ယာန်တွေလည်း အဲဒီအယူမှားသွန်သင်ချက်ကို လက်ခံလာကြတယ်။ “မြင့်မြတ်တဲ့နေရာမှာရှိခဲ့တဲ့ ဝိညာဉ်ဟာ အခုတော့ အဆင့်နိမ့်တဲ့ ဒီလောကမှာ အသက်ရှင်နေရတယ်ဆိုတဲ့ ပလေတိုရဲ့အယူအဆဟာ ပလေတိုရဲ့ အတွေးအခေါ်နဲ့ ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ပေါင်းစည်းပေးဖို့ လွယ်ကူစေတယ်” လို့ သမိုင်းပညာရှင် ယိုနာ လန်ဒရင်းက ပြောတယ်။ ဒီနည်းနဲ့ ဝိညာဉ်မသေနိုင်ဆိုတဲ့အယူဟာ ချာ့ချ်ထဲ စိမ့်ဝင်လာပြီး “ခရစ်ယာန်” တွေရဲ့ အဓိကသွန်သင်ချက် ဖြစ်လာတယ်။

‘အမှန်တရားက လွတ်မြောက်စေလိမ့်မယ်’

“နောင်တစ်ချိန်မှာ လူတချို့က ဘုရားဆီကလာတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ မှားယွင်းတဲ့စကားတွေ၊ နတ်ဆိုးတွေရဲ့ သွန်သင်ချက်တွေကို နားယောင်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းကို စွန့်သွားလိမ့်မယ်လို့ ဘုရားသခင့် စွမ်းအားတော်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဆိုထားတယ်” ဆိုပြီး ပထမရာစုမှာ တမန်တော်ပေါလု သတိပေးခဲ့တယ်။ (၁ တိမောသေ ၄:၁) အဲဒီသတိပေးချက်အတိုင်း ဖြစ်လာတယ်။ ဝိညာဉ်မသေနိုင်ဆိုတဲ့ အယူဟာ “နတ်ဆိုးတွေရဲ့ သွန်သင်ချက်တွေ” ထဲက တစ်ခုပဲ။ အဲဒီအယူကို ကျမ်းစာ မထောက်ခံဘူး။ ရှေးအယူမှားဘာသာတွေနဲ့ အတွေးအခေါ်ပညာတွေကနေ ဆင်းသက်လာလို့ပဲ။

“အမှန်တရားကိုပါ သိရလိမ့်မယ်။ အဲဒီအမှန်တရားက ခင်ဗျားတို့ကို လွတ်မြောက်စေလိမ့်မယ်” လို့ ယေရှုပြောခဲ့တာ ဝမ်းသာစရာပဲ။ (ယောဟန် ၈:၃၂) တိကျမှန်ကန်တဲ့ ကျမ်းစာအမှန်တရားကို သိထားတာက ကမ္ဘာ့ဘာသာအများစု အားပေးအားမြှောက်ပြုတဲ့၊ ဘုရားကို ရှုတ်ချရာရောက်တဲ့ သွန်သင်ချက်တွေ၊ အမူအကျင့်တွေကနေ လွတ်မြောက်စေတယ်။ ဒါ့အပြင် ကျမ်းစာအမှန်တရားက သေခြင်းနဲ့ဆက်နွှယ်နေတဲ့ ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေ၊ အယူသီးမှုတွေရဲ့ အချုပ်အနှောင်ကနေလည်း လွတ်မြောက်စေတယ်။—“လူသေရင် ဘယ်ရောက်သွားသလဲ” လေးထောင့်ကွက်ကို ကြည့်ပါ။

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဖန်ဆင်းရှင်ဟာ လူတွေကို ကမ္ဘာပေါ်မှာ အနှစ် ၇၀၊ ၈၀ လောက်ပဲ အသက်ရှင်ပြီးနောက် တခြားတစ်နေရာရာမှာ ထာဝစဉ်အသက်ရှင်ဖို့ ဖန်ဆင်းခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ လူတွေကို ဖန်ဆင်းရတဲ့ မူလရည်ရွယ်ချက်က နာခံမှုရှိသူတွေအဖြစ် ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ထာဝစဉ်အသက်ရှင်ဖို့ပဲ။ အဲဒီမွန်မြတ်တဲ့ရည်ရွယ်ချက်က လူတွေအပေါ်ထားတဲ့ ဘုရားရဲ့မေတ္တာကို ပေါ်လွင်စေတယ်။ အဲဒီရည်ရွယ်ချက် ပျက်စီးသွားမှာ မဟုတ်ဘူး။ (မာလခိ ၃:၆) ဆာလံကျမ်းရေးသူက “ဖြောင့်မတ်သူတွေဟာ ကမ္ဘာမြေကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး ထာဝစဉ် နေထိုင်ရလိမ့်မယ်” လို့ပြောခဲ့တာ အားရှိစရာပဲ။—ဆာလံ ၃၇:၂၉။