Een nachtelijke ontmoeting in Tanzania
NA HET internationale congres van Jehovah’s Getuigen in Kenia begonnen wij enthousiast aan onze persoonlijke safari door Tanzania.
Ons eerste reisdoel was het Lake Manyara National Park. Wij stonden versteld van de verscheidenheid aan wild — diadeemmeerkatten, impala’s, kafferbuffels, zebra’s, en nog veel meer. Stelt u zich voor dat u over een waterpoel tuurt waar het wemelt van de nijlpaarden. Aan de overkant graast een giraf; in het verre gras ziet u een leeuw en nog iets verder een kudde wildebeesten.
Na bij de Ngorongorokrater aangekomen te zijn, huurden wij een gids en een auto met vierwielaandrijving voor een dagtrip de caldeira in (de krater van een ingestorte vulkaan). De rit over hobbelig terrein voerde ons zo’n zeshonderd meter van de rand naar de kraterbodem beneden. Wat een aanblik! Over de hele uitgestrekte vlakte verspreid waren wilde dieren te zien. Kudden wildebeesten leken aan het trekken te zijn. Zebra’s, hartebeesten en Thomson- en Grant’s gazellen waren er in overvloed. Toen wij ergens stopten, lag er een leeuw met manen in de schaduw van onze auto, onbekommerd dat wij ons vlak boven hem bevonden. Later hielden wij stil om onze ogen te vergasten op zwarte neushoorns in de verte en op wilde olifanten die zich dichtbij aan de bomen te goed deden. Terwijl wij weer naar de rand reden, dachten wij terug aan al die indrukwekkende dieren. Hadden wij er nog gemist?
Ja zeker, de Afrikaanse luipaard. Maar de hoop er een in het wild te zien, is bijna een illusie. De fotograaf Erwin Bauer vertelde: „Toeristen maken met ongekend enthousiasme en zeldzame ijver jacht op luipaarden, op zijn minst ten dele omdat de dieren uiterst moeilijk te vinden, laat staan te fotograferen zijn. De meeste deelnemers aan de gebruikelijke safari’s vangen zelfs nooit een glimp van een luipaard op. Op mijn vijftien safari’s heb ik in totaal acht luipaarden gezien, waarvan slechts één binnen camerabereik.” — International Wildlife.
Tegen het vallen van de avond hadden wij iets anders aan ons hoofd. Onze hotelreservering was geannuleerd en dus moesten wij op zoek naar onderdak. Dat voerde ons in het pikdonker langs een onverharde weg. Plotseling schrokken de twee voorste passagiers. Een kleurige vlek sprong precies in de lichten van onze koplampen. Wij stopten snel en hielden verrast onze adem in!
Daar vlak voor ons stond een volwassen luipaard! Als degenen achterin zich enigszins in het nadeel voelden, dan was dat in een ogenblik voorbij. De luipaard stoof naar de kant van de weg rechts van ons — en bleef doodstil staan. ’Wat moet ik doen?’, scheen hij daar in het licht en voor het oog van ons allen te overwegen. ’Aanvallen, of een onbekende „vijand” de rug toekeren en proberen het kreupelhout in te vluchten?’
Adrian, een van onze reisgenoten, was het dichtst bij, slechts een meter van die gespannen bundel energie en schoonheid. „Vlug, geef me de flits”, fluisterde hij terwijl hij naar zijn volautomatische camera graaide. Van achter hem kwamen gefluisterde waarschuwingen: „Geen geluid maken.” De camera werd snel in positie gebracht en er werd een foto gemaakt, maar ze leek mislukt omdat het flitslicht door de ruit teruggekaatst werd, het busje in. Terwijl de flitser weer oplaadde, draaide Adrian voorzichtig zijn raampje naar beneden. De luipaard stond nog steeds op een armlengte afstand, met zenuwachtig bewegende staartpunt en gloeiende ogen.
Zodra wij een tweede foto gemaakt hadden, was zijn besluit genomen. De prachtige luipaard sprong het kreupelhout in en verdween. Wat een opwinding in ons busje! Een ervaring om nooit te vergeten, een die zoals gidsen ons later vertelden, uiterst zeldzaam was. Toen de tweede foto zo goed bleek te zijn, konden wij daarmee onze herinneringen aan die enerverende nachtelijke ontmoeting in Tanzania opfrissen.