ŚWIĘTOWANIE NOWIU

Bóg nakazał Izraelitom, by z okazji każdego nowiu księżyca — który w ich kalendarzu stanowił początek miesiąca księżycowego — dęli w trąby nad całopaleniami i ofiarami współuczestnictwa (Lb 10:10). Oprócz codziennych ofiar ustawicznych należało wtedy też składać dodatkowe ofiary: dwa młode byki, jednego barana i siedem rocznych baranków na całopalenie oraz odpowiednie ofiary zbożowe i wino, a także jedno koźlę jako dar ofiarny za grzech (Lb 28:11-15).

W Pięcioksięgu nie podano więcej wskazówek na temat obchodzenia nowiu, ale z czasem stał się on dla narodu izraelskiego ważnym świętem. W Izajasza 1:13, 14 wymieniono go obok sabatu i okresów świątecznych. A z Amosa 8:5 wynika, że do czasów tzw. proroków późniejszych przyjął się zwyczaj, by w dni nowiu nie prowadzić działalności handlowej. Było to coś więcej, niż nakazywały Pisma. Ale jak na to wskazują dwa wspomniane wyżej fragmenty, obchody nowiu stały się dla Żydów czczą formalnością, znienawidzoną przez Jehowę.

Dzień nowiu uważano głównie za okazję do spotkań i ucztowania. Wynika to z reakcji Saula, gdy podczas nowiu Dawid nie zasiadł z nim do posiłku. Pomyślał sobie: „Coś się stało, tak iż jest nieczysty, bo jeszcze się nie oczyścił” (1Sm 20:5, 18, 24, 26). Chociaż tego dnia można było wykonywać pewne prace zabronione w sabat, przeznaczano go raczej na rozważanie spraw duchowych. Ludzie uczestniczyli w zgromadzeniach (Ps 81:3; Iz 1:13; 66:23; Eze 46:3) lub odwiedzali proroków (mężów Bożych) (2Kl 4:23).

Obchody nowiu nie miały związku z kultem księżyca, praktykowanym przez niektóre narody pogańskie, ani z astrologią (Sdz 8:21; 2Kl 23:5; Hi 31:26-28).

Izajasz zapowiedział nadejście czasów, gdy z okazji nowiu ‛wszelkie ciało będzie przychodzić, by się kłaniać przed Jehową’ (Iz 66:23). Kiedy w niewoli babilońskiej prorok Ezechiel otrzymał wizję świątyni, Jehowa rzekł do niego: „Brama dziedzińca wewnętrznego, która jest zwrócona na wschód, ma pozostawać zamknięta przez sześć dni roboczych, a w dniu sabatu ma być otwarta, ma być otwarta również w dniu nowiu. A lud tej ziemi ma u wejścia bramy kłaniać się przed Jehową podczas sabatów i podczas dni nowiu” (Eze 46:1, 3).

Obecnie Żydzi odprawiają podczas nowiu wiele drobiazgowych ceremonii i przykładają do niego dużą wagę. Jednakże chrześcijanom powiedziano, że nie obowiązuje ich ani nów, ani sabat, gdyż należały one do rzeczy stanowiących zaledwie ‛cień tego, co miało nadejść’, a rzeczywistością jest Jezus Chrystus. Święta obchodzone przez Izrael cielesny miały znaczenie symboliczne i były zapowiedzią licznych dobrodziejstw udostępnianych za pośrednictwem Syna Bożego (Kol 2:16, 17).