LUD, LUDIM

1. Syn Sema (Rdz 10:22; 1Kn 1:17); według Flawiusza (i innych) przodek Lidów (Ludejczyków) zamieszkujących pd.-zach. część Azji Mniejszej (Dawne dzieje Izraela, I, VI, 4). W asyryjskich inskrypcjach z VII w. p.n.e. występują oni jako Luddu.

2. Imię Lud (bądź Ludim) nosił także potomek Chama poprzez Micraima (Rdz 10:6, 13; 1Kn 1:8, 11). Najwyraźniej od niego wywodzili się „Ludyjczycy”, znani z biegłego posługiwania się łukiem, którzy wraz z chamickimi mieszkańcami Put i Kusz zostali wcieleni do armii egipskiej (Jer 46:8, 9; por. Eze 30:4, 5). Podobna wzmianka o ‛napinającym łuk’ narodzie Lud (Iz 66:19) również dotyczy raczej Chamitów niż Semitów, gdyż wymieniono go wśród narodów żyjących daleko od Izraela. Trudniej orzec, kim byli Ludyjczycy walczący dla Tyru (Eze 27:3, 10). Ale i tym razem może chodzić o lud chamicki, ponieważ w tym samym fragmencie biblijnym występuje też Put.

Z podanych wyżej wersetów wynika, że potomkowie Chamity Luda mieszkali w Afryce Północnej, lecz nie da się ustalić dokładniejszego położenia ich kraju. Niektórzy bibliści umiejscawiają go w pobliżu Libii, ponieważ arbitralnie twierdzą, że nazwa „Lud” powinna brzmieć „Lub”.