Dusza ludzka — śmiertelna czy nieśmiertelna?
WIĘKSZOŚĆ ludzi religijnych wierzy, że dusza jest nieśmiertelna. Pewien katolicki katechizm zawiera między innymi takie pytanie: „Czy nauka o nieśmiertelności duszy człowieka jest nauką objawioną?” Odpowiedź w nim podana brzmi: „Sprawozdanie o stworzeniu człowieka, podane w Księdze Rodzaju, dowodzi, że tak jest, (...) Stary i Nowy Testament opowiadają się za nieśmiertelnością duszy.” W rzymskokatolickim „Starym Testamencie” wprawdzie występują słowa takie jak nieśmiertelny i nieśmiertelność albo nieskazitelność, ale tylko w dwóch księgach apokryficznych: w „Księdze Mądrości” i w „Księdze Eklezjastyka”. Jednakże ani razu nie wspomniano w nich o duszy nieśmiertelnej; bynajmniej nie podsuwają myśli, jakoby człowiek teraz lub kiedykolwiek w przeszłości miał nieśmiertelność.
Zwróćmy się z kolei do pism inspirowanych i spróbujmy je zbadać z drobiazgową dokładnością za pomocą jakiejś wyczerpującej konkordancji biblijnej, a sami się przekonamy, że w całym Piśmie Świętym ani razu nie występuje wyrażenie „dusza nieśmiertelna”, ani też żaden inny wyraz, który by sugerował nieśmiertelność duszy ludzkiej. Przeciwnie, wszystkie wypowiedzi biblijne począwszy od ksiąg Mojżesza wyjaśniają całkiem dokładnie, że dusza ludzka jest śmiertelna i umiera, a więc że przestaje istnieć.
Niemniej krytykujący nas religioniści mówią o duszy ludzkiej jako o nieśmiertelnej i powiadają: „Ciało oczywiście jest śmiertelne, dusza jednak jest już z natury swojej nieśmiertelna.” I tak w odpowiedzi na pytanie: „Jakie znajdujesz oznaki tego, że dusza jest nieśmiertelna?” Nasz krytyk w kapłańskiej szacie wypisał sześć rozwlekłych ustępów, mających łącznie trzydzieści dwa wiersze druku, lecz nie przytoczył w nich ani jednego tekstu z natchnionego Słowa Bożego. Powinno więc wystarczyć, choćbyśmy podali tylko jeden tekst Pisma Świętego na dowód tego, że dusza ludzka podlega śmierci i zagładzie. Dlatego przytaczamy poniżej werset z proroctwa Ezechiela 18:4, 20 według katolickiego przekładu księdza Wujka (wydanie II, w opracowaniu ks. Stysia):
„Oto wszystkie dusze moje są: jak dusza ojca tak i dusza syna moja jest; dusza, która zgrzeszy, ta umrze. — Dusza, która zgrzeszy, ta umrze.” Należy zwrócić uwagę na dwukrotne oświadczenie: „Dusza, która zgrzeszy, ta umrze.” Dusza nie jest tym samym co duch, na dowód czego natchnione Pismo Święte nigdzie nie powiada, że duch umiera, natomiast wielokrotnie mówi o śmierci duszy.
Jeżeli się naszym krytykom w szatach kapłańskich postawi przed oczy ten wyraźny tekst biblijny, odpowiadają: „Słowo dusza nie odnosi się w tym miejscu bezpośrednio do nieśmiertelnego składnika natury ludzkiej.” Do czego się więc odnosi? Gdzież w inspirowanych Pismach Hebrajskich od Mojżesza do Ezechiela wspomniano cokolwiek o jakimś nieśmiertelnym składniku natury ludzkiej? Słowa: „Dusza, która zgrzeszy, ta umrze”, napisał Ezechiel zanim jeszcze pogański filozof Pitagoras w ogóle zabrał się do pisania i nauczania o nieśmiertelności, i zanim zostały spisane księgi deuterokanoniczne, czyli apokryficzne. Jeśli Ezechiel nie miał na myśli tego, co napisał, to dlaczego nie wyraził się na przykład w ten sposób: Człowiek, który zgrzeszy, tego ciało umrze?
PROSTA PRAWDA BIBLIJNA O DUSZY
Kto uzna Biblię i to, co Bóg w niej powiada, dla tego prawda stanie się jasna i prosta. Adam został duszą żyjącą, gdy w jego ludzki kształt Bóg tchnął dech życia. Zatem gdy grzesznik Adam umarł, to umarła dusza ludzka. Przestała istnieć. Bóg nigdzie nie zagroził, że będzie męczyć duszę Adama po śmierci w ogniu i siarce. Bóg nie groził tym Adamowi, bo wiedział, że człowiecza dusza Adama wcale nie była nieśmiertelna, niezniszczalna. Zamiast mówić o wiecznej męce duszy, apostoł Paweł powiada: „Zapłatą za grzech jest śmierć.” (Rzym. 6:23) Dla niezbożnego nie ma życia wiecznego: „Strzeże Pan wszystkich, którzy go miłują; ale wszystkich niepobożnych wytraci.” (Ps. 145:20) Aby się przekonać, że dusza nie jest nieśmiertelna, lecz śmiertelna, prosimy zwrócić uwagę na następujące natchnione teksty Pisma, przytoczone tu według przekładu księdza Wujka:
„Niech umrze dusza moja śmiercią sprawiedliwych, a niech się stanie koniec mój końcowi tych podobny!” (4 Mojż. [Księga Liczb] 23:10) „Ustała dusza jego [tj. Samsona] i aż do śmierci się spracowała.” Ten sam mąż oświadczył też: „Niech umrze dusza moja z Filistynami!” (Sędz. 16:16, 30) „Wyzwolicie dusze nasze od śmierci.” (Joz. 2:13, Wu, wyd. z r. 1935) „Umrze w burzy dusza ich.” (Ijoba 36:14) „Nie chronił dusz ich od śmierci.” (Ps. 77:50; w Gd Ps. 78) „Wyrwał od śmierci ich duszę i żywił ich w głodzie. — Dusza nasza wyczekuje Pana.” (Ps. 32:19, 20; w Gd Ps. 33) A oto teksty w brzmieniu podanym w katolickim przekładzie księdza Dąbrowskiego: „Smutna jest dusza moja aż do śmierci.” (Mat. 26:38) „Kto nawraca grzesznika z błędnej drogi jego, zbawi duszę jego od śmierci.” — Jak. 5:20.
Mija się z faktami, kto mówi, że śmierć oznacza nigdy się nie kończące życie w cierpieniach i mękach. Pismo Święte nigdzie nie naucza, jakoby różnica między śmiercią a życiem wiecznym polegała na uczuciu szczęśliwości i jakoby śmierć była po prostu życiem bez tej szczęśliwości. Boże słowo prawdy nie wykazuje takiej sprzeczności w określaniu pojęcia śmierci. Przez połączenie organizmu ludzkiego z tchnieniem życia zostaje mocą Bożą wyłoniona dusza ludzka. Człowiek staje się wtedy żyjącą duszą. Jednak gdy ten duch, czyli dech życia, oddziela się od ciała ludzkiego, wówczas żywa dusza przestaje istnieć. Dusza przestaje żyć, umiera, jak o tym tyle razy mówi Słowo Boże. Dech życia nie zachowuje przymiotów żywej duszy ludzkiej. Tak samo nie zachowuje ich martwe ciało człowieka, bo i ono nie potrafi już widzieć ani słyszeć, nic nie czuje dotykiem, smakiem ani węchem, nie myśli, nie może już miłować, nienawidzić czy pracować. Pozostaje bez zmysłów. Nie jest więc zgodne z Pismem Świętym, gdy się mówi, że dopóki dusza przebywa w ciele ludzkim, działa ona za pomocą organów i zmysłów człowieka, oraz że taka niezależna dusza — chociaż w chwili śmierci oddziela się od tych organów — może potem nadal spełniać wymienione funkcje.
Bynajmniej nie wyczerpaliśmy tu wszystkich dowodów biblijnych dotyczących tego tematu, lecz przytoczyliśmy dość materiału na wykazanie, że Pitagoras, Sokrates i Platon wcale nie byli dobroczyńcami, którzy otworzyli ludziom oczy na kwestię życia i nieśmiertelności, bo ich nauki o nieśmiertelności duszy człowieka są wręcz fałszem. Szatan Diabeł nie przyniósł ludzkości światła, gdy kłamliwi powiedział w Edenie: „Żadną miarą nie umrzecie.” — 1 Mojż. [Księga Rodzaju] 3:4, Wu.
Podstawa do wiecznotrwałego życia potomków Adama powstała dopiero wtedy, gdy Chrystus Jezus zmarł śmiercią ofiarną, został wskrzeszony i pojawił się przed Bogiem, aby za nas złożyć wartość swej ofiary. Ludzie dobrej woli mogą teraz przez uznanie zasługi jego ofiary dostąpić życia wiecznego na ziemi pod władaniem Królestwa Bożego, przy czym nawet zmarli zostaną wzbudzeni celem udostępnienia im tego przejawu dobroci i miłości Bożej. Właśnie służba Chrystusa sprawiła życie wiecznotrwałe dla ludzkości, życie, które zostanie osiągnięte za panowania jego Królestwa, ustanowionego ku błogosławieństwu wszystkich pokoleń ziemi.