HEBAN

(hebr. howním).

Określenie to przypuszczalnie odnosi się do drewna otrzymywanego z hurmy hebanowej (Diospyros ebenum) lub podobnych gatunków z tego samego rodzaju. To wysokie drzewo ma pojedyncze liście i dzwonkowate kwiaty. Drewno z zewnętrznej części pnia jest miękkie i białe, natomiast z części wewnętrznej (twardzieli), osiągającej nawet 0,5 m średnicy, jest bardzo twarde, gęsto usłojone, trwałe i ma kolor czarny lub ciemnobrązowy. Można je polerować na bardzo wysoki połysk. Dzięki tym cechom świetnie nadaje się na piękne meble, ornamenty oraz do inkrustowania go kością słoniową. Poganie sporządzali z niego również wizerunki, którym oddawali cześć.

Biblia wspomina o hebanie tylko w jednym miejscu, w Ezechiela 27:15, gdzie przedstawiono go jako towar handlowy. Razem z wymienioną w tym wersecie kością słoniową był sprowadzany przypuszczalnie z Indii lub Cejlonu szlakiem biegnącym prawdopodobnie przez Morze Arabskie, Morze Czerwone, a później lądem, albo też z Nubii w pn.-wsch. Afryce. Heban wysoko cenili starożytni Egipcjanie, a w ich grobowcach często znajdowano zrobione z niego przedmioty.