ŁANIA

(hebr. ʼajjaláh; ʼajjélet).

Samica jelenia. Jest smukła, pełna wdzięku, płochliwa i zwinna. Kiedy spodziewa się potomstwa, kryje się głęboko w lesie. Tam rodzi młode, a potem opiekuje się nimi i chroni je w ustronnym miejscu do czasu, gdy same potrafią się o siebie zatroszczyć (Hi 39:1; Ps 29:9).

Łagodna i zgrabna łania występuje w barwnych obrazach słownych użytych w Biblii (Prz 5:18, 19; PnP 2:7; 3:5; zob. GAZELA). W niektórych miejscach nawiązano do jej szybkości i zwinności, pozwalających jej uciec przed wrogami (2Sm 22:1, 34; Ps 18:32, 33; Hab 3:19). Jakub proroczo nazwał plemię Naftalego „smukłą łanią”, co zapewne miało wskazywać na jego zręczność w walce (Rdz 49:21). Gdy psalmista nie mógł przebywać w sanktuarium, napisał, że tęskni do Boga jak łania do strumieni wód (Ps 42:1-4). Wzmianka o łani, która wbrew swej znanej troskliwości o młode porzuca nowo narodzone potomstwo, ilustruje dotkliwe skutki suszy w Judzie (Jer 14:1, 2, 5).