WILK

(hebr. zeʼéw; gr. lýkos).

Mięsożerne zwierzę podobne do dużego owczarka niemieckiego, od którego różni się jednak dłuższymi nogami, większymi łapami, szerszą głową i masywniejszą szczęką. W Palestynie i Syrii wilki zazwyczaj polują pojedynczo, parami lub trójkami, a nie całym stadem. Szukają pożywienia w nocy, a w dzień pozostają w ukryciu (Hab 1:8; Sof 3:3). Są dzikie, żarłoczne, śmiałe i łapczywe; często zabijają więcej owiec, niż są w stanie zjeść albo zabrać. Starożytni pasterze musieli więc być odważni i zaradni, by chronić przed nimi trzodę (Jn 10:12, 13).

Większość biblijnych wzmianek o wilkach ma znaczenie przenośne. W proroctwie wypowiedzianym na łożu śmierci Jakub przyrównał do wilka swego syna Beniamina, co zapewne miało wskazywać na wojowniczość wywodzącego się od niego plemienia (Rdz 49:27; zob. BENIAMIN 2). Do wilków przyrównano też pozbawionych skrupułów książąt Judy (Eze 22:27), fałszywych proroków (Mt 7:15), zawziętych przeciwników chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej (Mt 10:16; Łk 10:3) oraz fałszywych nauczycieli, którzy mieli zagrażać zborowi chrześcijańskiemu od wewnątrz (Dz 20:29, 30). Choć wilki były znane z łupienia stad (Jer 5:6), w pewnym proroctwie ukazano, jak pod panowaniem Mesjasza wilk pasie się razem z barankiem; ten proroczy obraz nie tylko zapowiada zmiany w życiu ludzi, ale wskazuje też, że zapanuje pokój między zwierzętami (Iz 11:6; 65:25).