Naśladowanie naszego troskliwego Pasterza

¹ Nasz troskliwy Pasterz, Jehowa, jest czuły na nasze potrzeby: karmi nas oraz zapewnia nam kierownictwo i ochronę (Ezech. 34:11-14). To, czego dokonuje w naszych czasach, konsekwentnie świadczy o Jego szczerym zainteresowaniu losem udręczonej ludzkości. Każdego roku dziesiątki tysięcy osób reaguje na dowody Jego miłości. Tacy ludzie zapewniają sobie bezpieczeństwo przez nawiązanie z Nim bliskiej więzi i przyłączenie się do społeczności chrześcijańskiej, w której panuje prawdziwa jedność. Ostatnio wielu zainteresowało się przygotowaną przez Jehowę drogą zbawienia i wyraziło chęć regularnego studiowania Biblii. W niemałym stopniu przyczynili się do tego pionierzy pomocniczy, którzy we wszystkich rejonach kraju szukali ludzi o usposobieniu owiec. Jeśli ci nowo zainteresowani mają wzrastać duchowo, to musimy otoczyć ich troskliwą opieką, starając się naśladować w tym Jehowę (Izaj. 40:11).

² Z uwagi na sposób, w jaki Jehowa prowadzi obecnie swój lud, powinniśmy stale pamiętać o potrzebie (1) pomagania zainteresowanym w regularnym przychodzeniu na zebrania oraz (2) zaprawiania ich do udziału w służbie polowej, oczywiście jeżeli już się do tego nadają (Hebr. 10:24, 25; Mat. 28:19, 20). To wdzięczne, choć odpowiedzialne zadanie wymaga z naszej strony cierpliwego wpajania im „wszelkich rad Bożych” (Dzieje 20:27). Gdy nabędą wiedzy i nawiążą łączność ze zborem, bardziej docenią troskliwość, z jaką Wielki Pasterz opiekuje się swymi owcami (1 Tes. 2:7, 11, 12).

POMÓŻMY IM PRZYCHODZIĆ NA ZEBRANIA

³ O zainteresowaniu Jehowy naszą pomyślnością świadczy Jego postanowienie regularnego karmienia nas przy swoim duchowym stole. Jak pomóc zainteresowanym, żeby zaczęli cenić zebrania zborowe? Przede wszystkim zachęcajmy ich do regularnego przychodzenia na nasze spotkania. Po drugie, pomagajmy im przygotowywać się do zebrań i zachęcajmy do zabierania na nich głosu. Jeżeli zainteresowany wypowiada się własnymi słowami, daje tym dowód, że robi postępy w kierunku udzielania się w służbie polowej w roli chrześcijańskiego ucznia.

PRZYGOTOWUJMY ICH DO SŁUŻBY POLOWEJ

⁴ Współpracując z organizacją Jehowy, odgrywasz jako nauczyciel pomocną rolę w przygotowywaniu nowych do służby kaznodziejskiej. Słowem i przykładem zachęcaj tych, którzy mogą być głosicielami, żeby się zapisali do Szkoły Teokratycznej, która przysposabia do służby. Jeżeli jesteś pewny, że zainteresowany nadaje się na głosiciela, możesz go zaprosić, by ci towarzyszył w służbie polowej. Zanim jednak to uczynisz, starannie przeanalizuj jego postępy, opierając się na pytaniach z książki Słowo (strona 82).a Pomoże ci to ustalić, czy jest już przygotowany do podjęcia tego bardzo ważnego kroku. Jeżeli tak, to zaproponuj wspólne wyruszenie do służby. Przygotuj go do dania krótkiego świadectwa, by mógł się wypowiadać, gdy będzie z tobą chodzić od domu do domu.

⁵ Zachęćmy tych, którzy odpowiadają wymaganiom stawianym głosicielowi, by zaczęli brać udział w służbie jeszcze w tym miesiącu. Może uda się im pomóc w opanowaniu nowego „Tematu do rozmów”, zatytułowanego „Nadzieja pomimo udręk nękających świat”. Po krótkim wstępie można by powiedzieć: „Chyba zgodzi się pan z tym, że sytuacja na świecie ciągle się pogarsza (Pozwól coś powiedzieć). Trudności ekonomiczne oraz groźba wojny atomowej sprawia, że wiele ludzi boi się o swoją przyszłość. Ale Pismo Święte dodaje nam otuchy i przedstawia nadzieję na przyszłość. Ciekawa rzecz, że to, co się obecnie dzieje na świecie, zostało opisane w niezwykłym proroctwie dotyczącym właśnie naszego pokolenia (Odczytaj Mateusza 24:7). Czyż nie dzieje się to wszystko na naszych oczach? (Pozwól się wypowiedzieć). Ale Jezus zaznaczył, że nastaną lepsze czasy, których i pan(i) może doczekać razem z rodziną (Odczytaj werset 13). Ludzkość zostanie uratowana przez Królestwo Boże”. Tu można zwrócić uwagę na wybrany artykuł ze Strażnicy lub Przebudźcie się!

⁶ Gdy nauczamy drugich, jesteśmy obowiązani czynić to taktownie, a zarazem skutecznie. Podobnie jak Paweł, powinniśmy im użyczać „nie tylko dobrej nowiny Bożej, ale także własnych dusz”, naśladując w tym naszego troskliwego Pasterza (1 Tes. 2:8).

[Przypis]