Wskazówki dla nadzorcy szkoły
W KAŻDYM zborze jeden ze starszych usługuje w charakterze nadzorcy teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej. Jeżeli ten przywilej powierzono tobie, twój zapał oraz osobiste zainteresowanie postępami wszystkich uczniów mogą mieć duży wpływ na to, jaki pożytek z tego szkolenia będzie odnosić zbór.
Do twoich obowiązków należy prowadzenie cotygodniowego zebrania teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej. Pamiętaj, że na zajęciach oprócz osób przedstawiających przydzielone zadania obecni są również inni. Dlatego dbaj o to, by cały zbór mógł korzystać z zachęcających i praktycznych rad, które powinny dotyczyć przynajmniej jednej z dziedzin wymienionych na stronach od 5 do 8 tego podręcznika.
Interesuj się wszystkimi uczestnikami szkoły, niezależnie od tego, czy otrzymują zadania z czytania, czy mają przedstawić pokaz, czy też wygłosić przemówienie. Pomagaj im właściwie traktować swe wystąpienia — nie są to przecież zwykłe obowiązki, lecz sposobności do robienia postępów w służbie dla Jehowy. Oczywiście najwięcej zależy od pracy samych uczniów. Ale istotne jest także, byś życzliwie się o nich troszczył, uświadamiał im wartość poszczególnych rad i wyjaśniał, jak je stosować. Uważnie więc przysłuchuj się każdemu wystąpieniu, żebyś potem mógł udzielać naprawdę cennych wskazówek.
Zawsze zaczynaj i kończ zajęcia punktualnie. Dawaj dobry przykład, nie przekraczając czasu przewidzianego na twoje porady. Kiedy ktoś przeciąga zadanie ćwiczebne, ty albo twój pomocnik powinniście mu to zasygnalizować, a wtedy uczeń powinien tylko dokończyć zdanie i zejść z podium. Jeśli zaś przedłużył się jakiś inny punkt programu, skróć swoje uwagi, a po zebraniu porozmawiaj z danym bratem na osobności.
Jeżeli jesteś obecny, to rzecz jasna powinieneś prowadzić zajęcia. Gdyby jednak zdarzyło się, że nie możesz na nie przybyć, zastąpi cię ktoś ze starszych, wcześniej wyznaczony przez wasze grono. W razie potrzeby przy planowaniu zajęć szkoły, wypisywaniu i rozdawaniu karteczek z przydzielonymi zadaniami bądź wyszukiwaniu zastępstw może cię wesprzeć sługa pomocniczy, również upoważniony do tego przez grono starszych.
Zapisywanie nowych. Zachęcaj wszystkich głosicieli, by zapisali się do szkoły. Mogą to zrobić także inne osoby blisko związane ze zborem, jeśli zgadzają się z naukami biblijnymi i stosują się w życiu do zasad chrześcijańskich. Serdecznie chwal każdego, kto wyraża pragnienie przedstawiania zadań ćwiczebnych. Jeżeli chętny nie jest jeszcze głosicielem, jako nadzorca szkoły porozmawiaj z nim o wymaganiach, którym musi odpowiadać — najlepiej w obecności osoby prowadzącej z nim studium biblijne (lub jednego z wierzących rodziców). Wymagania te są takie same jak dla nieochrzczonych głosicieli i zostały omówione w książce Zorganizowani do pełnienia naszej służby na stronach 98 i 99. Zawsze miej aktualną listę osób zapisanych do szkoły.
Korzystanie z formularza „Cechy przemawiania”. Na stronach od 79 do 81 tego podręcznika każdy uczestnik zajęć znajdzie osobisty formularz z zestawieniem cech przemawiania, nad którymi będzie pracować. Oznaczenia kolorami wskazują, że do zadań z czytania odnoszą się lekcje od 1 do 17, do pokazów — wszystkie z wyjątkiem 7, 52 i 53, a do przemówień — wszystkie z wyjątkiem 7, 18 i 30.
Przydzielając komuś lekcję, wypełnij ołówkiem odpowiednią rubrykę w kolumnie „Data przydzielenia”. Kiedy dana osoba przedstawi już zadanie, zapytaj ją prywatnie, czy wykonała ćwiczenia zaproponowane na końcu lekcji. Jeśli tak, zaznacz to w rubryce „Ćwiczenia”. Jeżeli uznasz, że powinna jeszcze popracować nad tą samą cechą, nie musisz niczego odnotowywać — po prostu rubryka „Data zaliczenia” pozostanie pusta. Wypełnisz ją dopiero wtedy, gdy uczeń będzie mógł przejść do następnej lekcji. Oprócz tego na stronie 82 podręcznika po każdym wystąpieniu należy wpisać, kiedy wykorzystano określone tło. Każdym z nich można się posłużyć dwa razy. Również na formularzu „Cechy przemawiania” przewidziano możliwość dwukrotnego przydzielenia każdej lekcji. W trakcie zajęć wszyscy uczestnicy szkoły powinni mieć swoje podręczniki przy sobie.
Zawsze przydzielaj tylko jedną lekcję na raz, zwykle najlepiej w podanej kolejności. Jednakże wyjątkowo zdolnych uczniów mógłbyś zachęcić, by sami przestudiowali pewne lekcje i zastosowali omówione w nich rady. Natomiast ty możesz im pomagać w pracy nad tymi cechami, które twoim zdaniem najbardziej przyczynią się do ich postępów w przemawianiu i nauczaniu.
Nawet osoby uczestniczące w zajęciach szkoły od wielu lat mogą odnieść duże korzyści z analizowania i stosowania w praktyce każdej lekcji. Niemniej jeśli chcesz pomóc komuś, kto ma szczególne potrzeby, to nie musisz przydzielać mu lekcji według kolejności, lecz możesz wybrać te, którym powinien poświęcić większą uwagę.
Udzielanie porad. W trakcie udzielania rad rób użytek z zawartych w Biblii przykładów i zasad. Niech uczestnicy szkoły dostrzegają, że te wzniosłe zasady ze Słowa Bożego mają wpływ na twoje wskazówki oraz sposób ich udzielania.
Pamiętaj, że jesteś ‛współpracownikiem’ swych braci i sióstr (2 Kor. 1:24). Podobnie jak oni ty też musisz dokładać starań, by robić postępy w przemawianiu i nauczaniu. Studiuj więc ten podręcznik i wprowadzaj w czyn zamieszczone w nim rady, dając innym dobry przykład.
Postanów sobie, że pomożesz uczestnikom szkoły stać się umiejętnymi lektorami, wprawnymi mówcami i skutecznymi nauczycielami. Aby osiągnąć ten cel, udzielaj im wszelkich niezbędnych wskazówek, dzięki którym zrozumieją, na czym polegają poszczególne cechy przemawiania, dlaczego są ważne i jak je rozwijać. Podręcznik ten opracowano w sposób, który ułatwi ci to zadanie. Na ogół jednak nie wystarczy samo przytoczenie słów z książki. Powinieneś omówić wyrażoną w nich myśl i wyjaśnić, jak ją zastosować w praktyce.
Jeżeli ktoś skutecznie wykorzystał rady dotyczące przydzielonej lekcji, pochwal go. Krótko powiedz, jak osiągnął cel lub dlaczego jest to ważne. Jeśli natomiast przydałoby się, żeby uczeń jeszcze popracował nad daną lekcją, upewnij się, czy rozumie powody. Wytłumacz, co i w jaki sposób ma zrobić. Bądź rzeczowy, ale jednocześnie serdeczny.
Nie zapominaj, że niejednemu publiczne wystąpienia sprawiają ogromną trudność. Gdy ktoś taki uzna, że mu się nie powiodło, może się zastanawiać, czy w ogóle warto próbować dalej. Naśladuj Jezusa, który nie miażdżył „trzciny zgniecionej” ani nie gasił „tlącego się lnianego knota” (Mat. 12:20). Przy udzielaniu rad bierz pod uwagę uczucia danej osoby. Uwzględniaj również, czy ktoś jest doświadczonym głosicielem, czy też stawia pierwsze kroki. Ciepłe, szczere pochwały będą zachęcać wszystkich do dalszego wysilania się według ich najlepszych możliwości.
Szanuj godność każdego ucznia. W Liście do Rzymian 12:10 czytamy: „Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku”. Jakaż to stosowna rada dla prowadzącego zajęcia teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej! Jeżeli jej uczestnik jest starszy od ciebie, usilnie staraj się stosować do wskazówek zapisanych w Liście 1 do Tymoteusza 5:1, 2. Jednakże bez względu na to, ile ktoś ma lat, na pewno chętniej przyjmie rady co do wprowadzenia jakichś zmian, jeśli z twoich słów będzie przebijać życzliwość (Prz. 25:11).
Podczas udzielania porad przypominaj uczniom o celu tego szkolenia. Przecież nie chodzi jedynie o to, by zebrać pochwały i przejść do następnej lekcji. Naszym celem nie jest też przemawianie i nauczanie w sposób budzący podziw innych (Prz. 25:27). Pragniemy używać swego daru mowy, by wysławiać Jehowę i pomagać drugim w poznaniu i pokochaniu Go. Szkolenie to ma nas wyposażyć do skutecznego wywiązywania się ze zleconego nam zadania, podanego w Ewangelii według Mateusza 24:14 i 28:19, 20. A ochrzczeni bracia, którzy będą spełniać określone wymagania, zapewne z czasem zostaną poproszeni o to, by w charakterze nauczycieli i mówców publicznych dbali o „trzodę Bożą” (1 Piotra 5:2, 3).
Zachęcaj uczestników szkoły, żeby z każdą następną lekcją starali się zapoznać w ciągu paru dni od jej przydzielenia, a podane rady wprowadzali w czyn nie tylko w trakcie przygotowywania wystąpienia, ale również w codziennych rozmowach, podczas wypowiadania się na zebraniach oraz w służbie polowej.
Przydzielanie zadań. Zadania zwykle powinno się przydzielać co najmniej z trzytygodniowym wyprzedzeniem i w miarę możliwości — w formie pisemnej.
Punkty programu zawierające pouczenia przeznaczone dla zboru należy przydzielać starszym — najlepiej takim, którzy skutecznie się wywiązują z tego rodzaju zadań — a także sługom pomocniczym będącym dobrymi nauczycielami.
Ustalając, które zadanie ćwiczebne przydzielić bratu, a które siostrze, kieruj się wskazówkami zawartymi w programie szkoły. Jeżeli w zborze jest mało mężczyzn, a wiele sióstr, dopilnuj, by bracia mieli dostatecznie dużo sposobności przedstawiania zadań nie tylko z czytania.
Kiedy przydzielasz zadania poszczególnym osobom, bierz pod uwagę ich sytuację. Czy starszy bądź sługa pomocniczy musi przemawiać w szkole tego samego wieczora, w którym bierze udział w programie zebrania służby, albo tego samego tygodnia, w którym wygłasza wykład publiczny? Czy konieczne jest, by siostra przedstawiała zadanie w tym samym dniu, co jej dziecko, któremu być może będzie musiała pomóc w przygotowaniach? A czy dobrałeś temat zadania do ucznia, zwłaszcza jeśli jest nim osoba młoda lub nieochrzczona? Upewnij się też, czy rodzaj zadania pasuje do wyznaczonej lekcji.
Siostra zazwyczaj sama wybiera tło swego pokazu, uwzględniając wskazówki zamieszczone na stronach 78 i 82. Powinieneś jej przydzielić jedną pomocnicę, choć czasem może jej towarzyszyć ktoś jeszcze. Gdy siostra zwróci się do ciebie o wyznaczenie konkretnej osoby, która będzie mogła jej szczególnie pomóc w odtworzeniu jakiejś scenki, weź pod uwagę tę prośbę.
Dodatkowe grupy. Jeżeli do szkoły zapisanych jest ponad 50 osób, rozważ, czy nie warto utworzyć dodatkowej grupy, by zadania ćwiczebne (w zależności od potrzeb wszystkie lub tylko ostatnie dwa) były w tym samym czasie przedstawiane także w innym pomieszczeniu.
W każdej takiej grupie rad powinien udzielać wykwalifikowany starszy zboru, a jeśli to niemożliwe — zdolny sługa pomocniczy. Braci tych wyznacza grono starszych. Ściśle współpracuj z prowadzącymi dodatkowe grupy, by poszczególnym uczniom zapewnić konsekwentne szkolenie, bez względu na to, gdzie będą mieć kolejne wystąpienie.
Kurs czytania i pisania. Jeżeli starsi dojdą do wniosku, że w zborze są osoby potrzebujące pomocy w nauce czytania i pisania, mógłbyś ją zorganizować w ramach teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej. Może chodzić albo o naukę od podstaw, albo o doskonalenie tych umiejętności.
Ów kurs nie musi się odbywać jednocześnie z zajęciami szkoły. Aby poszczególnym osobom udzielić skutecznej pomocy, nieraz zachodzi konieczność, żeby poświęcić im więcej czasu, niż byłoby to możliwe przy takim rozwiązaniu. Miejscowi starsi ustalą zakres kursu i porę zajęć oraz zdecydują, czy potrzebne będzie szkolenie grupowe, czy indywidualne.
Osoba prowadząca taki kurs musi mieć odpowiednie umiejętności. Najlepiej, żeby to był brat, który jest dobrym lektorem i biegle włada danym językiem. Jeśli nie ma kogoś takiego, starsi mogą poprosić o pomoc zdolną, przykładną siostrę. W czasie prowadzenia zajęć powinna nosić nakrycie głowy (1 Kor. 11:3-10; 1 Tym. 2:11, 12).
W wielu językach dostępna jest broszura Przykładaj się do czytania i pisania, przeznaczona do nauki od podstaw. Stosownie do poziomu uczniów można korzystać także z innych materiałów. Gdy uczestnicy kursu zrobią dostateczne postępy, należy ich zachęcać do udziału w programie szkoły.
Jako nadzorca teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej możesz wiele zrobić dla pożytku zboru. Dobrze się przygotowuj do zajęć i zgodnie z radą z Listu do Rzymian 12:6-8 sumiennie wywiązuj się ze swego zadania, uznając je za cenny dar powierzony ci przez Boga.