„Kilka słów o współpracy”

Niedawno Świadkowie Jehowy w Tiverton (Rhode Island, USA) zbudowali Salę Królestwa metodą szybkościową. Pod powyższym tytułem miejscowy duchowny opisał swoją wizytę na terenie budowy. Oto ważniejsze fragmenty:

DOCIERAŁY do mnie niezwykłe wiadomości o tym, że na Fish Road ma stanąć jakiś kościół. Mówiono, że 500 ludzi chce go zbudować w ciągu dwóch dni. Poszedłem więc na Fish Road sprawdzić te informacje. Pracowało tam około 1500 ludzi — stolarze, blacharze, elektrycy, cieśle, szklarze, ogrodnicy, tynkarze, instalatorzy, murarze, posadzkarze oraz setki innych pracowników i pomocników.

Na terenie budowy o powierzchni 1,2 hektara stało kilka otwartych ciężarówek. Na jednej z nich widniał napis: „Rzeczy znalezione”. Gdy ktoś zgubił jakieś narzędzie, mógł je odebrać przy tym wozie. Kto chciał pomagać, a nie miał odpowiedniego ubrania, mógł się zaopatrzyć na jednym z samochodów ciężarowych w odzież roboczą i hełm ochronny. Na innym wozie urządzono punkt sanitarny na wypadek, gdyby ktoś się skaleczył lub potrzebował pomocy medycznej.

Poza terenem budowy rozbito wielki namiot, w którym pracujący tu mężczyźni i kobiety wydawali w ciągu 15 minut 1500 posiłków. Widziałem kobiety krążące z konewkami i spryskujące ziemię, żeby nie kurzyło się zbytnio — robiły to przez cały dzień. Gdy tylko przybito deski, zaraz byli na miejscu malarze, aby je pomalować. Niewielu z nas widziało coś takiego.

Wszystkie firmy budowlane w okolicy orzekły, że zrealizowanie takiego projektu jest niemożliwe. A jednak było możliwe — widziałem to na własne oczy. Kim byli ci ludzie, którzy tak pilnie pracowali? Świadkami Jehowy, a kościołem była Sala Królestwa. Fundament przygotowano wcześniej, ale wszystko inne stanęło w dwóch dniach. Nie słyszałem żadnego przekleństwa. Nie widziałem nikogo, kto by się kłócił. Doprawdy osobliwa grupa! Każdy krzątał się spokojnie wokół swego zadania. Angażowali w niej ręce — a nie usta.

W kręgach unitarian-uniwersalistów, martwimy się, dlaczego nie potrafimy wzbudzić większego zainteresowania u czarnych i w ogóle u ludzi innych ras i narodowości. Na tej budowie widziałem przedstawicieli różnych ras — a wśród nich wielu czarnych — i wszyscy współpracowali jak jedna rodzina. Przybyli z całej Nowej Anglii oraz z innych rejonów. Była to grupa w większości młodych ludzi pochodzących z różnych ras i pracujących z wielkim entuzjazmem.

Mało o nich wiedziałem ze względu na niepełne ustne informacje i skąpe doniesienia prasowe, ale to, co tu zobaczyłem, było na wskroś pozytywne. Dotąd nie zwracałem specjalnej uwagi na tych ludzi, którzy od lat ciągle pukali do moich drzwi, ale zapewniam was, że teraz przywitam ich z dużo większym szacunkiem i podziwem.

Zdaję sobie sprawę, że wielu z nas wskutek niewiedzy i uprzedzenia po prostu zamyka umysł, aby nie docierały do niego nowe idee i pojęcia. Uważam, że wszyscy powinniśmy zwracać większą uwagę na ludzi, którzy nas prześcigają. Ignorancja i strach zniewalają nas, zanim w ogóle zaczniemy słuchać. Ale szczególny szacunek powinniśmy mieć dla ich dobrej pracy wykonanej z entuzjazmem.

Gdyby wykonanie tych robót — z piwnicą i wszystkimi urządzeniami — Świadkowie zlecili jakiejś firmie budowlanej, musieliby zapłacić co najmniej 500 000 dolarów. Zastanawiam się, czy my w kręgach unitarian-uniwersalistów i przy panującym u nas w Nowej Anglii formalizmie spróbujemy kiedyś dokonać czegoś takiego. Pomyślcie o tym, zwłaszcza ci, którzy lubią konferencje i długie debaty. Tak, pomyślcie o tym!