SYNOWA

Żona syna. Odpowiedniki słowa „synowa” — hebrajski kalláh i grecki nýmfe — bywają oddawane również jako „oblubienica” (PnP 4:8-12; Iz 61:10; Jer 7:34; Jn 3:29; Obj 18:23; 21:2, 9; 22:17).

W czasach patriarchalnych o małżeństwie syna zwykle decydował ojciec, który też najczęściej wybierał synową (Rdz 24). Stawała się ona członkiem jego rodziny, więc w razie przeprowadzki zabierał ją razem z innymi domownikami (Rdz 11:31). Prawo Mojżeszowe pod karą śmierci zabraniało mężczyźnie współżycia z synową (Kpł 18:15; 20:12; Eze 22:11).

Synowe różnie odnosiły się do swych teściów. Na przykład Rut okazała się dla swej teściowej, Noemi, bardziej lojalną i oddaną towarzyszką niż Orpa. Powiedziała do Noemi: „Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg — moim Bogiem. Gdzie ty umrzesz — ja umrę” (Rut 1:6-17, 22; 4:14, 15). Natomiast hetyckie żony Ezawa przysparzały swym teściom, Izaakowi i Rebece, wielu zmartwień (Rdz 26:34; 27:46). Chrystus Jezus zapowiedział, że z powodu orędzia Królestwa między teściowymi a synowymi będzie dochodzić do konfliktów (Łk 12:53).