இரக்கமுள்ளோர் சந்தோஷமானோர்

1. அன்-பாய் இ-ரக்-கம் காட்-டு-வோர்,

சந்-தோ-ஷ-மாய் இ-ருப்-ப-ரே,

தே-வன் கண்-ணில் இ-னி-ய-ரே,

அ-வர் இ-ரக்-கம் சொல்-வ-ரே.

பா-வப்-பட்-ட மக்-கள்-மீ-தே

தே-வன் காண்-பித்-தார் ப-ரி-வே.

தம் மைந்-தன் ப-லி மூ-ல-மே

பொ-ழிந்-தார் நல் இ-ரக்-க-மே!

2. அன்-பாய் இ-ரக்-கம் காட்-டு-வோர்,

தே-வன் ஆ-சி பெ-று-வ-ரே;

மீட்-பு-வி-லை-யின் மூ-ல-மே

ப-ல நன்-மை அ-டை-வ-ரே.

இ-ரக்-கம் நெஞ்-சில் பொங்-க-வே

இச்-செய்-தி எங்-கும் சொல்-வ-ரே:

‘தே-வன் ஆட்-சி ஆ-ரம்-ப-மே,

என்-றும் இ-னி ஆ-னந்-த-மே!’

3. அன்-பாய் இ-ரக்-கம் காட்-டு-வோர்,

தே-வ அன்-பை ரு-சிப்-ப-ரே;

தே-வ-னின் தீர்ப்-பு நா-ளி-லே

தே-வ இ-ரக்-கம் காண்-ப-ரே.

ஆ-க, நித்-தம் உ-ழைப்-போ-மே,

இந்-தக் கு-ணத்-தைக் காட்-ட-வே;

யெ-கோ-வா, ஏ-சு போ-ல-வே

நாம் காட்-டு-வோம் இ-ரக்-க-மே!