เรื่องราวชีวิตจริง
ชื่นชมกับประสบการณ์มากมายอันล้ำค่าของฉัน!
เล่าโดยดรูซิลลา เคน
ตอนนั้นเป็นปี 1933 และฉันเพิ่งแต่งงานกับซานัว เคน ซึ่งทำงานอย่างเดียวกับฉันคือเป็นผู้เผยแพร่เต็มเวลา. ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจ ฉันวางแผนจะร่วมสมทบกับสามีทำงานที่เขาได้รับมอบหมาย แต่ที่จะทำเช่นนั้นได้ ฉันต้องมีจักรยาน ซึ่งเป็นสินค้าราคาแพงที่ฉันไม่อาจซื้อหามาได้เนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากระหว่างภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่. ฉันจะทำอย่างไรดี?
เมื่อน้องชายสามคนของสามีรู้เรื่องความลำบากของฉัน เขาจึงได้ช่วยกันค้นหาชิ้นส่วนจักรยานเก่า ๆ จากกองขยะใกล้บ้านมาประกอบเป็นรถจักรยานให้ฉัน. เขาทำสำเร็จแถมใช้การได้ดีเสียด้วย! ฉันไม่รอช้า เริ่มหัดขี่จักรยานจนเป็น แล้วซานัวกับฉันจึงมุ่งหน้าไปตามเส้นทางของเรา เราขี่จักรยานด้วยความเบิกบานใจไปทั่วมณฑลวูสเตอร์และเฮอร์เรฟอร์ดของอังกฤษ ให้คำพยานแก่ทุกคนที่เราพบ.
ฉันไม่ตระหนักเลยว่าการแสดงความเชื่อแบบง่าย ๆ อย่างนี้จะนำไปสู่ชีวิตซึ่งเปี่ยมด้วยประสบการณ์อันล้ำค่า. อย่างไรก็ตาม พ่อแม่ผู้เป็นที่รักของฉันต่างหากได้วางรากฐานชีวิตฝ่ายวิญญาณไว้ให้.
หลายปีที่ยากลำบากในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1
ฉันเกิดเดือนธันวาคมปี 1909. หลังจากนั้นไม่นานแม่ได้หนังสือมาเล่มหนึ่งชื่อแผนการของพระเจ้าเกี่ยวกับยุคต่าง ๆ (ภาษาอังกฤษ) และในปี 1914 พ่อกับแม่พาฉันไปชม “ภาพยนตร์เรื่องการทรงสร้าง” ที่เมืองโอลแดม แลงคาเชียร์. (ทั้งหนังสือและภาพยนตร์ผลิตโดยคนเหล่านั้นซึ่งรู้จักกันในปัจจุบันว่าพยานพระยะโฮวา.) แม้อยู่ในวัยเยาว์ แต่ฉันจำได้ว่าระหว่างเดินกลับบ้านฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่ได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้! ตอนนั้นแฟรงก์ ฮีลีย์เริ่มตั้งกลุ่มศึกษาคัมภีร์ไบเบิลในเมืองรอชเดลที่เราอยู่. การเข้าร่วมกลุ่มศึกษาเสริมสร้างพวกเราในฐานะครอบครัวให้มีความรู้ความเข้าใจพระคัมภีร์มากขึ้น.
ความสงบสุขในชีวิตของเราพลันแตกสลายในปีเดียวกันเมื่อเกิดสงครามใหญ่—ตอนนี้เราเรียกว่าสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง. พ่อถูกเกณฑ์เป็นทหารแต่ท่านยึดจุดยืนแห่งความเป็นกลาง. พ่อได้รับสมญาในศาลว่า “คนดีมีคุณธรรม” และตามที่หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นได้รายงาน จดหมายหลายฉบับที่ถูกนำเสนอต่อศาลมาจาก “บรรดาสุภาพชนที่กล่าวว่าพวกตนเชื่อความจริงใจของตัวเองด้วยการไม่ยอมจับอาวุธ.”
อย่างไรก็ดี แทนที่พ่อจะได้รับการยกเว้นทั้งหมด พ่อได้รับหนังสือลงทะเบียนยกเว้น “เฉพาะปฏิบัติการหน่วยรบ.” ท่านตกเป็นเป้าการเยาะเย้ยทันที แม่กับฉันก็เป็นเช่นเดียวกัน. ในที่สุด ประเด็นการจัดแบ่งประเภทประชาชนได้ถูกนำขึ้นมาทบทวนใหม่ และพ่อถูกมอบหมายให้ทำงานด้านการเกษตร แต่เกษตรกรบางคนฉวยประโยชน์ขูดรีดและจ่ายเงินให้พ่อเพียงเล็กน้อยหรือไม่จ่ายเลย. เพื่อช่วยจุนเจือครอบครัว แม่ทำงานหนักที่ร้านรับซักรีดเพื่อแลกค่าจ้างนิด ๆ หน่อย ๆ. กระนั้น มาตอนนี้ฉันจึงเข้าใจว่าช่างเป็นการเสริมกำลังฉันให้เข้มแข็งเพียงใดที่ได้ใช้เวลาหลายปีในช่วงที่กำลังเติบโตรับมือกับสถานการณ์อันยากลำบากเช่นนั้น ซึ่งทำให้ฉันหยั่งรู้ค่าสิ่งฝ่ายวิญญาณที่สำคัญกว่า.
การเริ่มต้นในขอบเขตย่อม ๆ
ในไม่ช้า แดเนียล ฮิวส์ นักศึกษาคัมภีร์ไบเบิลที่กระตือรือร้น ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพวกเรา. เขาทำงานในเหมืองถ่านหินที่หมู่บ้านรัวบอน ห่างจากเมืองออสเวสทรีประมาณ 20 กิโลเมตรเศษ ๆ ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่พวกเราได้ย้ายไปอยู่. ที่ฉันเรียกเขาว่าลุงแดนเพราะความรักนับถือ เขารู้จักมักคุ้นกับครอบครัวของเรา และเมื่อเขามาเยี่ยมก็มักจะคุยเรื่องราวเกี่ยวกับพระคัมภีร์เสมอ. เขาไม่เคยพูดเรื่องสัพเพเหระ. กลุ่มศึกษาคัมภีร์ไบเบิลเริ่มมีขึ้นที่เมืองออสเวสทรีในปี 1920 และลุงแดนมอบหนังสือพิณของพระเจ้า (ภาษาอังกฤษ) แก่ฉันในปี 1921. ฉันเก็บรักษาหนังสือนี้ดุจสมบัติล้ำค่าเพราะมันช่วยฉันให้เข้าใจหลักคำสอนในคัมภีร์ไบเบิลได้ง่ายขึ้น.
นอกจากนั้นยังมีไพรซ์ ฮิวส์a ต่อมาได้เป็นผู้ดูแลผู้เป็นประธานสำนักงานสาขาแห่งพยานพระยะโฮวาในลอนดอน. เขาอยู่กับครอบครัวใกล้เมืองบรอนิการ์ท ตรงชายแดนแคว้นเวลส์ และพี่สาวของเขาชื่อซิสซี ซึ่งกลายเป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของฉัน.
ฉันจำได้ถึงความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อมีการชวนให้ ‘โฆษณาพระมหากษัตริย์และราชอาณาจักรของพระองค์.’ ระหว่างหลายปีหลังจากนั้น แม้ฉันยังอยู่ในระหว่างเรียนหนังสือ ฉันร่วมงานแจกแผ่นพับฉบับพิเศษอย่างกระตือรือร้น โดยเฉพาะเรื่องนักเทศน์นักบวชถูกฟ้องร้อง (ภาษาอังกฤษ) ในปี 1924. เมื่อมองย้อนหลังไปในทศวรรษนั้น นับว่าเป็นโอกาสดีเสียนี่กระไรที่ได้ติดต่อคบหากับบรรดาพี่น้องชายหญิงผู้ซื่อสัตย์มากมายหลายคน เป็นต้นว่า ม็อด คลาร์กb และแมรี แกรนต์c เพื่อนร่วมงานของเธอ, เอดการ์ เคลย์,d โรเบิร์ต แฮดลิงตัน, แคที โรเบิตส์, เอดวิน สกินเนอร์,e พร้อมด้วยเพอร์ซี แชปแมนและแจ็ก นาทาน,f บุคคลทั้งสองได้ไปถึงประเทศแคนาดาเพื่อสนับสนุนการงานที่นั่น.
คำบรรยายที่ยึดคัมภีร์ไบเบิลเป็นหลักเรื่อง “หลายล้านคนที่มีชีวิตอยู่ในเวลานี้จะไม่ตายเลย” ปรากฏว่าเป็นการให้คำพยานที่ทันกาลในเขตงานอันกว้างไพศาลของเรา. วันที่ 14 พฤษภาคม 1922 สแตนลีย์ โรเจอส์ ญาติของไพรซ์ ฮิวส์มาจากลิเวอร์พูล และบรรยายเรื่องนี้ ณ หมู่บ้านเชิร์ก ซึ่งอยู่ทางทิศเหนือติดกับเมืองของเรา และต่อมาในเย็นวันนั้นได้มีการบรรยายที่โรงภาพยนตร์ในเมืองออสเวสทรี. ฉันยังคงเก็บรักษาใบปลิวไว้แผ่นหนึ่งซึ่งพิมพ์ขึ้นเป็นพิเศษสำหรับการบรรยายครั้งนั้น. ตลอดช่วงนั้น เราซึ่งเป็นเพียงกลุ่มเล็ก ๆ ได้รับการหนุนกำลังอย่างต่อเนื่องจากการเยี่ยมของผู้ดูแลเดินทางสามคน ซึ่งเราเคยเรียกพวกเขาว่าพิลกริม (ผู้ท่องเที่ยวออกไปสั่งสอน) ได้แก่เฮอร์เบิร์ต ซีเนียร์, อัลเบิร์ต ลอยด์, และจอห์น บลานีย์.
ถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ
ปี 1929 ฉันตัดสินใจรับบัพติสมา. อายุฉัน 19 ปีและเวลาเดียวกันนั้นฉันเผชิญการทดลองหนักหนาจริง ๆ เป็นครั้งแรก. ฉันได้รู้จักชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีบิดาเป็นนักการเมือง. เราสองคนรักใคร่ชอบพอกัน และเขาขอฉันแต่งงานด้วย. ปีก่อนหน้านั้น มีหนังสือออกใหม่ชื่อรัฐบาล (ภาษาอังกฤษ) และฉันให้หนังสือเล่มนี้แก่เขา. แต่จากนั้นไม่นาน เขาดูท่าไม่ค่อยสนใจรัฐบาลฝ่ายสวรรค์อันเป็นสาระสำคัญของหนังสือนั้น. จากการที่ได้ศึกษา ฉันจึงรู้ว่าพระเจ้าทรงบัญชาห้ามชนชาติยิศราเอลโบราณสมรสกับคนต่างชาติที่ไม่มีความเชื่อ และหลักปฏิบัตินี้ก็นำมาใช้กับคริสเตียนเช่นเดียวกัน. ด้วยเหตุนี้ แม้หักใจได้ยาก แต่ฉันก็บอกปัดข้อเสนอของเขาไป.—พระบัญญัติ 7:3; 2 โกรินโธ 6:14, ล.ม.
ฉันได้พลังจากถ้อยคำของอัครสาวกเปาโลที่ว่า “อย่าให้เราเลิกราในการทำสิ่งที่ดีงาม เพราะเราจะเก็บเกี่ยวผลในเวลาอันควรถ้าเราไม่เลื่อยล้า.” (ฆะลาเตีย 6:9, ล.ม.) ลุงแดนที่ฉันรักยังคอยให้กำลังใจฉันอีกด้วย เขาเขียนดังนี้: “ไม่ว่าจะมีทุกข์มีสุขมากน้อยเพียงใด จงใช้หลักการในพระธรรมโรมบท 8 ข้อ 28 (ล.ม.) ที่ว่า “บัดนี้เราทราบว่า พระเจ้าทรงกระทำให้การงานทั้งสิ้นของพระองค์ร่วมประสานกันเพื่อเป็นผลดีแก่คนเหล่านั้นที่รักพระเจ้า คือคนเหล่านั้นที่ถูกเรียกตามพระประสงค์ของพระองค์.” มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ฉันรู้ว่าฉันตัดสินใจถูกต้องแล้ว. ปีนั้นเองฉันสมัครเป็นผู้เผยแพร่เต็มเวลา.
เผชิญข้อท้าทาย
ปี 1931 เราได้ชื่อใหม่ว่าพยานพระยะโฮวา และปีนั้นเรามุ่งรณรงค์อย่างขันแข็งด้วยการใช้หนังสือเล่มเล็กราชอาณาจักรเป็นความหวังของโลก. (ภาษาอังกฤษ) บรรดานักการเมือง, นักศาสนา, และนักธุรกิจต่างก็ได้รับแจกคนละเล่ม. เขตงานของฉันกว้างไกลจากเมืองออสเวสทรีจนถึงเมืองเรกซ์แฮม ห่างขึ้นไปทางเหนือประมาณ 25 กิโลเมตร. นับว่าเป็นภารกิจที่ยากพอสมควรกว่าจะเสร็จทั่วถึง.
ณ การประชุมใหญ่ที่เมืองเบอร์มิงแฮมในปีถัดไป มีความต้องการอาสาสมัคร 24 คน. ด้วยใจแรงกล้า พวกเรา 24 คนส่งรายชื่ออาสาทำงานรับใช้ลักษณะใหม่ ทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นงานประเภทใด. ลองวาดมโนภาพความประหลาดใจของเราว่ามีมากขนาดไหนเมื่อถูกมอบหมายให้ออกทำงานเป็นคู่ ๆ เสนอหนังสือเล่มเล็กเดียวกันนั้นที่ชื่อว่าราชอาณาจักรเป็นความหวังของโลก ขณะเดียวกันก็แขวนแผ่นป้ายหนักประกบหน้าหลังโฆษณาราชอาณาจักร.
เมื่อทำงานในละแวกใกล้มหาวิหาร ฉันรู้สึกประหม่าเนื่องจากผู้คนเฝ้ามองฉันอยู่ แต่ก็คิดปลอบใจตัวเองว่าไม่มีใครในเมืองนี้รู้จักฉัน. แต่คนแรกที่เข้ามาทักคือเพื่อนเก่าสมัยเป็นนักเรียน เธอเอาแต่จ้องไม่วางตาแถมพูดว่า “อะไรกันนี่ แต่งตัวแบบนี้ได้อย่างไร?” ประสบการณ์ครั้งนั้นช่วยฉันเอาชนะการกลัวมนุษย์ไม่ว่าใครก็ตามที่ฉันอาจเจอ!
รุดหน้าต่อไปในที่ห่างไกล
ปี 1933 ฉันสมรสกับซานัว พ่อม่ายอายุมากกว่าฉัน 25 ปี. ภรรยาคนแรกของเขาเป็นนักศึกษาพระคัมภีร์ที่กระตือรือร้น และหลังจากเธอเสียชีวิต ซานัวยังคงอยู่ในงานมอบหมายของเขาด้วยความซื่อสัตย์มาโดยตลอด. ไม่นานหลังจากนั้น เราย้ายจากอังกฤษไปเขตงานใหม่ของเราในแคว้นนอร์ทเวลส์ ไกลออกไปประมาณ 150 กิโลเมตร. เราจัดวางหีบห่อ, กระเป๋าเสื้อผ้า, และสัมภาระอื่น ๆ ที่มีค่าไว้ที่คันบังคับเลี้ยวของรถจักรยาน มันตั้งสูงเสียจนน่ากลัวว่าจะพังลงมา และที่แกนระหว่างอานกับล้อหน้าก็มีของอัดอยู่เต็ม แถมยัดของใส่ลงไปจนแน่นกระเป๋าที่พาดคร่อมล้อหลัง แต่เราก็ไปถึงปลายทางโดยสวัสดิภาพ! ณ เขตงานมอบหมายนั้น จักรยานของเราเป็นสิ่งจำเป็นซึ่งจะขาดเสียไม่ได้—เราขี่รถไปทุกหนทุกแห่ง กระทั่งเกือบถึงยอดเขาคาเดอร์ ไอดริส ในแคว้นเวลส์ ซึ่งสูงประมาณ 3,000 ฟุต. การได้พบผู้คนซึ่งกระหายอยากฟัง “ข่าวดีแห่งราชอาณาจักรนี้” นับเป็นการตอบแทนที่ยังความชื่นใจอย่างแท้จริง.—มัดธาย 24:14, ล.ม.
เราอยู่ที่นั่นได้ไม่นานเท่าไร ผู้คนก็บอกเราว่ามีชายผู้หนึ่งชื่อทอม ไพรซ์เคยเผยแพร่ข่าวสารอย่างเดียวกับที่พวกเราทำอยู่. ในที่สุดเราก็หาทอมพบ เขาอยู่ที่ลองเมาน์เทน ใกล้เวลช์พูล การพบกันครั้งนี้ยังความประหลาดใจแก่เราจริง ๆ! ในสมัยแรก ๆ ที่ฉันให้คำพยาน ฉันมอบคู่มือศึกษาพระคัมภีร์ชื่อการคืนดี (ภาษาอังกฤษ) ไว้กับเขา. เขาศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง เขาเขียนจดหมายไปที่ลอนดอนขอรับสรรพหนังสืออีกหลายอย่าง และตั้งแต่นั้นก็เข้าร่วมอย่างกระตือรือร้นในงานบอกกล่าวเรื่องความเชื่อที่เขาเพิ่งค้นพบ. เราเพลิดเพลินกับมิตรภาพอันน่าชื่นใจนานหลายชั่วโมง และเราสามคนร่วมการศึกษาด้วยกันบ่อย ๆ เพื่อให้การหนุนใจซึ่งกันและกัน.
ภัยพิบัตินำไปสู่พระพร
ในปี 1934 ผู้เผยแพร่เต็มเวลาทุกคนที่อยู่ใกล้แคว้นนอร์ทเวลส์ได้รับเชิญไปที่เมืองเรกซ์แฮมให้ช่วยกันแจกหนังสือเล่มเล็กชื่อผู้ปกครองที่ชอบธรรม (ภาษาอังกฤษ). หนึ่งวันก่อนเราเริ่มรณรงค์ครั้งพิเศษนี้ได้เกิดพิบัติภัยร้ายแรงครั้งใหญ่ในประเทศ. เหมืองถ่านหินเกรสฟอร์ดซึ่งอยู่เหนือเมืองเรกซ์แฮมขึ้นไปสามกิโลเมตรเกิดระเบิดขึ้น เป็นเหตุให้คนงานเหมือง 266 คนเสียชีวิต. เด็ก 200 กว่าคนกำพร้าพ่อ และผู้หญิง 160 คนกลายเป็นม่าย.
พวกเราได้รับมอบหมายให้จัดทำรายชื่อบุคคลที่เป็นทุกข์โศกเศร้า, ไปเยี่ยมเขาเป็นส่วนตัว, และแจกหนังสือเล่มเล็กให้เขา. หนึ่งในรายชื่อเหล่านี้ซึ่งฉันได้รับคือนางแชดวิก เธอสูญเสียลูกชายวัย 19 ปี. ตอนที่ฉันแวะไปเยี่ยม แจ็กลูกชายคนโตของเธอมาเยี่ยมและปลอบประโลมเธออยู่พอดี. ชายหนุ่มคนนี้จำฉันได้ ทว่าไม่ได้บอก. เขาอ่านหนังสือเล่มนั้นในเวลาต่อมา แล้วค้นหาอ่านอีกเล่มหนึ่งชื่อสงครามขั้นสุดท้าย (ภาษาอังกฤษ) ซึ่งฉันเคยให้เขาไว้เมื่อหลายปีก่อน.
เมื่อแจ็กพร้อมกับเมย์ภรรยาของเขารู้ว่าฉันพักอยู่ที่ไหน จึงมาขอรับหนังสือไปอ่านอีกหลายเล่ม. ปี 1936 คนทั้งสองตกลงใจจัดการประชุมขึ้นภายในบ้านของเขาที่เรกซ์แฮม. หกเดือนต่อมา อัลเบิร์ต ลอยด์มาเยี่ยม ต่อจากนั้นจึงได้มีการจัดตั้งประชาคม โดยมีแจ็ก แชดวิกเป็นผู้ดูแลผู้เป็นประธาน. เวลานี้มีสามประชาคมในเรกซ์แฮม.
ชีวิตในรถพ่วงแบบยิปซี
จวบจนถึงเวลานั้น ขณะที่เราย้ายไปยังที่ต่าง ๆ พักอาศัยตามที่ซึ่งเราพอจะหาได้ แต่ซานัวตัดสินใจว่าถึงเวลาที่เราควรมีบ้านเป็นของตัวเอง บ้านที่เราสามารถพ่วงและลากจูงจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งได้. สามีฉันเป็นช่างไม้ฝีมือดีสืบทอดจากบรรพบุรุษชาวยิปซี และเขาได้สร้างบ้านรถพ่วงแบบยิปซีพอที่เราจะอยู่ได้. เราตั้งชื่อพาหนะของเราว่าเอลิซาเบท ชื่อนี้ได้จากคัมภีร์ไบเบิลหมายถึง “พระเจ้าแห่งความอุดมสมบูรณ์.”
ฉันจำที่ซึ่งเราเคยพักแห่งหนึ่งได้ดีเป็นพิเศษ ที่นั่นเป็นสวนผลไม้อยู่ติดลำธาร. สำหรับฉันแล้ว มันคือสภาพอุทยานดี ๆ นี่เอง! ไม่มีสิ่งใดขัดขวางความสุขของเราตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกันในรถพ่วงคันนี้ แม้คับแคบและมีเครื่องเรือนเพียงไม่กี่ชิ้น. ยามสภาพอากาศหนาวเย็นมาก ๆ จนผ้าห่มมักจะเย็นจนแข็งติดผนังข้างรถทีเดียว และน้ำที่หยดลงมาแข็งตัวบนพื้นก็เป็นปัญหาอยู่เนือง ๆ. ยิ่งกว่านั้น เราต้องออกไปหิ้วน้ำมาใช้ บางครั้งเป็นระยะทางไกล แต่เราก็เอาชนะความยากลำบากเหล่านี้ด้วยกัน.
ช่วงฤดูหนาวปีหนึ่งฉันล้มป่วยและเรามีอาหารนิดหน่อยและไม่มีเงิน. ซานัวนั่งลงที่เตียง กุมมือฉันไว้และอ่านบทเพลงสรรเสริญ 37:25 ให้ฉันฟังว่า “ตั้งแต่ข้าพเจ้าเป็นคนหนุ่ม, จนบัดนี้เป็นคนชราแล้ว; ข้าพเจ้าก็ยังไม่เคยเห็นคนสัตย์ธรรมต้องถูกละทิ้งเสีย, ไม่เคยเห็นพงศ์พันธุ์ของเขาขอทาน.” เขาจ้องหน้าฉันพลางพูดว่า “ถ้าเร็ว ๆ นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราคงต้องขอทานกระมัง แต่ผมไม่เห็นว่าพระเจ้าจะทรงยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น!” ครั้นแล้วเขาก็ออกไปประกาศให้คำพยานแก่เพื่อนบ้านของเรา.
เมื่อซานัวกลับมาตอนเที่ยงวันเพื่อจัดเครื่องดื่มให้ฉัน ก็มีซองจดหมายรออยู่แล้ว. นั่นคือจดหมายจากพ่อของเขาพร้อมกับเงิน 50 ปอนด์แนบมาด้วย. หลายปีก่อนหน้านี้ซานัวถูกฟ้องด้วยข้อหายักยอกทรัพย์ แต่เขาเพิ่งได้รับการพิสูจน์ว่าไม่มีความผิด. รางวัลก้อนนี้จึงเป็นการชดใช้ให้. ช่างเหมาะกับสถานการณ์เสียจริง ๆ!
บทเรียนที่เอื้อประโยชน์
บางครั้งเราได้เรียนบทเรียนหลังจากเวลาล่วงผ่านไปหลายปี. ยกตัวอย่าง ก่อนออกโรงเรียนปี 1927 ฉันเคยให้คำพยานแก่เพื่อนนักเรียนทุกคนในชั้นรวมทั้งบรรดาครูทั้งหลาย ยกเว้นครูลาวีเนีย แฟร์คลอ. เนื่องจากไม่มีใครสนใจแผนการที่ฉันจะทำในชีวิต อีกอย่างหนึ่งฉันกับครูแฟร์คลอก็ไม่ค่อยกินเส้นกัน ฉันจึงตัดสินใจไม่บอกเธอ. ลองนึกภาพความประหลาดใจระคนความดีใจของฉันซิ ประมาณ 20 ปีต่อมา เมื่อแม่บอกฉันว่าครูคนนี้กลับมาแวะเยี่ยมเพื่อนและศิษย์เก่าเพื่อประกาศตัวว่าเวลานี้เธอเป็นพยานพระยะโฮวาแล้ว!
เมื่อพบครู ฉันจึงได้ชี้แจงเหตุผลที่ตอนนั้นไม่ได้บอกครูเกี่ยวด้วยความเชื่อของฉันรวมไปถึงอาชีพการงานตามแผนการที่วางไว้. ครูฟังอย่างสงบแล้วพูดว่า “ครูเองได้แสวงหาความจริงอยู่เสมอ. ครูสืบเสาะหาสิ่งนี้มาตลอดชีวิตทีเดียว!” ประสบการณ์นี้ให้บทเรียนที่เป็นประโยชน์แก่ฉันคือ อย่าได้ยับยั้งการให้คำพยานแก่ทุก ๆ คนที่ฉันเจอะเจอ และอย่าตัดสินคนหนึ่งคนใดล่วงหน้า.
สงครามอีกครั้งหนึ่งและชีวิตของฉันต่อจากนั้น
เมฆหมอกแห่งสงครามเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งในช่วงใกล้สิ้นทศวรรษ 1930. เดนนิสน้องชายอายุน้อยกว่าฉันสิบปีได้รับการยกเว้นเข้ารับราชการทหารด้วยเงื่อนไขที่ว่าเขายังจะทำงานอาชีพของเขาต่อไป. เขาไม่เคยแสดงความสนใจความจริงมากเท่าใด ดังนั้น ฉันกับสามีจึงขอให้ไพโอเนียร์ในท้องถิ่นคือรูเพิร์ต แบรดเบอรีย์พร้อมกับเดวิดน้องชายไปแวะเยี่ยมเดนนิส. คนทั้งสองได้ไปและนำการศึกษาคัมภีร์ไบเบิลกับเขา. เดนนิสรับบัพติสมาในปี 1942 หลังจากนั้นได้รับใช้ในฐานะไพโอเนียร์ และถูกแต่งตั้งเป็นผู้ดูแลเดินทางในปี 1957.
เอลิซาเบท ลูกสาวของเราเกิดปี 1938 และเพื่อสนองความจำเป็นของครอบครัว ซานัวจึงขยายรถพ่วงของเราให้ใหญ่กว่าเดิม. เมื่อยูนีซลูกสาวคนที่สองของเราเกิดในปี 1942 เราเห็นสมควรว่าน่าจะมีบ้านเป็นที่เป็นทางสักหลัง. ด้วยเหตุผลนี้เอง ซานัวจึงพักงานไพโอเนียร์สองสามปี และเราย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านขนาดย่อมใกล้เมืองเรกซ์แฮม. ต่อมาได้ปักหลักอยู่ในมิดลิจ เมืองเล็ก ๆ ติดกับเขตเชสเชียร์. สามีที่รักของฉันเสียชีวิตที่เมืองนี้ในปี 1956.
ลูกสาวสองคนของเราเป็นผู้เผยแพร่เต็มเวลา และทั้งคู่แต่งงานมีครอบครัวที่มีความสุข. ยูนีซกับสามีซึ่งเป็นผู้ปกครองยังคงรับใช้ฐานะไพโอเนียร์พิเศษในกรุงลอนดอน. สามีของเอลิซาเบทก็เช่นกันได้รับใช้ฐานะผู้ปกครองในประชาคม และเป็นที่น่ายินดีที่ฉันมีโอกาสอยู่ใกล้ลูกรวมทั้งหลาน ๆ และเหลนสี่คนในเมืองเพรสตัน มณฑลแลงคาเชียร์.
ฉันดีใจที่ฉันสามารถเดินจากประตูด้านหน้าอพาร์ตเมนต์ข้ามถนนไปยังหอประชุมที่อยู่อีกฟากถนนได้. ปีหลัง ๆ นี้ฉันเข้าร่วมกลุ่มที่พูดภาษากูจาราตีซึ่งร่วมประชุมที่นั่นด้วย. การเรียนภาษาไม่สู้จะง่ายนัก เพราะตอนนี้หูฉันตึงไปบ้าง. บางครั้งก็ยากที่จะจับสรรพสำเนียงแผ่วเบาได้ดีเท่าหนุ่ม ๆ สาว ๆ. แต่ก็เป็นข้อท้าทายที่น่าสนใจ.
ฉันยังสามารถออกไปทำงานเผยแพร่ตามบ้านเรือนได้และนำการศึกษาพระคัมภีร์ที่บ้านของฉัน. เมื่อเพื่อน ๆ แวะมาเยี่ยม มักจะเป็นเวลาอันน่าปีติยินดีสำหรับฉันเสมอที่จะเล่าประสบการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาในอดีต. ฉันชื่นชมเหลือเกินที่มีประสบการณ์อันล้ำค่าในอดีตเกี่ยวกับพระพรนานาประการที่ฉันได้รับตลอดมาเกือบ 90 ปีที่ติดต่อคบหากับไพร่พลของพระยะโฮวา.
[เชิงอรรถ]
a “ก้าวไปกับองค์การที่ซื่อสัตย์” เรื่องราวชีวิตจริงของไพรซ์ ฮิวส์ ลงในวารสารหอสังเกตการณ์ (ภาษาอังกฤษ) ฉบับวันที่ 1 เมษายน 1963.
b เรื่องราวในชีวิตผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์เหล่านี้ของพระยะโฮวาเคยลงในวารสารหอสังเกตการณ์ ฉบับต่าง ๆ เมื่อหลายปีมาแล้ว.
c เรื่องราวในชีวิตผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์เหล่านี้ของพระยะโฮวาเคยลงในวารสารหอสังเกตการณ์ ฉบับต่าง ๆ เมื่อหลายปีมาแล้ว.
d เรื่องราวในชีวิตผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์เหล่านี้ของพระยะโฮวาเคยลงในวารสารหอสังเกตการณ์ ฉบับต่าง ๆ เมื่อหลายปีมาแล้ว.
e เรื่องราวในชีวิตผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์เหล่านี้ของพระยะโฮวาเคยลงในวารสารหอสังเกตการณ์ ฉบับต่าง ๆ เมื่อหลายปีมาแล้ว.
f เรื่องราวในชีวิตผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์เหล่านี้ของพระยะโฮวาเคยลงในวารสารหอสังเกตการณ์ ฉบับต่าง ๆ เมื่อหลายปีมาแล้ว.
[ภาพหน้า 25]
ใบปลิวโฆษณาปาฐกถาเกี่ยวกับคัมภีร์ไบเบิลเรื่อง “หลายล้านคนที่มีชีวิตอยู่ในเวลานี้จะไม่ตายเลย” ซึ่งฉันได้ฟังเมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม 1922
[ภาพหน้า 26]
กับซานัวไม่นานหลังการสมรสของเราในปี 1933
[ภาพหน้า 26]
ยืนอยู่ข้าง “เอลิซาเบท” รถพ่วงที่สามีของฉันสร้างขึ้นเอง