Maggy’nin Çektiği Azap ve Bana Kalan Nimet

İKİ Mayıs 1995 Salı, kızımın doğduğu ve karımın öldüğü gündü. Ne kadar üzücü ki, Maggy bebeğinin yüzünü hiç görmedi. Şimdi ümidim Tamara’yı, dirildiğinde annesiyle tanıştırmaktır.

DOKTOR, karım Maggy’e göğüs kanseri olduğunu ve yalnızca birkaç ayı kaldığını söylediğinde 16 yıllık evliydik. Bu beş yıl önceydi. Şükür ki, Maggy yaşamının bu son yıllarında oldukça normal şekilde yaşayabildi. Yalnızca sona doğru ağrılar neredeyse dayanılmaz bir hal aldı.

Kanser yayıldığı için doktorlar hamile kalma olasılığının çok az olduğunu söylediler. Bu nedenle, kötü huylu urların gelişiminin kontrol edildiği olağan ultrasonografik incelemede, karnında bir bebek gördüklerinde ne kadar şaşırdığımızı tahmin edebilirsiniz! Bebek kızdı. Maggy dört buçuk aylık hamileydi. İlk kez anne olma olasılığı onu çok sevindirmişti.

Maggy bebeğin sağlıklı doğmasını sağlayabilmek için kesinlikle her şeyi yaptı. Yediklerine dikkat etti, hatta yaşamının son iki haftasında korkunç şekilde acı çekerken, yalnızca artık dayanamayacak hale geldiğinde ağrı kesici aldı.

Sağlıklı Bir Bebekle Nimetlendirilmek

Yirmi dokuz Nisan Cumartesi günü, Maggy’nin kalp çarpıntısı oldu ve şöyle dedi: “Öleceğimi hissediyorum.” Tüm hafta sonu başında durdum. Pazartesi günü doktoru aradıktan sonra, onu hemen St. Jérôme’daki evimizden uzak olmayan, Montreal’de (Kanada) bulunan hastaneye götürdüm.

Ertesi sabah yaklaşık 5:30’da, bir hemşire Maggy’nin odasına girdi ve ıstırap içinde olduğunu fark etti. Sanki kalp krizi geçiriyordu. Yan odadan hemen bir doktor çağrıldı. Maggy öldüğü halde, doktorlar bebeğimizi kurtarabildiler. Tamara iki buçuk ay erken doğmuştu ve yalnızca 1.1 kilo ağırlığındaydı.

Tamara’nın kan sayımı düşük olduğundan doktorlar kan nakli yapmak istedi. Fakat onun yerine sentetik hormon eritropoietin vermeye teşvik edildiler. Doktorlar bunu yaptı ve bu hormonun kullanımı kan sayımını yükseltmekte başarılı olduğunda bir hemşire şunları söyledi: “Bunu neden bütün bebeklere kullanmıyorlar?”

Tamara’nın erken doğuma bağlı başka sağlık sorunları oldu, fakat hepsi de halledildi. Aslında, bir nörolog olan Dr. Watters onu daha sonra muayene ettiğinde hemşireye şunları söyledi: “Sanırım yanlış bebeği muayeneye getirdiniz; bu, tamamen sağlıklı görünüyor.”

Ölümle Yüz Yüze Gelmek ve Başa Çıkmak

Maggy’nin ölümünü görmek benim için zordu. Kendimi çok çaresiz hissettim. Maggy’nin ölümü hakkında konuşmak çok zordu. Bununla birlikte, iman kardeşlerim hastaneye geldiğinde bu konuda konuştum. Onun hakkında konuştukça acım yavaş yavaş azaldı. Dergilerimizde beni özellikle etkileyen bir makale bulduğumda, onu kitaplığımın bana ait kısmına ayrıca koyuyorum ve ihtiyaç duyduğum zaman alıp okuyorum.

Aşılması gereken başka bir zorluk boş bir eve gelmekti. Yalnızlıkla başa çıkmak çok zor. İman kardeşlerimin yapıcı arkadaşlığından yararlandığım halde bu duygu hâlâ kendini gösteriyor. Maggy ve ben her şeyi birlikte yapmaya alışmıştık ve yalnızlık sorunum hakkında da konuşmuştuk. Benim tekrar evlenmemi istedi. Oysa mesele bu kadar basit değil.

İman Kardeşlerimden Gelen Destek

Yehova’nın Şahitlerinin Hastane İrtibat Heyetinin (HİH) desteği olmadan ne yapardım bilmiyorum. Maggy’nin öldüğü sabah HİH’den bilgili bir Şahit hastanedeydi ve ihtiyacım olan yardımı sağladı.

Hastane personeli, St. Jérôme cemaatinin ve bölgedeki diğer cemaatlerin bana yardımcı olmasından çok etkilendiler. Maggy’nin ölümünün ibadette ilan edildiği gece, 20’den fazla sevgili dost yardımlarını sundu. Verilen destek çok büyüktü.

Arkadaşlar benim için yiyecek hazırladı; buzdolabımın derin dondurucusu aylarca hep doluydu. Ailem ve iman kardeşlerim kızımın giysileriyle bile ilgilendiler. O kadar çok şey getirdiler ki, onların hepsini odalara sığdıramadık.

Şimdiki Sevinç ve Gelecekteki Ümit

Tamara, beni kaybettiğim kişiyi düşünmekten alıkoyuyor. Bütün sevgimi ve şefkatimi ona verdim. Her gün ona neşeyle “günaydın” dediğimde, gülümseyerek karşılık verip “konuşmaya” başlıyor ve heyecanla kollarını ve bacaklarını sallıyor.

Amatör bir astronom olarak, Tamara’yı kucağıma oturtup teleskopumdan Büyük Yaratıcımız Yehova’nın gökteki harikalarını göstereceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum. Cennet yeryüzündeki sonsuz yaşamı düşünmek gerçek bir teselli kaynağıdır. Tamara’yı da aynı geleceğin beklediğini bilmek beni ayrıca sevindiriyor.—Mezmur 37:9-11, 29.

Geçen beş yıldaki olayları düşündüğümde, onları hem sarsıcı hem de sevinçli olarak tanımlayabilirim. Kendim ve yaşam hakkında çok şey öğrendim. Mukaddes Kitabın anlattığı, ‘artık ölümün olmayacağı, artık matem, ağlayış ve acının da olmayacağı’ geleceği özlemle bekliyorum.—Vahiy 21:3, 4.

O zaman dirilmede, Maggy acı çekmeden derin bir nefes alabilecek. Her şeyden önemlisi, sarsılmaz ümidim ve arzum orada olup Maggy’yi, onun için çok şey yaptığı küçük kızı Tamara’yla tanıştırmaktır.—Lorne Wilkins tarafından anlatılmıştır.

[Sayfa 26’daki resim]

Karımla birlikte

[Sayfa 26’daki resim]

Kızımız Tamara