যেতিয়া জীৱন সংগীয়ে বিশ্বাসঘাত কৰে

যেতিয়া কাৰোবাৰ জীৱন সংগীয়ে তেওঁৰ লগত বিশ্বাসঘাত কৰে, তেতিয়া তেওঁৰ সকলো শেষ হৈ যায়। এয়া সঁচা যে কেতিয়াবা বিশ্বাসঘাত কৰা সংগীয়ে ক্ষমা বিচাৰে আৰু তেওঁৰ সংগীয়ে তেওঁক ক্ষমা কৰি দিয়ে আৰু তেওঁলোকে লগতে থাকিবলৈ ধৰে।a আনহাতে কিছুমানৰ বিবাহ বিচ্ছেদ হয়। বিবাহ বিচ্ছেদ হওক বা তেওঁলোকে লগতে থাকক, সংগীয়ে বিশ্বাসঘাত কৰাৰ বাবে যি আঘাত পোৱা যায়, সেয়া সহজে ভাল নহয়। যাৰ লগত বিশ্বাসঘাত কৰা হয়, তেওঁ নিজকে কেনেকৈ চম্ভালিব পাৰে?

আপোনাক সহায় কৰিব পৰা শাস্ত্ৰৰ কিছুমান কথা

এনেধৰণৰ কষ্টৰ সন্মুখীন হোৱা বহুতো লোকে বাইবেল পঢ়ি শান্ত্বনা পাইছে। এয়া পঢ়াৰ বাবে তেওঁলোকে বুজিব পাৰিলে যে তেওঁলোকৰ সংগীয়ে যি দুখ আৰু কষ্ট দিছে, সেই দুখ ঈশ্বৰে চাই আছে আৰু তেওঁলোকৰ দুখ বুজি পায়।—মলাখী ২:১৩-১৬.

“মোৰ আন্তৰিক চিন্তাৰ বাহুল্যত, তুমি দিয়া শান্ত্বনাই মোৰ মন আনন্দিত কৰে।”—গীতমালা ৯৪:১৯.

বʼবীয়ে কৈছে, “শাস্ত্ৰত লিখা এই কথা পঢ়ি মোৰ অনুভৱ হʼল যে যিহোৱা কিমান দয়ালু ঈশ্বৰ হয়। এয়া এনে আছিল যেন এজন পিতৃৰ দৰে তেওঁ মোৰ ঘাঁত মলম লগাই আছে।”

“যিজনে বিশ্বাসী হৈ থাকে, তেওঁৰ লগত তুমিও বিশ্বাসী হৈ থাকা।”—গীতমালা ১৮:২৫, NW.

কোমলে কেইবা মাহৰ পাছত গʼম পালে যে তাইৰ স্বামীয়ে তাইৰ লগত বিশ্বাসঘাত কৰিছে। তাই কৈছে, “মোৰ স্বামী মোৰ বিশ্বাসী হৈ নাথাকিলে, কিন্তু যিহোৱাৰ ওপৰত মোৰ সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছে যে তেওঁ মোৰ লগত এইদৰে নকৰে। তেওঁ মোৰ বিশ্বাসী হৈ থাকিব।”

‘কোনো বিষয়ক লৈ চিন্তা নকৰিবা, কিন্তু সকলো বিষয়ত প্ৰাৰ্থনা আৰু মিনতিৰে সৈতে ঈশ্বৰলৈ নিবেদন কৰা। তেতিয়া ঈশ্বৰে সেই শান্তি দিব, যি মানুহে বুজিব নোৱাৰে। এই শান্তিয়ে তোমালোকৰ হৃদয়ৰ ৰক্ষা কৰিব।’—ফিলিপীয়া ৪:৬, ৭.

চাছাই কৈছে, “শাস্ত্ৰৰ এই কথা মই বাৰে বাৰে পঢ়িছিলোঁ। মই বাৰে বাৰে প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলোঁ আৰু ঈশ্বৰে মোক মনৰ শান্তি দিলে।”

এই লেখত উল্লেখ কৰা লোকসকলে সাহস হেৰুৱাই পেলাইছিল। কিন্তু যিহোৱা ঈশ্বৰৰ ওপৰত ভৰসা কৰাৰ বাবে আৰু বাইবেল পঢ়াৰ বাবে তেওঁলোকে জীয়াই থকাৰ সাহস পালে। বʼবীয়ে কৈছে, “মোৰ জীৱন ধ্বংস হৈ গৈছিল। কিন্তু ঈশ্বৰৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰাৰ বাবে মই জীয়াই থকাৰ আশা পালোঁ। এসময়ত মোৰ অনুভৱ হৈছিল যে মই ‘মৃত্যুচ্ছায়াৰ উপত্যকাইদি’ পাৰ হৈ আছিলোঁ। এনে পৰিস্থিতিতো ঈশ্বৰ মোৰ লগত আছিল।”—গীতমালা ২৩:৪.