ঈশ্বৰৰ লোকসকলে ১৯১৯ চনত মহা-বাবিলৰ পৰা মুকলি হʼল। সেই বছৰতে ‘বিশ্বাসী বুদ্ধিমান দাসক’ নিযুক্ত কৰা হʼল। এয়া একেবাৰে সঠিক সময় আছিল। ‘পবিত্ৰ আলি’ অলপতে খোলা হʼল! এই দাসে নিজৰ কাম আৰম্ভ কৰিলে আৰু এই পবিত্ৰ আলিত গৈ থাকিবলৈ নম্ৰ মনৰ লোকসকলক আদৰণি জনাবলৈ ধৰিলে। (মথি ২৪:৪৫-৪৭; যিচ. ৩৫:৮) অতীতত যিহোৱাৰ বিশ্বাসী লোকসকলে “পবিত্ৰ আলি” তৈয়াৰ কৰিবলৈ যি পৰিশ্ৰম কৰিছিল, তাৰ বাবে এই পথত চলা নতুন লোকসকলে যিহোৱা আৰু তেওঁৰ উদ্দেশ্যৰ বিষয়ে বহুতো কথা শিকিব পাৰিলেহেঁতেন। (হিতো. ৪:১৮) তেওঁলোকে যিহোৱাৰ মানদণ্ডৰ অনুসৰি নিজৰ জীৱনত সাল-সলনি কৰিব পাৰিলেহেঁতেন। কিন্তু তেওঁৰ লোকসকলে এদিনতে সকলোবোৰ সাল-সলনি কৰিব বুলি যিহোৱাই আশা কৰা নাছিল। তেওঁ জানে এনে কৰিবলৈ সময়ৰ প্ৰয়োজন, সেইবাবে তেওঁ লাহে লাহে তেওঁলোকৰ চিন্তাধাৰা শুধৰণি কৰে। চিন্তা কৰকচোন, এনে এক সময় হʼব, যেতিয়া আমি সকলোৱে নিজৰ কামৰ পৰা যিহোৱাৰ মন আনন্দিত কৰিব পাৰিম! যিদৰে এখন ৰাস্তাক একেৰাহে মেৰামতি কৰি থকাৰ প্ৰয়োজন হয়। ঠিক সেইদৰে ১৯১৯ চনৰ পৰা ‘পবিত্ৰ আলিত’ একেৰাহে কাম চলি আছে যাতে নম্ৰ মনৰ লোকসকলে মহা-বাবিলৰ পৰা ওলাই আহি এই পথত গৈ থাকিব পাৰে। w২৩.০৫ ১৭¶১৫; ১৯ ¶১৬

যিসকল ভাই প্ৰশাসন গোষ্ঠীৰ সহায়ক হিচাপে কাম কৰে, তেওঁলোকক প্ৰশাসন গোষ্ঠীৰ ভাইসকলে নিজে ট্ৰেইনিং দিয়ে। এই ভাইসকলে সংগঠনত বহুতো ডাঙৰ ডাঙৰ দায়িত্ব চম্ভালি আছে আৰু তেওঁলোকে আগলৈ গৈ খ্ৰীষ্টৰ মেৰবোৰৰ চোৱা-চিতা কৰিবলৈ এতিয়াৰে পৰা সম্পূৰ্ণৰূপে সাজু আছে। বাকী থকা অভিষিক্ত খ্ৰীষ্টানসকল মহা-সংকট শেষ হোৱাৰ অলপ আগতে স্বৰ্গলৈ গুচি যাব, কিন্তু তেতিয়াও পৃথিৱীত শুদ্ধ উপাসনা হৈ থাকিব। মচীহৰ নেতৃত্বত যিহোৱাৰ লোকসকলে বিশ্বাসী হৈ সেৱা কৰি থাকিব। আমি জানোঁ যে সেই সময়ত মাগোগ দেশীয় গোগে অৰ্থাৎ ৰাষ্ট্ৰৰ সমূহে খঙত আমাৰ ওপৰত আক্ৰমণ কৰিব। (যিহি. ৩৮:১৮-২০) কিন্তু এই আক্ৰমণ অলপ সময়ৰ বাবেহে হʼব আৰু শত্ৰুসকলে সফল হʼব নোৱাৰিব, আনহাতে যিহোৱাৰ লোকসকলে তেওঁৰ উপাসনা কৰি থাকিব। যিহোৱাই নিজৰ লোকসকলক নিশ্চয় বচাব। পাঁচনি যোহনে দৰ্শনত মচীহৰ অন্য মেৰেৰে গঠিত এটা “বৰ লোকসমূহ” দেখিলে। যোহনক কোৱা হৈছিল যে এই “বৰ লোকসমূহ” “মহা-ক্লেশৰ পৰা” ওলাই অহা লোক হয়। (প্ৰকা. ৭:৯, ১৪) ইয়াৰ পৰা আমাৰ বিশ্বাস হয় যে যিহোৱাই যিকোনো পৰিস্থিতিতে নিজৰ লোকসকলক ৰক্ষা কৰিব! w২৪.০২ ৫-৬ ¶১৩-১৪

আমি পবিত্ৰ শক্তি কেনেকৈ পাব পাৰোঁ? ইয়াৰ বাবে আমি প্ৰাৰ্থনা কৰিব পাৰোঁ, ঈশ্বৰৰ বাক্য অধ্যয়ন কৰিব পাৰোঁ আৰু পবিত্ৰ শক্তিৰ নিৰ্দেশনাৰ অনুসৰি চলা যিহোৱাৰ সংগঠনত থাকিব পাৰোঁ। এই সকলো কৰিলে আমি পবিত্ৰ “আত্মাৰ ফল” বিকশিত কৰিব পাৰিম অৰ্থাৎ যিহোৱাৰ দৰে গুণবোৰ বঢ়াব পাৰিম। (গালা. ৫:২২, ২৩ ) ঈশ্বৰে কেৱল সেই লোকসকলক নিজৰ পবিত্ৰ শক্তি দিয়ে, যিসকলে ভাল কথাবোৰৰ বিষয়ে ভাবে আৰু নিজৰ আচাৰ-ব্যৱহাৰ শুদ্ধ কৰি ৰাখে। আমি বেয়া কথাবোৰৰ বিষয়ে ভাবি থাকিলে আৰু সেইদৰে কাম কৰিলে ঈশ্বৰে আমাক নিজৰ পবিত্ৰ শক্তি দিবলৈ বন্ধ কৰিব। (১ থিচ. ৪:৭, ৮) যদি আমি একেৰাহে পবিত্ৰ শক্তি পাই থাকিবলৈ বিচাৰোঁ, তেনেহʼলে আমি “ভাববাণী হেয়জ্ঞান” কৰিব নালাগে। (১ থিচ. ৫:২০) ইয়াত উল্লেখ কৰা ‘ভাববাণীৰ’ অৰ্থ হৈছে সেই কথাবোৰ যি ঈশ্বৰে নিজৰ পবিত্ৰ শক্তিৰ যোগেদি লিখাইছে, যেনে: তেওঁৰ দিনৰ বিষয়ে আৰু সেই দিন কিমান কাষ চাপিছে তাৰ বিষয়ে। সেইবাবে, মহাক্লেশ আহিবলৈ এতিয়া বহুত সময় আছে আৰু এয়া আমি জীয়াই থকাৰ সময়ত নাহিব বুলি ভবাৰ পৰিৱৰ্তে অতি সোনকালে মহাক্লেশ আহিব বুলি ভবা উচিত। নিজৰ আচাৰ-ব্যৱহাৰ শুদ্ধ কৰি ৰাখিলে আৰু ঈশ্বৰৰ ‘ভক্তিৰ’ কামবোৰ কৰিলে আমি এইদৰে কৰিব পাৰিম।—২ পিত. ৩:১১, ১২. w২৩.০৬ ১২-১৩ ¶১৩-১৪