Έχουν Φέρει οι Πολιτικοί Μεσσίες Ειρήνη;
Ο ΤΕΩΣ Πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον ήταν ένας από τους ηγέτες των διαπραγματεύσεων ειρήνης μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μερικοί τον έβλεπαν σαν «τον ανιδιοτελή ηγέτη μιας νέας παγκόσμιας τάξης που βασίζεται πάνω στη δικαιοσύνη και το σωστό ενδιαφέρον για τις προσδοκίες όλου του κόσμου». Η απάντηση του στα προβλήματα της παγκόσμιας ειρήνης ήταν η Κοινωνία των Εθνών. Είχε μεγάλες ελπίδες για το αγαπημένο του σχέδιο.
Μια περιγραφή λέει: «Σε κάποιο σημείο κατέπληξε [τον Βρετανό Πρωθυπουργό] Λόυντ Τζωρτζ και [τον Γάλλο Πρωθυπουργό] Κλεμανσώ εξηγώντας πώς θα εγκαθίδρυε η κοινωνία μια αδελφότητα που δεν κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει η Χριστιανοσύνη». Γιατί δεν είχε «πετύχει» ο Χριστός Ιησούς; Ο Ουίλσον απάντησε: «Δίδαξε το ιδεώδες χωρίς να επινοήσει κάποιο πρακτικό μέσο για την επίτευξη του. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ προτείνω ένα πρακτικό σχέδιο που θα φέρει σε πέρας τους σκοπούς του Χριστού».
Ο Ουίλσον αναγορεύθηκε από τον Γαλλικό τύπο «Αρχιερέας του Ιδεώδους, Ηγέτης της Κοινωνίας των Εθνών, Ευεργέτης της Ανθρωπότητας, Ποιμένας της Νίκης και Νομοθέτης της Ειρήνης». Για μια ακόμη φορά ο κόσμος οδηγήθηκε να θέσει όλη του την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και στα σχέδια τους, προκειμένου να φέρουν μια «νέα παγκόσμια τάξη». Έφερε η Κοινωνία των Εθνών διαρκή ειρήνη; Ή, απεναντίας συνέβαλε στην εποχή του χάους;
Ο Μεσσίας της Ιταλίας
Σύντομα μετά από την εγκαινίαση της Κοινωνίας των Εθνών εγέρθηκαν περισσότεροι πολιτικοί μεσσίες και προξένησαν παθήματα σε εκατομμύρια ανθρώπους. Το 1922, ο Μπενίτο Μουσσολίνι, ένας θερμός αναγνώστης του Μακιαβέλι, ανέβηκε στην εξουσία στην Ιταλία. Ο φασισμός του επευφημήθηκε σαν «η αληθινή θρησκεία». Ωστόσο έφερε μια εποχή «βίας, και δόλου και απάτης στις εκλογές» δηλώνει ο ιστορικός Πάλμερ. Ο Καθηγητής Τζεντίλε, ένας προεξέχων Ιταλός φιλόσοφος του φασισμού, «εξύμνησε τη χρήση της βίας, ακόμη και την εξαναγκαστική βιαιότητα των Φασιστών, όταν χρησιμοποιόταν για το συμφέρον του κράτους». Δήλωσε ότι η βία αυτή είναι «θέλημα του Θεού, και όλων των ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεό, . . . και στο νόμο που ασφαλώς ο Θεός βούλεται για τον κόσμο».
Ήταν αυτή μια εκδήλωση του κώδικα συμπεριφοράς του Χριστού ή των αξιωμάτων του Μακιαβέλι; Ποιος από τους δυο είπε, «Είναι ασφαλέστερο να σε φοβούνται παρά να σε αγαπούν»; Ασφαλώς όχι ο Ιησούς Χριστός! Αυτός απεναντίας δίδαξε: ‘Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν θά ’χετε αγάπη αναμεταξύ σας’.—Ιωάννης 13:35.
Το 1935, με την ευλογία της Καθολικής Εκκλησίας, η Φασιστική Ιταλία επιτέθηκε και κατατρόπωσε την Αιθιοπία. Τι έκανε τότε η μεσσιανική Κοινωνία των Εθνών του Ουίλσον σχετικά με αυτό; «Η Κοινωνία των Εθνών για μια φορά ακόμη απέτυχε . . . να παράσχει τον αναγκαίο μηχανισμό για πειθαρχική ενέργεια ενάντια σε μια δύστροπη Μεγάλη Δύναμη».—Μια Ιστορία του Σύγχρονου Κόσμου, από τον Ρ. Ρ. Πάλμερ
Μια Εποχή Τρόμου
Μέχρι το 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ, ένας τέως άσημος Αυστριακός Καθολικός, είχε γίνει ο καγκελάριος της Γερμανίας. Δεν περίμενε και πολύ για να εκφράσει την περιφρόνηση του για την Κοινωνία των Εθνών και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, τους όρους της οποίας θεωρούσε πάρα πολύ ταπεινωτικούς για τη Γερμανία το 1919. Απέσυρε τη Γερμανία από την Κοινωνία των Εθνών, αποκήρυξε τους περιορισμούς της συνθήκης, και άρχισε να αναδιοργανώνει τις Γερμανικές ένοπλες δυνάμεις.
Στην πολιτική του διακήρυξη, Μάιν Καμπφ (Ο Αγώνας Μου), ο Χίτλερ εξήγησε γιατί κατέφυγε αργότερα σε πνευματική τρομοκρατία βασισμένη σε ψέματα και συκοφαντίες: «Αυτή είναι μια τακτική που βασίζεται πάνω στον ακριβή υπολογισμό όλων των ανθρώπινων αδυναμιών, και το αποτέλεσμα της θα οδηγήσει σε επιτυχία με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια . . . Πέτυχα μια ίση κατανόηση της σημασίας του σωματικού τρόμου απέναντι στο άτομο και στις μάζες».
Ο Χίτλερ καθιέρωσε την Γκεστάπο η οποία, μαζί με τα Ες-Ες, έγινε ένας παράγοντας τρόμου. Με την ανήλεη δίωξη μειονοτήτων, πέτυχε το σεβασμό της πλειονότητας από φόβο χωρίς να προξενήσει το μίσος τους. Αυτή η όχι και τόσο σιωπηλή πλειονότητα χαιρέτισε τον Χίτλερ σαν φύρερ της. Ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους προέλευση, οι περισσότεροι συμβιβάστηκαν ή συμφώνησαν. Τα αξιώματα του Μακιαβέλι έγιναν για μια φορά ακόμη μια πολιτική πραγματικότητα.
Από το 1936 και μετά ο Χίτλερ ακολούθησε μια πολιτική προσάρτησης και εισβολής, η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Ρηνανίας, του Ντάντσινγκ, της Αυστρίας, και της Τσεχοσλοβακίας. Όλα αυτά ήταν τα προανακρούσματα ενός ακόμη μεγαλύτερου χάους που επρόκειτο να έρθει.
«Πρέπει να Σκοτωθούν σαν τα Γουρούνια!»
Το 1936 ο Φασίστας Στρατηγός Φράνκο ηγήθηκε μιας επανάστασης ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της αριστεράς στη Μαδρίτη. Η εξέγερση στην Ισπανία ευλογήθηκε από την Καθολική Εκκλησία σαν να επρόκειτο για ιερή σταυροφορία. Εγκαίρως, σύμφωνα με τον συγγραφέα Σ. Λ. Σούλτσμπεργκερ, ο Χίτλερ και ο Μουσσολίνι έστειλαν 85.000 στρατεύματα για να υποστηρίξουν το στρατό του Φράνκο. Τα Γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν Ισπανικές πόλεις.
Ο Αντόνιο Μπαχαμόντε, ένας υψηλά ιστάμενος βοηθός σ’ έναν από τους στρατηγούς του Φράνκο, σχολιάζοντας για την αιματοχυσία και τον ομαδικό φόνο αιχμαλώτων, είπε ότι οι στρατηγοί του Φράνκο «γνώριζαν πολύ καλά ότι μόνο με τη δύναμη του τρόμου . . . θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν πάνω στο λαό . . . Πρόκειται για τρόμο με το πρόσχημα της τάξης, και η τάξη είναι η σειρά που παίρνουν οι άνθρωποι στο νεκροταφείο». Ένας άλλος στρατηγός το έθεσε ακόμη πιο ωμά: «Ο κοινός λαός είναι γουρούνια. Πρέπει να σκοτωθούν σαν τα γουρούνια!» ( Το Θαύμα του Νοεμβρίου, η Επική Στάση της Μαδρίτης το 1936, από τον Νταν Κούρτσμαν) Οι άνθρωποι αυτοί ήταν αξιωματούχοι ενός κατακτητικού στρατού, ο οποίος γενικά ήταν Καθολικός. Στο όνομα της πολιτικής σκοπιμότητας, επιδοκίμασαν το φόνο.
Όπως σ’ όλους τους πολέμους, ωμότητες διαπράχθηκαν και από τις δύο πλευρές. Για μια φορά ακόμη ήρθε στο προσκήνιο η καρποφορία της πολιτικής που εμπνέει το μίσος, υποστηριζόμενη από τη θρησκεία. Ο κόσμος ήταν εκείνος που πλήρωσε το τίμημα. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε τρία χρόνια, κατέληξε στο θάνατο περισσοτέρων από μισό εκατομμύριο ανθρώπων. Ο πόλεμος της Ισπανίας έγινε η προεισαγωγή για μια ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία—τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Περισσότερες Καταστροφές
Η εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 προκάλεσε την κήρυξη πολέμου της Βρετανίας και της Γαλλίας κατά της Γερμανίας. Το ανθρώπινο γένος βρέθηκε μπροστά σε μια ακόμη μεγαλύτερη αναστάτωση μαζικής καταστροφής και δυστυχίας. Η πολιτική, υποστηριζόμενη από τις μεγάλες επιχειρήσεις, είχε για μια φορά ακόμη προδώσει τον κοινό άνθρωπο.
Γιατί περιλαμβάνονταν οι μεγάλες επιχειρήσεις εδώ; Στην πολιτική, το χρήμα σημαίνει εξουσία και οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι εκείνες που έχουν το χρήμα. Χωρίς αυτό, ο Χίτλερ ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καγκελάριος της Γερμανίας. Ο Γουίλιαμ Σήρερ έγραψε στο Η Άνοδος και η Πτώση του Τρίτου Ράιχ: «Καθώς η δεκαετία του 1920 έφτανε στο τέλος της, άρχισε να εισρέει χρήμα στο Ναζιστικό Κόμμα από μερικούς από τους μεγάλους Βαυαρούς και Ρηνανούς βιομηχάνους οι οποίοι ελκύστηκαν από την εναντίωση του Χίτλερ στους Μαρξιστές και στα εργατικά συνδικάτα».
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος παρήγαγε μια ακόμη πιο αποτρόπαιη σοδειά της απανθρωπιάς του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Πόσοι πέθαναν στα έξι χρόνια της πολιτικά υποκινούμενης αυτής σφαγής; Μερικοί υπολογισμοί αναφέρουν 55 εκατομμύρια ανθρώπους. Περισσότερα ακόμη εκατομμύρια «έμειναν ακρωτηριασμένοι, τυφλοί, χωρίς πόδια, χωρίς σπίτια, απορφανισμένοι, και σε εξαθλιωτικά φτωχή κατάσταση». (Η Χρονολογία του Ανθρώπου, από τον Τζέημς Τρέιγκερ) Το πολιτικό ‘θηρίο’ είχε επιτεθεί και πάλι!
Για να καθιερώσουν διαρκή ειρήνη πάνω στη γη, οι πολιτικοί των παγκόσμιων δυνάμεων το 1945 βρήκαν τη λύση στην ανακαινισμένη Κοινωνία των Εθνών, στον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, από την ημερομηνία εκείνη, έχουν διεξαχθεί τουλάχιστον 62 πόλεμοι, εμφύλιοι πόλεμοι, επαναστάσεις, και εκκαθαρίσεις σε όλον τον κόσμο που έχουν καταλήξει στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και σε θύματα—όλα στο όνομα των πολιτικών ιδεολογικών διαφορών.
Ο Καθηγητής Πάλμερ έγραψε με σαφήνεια: «Ο κόσμος του ανθρώπου βρίσκεται στη λαβή . . . συγκλονιστικών μεταβολών από το 1914.0 Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι μεταπολεμικές δυσκολίες, η Ρωσική, η Κινεζική, η Τουρκική, και άλλες επαναστάσεις, η μεγάλη ύφεση, η παρέλαση των δικτατόρων, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η δεύτερη σοδειά των επαναστατικών αλλαγών και των μεταπολεμικών δυσκολιών, είναι όλα μέρος της ίδιας διαδικασίας αναπροσαρμογής, . . . η οποία δεν έχει τελειώσει ακόμη, και για την οποία η έκφραση ‘συγκλονιστικές μεταβολές’ δεν είναι πολύ ισχυρή».
Σήμερα, το 1985, ο κόσμος εμφανίζεται χωρισμένος κυρίως στα δυο μεγάλα αντιτιθέμενα πολιτικά στρατόπεδα. Μέσα στις συμμαχίες αυτέ;, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία πολιτικών και σοσιαλιστικών συστημάτων, που ποικίλλουν από τις στρατιωτικές δικτατορίες μέχρι τα δημοκρατικά καθεστώτα. Οι συγκρουόμενες ιδεολογίες απειλούν να προκαλέσουν ένα παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα, έναν κατακλυσμό τον οποίο δεν θέλει η πλειονότητα του ανθρώπινου γένους.
Παρ’ ότι ίσως υπάρχουν ειλικρινείς πολιτικοί οι οποίοι απεργάζονται το καλό του ανθρώπινου γένους, ωστόσο θα πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι η διαιρετική πολιτική μάς έχει φέρει στο χείλος αυτό της εξάλειψης. Υπάρχει κάποια διέξοδος; Υπάρχει κάποια κυβέρνηση ή μορφή διακυβέρνησης που να μπορέσει αληθινά να ενώσει την ανθρώπινη οικογένεια με γνήσια ειρήνη και αμοιβαίο σεβασμό;
[Εικόνα στη σελίδα 8]
Ο πρόεδρος Ουίλσον πρότεινε την Κοινωνία των Εθνών σαν «ένα πρακτικό σχέδιο που θα φέρει σε πέρας τους σκοπούς [του Χριστού]»
[Ευχαριστίες]
National Archives
[Εικόνα στη σελίδα 9]
Ο φασισμός του Μπενίτο Μουσσολίνι μεταχειρίστηκε τη βία για τα συμφέροντα του κράτους
[Ευχαριστίες]
National Archives
[Εικόνα στη σελίδα 9]
Ο Αδόλφος Χίτλερ χρησιμοποίησε τον τρόμο για να διατηρήσει τη δύναμη του
[Ευχαριστίες]
National Archives
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Ο στρατηγός Φράνκο δέχτηκε υποστήριξη από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι
[Ευχαριστίες]
National Archives