Διωγμένα Παιδιά και Παιδιά Φυγάδες

«ΕΚΟΨΑ τα μαλλιά μου, ντύθηκα σαν άντρας, φόρεσα αλυσίδες και λουκέτα γύρω από το λαιμό μου και πέρασα μια παραμάνα στο μάγουλό μου, και έτσι άρχισα να ζω σαν πανκ».—Ταμάρα.

Αν είχατε δει την Ταμάρα στους δρόμους, θα είχατε φανταστεί ότι ήταν μια μοναχική, κακοποιημένη έφηβη της οποίας η οικογενειακή ζωή τής στέρησε την προσοχή και τη στοργή που εκείνη ζητούσε απεγνωσμένα; Μήπως θα είχατε σκεφτεί ότι ήταν μια επαναστάτρια που θα κατέληγε να έχει φασαρίες με το νόμο και πιθανώς να ζήσει μια ζωή γεμάτη εγκληματικές ενέργειες; Η Ταμάρα αποκαλύπτει στο Ξύπνα! τα τρομακτικά γεγονότα που την οδήγησαν στο είδος ζωής που έκανε από τα 14 της χρόνια, έναν τρόπο ζωής τον οποίο ποτέ της δεν επιδίωξε.

Διωγμένα Παιδιά

Η Ταμάρα αφηγείται: «Μεγάλωσα σε μια μικρή ορεινή πόλη στην Ιταλία, σε μια οικογένεια στην οποία η στοργή ήταν άγνωστη. Δυστυχώς, ήμουν μάρτυρας των έντονων λογομαχιών που ξεσπούσαν ανάμεσα στους γονείς μου και των ακατονόμαστων βρισιών που αντάλλασσαν σε εκείνες τις περιπτώσεις. Συχνά κατέληγα να ανακατεύομαι στον καβγά και να με ξυλοκοπεί ανελέητα ο άκαρδος πατέρας μου. Συνήθως είχα τα σημάδια από τα χτυπήματα επί εβδομάδες.

»Όταν ήμουν 14 χρονών, ο πατέρας μου μού έδωσε λίγα χρήματα και ένα εισιτήριο τρένου χωρίς επιστροφή για την κοντινότερη πόλη, όπου υπήρχαν πολλοί κίνδυνοι. Έπιασα φιλίες με άλλους νεαρούς οι οποίοι, όπως και εγώ, δεν είχαν κάποιον που να ενδιαφέρεται για αυτούς. Πολλοί από εμάς γίναμε αλκοολικοί. Έγινα αυθάδης, αγενής και επιθετική. Συχνά έμενα νηστική. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ οι φίλοι μου και εγώ κάψαμε τα έπιπλα για να ζεσταθούμε. Πόσο θα ήθελα να έχω μια οικογένεια που να νοιάζεται για εμένα, να ενδιαφέρεται για τα αισθήματά μου, τις ανησυχίες μου, τους φόβους μου. Αλλά ήμουν μόνη, απελπιστικά μόνη».

Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σαν την Ταμάρα στο σημερινό κόσμο. Σε κάθε ήπειρο, υπάρχουν παιδιά που τα έχουν εγκαταλείψει οι γονείς τους, γονείς οι οποίοι έχουν παραμελήσει τις ευθύνες τους.

Παιδιά Φυγάδες

Άλλα παιδιά αποφασίζουν να φύγουν από το σπίτι «επειδή αυτό το μέρος είναι τόσο τρομακτικό ώστε δεν μπορούν να μείνουν εκεί· είναι πολύ οδυνηρό, πολύ επικίνδυνο, και έτσι βγαίνουν στους δρόμους».—Περιοδικό Ιατρικής της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (New York State Journal of Medicine).

Ο Ντομίνγκος ήταν εννέα χρονών όταν η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και εκείνον τον έκλεισαν στο ορφανοτροφείο. Εξαιτίας των ξυλοδαρμών από τους ιερείς, σχεδίαζε να το σκάσει. Η μητέρα του τον πήρε πίσω, αλλά τον ξυλοκοπούσε συνεχώς ο πατριός του. Το να το σκάσει ήταν ο μόνος τρόπος για να βρει ανακούφιση από το σκληρό περιβάλλον του σπιτιού.

Δυστυχώς, «εκατομμύρια παιδιά δεν μπορούν να εμπιστευτούν τους ενηλίκους που υπάρχουν στο ίδιο τους το σπίτι προκειμένου να έχουν το ελάχιστο επίπεδο ασφαλούς φροντίδας», γράφει η Ανουραντά Βιτάτσι στο βιβλίο της Κλεμμένη Παιδική Ηλικία—Σε Αναζήτηση των Δικαιωμάτων του Παιδιού (Stolen Childhood—In Search of the Rights of the Child). Η ίδια γράφει επίσης: «Σύμφωνα με υπολογισμούς, τρία παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα εξαιτίας κακομεταχείρισης από τους γονείς τους στις Ηνωμένες Πολιτείες». Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, κάποιο μέλος της οικογένειας εκμεταλλεύεται το παιδί σεξουαλικά αντί να το προστατεύει.

Εκμετάλλευση και Τραυματικές Εμπειρίες

Ο Ντομίνγκος αναγκάστηκε να ζήσει με άλλα παιδιά του δρόμου τα οποία ήταν αναμειγμένα σε ληστείες και κλοπές, καθώς επίσης στη χρήση και διακίνηση ναρκωτικών. Το τραγικό είναι ότι πολλά παιδιά που φεύγουν για να γλιτώσουν από τις άσχημες συνθήκες στο σπίτι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από σωματέμπορους, παιδόφιλους και σπείρες που έχουν σχέση με την πορνογραφία. Καθώς αυτά τα νεαρά άτομα είναι πεινασμένα και μόνα, κάποιοι τους προσφέρουν ένα μέρος για να μείνουν και τους υπόσχονται ότι θα ανήκουν σε κάποιο «στοργικό» ενήλικο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι πρέπει να πληρώσουν με το σώμα τους ζώντας μέσα στην πορνεία. Χωρίς να ξέρουν να κάνουν κάποια εργασία, πολλά μαθαίνουν να επιβιώνουν στους δρόμους με όποιον τρόπο μπορούν, πράγμα που περιλαμβάνει το να αποπλανιούνται και να αποπλανούν. Μερικά δεν επιβιώνουν. Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, ο φόνος και η αυτοκτονία στοιχίζουν τη ζωή σε πολλά νεαρά άτομα.

Μια κοπέλα που μπλέχτηκε στην πορνεία όταν ήταν παιδί είπε τα εξής σχολιάζοντας τη ζωή των παιδιών του δρόμου: «Φοβάσαι όταν είσαι εδώ έξω. Εκείνο που με στενοχωρεί είναι ότι πολλοί [άνθρωποι] όταν βλέπουν ένα παιδί να κοιμάται σε κάποιο τρένο, ή όταν βλέπουν ένα παιδί να είναι συνέχεια στο δρόμο, νομίζουν ότι αυτό γίνεται επειδή το παιδί το θέλει. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη, δεν το βλέπω έτσι το ζήτημα. Το καθένα από αυτά τα παιδιά ζητάει να του δώσουν προσοχή με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Δεν επιθυμούν να ζουν έτσι, αλλά οι γονείς τους δεν τα θέλουν».

Σε Αναζήτηση «Ελευθερίας»

Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άλλα παιδιά που αναφέρεται ότι έχουν εξαφανιστεί από το σπίτι τους και τα οποία παρασύρθηκαν και κατέληξαν στους δρόμους ελκυόμενα από τις ελευθερίες που φαντάζονταν ότι υπήρχαν εκεί. Μερικά θέλουν να απελευθερωθούν από τη φτώχεια. Άλλα επιθυμούν ελευθερία από τη γονική εξουσία και τους κανόνες, που ίσως θεωρούν πολύ περιοριστικούς.

Μια νεαρή η οποία δοκίμασε τη λεγόμενη ελευθερία από το γονικό έλεγχο και από τις αρχές ενός Χριστιανικού σπιτιού ήταν η Έμα. Αφού έφυγε από το σπίτι για να ζήσει με τους φίλους της, υποδουλώθηκε στα ναρκωτικά. Αλλά αφού δοκίμασε τη βαρβαρότητα που υπάρχει στους δρόμους, η Έμα εξέφρασε την επιθυμία να ξαναγυρίσει και να κόψει τη συνήθεια των ναρκωτικών. Δυστυχώς, όμως, δεν έκοψε τους δεσμούς της με τις κακές παρέες, και κάποια καλοκαιρινή νύχτα που ήταν με τους φίλους της, έκαναν ένεση ηρωίνης. Για την Έμα ήταν η τελευταία φορά. Έπεσε σε κώμα και πέθανε την επόμενη μέρα, μόνη και εγκαταλειμμένη από τους «φίλους» της.

Μπορεί το μέλλον των παιδιών που πέφτουν θύματα των γονέων τους ή άλλων ατόμων να καλυτερέψει; Θα υπάρξει ποτέ ένας κόσμος που δεν θα εκμεταλλεύεται τους νέους; Υπάρχει ελπίδα να βελτιωθεί η οικογενειακή ζωή και να εκτιμηθεί η αξία της, ώστε οι νεαροί να μη θέλουν να ξεφύγουν από αυτήν; Μπορείτε να βρείτε τις απαντήσεις στο επόμενο άρθρο.