Γλιτώσαμε από τις Βόμβες—50 Χρόνια Αργότερα!
«Σε λίγο θα εκραγούν βόμβες εδώ. Καλυφτείτε όλοι!»
ΜΕ ΑΥΤΑ τα λόγια ένας αστυνομικός προειδοποίησε το σύζυγό μου και εμένα προκειμένου να φύγουμε από το σπίτι και να βρούμε προστασία σε ένα κοντινό τσιμεντένιο καταφύγιο. Η ανακοίνωση μας εξέπληξε. Στο κάτω κάτω, δεν βρισκόμασταν σε κάποια πολεμόπληκτη περιοχή του κόσμου· είχαμε πάει να επισκεφτούμε κάποιους φίλους σε μια από τις όμορφες εξωτερικές ατόλλες των Νησιών Μάρσαλ, στη Μικρονησία.
Είχαμε έρθει για να περάσουμε μια εβδομάδα με κάποια φίλη και το σύζυγό της στο μικρό νησί Τορούα. Η σύζυγος ήταν η μόνη Μάρτυρας του Ιεχωβά στο νησί, και θέλαμε να τη βοηθήσουμε να κηρύξει στους ανθρώπους που ζούσαν εκεί.
Οι Μαρσαλέζοι είναι φιλικοί από τη φύση τους και πρόθυμοι να συζητούν για την Αγία Γραφή. Επειδή πρόσφατα είχε εκδοθεί το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη στην τοπική γλώσσα, είχαμε μια καλή ευκαιρία να δώσουμε αρκετά αντίτυπα. Όλοι όσοι ήθελαν το βιβλίο μάς διαβεβαίωσαν ότι θα το διάβαζαν και ότι δεν θα το χρησιμοποιούσαν σαν κεν καραουάν, δηλαδή «φυλαχτό για καλή τύχη», για να διώχνουν τους δαίμονες. Ένα δημοφιλές έθιμο εδώ είναι να βάζουν μια τυλιγμένη σελίδα από την Αγία Γραφή μέσα σε κάποιο μπουκάλι και να το κρεμάνε από ένα δοκάρι ή από ένα κοντινό δέντρο, επειδή πιστεύουν ότι αυτό κρατάει μακριά τα κακά πνεύματα.
Επί αρκετές ημέρες απολαμβάναμε τη διαμονή μας, αλλά όταν ήρθε το Σάββατο σύντομα καταλάβαμε ότι κάτι θα άλλαζε. Είχαμε αρχίσει την ημέρα μας με ένα ευχάριστο πρωινό μπάνιο στα διάφανα, ζεστά νερά της λιμνοθάλασσας. Ενώ επιστρέφαμε με τα πόδια από την παραλία, είδαμε ένα γκρίζο καράβι να πλησιάζει απειλητικά. Δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε τι έφερνε. Ένας αστυνομικός εξήγησε ότι είχε καταφθάσει μια ομάδα εφτά Αμερικανών στρατιωτικών για να εξουδετερώσουν τις παλιές βόμβες που υπήρχαν στο νησί. Για την ασφάλεια του κοινού, θα εκκενώνονταν τα σπίτια, και οι νησιώτες θα περνούσαν την ημέρα σε καταφύγια που είχαν φτιάξει οι Ιάπωνες στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτά τα καταφύγια, τα οποία οι επισκέπτες στην Τορούα προσέχουν σχεδόν αμέσως, μαρτυρούν ένα φρικτό παρελθόν. Από απόσταση το νησί μοιάζει σαν τροπικός παράδεισος, αλλά από κοντά γίνεται φανερό ότι η ομορφιά της Τορούα σπιλώνεται από τις ουλές ενός πολέμου που τελείωσε πριν από 50 περίπου χρόνια. Το νησί, που κάποτε ήταν σημαντική αεροπορική βάση των Ιαπώνων, είναι γεμάτο απομεινάρια που θυμίζουν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού υπάρχουν σκουριασμένα λείψανα του πολέμου—μαχητικά αεροσκάφη, πολυβόλα και τορπίλες—καλυμμένα από τροπικά φυτά.
Ωστόσο, το πιο ανησυχητικό είναι οι βόμβες που έχουν απομείνει. Στη διάρκεια του πολέμου, ο στρατός των Η.Π.Α. έριξε 3.600 και πλέον τόνους από διάφορες βόμβες, βόμβες ναπάλμ και πυραύλους στην Τορούα, και οι ιαπωνικές δυνάμεις είχαν το δικό τους οπλοστάσιο από βόμβες και όπλα στο έδαφος. Ενώ είναι απίθανο να εκραγεί μια βόμβα 50 ετών, οι βόμβες εγκυμονούν πάντοτε κινδύνους, πράγμα που εξηγεί γιατί έχουν επισκεφτεί το νησί ομάδες εξουδετέρωσης βομβών τουλάχιστον πέντε φορές μετά το 1945, τη χρονιά που τελείωσε ο πόλεμος.
Αναρωτηθήκαμε αν η προειδοποίηση ήταν αληθινή, γι’ αυτό πήγαμε στην περιοχή όπου είχε αποβιβαστεί η ομάδα εξουδετέρωσης βομβών και μιλήσαμε μαζί τους. Όχι μόνο ήταν αληθινή η προειδοποίηση, είπαν, αλλά οι εκρήξεις βομβών θα άρχιζαν προτού περάσει μια ώρα! Αν δεν πηγαίναμε σε κάποιο καταφύγιο, μας είπαν, θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε το νησί αμέσως.
Η φίλη μας αποφάσισε να παραμείνει στην Τορούα και βρήκε προστασία μέσα σε ένα μεγάλο πολυβολείο μαζί με αρκετές οικογένειες. Αργότερα μας είπε ότι τα μόνα παράθυρα στο παλιό τσιμεντένιο καταφύγιο ήταν τα ανοίγματα για τα όπλα και ότι στο εσωτερικό υπήρχε αφόρητη ζέστη και συνωστισμός. Η ημέρα που πέρασε εκεί της θύμισε τα χρόνια του πολέμου, και παραδέχτηκε ότι ενώ οι εκρήξεις βομβών τη συνάρπαζαν όταν ήταν παιδί, τώρα την τρόμαζαν πολύ.
Ο σύζυγός της είχε συμφωνήσει να μας μεταφέρει στο Νησί Γουόλετ, σε απόσταση οχτώ χιλιομέτρων, με μια μικρή βάρκα με εξωλέμβια μηχανή. Λίγα μόλις λεπτά αφότου φύγαμε, ακούσαμε μια δυνατή έκρηξη. Κοιτώντας πίσω στην Τορούα, είδαμε μια στήλη καπνού να υψώνεται κοντά στην κατοικημένη περιοχή του νησιού. Σύντομα, ακούσαμε μια ακόμη έκρηξη και έπειτα μια τρίτη, πολύ πιο μεγάλη.
Περάσαμε την ημέρα κηρύττοντας στο Γουόλετ, και ήταν μια ημέρα που σημαδεύτηκε από μακρινές εκρήξεις βομβών. Οι παλιές βόμβες είχαν εντοπιστεί και είχαν σημειωθεί πριν από αρκετούς μήνες. Πολεμοφόδια υπήρχαν παντού—στις ακτές, στην ξηρά κοντά στο διάδρομο προσγείωσης, ακόμη και στις αυλές των σπιτιών! Για να μειωθεί ο αριθμός των εκρήξεων, η ομάδα εξουδετέρωσης βομβών είχε συγκεντρώσει μερικές μικρότερες βόμβες και κατόπιν τις εξουδετέρωσε όλες μαζί.
Ο ήλιος έδυε όταν επιστρέψαμε στην Τορούα. Καθώς πλησιάζαμε στο νησί, προσέξαμε ότι έλειπε ο γνώριμος καπνός από τις φωτιές που άναβαν για το μαγείρεμα. Καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ξαφνικά, μια μικρή βάρκα ήρθε με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μας, προειδοποιώντας μας να μην πλησιάσουμε άλλο. Έμενε να εξουδετερωθεί μια μεγάλη βόμβα που ήταν βυθισμένη κοντά στον ύφαλο. Έτσι, καθώς πλέαμε στα ανοιχτά, μέσα στο σούρουπο, είδαμε κάτι που δεν έχουν δει ποτέ οι περισσότεροι άνθρωποι οι οποίοι ζουν σήμερα—την υποθαλάσσια έκρηξη μιας βόμβας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η οποία τίναξε μια στήλη νερού και καπνού σε ύψος δεκάδων μέτρων!
Ευτυχώς, κανένας δεν έπαθε τίποτα στην Τορούα εκείνη την ημέρα. Τελικά, καθάρισε άραγε η ομάδα εξουδετέρωσης βομβών το νησί από όλες τις βόμβες που είχαν απομείνει; Πιθανώς όχι. Ο αρχηγός της ομάδας είπε ότι περίμενε πως οι νησιώτες θα πέσουν πάνω και σε άλλα παλιά πολεμοφόδια στο μέλλον. Φυσικά, αυτό ήταν το θέμα συζήτησης με τους ανθρώπους καθώς τελειώναμε το έργο κηρύγματος στην Τορούα. Ήταν μεγάλο προνόμιο να μιλάμε σε αυτούς τους νησιώτες σχετικά με τον καιρό που η Βασιλεία του Ιεχωβά θα “καταπαύσει τους πολέμους ως την άκρη της γης”.—Ψαλμός 46:9.
Όπως το αφηγήθηκε η Νάνσι Βάντερ Βέλντε
[Εικόνα στη σελίδα 27]
Μια βόμβα που δεν είχε εκραγεί