Υπηρετώντας μια Αξιόλογη Υπόθεσι

Αφήγησις από τον Τσαρλς Ταρέχα

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΟΡΙ ήμασταν οι κάτοικοι της Νέας Ζηλανδίας όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι αποβιβάσθηκαν το 1769. Ο προπάππος μου, ο Αρχηγός Ταρέχα τε Μοανανούι, ήταν ένας απ’ αυτούς που υπέγραψαν τη γνωστή Συνθήκη Ουαϊτάνγκι το 1840. Πρόβλεπε για τους Μαορί να γίνουν υπήκοοι της Βρεταννής Βασίλισσας Βικτώρια, και για τη Βρεταννία να προστατεύη τα δικαιώματα όλων των Μαορί, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα ιδιοκτησίας.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ουαϊτάνγκι—οπότε υπήρχαν μόνο 2.000 περίπου λευκοί στη Νέα Ζηλανδία—άρχισαν να έρχωνται όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι. Για ένα χρονικό διάστημα υπήρχε ειρήνη. Αλλ’ έπειτα οι εντάσεις αυξήθηκαν, καθώς οι λευκοί ήθελαν να αγοράσουν γη, αλλά οι Μαορί δεν ήθελαν να πωλήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν πόλεμοι—που ωνομάσθηκαν Πόλεμοι των Μαορί—οι οποίοι συνεχίσθηκαν με διαλείμματα από το 1860 ως το 1872.

Οι Μαορί ηττήθηκαν και έγιναν αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, όπως παρατηρεί ο Δρ Γκρένφελλ Πράις, του Πανεπιστημίου της Αδελαΐδας: «Οι Μαορί αρχηγοί ήσαν νεκροί η περιφρονημένοι. Οι περιουσίες των Μαορί δημεύτηκαν. Ο κερδοσκόπος και ο φοροσυλλέκτης βρήκαν τους ιθαγενείς εύκολη λεία.» Ο λαός μου είχε λιγοστεύσει από 200.000 ή και περισσότερους σε 40.000 περίπου μόνο. Οι Μαορί αισθάνοντο αποστερημένοι από τα δικαιώματα τους, και εφαίνετο σαν μια φυλή που απειλείτο και η ίδια η ύπαρξίς της.

ΘΑ ΑΝΑΜΙΓΝΥΟΜΟΥΝ ΚΙ’ ΕΓΩ;

Κοντά στις αρχές του αιώνα, ο πατέρας μου πήγε στο Κολλέγιο Τε Άουτε και πολλοί από τους φίλους Μαορί, μεταξύ των οποίων και ο Σερ Απιράνα Τουρούπα Νγκάτα και ο Τε Ράνγκι Χιρόα (Δρ Πήτερ Μπουκ), επιδίωξαν καριέρες στην κυβέρνησι με σκοπό να βοηθήσουν το λαό Μαορί. Ωστόσο, ο πατέρας μου έγινε αγρότης. Είχε ένα ωραίο, μεγάλο σπίτι σε ιδεώδη τοποθεσία σ’ ένα χώρο εκτάσεως τεσσάρων έηκερς. Δίπλα, είχαμε ένα υπέροχο αγρόκτημα εκατοντάδων έηκερς, και, καθώς μεγάλωνα, αρμέγαμε περίπου 70 αγελάδες με μέγιστη απόδοσι. Ο πατέρας ήταν εξαίρετος μηχανικός, υδραυλικός και ηλεκτρολόγος. Είχαμε δική μας μεγάλη εγκατάστασι ηλεκτρικής ενεργείας, η οποία τροφοδοτούσε με ηλεκτρισμό το αγρόκτημα μας δεκαετίες προτού χρησιμοποιηθή ευρέως ο ηλεκτρισμός στην αγροτική μας περιοχή κοντά στο Νάπιερ. Είχαμε προσλάβει ακόμη και Ευρωπαίους εργάτες.

Έτσι πρέπει να πω ότι, καθώς μεγάλωνα ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι ήμασταν κατώτεροι από τους λευκούς. Και τα γεγονότα δεν έδειχναν ότι ήμασταν. Είναι αλήθεια ότι κατά την άφιξι των Ευρωπαίων το 1769, οι Μαορί δεν είχαν γραπτή γλώσσα. Ωστόσο, δεν πέρασε πολύς καιρός που αναπτύχθηκε μια γραπτή γλώσσα, και το 1827 η Αγία Γραφή μεταφράσθηκε στη Μαορί. Επειδή ο λαός μας ήθελε όλο και πιο πολύ να διαβάζη, περίπου 60.000 «Καινές Διαθήκες» μόνο παρήχθησαν από το 1841 ως το 1845. Εκείνο τον καιρό περίπου, οι Μαορί που μπορούσαν να διαβάζουν και να γράφουν ήσαν περισσότεροι από τους λευκούς.

Ωστόσο, εξ αιτίας κυρίως των πολέμων μεταξύ Μαορί-Λευκών, οι Μαορί έφθασαν να έχουν σοβαρά προβλήματα. Πολλοί από μας υφιστάμεθα πίεσι ν’ αναμιχθούμε στην επανόρθωσι των σφαλμάτων που τόσοι πολλοί έλεγαν ότι είχαν διαπραχθή εις βάρος των Μαορί. Θυμάμαι κάποιον κύριο ΜακΝτόννελλ, Ευρωπαίο, ο οποίος συχνά επισκέπτετο τον πατέρα μου και συζητούσε τέτοια θέματα, ενθαρρύνοντας μας να κάνωμε περισσότερα για να βοηθήσωμε το λαό μας.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ήθελα ν’ αναμιχθώ σ’ αυτές τις προσπάθειες. Ίσως επειδή είχα απογοητευθή πολύ με τους ανθρώπινους κυβερνήτες. Απ’ αυτά που είχα μάθει στο σχολείο, πολλοί από τους βασιλείς και τις βασίλισσες της Αγγλίας ήσαν ανήθικοι και κακοί. Και η ιστορία των Μαορί δεν ήταν πολύ καλύτερη.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΩΝ ΜΑΟΡΙ

Μολονότι κανένα γραπτό στοιχείο για τους Μαορί δεν υπήρχε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1800, οι Μαορί συγκράτησαν στη μνήμη τους ιστορία εκατοντάδων ετών. Συχνά, ο παππούς μου και οι θείες μου μού έλεγαν ιστορίες σχετικά με τους προγόνους μας, καθώς επίσης τους πολλούς συγγενείς τους, πηγαίνοντας πίσω 20 γενεές περίπου, μέχρι τότε που οι προγονοί μας έφθασαν στη Νέα Ζηλανδία με ένα στόλο από κανώ. Μάλιστα, μερικές φορές αφηγούντο συζητήσεις και περιστατικά για τα κανώ, σαν να είχαν συμβή την προηγούμενη βδομάδα. Ήταν αξιόπιστη αυτή η προφορική ιστορία;

Χωρίς αμφιβολία, στις αφηγήσεις είχαν προστεθή πολλά πράγματα με την επανάληψι, αλλά πολλές από τις λεπτομέρειες έχουν επιβεβαιωθή. «Οι αφηγήσεις των Μαορί,» καταλήγει στο συμπέρασμα ένας ιστορικός, «για τον Στόλο της εποχής του 1350 έχουν τόσο πειστικά επιβεβαιωθή από εξωτερικές ενδείξεις, ώστε έχουν το κύρος της αυθεντικής ιστορίας.»

Συχνά οι προφορικές ιστορικές αφηγήσεις που μας διηγείτο ο παππούς, αφωρούσαν φυλετικούς πολέμους, και το «ποιος έτρωγε ποιον.» Ναι, οι Μαορί κάποτε ήσαν καννίβαλοι. Αλλά για ποιο σκοπό; Για να ικανοποιήσουν την όρεξί τους; Ποτέ δεν μας διηγήθηκε κάτι τέτοιο, και οι ερευνητές συμφωνούν. Ο Τ. Ε. Ντόνν, στο βιβλίο του Οι Μαορί στο Παρελθόν και στο Παρόν, έγραψε: «Οι πληροφορίες που υπάρχουν προφανώς δείχνουν ότι ο καννιβαλισμός των Μαορί ξεκίνησε περισσότερο σαν τελετουργία παρά για την ικανοποίησι της ορέξεως.»

Βλέπετε, ήταν παράδοσις των Μαορί να μην αφήνουν καμμιά προσβολή να περνά χωρίς εκδίκησι. Επί πλέον, οι Μαορί ποτέ δεν συγχωρούσαν αποτυχίες, και τους άρεσε να ονειρεύωνται την εκδίκησι. Έτσι, όταν ανταπέδιδαν με επιτυχία για κάποια προσβολή, ή όταν κατώρθωναν να εκδικηθούν για κάτι, ο νικηφόρος πολεμικός αρχηγός έτρωγε την καρδιά του ηττημένου. Αυτή ήταν η πιο μεγάλη προσβολή που θα μπορούσε να επιβάλη κανείς σε μια άλλη φυλή.

Εν συνεχεία, όμως, οι συγγενείς του ηττημένου έπρεπε να πάρουν εκδίκησι για ν’ αποκαταστήσουν την «τιμή» της οικογένειας ή της φυλής. Σε διαφυλετικές συγκεντρώσεις, ως νεαρός θυμάμαι πώς σηκώνοντο οι ομιλητές και, φέροντας στη μνήμη τους την αρχαία ιστορία, συζητούσαν ποιος φυλετικός αρχηγός είχε «φάει» κάποιον άλλο, και πότε. Θυμούντο τις λεπτομέρειες γι’ αυτές τις νίκες και τις ήττες μέχρι τότε που έφθασαν τα κανώ.

ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ειλικρινά, όπως είπα και προηγουμένως, αυτή η ιστορία δεν με ενθουσίαζε καθόλου· δεν μου φαινόταν και πολύ τιμητική. Πιστεύω ότι είχα αυτά τα αισθήματα εξ αιτίας του ότι η ζωή μου είχε επηρεασθή από κάτι άλλο. Το βράδυ, πριν από την ώρα του ύπνου, η γιαγιά μου συνήθιζε να διαβάζη σε μας τα παιδιά από την Αγία Γραφή των Μαορί, την οποία αγαπούσε. Οι συμβουλές που υπάρχουν εκεί—«όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς,» ‘στρέψον εις αυτόν και την άλλην σιαγόνα,’ «εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού»—βρίσκονται σε πλήρη αντίθεσι με τον τρόπο ζωής της ανθρωπότητας. Καθώς μεγάλωνα, άρχισα να εκτιμώ τη σοφία των Γραφών.—Ματθ. 7:12· 5:39· Ρωμ. 12:17.

Ο προπάππος μου, Ταρέχα τε Μοανανούι, είχε επίσης εντυπωσιασθή ευνοϊκά απ’ ό,τι διάβαζε στη Βίβλο των Μαορί. Επειδή είχε προμηθευθή το αντίτυπο της Βίβλου από έναν Αγγλικανό κληρικό, ο προπάππος μου έγινε Αγγλικανός. Δώρησε ένα μεγάλο τμήμα γης δίπλα από το σπίτι μας ως μαραέ, ή, τόπο συναθροίσεων, και έφτιαξε μια εκκλησία εκεί σε απόστασι περίπου 30 μόνο μέτρα (100 πόδια) από το σπίτι μας. Ο πατέρας μου, επίσης, εκτιμούσε τη σοφία της Αγίας Γραφής και έγινε Αγγλικανός λαϊκός κήρυκας.

Ο πατέρας πράγματι έκανε το καλύτερο που μπορούσε για ν’ αναθρέψη τα 10 μικρά παιδιά του σε αρμονία με όσα μάθαινε από τις Γραφές. Εγώ ήμουν ο τέταρτος, και ο μεγαλύτερος γιος, και ωστόσο το σπίτι μας ήταν αρκετά μεγάλο για να χωράη όλους μας άνετα. Στις ώρες των γευμάτων συγκεντρωνόμαστε όλοι γύρω από το πελώριο τραπέζι που ήταν φτιαγμένο από το καλύτερο σκληρό ξύλο κάουρι, και υπήρχε ακόμη χώρος για επισκέπτες, τους οποίους συχνά είχαμε.

Ο πατέρας πίστευε σταθερά στην παροιμία της Αγίας Γραφής που λέει: «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» (Παρ. 13:24) Επειδή δεν υπήρχε πάντα η κατά γράμμα ράβδος, συχνά χρησιμοποιούσε την ανοιχτή του παλάμη ή τη μπότα του, ανάλογα με τις περιστάσεις, χτυπώντας την στο σωστό μέρος για να έχη αποτελέσματα. Είμαι βέβαιος ότι αν οι γονείς σήμερα εδέχοντο και εφάρμοζαν αυτές τις Γραφικές συμβουλές θα μειώνετο, αν δεν εξαλείφετο, η νεανική εγκληματικότης.

Η μητέρα, επίσης, έπαιξε ένα ζωτικό ρόλο στη δημιουργία ενός ευτυχισμένου σπιτιού, το οποίο συνέβαλε στην καλή μας ανατροφή. Όταν διάβασα τις ιδιότητες μιας ικανής συζύγου που αναγράφονται στις Παροιμίες 31:10-31, μπορώ να πω ότι πράγματι η μητέρα τις είχε αυτές. Μολονότι ο πατέρας ήταν σαφώς η κεφαλή του σπιτιού, η μητέρα είχε έναν ευρύ τομέα ευθυνών στις οποίες ασκούσε πραγματική πρωτοβουλία και έδειχνε ικανότητες καλής διαχειρίσεως.

Μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, εργαζόμουν στο αγρόκτημα. Ταυτόχρονα, παρακολουθούσα μια τεχνική σχολή και, σε συνδυασμό με την πείρα που αποκτούσα εργαζόμενος με τον πατέρα μου, ειδικεύθηκα ως μηχανικός και ηλεκτρολόγος. Αλλά τι θα έκανα στη ζωή μου; Οι ικανότητες μηχανικού του πατέρα μου επηρέασαν πολύ την απόφασί μου.

ΕΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Οι αδελφές της μητέρας μου έπαθαν κάποιο ατύχημα με τη σχεδόν καινούργια Μπουίκ τους στη Γουαϊρόα, μια πόλι περίπου 113 χιλιόμετρα (70 μίλια) βορείως από το σπίτι μας. Έτσι, ο πατέρας πήγε στη Γουαϊρόα για λίγες μέρες για να επισκευάση το αυτοκίνητο των θείων μου. Διεπίστωσε ότι ο τρόπος της ζωής τους έμοιαζε με το δικό μας, εκτός από τη θρησκεία τους.

Κάθε πρωί διάβαζαν ένα εδάφιο από την Αγία Γραφή, και ακολουθούσε ελεύθερη συζήτησις, και εξέτασις της σημασίας του. Ένα πρωί, το εδάφιο για συζήτησι ήταν από τον Εκκλησιαστή 9:5, 10, που λέγει: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν . . . πάντα όσα εύρη η χείρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις,»

Ο πατέρας θυμήθηκε ότι σε μια πρόσφατη υπηρεσία κηδείας ένας Μαορί τοχούνγκα (ιερέας) είπε ότι η ψυχή του αποθανόντος δεν ήταν νεκρή, αλλά είχε εγκαταλείψει το σώμα για να είναι με τους προγόνους του. Αυτό, φυσικά έμοιαζε πολύ με την πίστι των Αγγλικανών, ότι δηλαδή, μερικές ψυχές πηγαίνουν στον ουρανό και οι λιγώτερο ευνοημένες πηγαίνουν στον άδη.

Μια άλλη διαφωτιστική συζήτησις που έγινε στην ώρα του προγεύματος περιστράφηκε γύρω από το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι κατώτερος από τον Πατέρα του, και ότι ο Πατέρας του έχει προσωπικό όνομα. (Ιωάν. 14:28· Ψαλμ. 83:18) Αυτό ήταν εύκολο να το κατανοήση ο πατέρας, επειδή το όνομα του Θεού, Ιχόβα (στην Αγγλική Τζεχόβα), εμφανίζεται στην Αγία Γραφή των Μαορί περισσότερες από 6.000 φορές.

ΑΛΛΑΓΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Όταν ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι είχε επτά βιβλία εκδόσεως της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά με τον τίτλο «Γραφικαί Μελέται.» Αμέσως άρχισε μια τακτική εβδομαδιαία οικογενειακή Γραφική μελέτη, στην οποία προστέθηκαν στενοί συγγενείς και φίλοι. Όταν ο ιερέας πληροφορήθηκε γι’ αυτές τις μελέτες, εξέφρασε έντονη αποδοκιμασία. Ωστόσο, όταν του ζητήθηκε να δώση Γραφική υποστήριξι για τις δοξασίες της Εκκλησίας περί αθανασίας της ψυχής και Τριάδας, η μόνη απάντησι που έδωσε ήταν, «Μείνε πιστός στην Εκκλησία.»

Αυτό έπεισε τον πατέρα ότι αυτά που μάθαινε από την Αγία Γραφή ήταν η αλήθεια. Έτσι, φέροντας στη μνήμη τα λόγια της 2 Κορινθίους 6:14-17, «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους,» και «εξέλθετε εκ μέσου αυτών,» υπέβαλε γραπτώς την αποχώρησι ολόκληρης της οικογενείας από την Αγγλικανική Εκκλησία. Ήμουν 19 ετών τότε και συμφωνούσα πλήρως με την ενέργεια του πατέρα μου. Τελείωσε το γράμμα του με τα εξής λόγια: «Εγώ όμως και ο οίκος μου θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.»—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ.

Το γεγονός αυτό έφερε αναστάτωσι στην Αγγλικανή ιεραρχία, λόγω της εξέχουσας θέσεως την οποία κατείχε ο πατέρας στην κοινωνία των Μαορί. Αμέσως, ζήτησαν μια ειδική συνάντησι με σκοπό να τον κάνουν να αποσύρη την παραίτησί του. Ο πατέρας συμφώνησε για τη συνάντησι—όχι στην εκκλησία—αλλά σε ιδιοκτησία μας όπου φτιάχτηκε μια πελώρια εξέδρα για την περίπτωσι. Παρευρέθηκαν πολλοί κληρικοί, μεταξύ των οποίων ο Φ. Μπέννεττ, ο Αγγλικανός επίσκοπος της Νέας Ζηλανδίας, και ένα μεγάλο πλήθος από 400 άλλα περίπου άτομα.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ

Ο εκπρόσωπος των Μαορί που μίλησε για λογαριασμό της εκκλησίας έδειχνε ν’ αποφεύγη σκόπιμα να χρησιμοποιήση την Αγία Γραφή. Αντιθέτως, έκανε έκκλησι στα αισθήματα. «Οι προγονοί μας πίστευαν ότι η ψυχή εξακολουθεί να ζη μετά θάνατον,» υπενθύμισε, «και ωστόσο σεις προτιμήσατε να υιοθετήσετε μια θρησκεία που αρνείται την ύπαρξι της ψυχής.» Τότε, ο πατέρας άρχισε να δείχνη από την Αγία Γραφή ότι το ίδιο το άτομο είναι ψυχή, και, επομένως, όταν πεθαίνη το άτομο, πεθαίνει και η ψυχή. Ο πατέρας επίσης εξήγησε ότι ο Θεός μπορεί να αναστήση το άτομο σαν ζωντανή ψυχή ακόμη μια φορά.

Όταν κατεδείχθη ότι ο Αγγλικανός κληρικός δεν παρουσίασε καμμιά πειστική περίπτωσι, κάνοντας μια νευρική χειρονομία προς την κοντινή εκκλησία την οποία είχε χτίσει ο προπάππος μου, και με φωνή γεμάτη συγκίνησι ο κληρικός ανεφώνησε: «Σας καλώ για τελευταία φορά να μην εγκαταλείψετε αυτή την ιερή κληρονομιά που σας μεταβίβασαν οι ένδοξοι πρόγονοι σας.»

Μετά απ’ αυτό ο πατέρας σηκώθηκε, ευχαρίστησε όλους για την προσέλευσί τους, και εξήγησε ότι πείσθηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι τώρα είχε την αλήθεια. Πληροφόρησε όλους σχετικά με την ημέρα και την ώρα διεξαγωγής της τακτικής Γραφικής μας μελέτης, προσκαλώντας όλους να την παρακολουθήσουν. Πολλοί το έκαναν.

ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Αυτή η συγκέντρωσις με εντυπωσίασε βαθιά. Καθώς συνεχίζαμε τις Γραφικές μας μελέτες, αναπτύχθηκε στην καρδιά μου η επιθυμία να υπηρετήσω τον αληθινό Θεό, Ιεχωβά. Άρχισα να βλέπω τη Βασιλεία του ως τη μόνη κυβέρνησι που θα μπορούσε να λύση τα προβλήματα του ανθρώπου, μεταξύ των οποίων και τα προβλήματα των Μαορί, Αλλά δεν είχε ξεκαθαρισθή ακριβώς πώς θα μπορούσε να προωθηθή το άγγελμα της Βασιλείας όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή.—Ματθ. 24:14.

Εκείνο τον καιρό, ο Κλίφφορντ και η Έντνα Κίογκαν, σκαπανείς, ολοχρόνιοι εργάτες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ήλθαν στην περιοχή μας, και τους παραχωρήσαμε ένα μικρό σπίτι για να μείνουν. Μας προσκάλεσαν να ενωθούμε μαζί τους στο έργο κηρύγματος, και εγώ ήμουν ένας απ’ αυτούς που ανταποκρίθηκαν. Όσο περισσότερο μετείχα σ’ αυτή τη δραστηριότητα, τόσο περισσότερο κατανοούσα πόσο απληροφόρητοι ήσαν οι άνθρωποι σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Πήρα την απόφασι: Η σταδιοδρομία μου θα ήταν να γίνω σκαπανεύς, ακολουθώντας τα ίχνη του ίδιου του Χριστού Ιησού και του αποστόλου Παύλου. Με την έγκρισι του πατέρα, άρχισα έργο σκαπανέως στις αρχές του 1931. Μετακινήθηκα στο Γουανγκανούι, μια πόλι που βρίσκεται στη δυτική ακτή της βορείου νήσου και συνεργάσθηκα με τον σκαπανέα Φρανκ Ντιούαρ.

ΣΚΑΠΑΝΙΚΕΣ ΠΕΙΡΕΣ

Με το Γουανγκανούι ως βάσι μας, εργαζόμασταν επίσης στις αγροτικές περιοχές. Μια φορά διάλεξα ένα δρόμο που είχε φτιαχθή πρόσφατα κατά μήκος του ποταμού Γουανγκανούι και ο οποίος ωδηγούσε σ’ ένα σύμπλεγμα χωριών με Γραφικά ονόματα, όπως Βηθλεέμ, Ιερουσαλήμ, και λοιπά. Αρχίζοντας από τα χαράματα, υπολόγισα ότι θα φθάναμε στην Ιερουσαλήμ κάποια ώρα αργά το απόγευμα.

Ήταν προς το τέλος του φθινοπώρου και οι βροχές είχαν ήδη αρχίσει, Το αργιλλώδες έδαφος του δρόμου έγινε τόσο λασπώδες που ήταν σχεδόν αδύνατο να σπρώξω το φορτωμένο ποδήλατο μου μέσα από τη λάσπη. Είχε σκοτεινιάσει. Έχασα κάθε αίσθησι του χρόνου και της αποστάσεως. Είχα μπει στη λάσπη από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Αλλά συνέχισα, και μετά από λίγο, σε κάποια απόστασι είδα ένα αμυδρό φως. Πήγαινα κατ’ ευθείαν προς αυτό, και σύντομα άρχισε να ηχή στ’ αυτιά μου το γαύγισμα σκύλων.

Μια πόρτα άνοιξε και ένας άνδρας εμφανίσθηκε με μια αναμμένη λάμπα. Όταν πλησίασε αρκετά κοντά για να με δη, ρώτησε με πραγματική έκπληξι: «Από που στην ευχή έρχεσαι;» Όταν είπα, «Από το Γουανγκανούι,» η μόνη απάντησίς του ήταν ένα βραχνό, «Μη μου πης!»

Μου είπε ν’ αφήσω τα λασπωμένα μου ρούχα έξω και με ωδήγησε στο μπάνιο. Αφού έκανα μπάνιο και φόρεσα καθαρές πυτζάμες, και καθώς απολάμβανα τις τηγανίτες και το ζεστό τσάι που μου πρόσφερε, τελικά με ρώτησε: «Τώρα πες μου, γιατί ήλθες;» Συζητήσαμε μέχρι αργά το βράδυ για τη σχετική θέσι του Ιεχωβά, του Ιησού και τη σπουδαιότητα της Βασιλείας. Ήταν άγαμος, βοσκός, και πίστευε πολύ στην Αγία Γραφή. Με χαρά δέχθηκε τα Γραφικά έντυπα που είχα.

Το άλλο πρωί όταν ξύπνησα είχε ήδη φύγει, όπως το είχε πει. Συνέχισα το δρόμο μου προς την Ιερουσαλήμ, διαθέτοντας πολλά έντυπα έχει και στα κοντινά χωριά. Μετά από πολλά χρόνια παρακολούθησα μια συνέλευσι στο Νάπιερ και μια γυναίκα με πλησίασε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, και με ρώτησε: «Με θυμάσθε;» Ωμολόγησα ότι δεν την θυμόμουν. Κι εκείνη είπε: «Πριν από 15 χρόνια όταν ήμουν στην Ιερουσαλήμ μού αφήσατε μια σειρά βιβλίων.» Εκείνη τώρα ήταν μια Μάρτυς επίσης.

ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΠΑΛΙ

Το Μάρτιο του 1932, πήγα στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, για μια συνέλευσι, και κατέληξα να μείνω περίπου 15 χρόνια. Μετά τη συνέλευσι, με προσκάλεσαν να γίνω μέλος της οικογενείας Μπέθελ για να διορθώνω τις μεταφράσεις στη γλώσσα Μαορί του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού, καθώς επίσης και άλλα έντυπα, και να βοηθώ στη συντήρησι των αυτοκινήτων του Μπέθελ.

Εν τω μεταξύ, οι γονείς μου είχαν γεράσει, κι έτσι, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μου ζήτησαν να γυρίσω πίσω και να βοηθήσω στη διαχείρισι της περιουσίας. Μολονότι δεν ήμουν πια στην ολοχρόνια υπηρεσία, διακρατούσα το πνεύμα σκαπανέως, βοηθώντας στην εποικοδόμησι των εκκλησιών, πρώτα στο Χάστινγκς, κι έπειτα στο Νάπιερ.

Τότε περίπου, η οικογένεια των Μαορί Γουαρεράου στη Γουαΐμα, βορείως του Ώκλαντ, άρχισε να δέχεται την αλήθεια. Τελικά περίπου 100 μέλη έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά! Το 1950 χτίσθηκε η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας στη Νέα Ζηλανδία από τους Μαορί αδελφούς της Γουαΐμα.

Τον Δεκέμβριο του 1953, η Βασίλισσα Ελισάβετ και ο δούκας του Εδιμβούργου άρχισαν μια επίσκεψι που κράτησε ένα μήνα στη Νέα Ζηλανδία. Το περιοδικό Ντομίνιον του Ουέλλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας ανέφερε τα εξής: «ο Κος και η Κα Τουίρι Ταρέχα [ο πατέρας και η μητέρα] ήσαν δύο μεταξύ των 74 ατόμων που παρουσιάσθηκαν στους Βασιλικούς επισκέπτες. Αντί να χαιρετήση δια χειραψίας τη Βασίλισσα η Κυρία Ταρέχα προσέφερε στην Αυτής Μεγαλειότητα ένα μικρό πακέτο τυλιγμένο όμορφα με καφετί χαρτί.» Το πακέτο περιείχε τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, και το βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη.» Ο πατέρας είπε τα εξής: «Η Βασίλισσα είπε κάποτε ότι επιθυμούσε να έχη τη σοφία του Σολομώντος ώστε να μπορή να κυβερνά το λαό της με ισότητα και δικαιοσύνη. Ήμαστε πεπεισμένοι ότι αυτά τα βιβλία θα τη βοηθούσαν.»

ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ

Άρχισα το έργο σκαπανέως πάλι το 1955, και μετά από λίγο καιρό προσκλήθηκα στο έργο περιοχής. Τότε, το 1958, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη συνέλευσι «Θείο Θέλημα» των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη. Μετά απ’ αυτό, προσκλήθηκα να παραμείνω και να παρακολουθήσω την 33η σειρά της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ. Οι γονείς μου ζούσαν ακόμη, αλλά ήσαν ευχαριστημένοι, που είχα αφιερώσει τη ζωή μου μ’ αυτό τον τρόπο στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Πού διωρίσθηκα ως ιεραπόστολος; Στην Κεϋλάνη, που τώρα ονομάζεται Σρι Λάνκα, στον Ινδικό Ωκεανό. Δαπάνησα περίπου 18 χρόνια σ’ αυτό το όμορφο τροπικό νησί, μακρυά από την πατρίδα μου, όπου οι αγαπητοί μου γονείς πέθαναν κατά την απουσία μου. Πόσο διαφορετικό ήταν εδώ το έργο της μαρτυρίας—και προκλητικό!

Το πρώτο άτομο που συναντάτε τη μέρα μπορεί να είναι ένας Βουδδιστής, ο οποίος πιθανόν να σας πη ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι η σωτηρία εξαρτάται εξ ολοκλήρου απ’ αυτόν. Το επόμενο άτομο μπορεί να είναι ένας Μουσουλμάνος, ο οποίος πιστεύει σ’ ένα μόνο Θεό, τον Αλλάχ· ο τρίτος, ένας Ρωμαιο-Καθολικός ο οποίος έχει διδαχθή να πιστεύη σ’ ένα τριαδικό Θεό· και ο τέταρτος, ένας Ινδουιστής ο οποίος πιστεύει σε εκατομμύρια θεούς. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι πολύ φιλόξενοι, τους παρέχει την ευκαιρία ν’ ακούσουν και ν’ αναγνωρίσουν τον ήχο της Γραφικής αληθείας.

Η οικογένεια Πουλλενάγιεγκεμ είναι ένα καλό παράδειγμα. Άρχισα μια Γραφική μελέτη με τον Ουίλλιαμ και τη σύζυγο του Όλιβ, καθώς επίσης και με τους τρεις γιους τους και τις δύο κόρες τους. Όλοι, εκτός από τον ένα γιο τους, έγιναν ζηλωτές Μάρτυρες. Ο ένας γιος, ο Βάσαντ, είναι τώρα μέλος της επιτροπής του τμήματος στη Σρι Λάνκα, ο Μοχάντας είναι πρεσβύτερος και οι δύο κόρες, η Βιρανγιάνι και η Βινοντίνι, έχουν πανδρευτή πρεσβυτέρους. Ο Ουίλλιαμ πέθανε αργότερα, αλλ’ η Όλιβ διατηρεί το σκαπανικό πνεύμα, κάνοντας έργο βοηθητικού σκαπανέως όσο μπορεί.

Τον Απρίλιο του 1977, επειδή δεν μπορούσα ν’ ανανεώσω τη βίζα μου, επέστρεψα στη Νέα Ζηλανδία. Εδώ έχω το προνόμιο να είμαι μέλος της οικογενείας Μπέθελ και μέλος της επιτροπής του τμήματος αυτής της χώρας.

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Τον Δεκέμβριο θα γίνω 70 ετών. Καθώς αναπολώ τον καιρό που ήμουν νέος και έπρεπε ν’ αποφασίσω πώς θα χρησιμοποιήσω τη ζωή μου, είμαι ευτυχής για την εκλογή που έκανα, επειδή μπόρεσα να υπηρετήσω όχι μόνο τα συμφέροντα του λαού Μαορί, αλλ’ επίσης τα συμφέροντα ανθρώπων που ευρίσκοντο σε απομακρυσμένα μέρη. Είμαι πεπεισμένος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι, η απάντησις στις απελπιστικές ανάγκες των ανθρώπων, οπουδήποτε κι αν ζουν, δεν είναι οι ραδιουργίες των ανθρώπων αλλά μόνον η λύσις που προσφέρει η βασιλεία του Θεού.

Η καρδιά μου γεμίζει από χαρά όταν βλέπω τόσους πολλούς από το λαό μου ν’ αναγνωρίζουν το γεγονός αυτό. Διότι στη Νέα Ζηλανδία, από τους 6.500 περίπου Μάρτυρες της χώρας, οι 1.000 περίπου είναι Μαορί. Πάρα πολλοί απ’ αυτούς είναι Χριστιανοί πρεσβύτεροι, πολλοί είναι σκαπανείς, τρεις έχουν υπηρετήσει ως επίσκοποι περιοχής, και πέντε έχουν τελειώσει τη σχολή Γαλαάδ και υπηρετούν τους συνανθρώπους τους σε άλλα μέρη. Ω, πόσο μεγαλειώδες θα είναι όταν, μέσω της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Θεού, ολόκληρη η ανθρωπότης θα είναι ενωμένη!

[Εικόνα του Τσαρλς Ταρέχα στη σελίδα 8]

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Ο Αρχηγός Ταρέχα τε Μοανανούι