Καλυτερεύουν στ’ Αλήθεια τα Πράγματα;
«Το τείχος [του Βερολίνου] μπορεί να διαβρωθεί περισσότερο καθώς πληθαίνουν οι δεσμοί ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Αλλά θα περάσουν χρόνια, ίσως και γενιές, πριν πέσει. Οι δύο Γερμανίες δεν θα γίνουν ποτέ ξανά μία». Αυτά έγραψε ένα έγκυρο αμερικανικό ειδησεογραφικό περιοδικό το Μάρτιο του 1989.
Σε λιγότερο από 250 μέρες—όχι χρόνια, για να μη μιλήσουμε για γενιές—αργότερα, το τείχος άρχισε να γκρεμίζεται. Μέσα σε μερικές εβδομάδες, χιλιάδες από τα κομμάτια του, που τώρα έχουν καταντήσει απλά ενθύμια, χρησιμοποιούνταν ως διακοσμητικά αντικείμενα σε όλο τον κόσμο.
ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΝ Παραπέτασμα, ήδη πολύ σκουριασμένο, είχε τελικά απομακρυνθεί, εγείροντας ελπίδες ότι επιτέλους η παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια είναι κοντά. Ακόμα και ο Πόλεμος του Κόλπου στη Μέση Ανατολή δεν εξασθένισε την ελπίδα ότι η μακροχρόνια διαμάχη ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση είχε τελειώσει, και ότι μια νέα διεθνής τάξη πλησίαζε.
Προστίθεται μια Νέα Διάσταση
Από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, είχε γίνει έκδηλη κάποια κίνηση για μια ενωμένη Ευρώπη. Το 1951, τα Δυτικοευρωπαϊκά έθνη ίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Κατόπιν το 1957 ακολούθησε η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά. Το 1987 τα 12 μέλη αυτής της πολυεθνικής κοινότητας (με πληθυσμό 342 εκατομμύρια ανθρώπους) έβαλαν στόχο να έχουν πετύχει την ολοκληρωτική οικονομική ένωση μέχρι το 1992. Τώρα ακόμα και η πλήρης πολιτική ένωση φαίνεται πολύ πιθανή. Τι αναζωογονητική αλλαγή είναι αυτή σε σύγκριση με την αιματοβαμμένη ιστορία της Ευρώπης των τελευταίων χρόνων!
Ωστόσο, αν ληφθούν υπόψη οι πρόσφατες πολιτικές αλλαγές, το 1992 προσλαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Γίνονται πολλές εικασίες γύρω από την πιθανότητα να περιληφθούν τελικά οι πρώην Κομουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε μια ενωμένη Ευρώπη.
Θεϊκή Υποστήριξη;
Ορισμένες θρησκευτικές ομάδες, περιφρονώντας την αρχή της Χριστιανικής ουδετερότητας, επέτρεψαν στον περιορισμό της θρησκείας στην Ανατολική Ευρώπη, που κράτησε δεκαετίες, να τις εξωθήσει στο να αναμειχθούν ενεργά στην πολιτική. Σχολιάζοντάς το αυτό, η γερμανική ημερήσια εφημερίδα Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) σημειώνει ότι «η συμβολή των Χριστιανών στις αλλαγές που έγιναν στην Ανατολή είναι αδιαμφισβήτητη», προσθέτοντας ότι «η συμμετοχή τους δεν πρέπει βέβαια να υποτιμάται». Εξηγεί: «Στην Πολωνία, για παράδειγμα, η θρησκεία συμμάχησε με το λαό και η εκκλησία έγινε ένας ανυποχώρητος ανταγωνιστής του κυβερνώντος κόμματος· στη Λ.Δ.Γ. [πρώην Ανατολική Γερμανία] η εκκλησία παρείχε στους αντιφρονούντες χώρο για τις δραστηριότητές τους και τους επέτρεψε να χρησιμοποιούν τα εκκλησιαστικά κτίρια για οργανωτικούς σκοπούς· στην Τσεχοσλοβακία, Χριστιανοί και δημοκράτες συναντήθηκαν στη φυλακή, υπήρξε αμοιβαία εκτίμηση και τελικά ένωσαν τις δυνάμεις τους». Ακόμα και στη Ρουμανία, όπου «οι εκκλησίες είχαν αποδειχτεί πιστοί υποτελείς της κυβέρνησης Τσαουσέσκου», η ενδεχόμενη σύλληψη του ιερέα Λάζλο Τόκες ήταν αυτή που πυροδότησε την επανάσταση.
Το Βατικανό αναμείχθηκε επίσης. Το περιοδικό Τάιμ (Time) σχολίασε το Δεκέμβριο του 1989: «Ενώ η μη επεμβατική πολιτική του Γκορμπατσόφ ήταν το άμεσο αίτιο για την αλυσιδωτή αντίδραση των απελευθερώσεων που σάρωσαν την Ανατολική Ευρώπη στους περασμένους λίγους μήνες, μακροπρόθεσμα στον Ιωάννη Παύλο αξίζει μεγάλο μέρος της τιμής. . . . Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 οι λόγοι του τόνιζαν συνεχώς την ιδέα μιας Ευρώπης ενωμένης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, η οποία θα εμπνεόταν από τη Χριστιανική πίστη». Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ενώ επισκεπτόταν την Τσεχοσλοβακία τον Απρίλιο του 1990, ο πάπας εξέφρασε την ελπίδα ότι η επίσκεψή του θα άνοιγε νέους δρόμους ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Ανακοίνωσε ότι είχε προγραμματιστεί μια σύνοδος, στην οποία θα συμμετείχαν Ευρωπαίοι επίσκοποι για να καταστρώσουν τη στρατηγική που θα εκπλήρωνε το όραμά του για «μια Ευρώπη ενωμένη με βάση τις Χριστιανικές της ρίζες».
Δεν θα μπορούσε η ενωμένη Γερμανία μέσα στο πλαίσιο μιας ενωμένης Ευρώπης να αποδειχτεί πρόδρομος μιας εντελώς ενωμένης Ευρώπης, και κατόπιν ακόμα κι ενός ενωμένου κόσμου; Δεν δείχνει η θρησκευτική ανάμειξη ότι αυτό είναι που υπόσχεται η Αγία Γραφή; Ασφαλώς, καθώς οι ιερείς τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση εργάζονται τώρα μέσα σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο για την επίτευξη ειρήνης και ασφάλειας, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι αυτό σύντομα θα γίνει πραγματικότητα; Ας δούμε.
[Εικόνα/Χάρτης στη σελίδα 4]
Η Προτεσταντική εκκλησία του Αγίου Νικολάου στη Λιψία—σύμβολο της πολιτικής αναταραχής στη Γερμανία
Τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς