ارث به یعقوب رسید

وقتی اسحاق ۴۰ ساله بود با رِبِکا ازدواج کرد.‏ او رِبِکا را خیلی دوست داشت.‏ بعد از چند وقت،‏ آن‌ها صاحب دو پسر شدند که دوقلو بودند.‏

اسم پسر بزرگ‌تر عیسو و اسم پسر کوچک‌تر یعقوب بود.‏ عیسو دوست داشت که در دشت و بیابان باشد و حیوانات را شکار کند.‏ او شکارچی ماهری بود.‏ ولی یعقوب دوست داشت که در خانه بماند.‏

در آن دوران،‏ وقتی پدر خانواده می‌مرد،‏ بیشترین قسمت از زمین و بیشترین پول به بزرگ‌ترین پسرش می‌رسید.‏ به چیزهایی که او می‌گرفت ارث می‌گفتند.‏ در خانوادهٔ اسحاق،‏ قول‌هایی هم که یَهُوَه به ابراهیم داده بود قسمتی از ارث بود.‏ آن قول‌ها برای عیسو اهمیتی نداشتند،‏ ولی برای یعقوب خیلی مهم بودند.‏

یک روز عیسو از شکار برگشت.‏ او تمام روز مشغول شکار بود و خیلی خسته شده بود.‏ عیسو بوی خوب غذایی را که یعقوب درست کرده بود حس کرد و دهانش آب افتاد.‏ پس به یعقوب گفت:‏ ‹دارم از گرسنگی می‌میرم!‏ یک کم از آن آش سرخ به من بده!‏› یعقوب گفت:‏ ‹اول به من قول بده ارثی را که به تو می‌رسد به من بدهی؛‏ بعد من از آش سرخ به تو می‌دهم.‏› عیسو گفت:‏ ‹ارثی که به من می‌رسد به چه دردم می‌خورَد!‏ این ارث مال تو.‏ فقط یک کم آش بده بخورم.‏› به نظرت عیسو کار درستی کرد؟‏ نه،‏ کارش درست نبود.‏ عیسو چیزی را که خیلی باارزش بود داد تا یک کاسه آش بگیرد.‏

وقتی اسحاق خیلی پیر شد،‏ وقتش رسید که به بزرگ‌ترین پسرش برکت بدهد.‏ اما رِبِکا به یعقوب که پسر کوچک‌ترشان بود کمک کرد تا او برکت را بگیرد.‏ عیسو از این موضوع باخبر شد و آنقدر عصبانی شد که نقشه کشید برادر دوقلوی خودش را بکشد.‏ اسحاق و رِبِکا می‌خواستند از یعقوب محافظت کنند،‏ برای همین به او گفتند:‏ ‹پیش دایی‌ات لابان برو و تا وقتی که خشم و عصبانیت عیسو تمام نشده همان جا بمان.‏› یعقوب به حرف پدر و مادرش گوش کرد و جانش را نجات داد.‏