۳ | شخصیت‌های کتاب مقدّس

در کتاب مقدّس .‏ .‏ .‏ نمونهٔ مردان و زنان وفاداری آمده که «احساساتی مثل احساسات ما» داشتند.‏—‏یعقوب ۵:‏۱۷‏.‏

منظور چیست؟‏

کتاب مقدّس پُر از نمونهٔ مردان و زنانی است که احساسات مختلفی تجربه کردند.‏ هنگام خواندن گزارشات کتاب مقدّس شاید با شخصیتی آشنا شویم که شرایطی مثل شرایط ما داشته است.‏

چه کمکی می‌کند؟‏

همهٔ ما دوست داریم که دیگران ما را درک کنند.‏ اما این به خصوص وقتی از نظر روحی و روانی زیر فشاریم صدق می‌کند.‏ وقتی تجربیات شخصیت‌های کتاب مقدّس را می‌خوانیم،‏ شاید متوجه شویم که آن‌ها همان احساسات و افکاری را داشتند که ما هم داریم.‏ دانستن این که دیگران هم با اضطراب و نگرانی مبارزه کردند باعث می‌شود که ما در این مبارزه احساس تنهایی نکنیم.‏

در کتاب مقدّس افکار کسانی آمده که زمانی احساس درماندگی و ناامیدی می‌کردند.‏ شاید با خود فکر کنید:‏ ‹من نمی‌توانم.‏ دیگر بس است.‏› موسی،‏ ایلیا و داوود هم چنین احساسی داشتند.‏—‏اعداد ۱۱:‏۱۴؛‏ ۱پادشاهان ۱۹:‏۴؛‏ مزمور ۵۵:‏۴‏.‏
کتاب مقدّس در مورد زنی به نام حنا صحبت می‌کند که دلش از غم و ناراحتی به درد آمده بود؛‏ چون نازا بود و هوویش او را به شدّت اذیت می‌کرد.‏—‏۱سموئیل ۱:‏۶،‏ ۱۰‏.‏
در کتاب مقدّس گزارش زندگی مردی به نام ایّوب آمده است.‏ با این که مردی باایمان بود،‏ یک بار چنان از لحاظ عاطفی تحت فشار قرار گرفت که گفت:‏ «از زندگی بیزارم؛‏ دیگر نمی‌خواهم زنده بمانم.‏»—‏ایّوب ۷:‏۱۶‏.‏

دیدن این که این اشخاص چطور بر افکار منفی غلبه کردند و طرز فکرشان را تغییر دادند به ما نیرو می‌دهد تا ما هم مشکلاتمان را تحمّل کنیم.‏

چطور کتاب مقدّس به کِوین کمک کرد

تأثیر اختلال دوقطبی بر من

‏«تقریباً ۵۰ سالم بود که تشخیص داده شد که اختلال دوقطبی دارم.‏ بعضی روزها احساس می‌کنم که هیچ مشکلی نمی‌تواند مرا از پا در آورد.‏ اما گاهی احساس می‌کنم زندگی بی‌هدف و بی‌ارزش است.‏»‏

کتاب مقدّس چطور به من کمک کرده است؟‏

‏«گزارش پِطرُس رسول به من کمک می‌کند.‏ او به خاطر خطاهایی که کرده بود احساس بی‌ارزشی می‌کرد.‏ اما بجای این که غرق این افکار منفی شود،‏ با کسانی معاشرت کرد که واقعاً دوستش داشتند.‏ مواقعی که افسرده‌ام به نقص‌های خودم فکر می‌کنم و حس بی‌ارزشی می‌کنم.‏ مثل پِطرُس با دوستانی معاشرت می‌کنم که تشویقم می‌کنند تسلیم نشوم.‏

‏«گفته‌های داوود پادشاه هم به من تسلّی می‌دهد.‏ او اغلب به خاطر شرایطش افسرده بود و به دلیل خطاهای گذشته‌اش احساس پشیمانی می‌کرد.‏ من هم بعضی وقت‌ها به خاطر کارهایی که کردم یا حرف‌هایی که زدم احساس پشیمانی می‌کنم.‏ گفته‌های داوود در مزمور ۵۱ به من دلگرمی می‌دهد.‏ مثلاً در آیهٔ ۳ داوود می‌گوید:‏ ‹من از خطاهایم کاملاً آگاهم،‏ و همیشه به گناهم فکر می‌کنم.‏› این دقیقاً همان احساسی است که من در بدترین روزهایم دارم؛‏ فقط اشتباهات و خطاهایم را می‌بینم.‏ اما در آیهٔ ۱۰ داوود می‌گوید:‏ ‹ای خدا،‏ دلی پاک در من بیافرین،‏ و طرز فکرم را تغییر بده تا بتوانم به تو وفادار باشم.‏› من هم در دعا از خدا درخواست می‌کنم که طرز فکرم را اصلاح کند.‏ همین طور آیهٔ ۱۷ به من اطمینان‌خاطر می‌دهد که خدا دوستم دارد.‏ آنجا آمده:‏ ‹خدایا کسی را که دلش شکسته و خرد شده،‏ رد نمی‌کنی.‏›‏

‏«با تعمّق بر شخصیت‌های کتاب مقدّس و برکاتی که یَهُوَه الآن به من داده،‏ امیدم را به آینده تقویت می‌کنم.‏ امید به وعده‌های کتاب مقدّس کمک می‌کند تا دست از تلاش نکشم.‏»‏