Դժվարությունների բախվելիս կընդօրինակե՞ս Փենեհեսին
ԺՈՂՈՎՈՒՄ երեց ծառայելը թանկ առանձնաշնորհում է։ Այդուհանդերձ, Աստծու Խոսքը ցույց է տալիս, որ երեցների ծառայությունը հեշտ չէ։ Օրինակ՝ երբ որևէ մեկը մեղք է գործում, նրանք պետք է քննեն այդ գործը՝ հիշելով, որ «դատում են» Եհովայի համար (2 Տար. 19։6)։ Կամ վերակացուն կարող է այնպիսի նշանակում ստանալ, որին պատրաստ չլինի, ինչպես որ եղավ Մովսեսի պարագայում, որը երբ մի հանձնարարություն ստացավ, խոնարհաբար հարցրեց. «Ես ո՞վ եմ, որ գնամ փարավոնի մոտ» (Ելք 3։11)։
Աստվածաշնչում, որը գրվել է այն նույն գործուն ուժի ազդեցությամբ, որով նշանակվում են երեցները, կան վերակացուների օրինակներ, որոնք հաջողությամբ հաղթահարել են դժվարությունները։ Այդպիսի մարդկանցից էր Փենեհեսը՝ Եղիազարի որդին և Ահարոնի թոռը, որը ապագայում քահանայապետ էր դառնալու։ Երեք դեպքեր, որ տեղի ունեցան նրա կյանքում, ընդգծում են այն միտքը, որ երեցներն այսօր դժվարությունների բախվելիս պետք է քաջություն ու խորաթափանցություն դրսևորեն և ապավինեն Եհովային։
«Անմիջապես վեր կացավ»
Փենեհեսը երիտասարդ էր, երբ իսրայելացիները ճամբար դրեցին Մովաբի հարթավայրում։ Աստվածաշունչն ասում է. «Ժողովուրդը սկսեց անբարո հարաբերություններ ունենալ Մովաբի աղջիկների հետ.... և ժողովուրդը ուտում էր զոհերն ու խոնարհվում նրանց աստվածների առաջ» (Թվեր 25։1, 2)։ Եհովան մեղք գործողներին մահապատժի ենթարկեց։ Կարո՞ղ ես պատկերացնել, թե մեղքի ու մահապատժի մասին լուրը ինչ ազդեցություն թողեց Փենեհեսի վրա։
Այնուհետև արձանագրության մեջ ասվում է. «Այդ ժամանակ Իսրայելի որդիների միջից մի մարդ եկավ և իր եղբայրների մոտ բերեց մի մադիանացի կնոջ ու դա արեց Մովսեսի աչքի առաջ և Իսրայելի բոլոր որդիների աչքի առաջ, երբ նրանք լացում էին հանդիպման վրանի մուտքի մոտ» (Թվեր 25։6)։ Ի՞նչ կաներ Փենեհես քահանան։ Նա երիտասարդ էր, իսկ այդ հանդուգն իսրայելացին տոհմապետ էր, որը ժողովրդի մեջ առաջնորդություն էր վերցնում երկրպագության հարցում (Թվեր 25։14)։
Փենեհեսը Աստծուց էր վախենում, ոչ թե մարդկանցից։ Երբ նա տեսավ այդ երկուսին, իսկույն նիզակ վերցրեց, իսրայելացի տղամարդու հետևից վրան մտավ ու խոցեց նրանց։ Ինչպե՞ս Եհովան արձագանքեց՝ տեսնելով Փենեհեսի խիզախությունն ու վճռականությունը։ Նա դադարեցրեց կոտորածը և վարձատրեց քահանային՝ ուխտ կապելով նրա հետ, ըստ որի՝ նրա սերունդները «դարեդար» քահանայություն պետք է անեին (Թվեր 25։7–13)։
Իհարկե, քրիստոնյա երեցներն այսօր բռնության չեն դիմում։ Սակայն Փենեհեսի նման՝ նրանք պետք է պատրաստ լինեն խիզախորեն ու վճռականությամբ գործելու։ Օրինակ՝ Գիլյերմոն ընդամենը մի քանի ամիս էր, ինչ ծառայում էր որպես երեց, երբ նրան ասացին, որ լինի իրավական կոմիտեում։ Գործը, որ պետք է քննեին, առնչվում էր մի երեցի, որը տարիներ առաջ օգնել էր Գիլյերմոյին։ «Ես շփոթված էի,— պատմում է նա։— Գիշերները չէի կարողանում քնել։ Անընդհատ մտածում էի՝ ինչպես վարվեմ, որ զգացմունքներս չմթագնեն հոգևոր տեսողությունս։ Մի քանի օր շարունակ աղոթում էի ու փնտրտուքներ անում աստվածաշնչյան գրականության մեջ»։ Այս քայլերի շնորհիվ եղբայրը խիզախություն ձեռք բերեց, որ ճիշտ վարվի այդ յուրահատուկ իրավիճակում և հոգևոր օգնություն ցուցաբերի մեղք գործած եղբորը (1 Տիմոթ. 4։11, 12)։
Անհրաժեշտության դեպքում ժողովում խիզախությամբ ու վճռականությամբ գործելով՝ երեցները Աստծու հանդեպ հավատարմության ու նվիրվածության օրինակ են թողնում։ Ինչ խոսք, մյուս քրիստոնյաներից էլ է խիզախություն պահանջվում, որպեսզի հայտնեն լուրջ մեղքի մասին։ Նվիրվածություն է հարկավոր նաև ընկերակցությունից զրկված ընկերոջ կամ հարազատի հետ շփումը դադարեցնելու համար (1 Կորնթ. 5։11–13)։
Խորաթափանցության շնորհիվ աղետը կանխվում է
Փենեհեսի խիզախությունը պարզապես երիտասարդական պոռթկում չէր։ Նկատի առ, թե ինչպես նա խորաթափանցություն դրսևորեց և գործեց ողջամտությամբ ու խոհեմությամբ, երբ Ռուբենի, Գադի ու Մանասեի կես ցեղի վերաբերյալ մի լուր լսեց։ Նրանք զոհասեղան էին կառուցել Հորդանան գետի մոտ, և մյուս իսրայելացիները եզրակացրել էին, թե դա արել են կեղծ երկրպագություն անելու համար։ Ուստի պատրաստվում էին պատերազմելու նրանց դեմ (Հեսու 22։11, 12)։
Ինչպե՞ս արձագանքեց Փենեհեսը։ Խոհեմություն դրսևորելով՝ նա և իսրայելացի տոհմապետները քննարկեցին այդ հարցը զոհասեղանը շինողների հետ։ Ցեղերի անդամները, որոնց դեմ մեղադրանք էր ներկայացվել, պարզաբանեցին իրավիճակը՝ բացատրելով, որ այդ զոհասեղանը դրվել էր որպես վկայություն այն բանի, որ իրենք հավատարմորեն Եհովային են ծառայելու։ Այդպես աղետը կանխվեց (Հեսու 22։13–34)։
Եթե որևէ մեկը մեր հավատակցի դեմ մեղադրանք ներկայացնի կամ նրա մասին բացասաբար արտահայտվի, իմաստնորեն կվարվենք, եթե ընդօրինակենք Փենեհեսին։ Եթե խորաթափանցություն դրսևորենք, չենք վիրավորվի ու մեր եղբայրների մասին վատը չենք խոսի (Առակ. 19։11)։
Ինչպե՞ս խորաթափանցությունը կարող է օգնել երեցներին վարվելու Փենեհեսի պես։ «Երբ քարոզիչը սկսում է խոսել ուրիշի հետ ունեցած իր տարաձայնությունների մասին,— պատմում է Հայմեն, որը երեց է ծառայում ավելի քան տասը տարի,— ես իսկույն Եհովային եմ դիմում, որ օգնի ինձ որևէ մեկի կողմը դիրք չբռնելու, այլ աստվածաշնչյան խորհուրդ տալու։ Մի անգամ մի քույր մոտեցավ ինձ ու պատմեց, որ ուրիշ ժողովից մի պատասխանատու եղբայր վատ է վերաբերվել իրեն։ Քանի որ այդ եղբայրն իմ ընկերն էր, ինձ համար հեշտ կլիներ խոսել նրա հետ։ Բայց փոխարենը՝ ես քրոջ հետ քննեցի մի քանի աստվածաշնչյան սկզբունքներ։ Նա համաձայնեց, որ նախ պետք է ինքը խոսի եղբոր հետ (Մատթ. 5։23, 24)։ Սակայն խաղաղությունը անմիջապես չվերականգնվեց։ Ուստի ես նրա ուշադրությունը հրավիրեցի աստվածաշնչյան այլ սկզբունքների վրա։ Քույրը որոշեց շարունակել աղոթել ստեղծված իրավիճակի մասին ու փորձել ներել»։
Ի՞նչ եղավ արդյունքը։ «Մի քանի ամիս անց,— շարունակում է Հայմեն,— այդ քույրը նորից մոտեցավ ինձ։ Նա ասաց, որ եղբայրը զղջացել է իր խոսքերի համար։ Նա քրոջ հետ պայմանավորվել էր դուրս գալ ծառայության ու գովել էր նրան լավ հատկությունների համար։ Հարցը լուծված էր։ Մի՞թե ավելի լավ արդյունք կլիներ, եթե ես անտեղի ներգրավվեի վիճաբանության մեջ։ Այդպես գուցե տպավորություն ստեղծվեր, թե ինչ-որ մեկի կողմն եմ բռնում»։ Աստվածաշունչը խորհուրդ է տալիս. «Դատական գործը շտապ մի՛ սկսիր» (Առակ. 25։8)։ Խորաթափանց երեցները, իմաստություն դրսևորելով, հորդորում են տարաձայնություն ունեցող քրիստոնյաներին կիրառել աստվածաշնչյան սկզբունքները, որ նպաստեն խաղաղության։
Նա հարցրեց Եհովային
Փենեհեսն առանձնաշնորհում ուներ Աստծու ընտրյալ ժողովրդի համար ծառայելու որպես քահանա։ Ինչպես նշվեց, նույնիսկ երիտասարդ տարիքում նա առանձնահատուկ խիզախություն ու խորաթափանցություն ուներ։ Սակայն հաջողությամբ կհաղթահարեր դժվարությունները, թե ոչ, կախված էր Եհովային ապավինելուց։
Այն բանից հետո, երբ Բենիամինի ցեղին պատկանող Գաբաա քաղաքի տղամարդիկ բռնաբարեցին մի ղևտացու հարճի, ինչի պատճառով վերջինս մահացավ, մյուս ցեղերը պատրաստվեցին պատերազմելու Բենիամինյանների դեմ (Դատ. 20։1–11)։ Կռվի դուրս գալուց առաջ նրանք օգնության համար աղոթեցին Եհովային, բայց երկու անգամ պարտություն կրեցին՝ մեծ զոհեր տալով (Դատ. 20։14–25)։ Եզրակացրի՞ն, որ Աստված չի լսում իրենց աղոթքները։ Գուցե Եհովան չէ՞ր ուզում, որ վրեժխնդիր լինեին։
Անսասան իր վստահության մեջ՝ Փենեհեսը, որն այդ ժամանակ Իսրայելի քահանայապետն էր, աղոթեց Եհովային. «Նորից դուրս գա՞մ պատերազմելու իմ եղբայր Բենիամինի որդիների դեմ, թե՞ դադարեցնեմ»։ Ի պատասխան՝ Եհովան Բենիամինյաններին Իսրայելի մյուս ցեղերի ձեռքը մատնեց, ու նրանք հրի մատնեցին Գաբաան (Դատ. 20։27–48)։
Ի՞նչ դաս ենք սովորում այս դրվագից։ Չնայած երեցների գործադրած մեծ ջանքերին ու աղոթքներին՝ որոշ խնդիրներ ժողովում հնարավոր է՝ չլուծված մնան։ Լավ կլինի, որ նրանք հիշեն Հիսուսի խոսքերը. «Շարունակեք խնդրել [կամ՝ աղոթել], և կտրվի ձեզ, շարունակեք փնտրել և կգտնեք, շարունակեք թակել, և կբացվի ձեր առջև» (Ղուկ. 11։9)։ Նույնիսկ եթե թվում է, թե աղոթքի պատասխանը ուշանում է, վերակացուները կարող են վստահ լինել, որ Եհովան պատեհ ժամանակին կպատասխանի։
Օրինակ՝ Իռլանդիայում գտնվող մի ժողով Թագավորության սրահի մեծ կարիք ուներ, սակայն այդ տեղանքի ճարտարապետը հավանություն չէր տալիս շինարարությանը։ Նա մերժում էր եղբայրների արած բոլոր առաջարկները։ Թվում էր՝ միակ մարդը, ով կարող էր հավանություն տալ, գլխավոր ճարտարապետն էր։ Կօգնե՞ր աղոթքը այս պարագայում, ինչպես որ օգնեց Փենեհեսի օրերում։
Տեղի երեցներից մեկը պատմում է. «Շատ աղոթքներ ու աղաչանքներ անելուց հետո գնացինք նախագծային գրասենյակ։ Ինձ ասացին, որ հավանաբար շաբաթներ անց միայն կկարողանանք հանդիպել գլխավոր ճարտարապետին։ Սակայն մենք կարողացանք հինգ րոպեով տեսնել նրան։ Մեր նախագծերը նայելուց հետո նա անմիջապես թույլ տվեց շարունակել մեր սկսած գործը։ Դրանից հետո տեղի ճարտարապետը իր ձեռքից եկածն արեց, որ օգնի մեզ։ Այդ դեպքից հասկացանք, թե որքան զորեղ է աղոթքի ուժը»։ Այո՛, Եհովան կպատասխանի իրեն ապավինող երեցների անկեղծ աղոթքներին։
Փենեհեսը, որը հին Իսրայելում մեծ պատասխանատվություններ ուներ, խիզախության, խորաթափանցության և Աստծուն ապավինելու շնորհիվ կարողացավ հաջողությամբ հաղթահարել դժվարությունները։ Քանի որ նա ջանասիրաբար հոգ էր տանում Աստծու ժողովին, արժանացավ Եհովայի հավանությանը։ Մոտ 1000 տարի անց Եզրասը սուրբ ոգու ներշնչմամբ գրեց. «Եղիազարի որդի Փենեհեսը նախկինում նրանց գլխավորն էր, և Եհովան նրա հետ էր» (1 Տար. 9։20)։ Թող որ այսօր էլ Եհովան լինի բոլոր նրանց հետ, ովքեր առաջնորդություն են վերցնում իր ժողովրդի մեջ, ինչպես նաև իրեն նվիրվածությամբ ծառայող բոլոր քրիստոնյաների հետ։