«Մեր կյանքը և ծառայությունը» հանդիպման ձեռնարկի հղումներ
ՄԱՅԻՍԻ 4–10
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ԾՆՆԴՈՑ 36–37
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
it-1, էջ 678
Եդոմ, եդոմացիներ
(Եդոմ) [կարմիր]
Եդոմը Հակոբի երկվորյակ եղբորը՝ Եսավին տրված երկրորդ անունն էր կամ մականունը (Ծն 36։1)։ Նա այդպես անվանվեց, քանի որ իր առաջնեկության իրավունքը վաճառեց կարմիր ապուրի դիմաց (Ծն 25։30–34)։ Հետաքրքիր զուգադիպությամբ, Եսավը, երբ ծնվեց, կարմրագույն էր (Ծն 25։25), և այդպիսի գույն ունեին նաև ժայռերն ու հողը այն տարածքներում, որտեղ հետագայում բնակություն հաստատեցին նա և իր սերունդները։
it-1, էջ 561–562
Խնամակալություն
Երբ հովիվը կամ նախրապանը ասում էր, որ կպահի կամ կհսկի հոտը, նախիրը, նա այդպիսով իրավականորեն իր խնամակալության տակ էր վերցնում այդ կենդանիներին։ Նա տիրոջը երաշխավորում էր, որ կկերակրի կենդանիներին ու հոգ կտանի, որ չգողանան, հակառակ դեպքում՝ պարտավորվում էր փոխհատուցում վճարել։ Սակայն խնամակալը ոչ բոլոր դեպքերում էր պատասխանատվություն կրում. վերոնշյալ օրենքը նրան ազատում էր պատասխանատվությունից, երբ ստեղծվում էին այնպիսի իրավիճակներ, որոնցում մարդը ի զորու չէ ինչ որ բան անելու, օրինակ, երբ հարձակվում էին վայրի գազաններ։ Պատասխանատվությունից ազատվելու համար խնամակալը պետք է կենդանիների տիրոջը ապացույց ներկայացներ, օրինակ՝ հոշոտված դիակը։ Կենդանիների տերը այդ ապացույցները քննելուց հետո պարտավոր էր անմեղ ճանաչել խնամակալին։
Այս նույն սկզբունքը կիրառվում էր նաև առհասարակ որևէ ունեցվածք մեկ ուրիշին վստահելու դեպքում և նույնիսկ ընտանեկան փոխհարաբերությունների մեջ. օրինակ՝ ավագ եղբայրը օրինապես համարվում էր իրենից փոքր եղբայրների ու քույրերի խնամակալը։ Ուստի հասկանալի է, թե ինչու էր Ռուբենը՝ որպես ավագ որդի, այդքան մտահոգված Հովսեփի կյանքի համար, ինչպես արձանագրված է Ծննդոց 37։18–30-ում։ Երբ մյուս եղբայրները խորհրդակցում էին, որ սպանեն Հովսեփին, Ռուբենն ասաց. «Եկեք չսպանենք նրան.... Արյուն մի՛ թափեք.... նրա վրա ձեռք մի՛ բարձրացրեք»։ Ռուբենն ուզում էր Հովսեփին ազատել նրանց ձեռքից, որ վերադարձնի իր հորը։ Իսկ ավելի ուշ, երբ նա տեսավ, որ Հովսեփը չկա, այն աստիճան անհանգստացավ, որ «պատռեց իր հանդերձները» և բացականչեց. «Տղան անհետացել է։ Հիմա ի՞նչ եմ անելու»։ Նա գիտեր, որ իրենից կարող էին հաշիվ պահանջել Հովսեփի անհետացման համար։ Պատասխանատվությունից ազատվելու համար եղբայրները խորամանկորեն որոշեցին կեղծ ապացույց ներկայացնել, թե իբր Հովսեփին վայրի գազան է սպանել։ Նրանք Հովսեփի գծավոր հանդերձը թաթախեցին այծի արյան մեջ։ Եվ ապա արնաթաթախ հանդերձը տարան Հակոբի մոտ, ով իրենց նահապետական ընտանիքի հայրն ու դատավորն էր, և նա, բերված ապացույցի հիման վրա եզրակացնելով, որ Հովսեփը սպանվել է, Ռուբենին ազատեց պատասխանատվությունից (Ծն 37։31–33)։
ՄԱՅԻՍԻ 11–17
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ԾՆՆԴՈՑ 38–39
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
it-2, էջ 555
Օնան
(Օնան) [ծագել է մի արմատից, որը նշանակում է ուժ, որդեծնության զորություն]։
Հուդայի որդին՝ երկրորդը այն որդիներից, որ նրա համար լույս աշխարհ բերեց Շավա անունով քանանացի մի մարդու աղջիկը (Ծն 38։2–4; 1Տգ 2։3)։ Երբ Եհովան մահվան մատնեց Օնանի ավագ եղբորը՝ Էրին՝ նրա գործած չարիքի համար, Հուդան Օնանին ասաց, որ ամուսնանա իր անզավակ եղբոր՝ Էրի այրիացած կնոջ՝ Թամարի հետ՝ կատարելով տեգրի պարտավորությունը։ Եթե որդի լույս աշխարհ գար, նա ոչ թե կշարունակեր Օնանի շառավիղը, այլ կհամարվեր ավագ որդու՝ Էրի ժառանգը ու կստանար առաջնեկին պատկանող ժառանգությունը։ Բայց եթե ոչ մի ժառանգ էլ չծնվեր, Օնանն ինքը կստանար առաջնեկին պատկանող ժառանգությունը։ Ուստի երբ Օնանը հարաբերություն էր ունենում Թամարի հետ, «սերմը գետին էր թափում», որ Թամարը չհղիանար։ Օնանի արածը ձեռնաշարժություն չէր, քանի որ արձանագրության մեջ հստակ ասվում է, որ նա իր սերմը թափում էր, «երբ հարաբերություն էր ունենում իր եղբոր կնոջ հետ»։ Ըստ երևույթին, դա ընդհատված սեռական հարաբերության մեթոդն էր, այսինքն՝ Օնանը դիտավորյալ այնպես էր անում, որ սերմնաժայթքումը տեղի չունենա Թամարի սեռական ուղիներում։ Հետևաբար Օնանը, ով նույնպես անզավակ էր, Եհովայի կողմից մահվան մատնվեց, ոչ թե ձեռնարաշարժության, այլ իր հոր խոսքին չհնազանդվելու, իր ագահության և Աստծու հաստատած կարգի դեմ մեղք գործելու համար (Ծն 38։6–10; 46։12; Թվ 26։19)։
ՄԱՅԻՍԻ 25–31
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ԾՆՆԴՈՑ 42–43
«Հովսեփը գերազանց ինքնատիրապետում դրսևորեց»
it-2, էջ 108, պրբ. 4
Հովսեփ
Դեպքերի այդպիսի ընթացքը Հովսեփի եղբայրներին մղեց մտածելու, որ Աստված է պատժում իրենց այն բանի համար, որ տարիներ առաջ իրենց եղբորը վաճառել էին ստրկության։ Հովսեփի ներկայությամբ, որին դեռ չէին ճանաչել, նրանք խոսում էին իրենց մեղքի մասին։ Զղջում արտահայտող նրանց խոսքերը լսելով՝ Հովսեփի ներաշխարհն այնպես ալեկոծվեց, որ նա ստիպված եղավ հեռանալ նրանց մոտից ու արտասվեց։ Հետո, երբ վերադարձավ, կարգադրեց, որ Շմավոնին կապանքի մեջ պահեն, մինչև որ մյուսները վերադառնան իրենց կրտսեր եղբոր հետ (Ծն 42։21–24)։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
it-2, էջ 795
Ռուբեն
Ռուբենի որոշ լավ հատկություններ դրսևորվեցին այն ժամանակ, երբ նա իր ինը եղբայրներին համոզեց, որ Հովսեփին, սպանելու փոխարեն, գցեն չոր հորի մեջ, և մտադիր էր հետո թաքուն վերադառնալ ու հանել նրան այնտեղից (Ծն 37։18–30)։ Ավելի քան 20 տարի անց, երբ Եգիպտոսում այդ նույն եղբայրները խոսում էին այն մասին, որ իրենց դեմ հարուցված լրտեսության մեղադրանքների պատճառը Հովսեփի հանդեպ իրենց սխալ վերաբերմունքն էր, Ռուբենը հիշեցրեց նրանց, որ ինքը չէր մասնակցել Հովսեփի դեմ դավադրությանը (Ծն 42։9–14, 21, 22)։ Իսկ երբ Հակոբը ոչ մի կերպ չէր համաձայնվում, որ Բենիամինը իր եղբայրների հետ Եգիպտոս գնա նրանց երկրորդ ուղևորության ժամանակ, կրկին Ռուբենն էր, որ իր երկու որդիներին առաջարկեց որպես երաշխիք ու ասաց. «Եթե նրան [Բենիամինին] հետ չբերեմ, իմ երկու որդիներին կարող ես սպանել» (Ծն 42։37)։