«Մեր կյանքը և ծառայությունը» հանդիպման ձեռնարկի հղումներ
ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ 7–13
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 10–11
«Եհովայի հանդեպ սերը ընտանիքի հանդեպ սիրուց ավելի ուժգին պետք է լինի»
it, «Огонь», абз. 5
Огонь
В Левите 10:1 еврейское слово зар (в ж. р. — зара́; букв. «чуждый») применяется к «незаконному огню», с которым сыновья Аарона Надав и Авиуд предстали перед Иеговой. Иегова не повелевал им этого и поэтому уничтожил их огнем (Лв 10:2; Чс 3:4; 26:61). Затем он сказал Аарону: «Не пейте вина и крепких напитков ни ты, ни твои сыновья, когда входите в шатер собрания, чтобы вам не умереть. Это постановление на века для вас и ваших потомков, чтобы вы отличали святое от несвятого и нечистое от чистого, а также чтобы учили сыновей Израиля всем постановлениям, которые Иегова дал им через Моисея» (Лв 10:8—11). По всей видимости, это указывает на то, что Надав и Авиуд находились в состоянии опьянения, из-за чего они осмелились предстать перед Иеговой с огнем, который он не повелевал приносить. Вероятно, этот огонь был незаконным в том смысле, что его принесли не в то время, не в том месте или не так, как подобало, а может быть, состав фимиама был не таким, какой описан в Исходе 30:34, 35. Состояние опьянения не оправдывало греха Надава и Авиуда.
Մտե՞լ ես արդյոք Աստծու հանգիստը
16 Մովսեսի եղբայրը՝ Ահարոնը, նմանատիպ դժվար իրավիճակում հայտնվեց։ Պատկերացրու, թե ինչ ցավ կարող էր նա զգալ, երբ իր երկու որդիները՝ Նադաբն ու Աբիուն, «ապօրինի կրակով խունկ մատուցեցին» Եհովային, և վերջինս սպանեց նրանց։ Պարզ է, որ դրանով վերջ դրվեց ցանկացած շփման, որ ծնողները կարող էին ունենալ նրանց հետ։ Բայց դա դեռ բոլորը չէր։ Եհովան պատվիրեց Ահարոնին ու նրա հավատարիմ որդիներին. «Ձեր գլուխները անխնամ վիճակում չթողեք և ձեր հանդերձները չպատռեք [ի նշան սգի], որ չմեռնեք, և որ [Եհովան] չբարկանա ողջ ժողովի վրա» (Ղևտ. 10։1–6)։ Ամեն ինչ հստակ է։ Եհովայի հանդեպ մեր սերը պետք է ավելի ուժգին լինի, քան ընտանիքի անհավատարիմ անդամների հանդեպ սերը։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
Մենք պետք է սուրբ լինենք ամեն ինչում
18 Եթե ուզում ենք սուրբ լինել, մենք պետք է ուշադիր քննենք, թե ինչ է ասում Աստվածաշունչը, և անենք այն, ինչ Եհովան պահանջում է մեզնից։ Հիշենք, թե ինչ պատահեց Ահարոնի որդիներ Նադաբին և Աբիուին։ Եհովան մահվան մատնեց նրանց այն պատճառով, որ նրանք «ապօրինի կրակով խունկ մատուցեցին» հավանաբար հարբած վիճակում (Ղևտ. 10։1, 2)։ Ուշադրություն դարձնենք, թե Աստված դրանից հետո ինչ ասաց Ահարոնին (կարդա՛ Ղևտական 10։8–11)։ Արդյոք այս դրվագը նշանակո՞ւմ է, որ ժողովի հանդիպումից առաջ չի կարելի ոգելից խմիչք օգտագործել։ Եկեք խորհենք։ Մենք Մովսիսական օրենքի տակ չենք (Հռոմ. 10։4)։ Որոշ երկրներում մեր հավատակիցները ժողովի հանդիպման գնալուց առաջ ճաշելիս չափավոր օգտագործում են ոգելից խմիչք։ Հրեաները Պասեքին չորս բաժակ գինի էին խմում։ Տիրոջ ընթրիքը հաստատելիս Հիսուսը առաքյալներին գինի տվեց խմելու, որը խորհրդանշում էր իր արյունը (Մատթ. 26։27)։ Աստվածաշունչը դատապարտում է չափից շատ խմելն ու հարբեցողությունը (1 Կորնթ. 6։10; 1 Տիմոթ. 3։8)։ Բազմաթիվ քրիստոնյաների խիղճը ընդհանրապես թույլ չի տալիս ոգելից խմիչք օգտագործել հոգևոր գործունեությամբ զբաղվելուց առաջ։ Ինչևէ, տարբեր երկրներում հանգամանքները տարբեր են։ Կարևորն այն է, որ քրիստոնյան «տարբերի սուրբ բանը պիղծ բանից», որպեսզի սուրբ վարք ունենա և հաճելի լինի Եհովային։
it, «Животные», абз. 10
Животные
Эти ограничения касались лишь тех, кто были под Моисеевым законом. Слова из Левита 11:8 «Они нечисты для вас» были обращены только к израильтянам. Когда на основании жертвенной смерти Иисуса Христа Закон был отменен, были сняты и эти ограничения, и для всех людей вновь стал действовать общий принцип, данный Ною после Потопа (Кл 2:13—17; Бт 9:3, 4).
ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ 14–20
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 12–13
«Դասեր՝ բորոտության մասին օրենքներից»
Ժամանակավրե՞պ, թե՞ ժամանակից էլ առաջ
• Հիվանդներին մեկուսացնելը
Մովսիսական օրենքով պահանջվում էր բորոտությամբ տառապող մարդկանց մեկուսացնել։ Մինչդեռ միջնադարում բռնկված համաճարակների ժամանակ էր միայն, որ բժիշկները սովորեցին կիրառել այդ մեթոդը, որը մինչ օրս էլ շատ արդյունավետ է համարվում («Ղևտական» գրքի 13-րդ և 14-րդ գլուխներ)։
wp16.4, էջ 9, պրբ. 1
Գիտեի՞ք արդյոք
Աստվածաշնչյան ժամանակներում տարածված էր բորոտության մի տեսակ, որից հրեաները շատ էին վախենում։ Այդ սարսափելի հիվանդությունը կարող էր ախտահարել նյարդային վերջույթները, ինչի հետևանքով հիվանդի մարմինը անդառնալիորեն վնասվում և այլանդակվում էր։ Այն ժամանակ բորոտությունը չէր բուժվում, ուստի բորոտներին մեկուսացնում էին։ Բացի այդ, նրանք պետք է մյուսներին զգուշացնեին իրենց հիվանդության մասին (Ղևտական 13։45, 46)։
it, «Проказа», абз. 9
Проказа
На одежде и в домах. Иногда проказа появлялась на шерстяной или льняной одежде и на изделиях из кожи. В Законе оговаривалось, что такую вещь следовало изолировать. Язва могла исчезнуть после стирки. Но если на вещи оставалось желтовато-зеленое или красноватое пятно, то это была едкая проказа и вещь нужно было сжечь (Лв 13:47—59). Если на стене дома появлялись желтовато-зеленые или красноватые углубления, священник закрывал дом. Необходимо было выломать камни, пораженные язвой, и оскоблить дом внутри, а камни и соскобленный глиняный раствор высыпать в нечистое место вне города. При повторном появлении язвы дом объявляли нечистым и разрушали, а его остатки выносили в нечистое место. Если дом объявляли чистым, совершалась процедура очищения (Лв 14:33—57). Некоторые предполагают, что проказа, поражавшая одежду или дома, была плесенью или грибком, но этого нельзя сказать с уверенностью.
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
Ուշագրավ մտքեր «Ղեւտացոց» գրքից
12։2, 5 — Ինչո՞ւ էր որդեծնությունը կնոջն «անմաքուր» դարձնում։ Մարդու սեռական օրգանները նախատեսվել էին կատարյալ կյանք փոխանցելու համար։ Սակայն ժառանգված մեղքի հետևանքով մարդիկ անկատար ու մեղավոր կյանք փոխանցեցին իրենց զավակներին։ ‘Անմաքրության’ ժամանակավոր շրջանը՝ կապված որդեծնության, ինչպես նաև դաշտանի և սերմի արտահոսման հետ, իսրայելացու միտքն էր բերում այն, որ մարդը ժառանգել է մեղքը (Ղեւտացոց 15։16–24; Սաղմոս 51։5; Հռովմայեցիս 5։12)։ Մաքրվելու հետ կապված կանոնները իսրայելացիներին օգնում էին հասկանալ, որ իրենք փրկանքի կարիք ունեն, որի հիման վրա կարելի էր ազատվել մեղքից և աստիճանաբար կատարելության հասնել։ Այսպես Օրենքը «դաստիարակ եղաւ դէպի Յիսուս Քրիստոսը» (Գաղատացիս 3։24)։
Ժամանակավրե՞պ, թե՞ ժամանակից էլ առաջ
• Թլփատության ժամանակը
Աստծու տված Օրենքի համաձայն՝ նորածին տղա երեխաներին պետք է ութերորդ օրը թլփատեին (Ղևտական 12։3)։ Ինչպես հայտնի է, նորածինների արյան մակարդելիությունը նորմայի սահմաններին է հասնում ծնվելուց միայն մեկ շաբաթ անց։ Ուստի այն, որ աստվածաշնչյան ժամանակներում, երբ բժշկությունն այսքան զարգացած չէր, երեխային թլփատում էին ծնվելուց միայն մի շաբաթ հետո, անկասկած, պաշտպանում էր նրան լուրջ բարդություններից։
ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ 21–27
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 14–15
«Աստծու ծառաները պետք է մաքուր լինեն»
it, «Мытьё, Омытие», абз. 4
Мытьё, Омытие
В Израиле ритуальное омовение требовалось по разным причинам. «Нечистыми», которым нужно было вымыться, становились: тот, кто исцелялся от проказы; тот, кто трогал вещи, к которым прикасался «имеющий истечение»; мужчина, у которого случилось излияние семени; женщина после менструации или кровотечения; а также те, кто вступали в интимные отношения (Лв 14:8, 9; 15:4—27). Любой, кто оказывался в шатре, где был мертвый человек, или кто прикасался к трупу человека, был «нечист», и ему следовало очиститься очистительной водой. В отношении того, кто отказывался делать это, повелевалось: «Он должен быть истреблен из собрания, потому что этот человек оскверняет святилище Иеговы» (Чс 19:20). Поэтому неудивительно, что в переносном смысле мытье обозначает обретение чистоты в глазах Иеговы (Пс 26:6; 73:13; Иса 1:16; Иез 16:9). Омытие с помощью Божьего Слова истины, представленного водой, способно очищать (Эф 5:26).
it, «Менструация», абз. 4
Менструация
Если кровотечение у женщины начиналось не в обычное время ее менструации или продолжалось «дольше времени ее нечистоты», то на протяжении всего времени истечения крови женщина также считалась нечистой. Нечистыми становились все вещи, на которые она ложилась или садилась, а также люди, которые к этим вещам прикасались. После прекращения кровотечения женщина должна была отсчитать семь дней и потом становилась чистой. На восьмой день она приносила двух горлиц или двух молодых голубей священнику, который совершал ее искупление, принося одну птицу Иегове как приношение за грех, а другую во всесожжение (Лв 15:19—30; см. ЧИСТОТА, ЧИСТЫЙ).
it, «Святое место», абз. 3
Святое место
2. Шатер собрания и позднее храм. Святым местом было все сооружение, включая двор священного шатра и дворы храма (Исх 38:24; 2Лт 29:5; Де 21:28). Главными предметами среди тех, что находились во дворе, были жертвенник, на котором приносили жертвы, и медный чан. Эти предметы были святыми. Во двор священного шатра могли входить только ритуально чистые люди. Подобным образом, нечистые люди не могли входить во дворы храма. Например, женщина, когда была нечистой, не должна была прикасаться ни к чему святому или входить в святое место (Лв 12:2—4). Очевидно, священный шатер осквернялся даже в том случае, если народ Израиль долгое время находился в состоянии нечистоты (Лв 15:31). Те, кто очищались от проказы, допускались со своим приношением только до входа во двор святилища (Лв 14:11). Нечистый человек под страхом смерти не должен был участвовать в принесении мирной жертвы в священном шатре или в храме (Лв 7:20, 21).
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
it, «Ухо», абз. 9
Ухо
При посвящении израильских священников Моисею было сказано взять крови барана посвящения и нанести ее на мочку правого уха Аарона и всех его сыновей, а также на их правую руку и правую ногу в знак того, что их посвящение должно было влиять на то, что́ они слушали, какую работу выполняли и как ходили (Лв 8:22—24). Подобно этому, во время очищения прокаженного священник по Закону должен был нанести ему на мочку правого уха кровь барана, приносимого как приношение за вину, а также масло (Лв 14:14, 17, 25, 28). Что-то похожее можно увидеть и в том, что делали, если человек хотел навсегда остаться рабом своего господина: его подводили к двери и его господин прокалывал ему ухо шилом. Этот заметный знак на органе слуха, очевидно, свидетельствовал о желании раба оставаться послушным своему господину (Исх 21:5, 6).
Բորբոս. և՛ բարեկամ է, և՛ թշնամի
ԱՍՏՎԱԾԱՇՈՒՆՉԸ՝ ԲՈՐԲՈՍԻ ՄԱՍԻՆ
Աստվածաշնչի գրքերից մեկում խոսվում է ‘տան’, այսինքն՝ շինության մեջ ‘բորոտության հարվածի’ կամ ‘բորբոքված բորոտության’ մասին (Ղեւտացոց 14։34–48)։ Կարծիքներ կան, որ այդ համարներում հիշատակված բորոտությունը բորբոսն է, թեև դա ապացուցված չէ։ Ինչևէ, Աստծու Օրենքը հրահանգ էր տալիս տանտիրոջը պատերից հանել ախտահարված քարերը, քերել ամբողջ տունը և այդ ամենը գցել «քաղաքիցը դուրս մի անմաքուր տեղ»։ Եթե դրանից հետո ‘բորոտությունը’ շարունակեր տարածվել, ապա տունը պետք է անմաքուր հայտարարվեր ու քանդվեր։ Բոլոր թափոնները պետք է դեն նետվեին։ Եհովայի կողմից ամենայն մանրամասնությամբ տրված այս ցուցումները վկայությունն էին այն բանի, որ նա խորապես սիրում էր իր ժողովրդին և հոգ էր տանում նրանց առողջության մասին։
ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ 28–ՀՈՒՆՎԱՐԻ 3
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 16–17
«Ի՞նչ նշանակություն ունի Քավության օրը մեզ համար»
Դասեր՝ «Ղևտական» գրքից
4 Կարդա Ղևտական 16։12, 13։ Պատկերացրու հետևյալ տեսարանը։ Քահանայապետը Քավության օրը մտնում է խորան, ապա Սրբությունների Սրբություն։ Նույն օրվա ընթացքում նա դեռ երկու անգամ էլ պետք է մտնի այդ սուրբ վայրը։ Մի ձեռքով նա բռնել է այրվող ածուխներով լի ոսկե կրակամանը, իսկ մյուս ձեռքով՝ անուշահոտ խնկով լի աման։ Նա մի պահ կանգ է առնում Սրբությունների Սրբության մուտքը փակող վարագույրի առաջ։ Հետո, ակնածանքով լցված, մտնում է այնտեղ և կանգնում ուխտի տապանակի դիմաց։ Փոխաբերական իմաստով նա այժմ կանգնած է հենց Եհովա Աստծու առաջ։ Քահանայապետը անուշահոտ խունկը զգուշորեն լցնում է այրվող ածուխների վրա, և այդ վայրը լցվում է հաճելի բույրով։ Քիչ անց նա կրկին կմտնի այդտեղ, բայց արդեն՝ զոհաբերված կենդանիների արյունը ձեռքին։ Ուշադրություն դարձրու, որ քահանայապետը մեղքի զոհերի արյունն Աստծուն ներկայացնելուց առաջ նախ խունկ է ծխում։
Դասեր՝ «Ղևտական» գրքից
5 Ի՞նչ ենք սովորում այն բանից, որ Քավության օրը քահանայապետը խունկ էր ծխում։ Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ Եհովայի հավատարիմ ծառաների աղոթքները նման են խնկի (Սաղ. 141։2; Հայտն. 5։8)։ Հիշիր, որ քահանայապետը ամենայն ակնածանքով էր խունկը բերում Եհովայի առաջ։ Մենք նույնպես ակնածում ենք Աստծուց, ուստի միշտ խորին հարգանքով ենք աղոթում նրան։ Մենք անչափ երախտապարտ ենք, որ տիեզերքի Արարիչը մեզ թույլ է տվել աղոթել իրեն և մտերիմ փոխհարաբերություններ ստեղծել իր հետ, ինչպիսիք երեխան է ունենում հոր հետ (Հակ. 4։8)։ Նա մեզ իր ընկերներն է համարում (Սաղ. 25։14)։ Դա այնքան մեծ պատիվ է մեզ համար, որ մենք երբեք չենք ցանկանա հիասթափեցնել նրան։
Դասեր՝ «Ղևտական» գրքից
6 Չմոռանանք նաև, որ քահանայապետը խունկը պետք է ծխեր նախքան մեղքի ընծաները ներկայացնելը։ Այդպես նա հիմք էր ստեղծում, որ Աստված հավաներ իրեն և իր ձեռքից ընդուներ զոհաբերված կենդանիների արյունը։ Ի՞նչ ենք սովորում սրանից։ Երկրի վրա եղած ժամանակ Հիսուսը մի շատ կարևոր բան արեց՝ մի բան, ինչը մարդկության փրկությունից ավելի կարևոր էր, և արեց դա նախքան իր կյանքը զոհաբերելը։ Ինչի՞ մասին է խոսքը։ Հիսուսը, ապրելով անարատ և աստվածանվեր կյանքով, հիմք ստեղծեց, որ Եհովան ընդունի իր զոհը։ Այդպես վարվելով՝ նա փաստեց, որ միայն Եհովայի խորհուրդներին հետևելով է հնարավոր կյանքը ճիշտ ձևով ապրել։ Հիսուսը արդարացրեց իր Հոր գերիշխանությունը, այլ կերպ ասած՝ ապացուցեց, որ Նրա իշխելու կերպը ճիշտ է և արդար։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
Ազազել
Ինչպես բացատրեց Պողոս առաքյալը, Հիսուսը, իր կատարյալ մարդկային կյանքը մարդկության մեղքերի համար զոհաբերելով, շատ ավելին իրագործեց, քան կարող էր իրագործել «ցլերի և այծերի արյունը» (Եբ 10։4, 11, 12)։ Այդպիսով նա «քավության նոխազ» եղավ, քանի որ տարավ «մեր հիվանդությունները» ու «խոցվեց մեր անօրենությունների համար» (Ես 53։4, 5; Մթ 8։17; 1Պտ 2։24)։ Նա «տարավ» այն բոլոր մարդկանց մեղքերը, ովքեր հավատ են ընծայում իր զոհի հանդեպ։ Նա ցույց տվեց, որ Աստված նպատակ ունի ամբողջությամբ վերացնելու մեղքը։ Այսպիսով՝ «ազազելի համար» նոխազը պատկերում է Հիսուս Քրիստոսի զոհը։
Ինչու պետք է սուրբ լինենք
10 Կարդա՛ Ղևտական 17։10։ Եհովան իսրայելացիներին պատվիրեց «որևիցե արյուն» չուտել։ Քրիստոնյաներից նույնպես պահանջվում է հեռու մնալ արյունից՝ լինի կենդանու թե մարդու (Գործ. 15։28, 29)։ Սարսափելի է նույնիսկ պատկերացնել, որ Աստված կարող է «իր երեսը ուղղել» մեր դեմ և հեռացնել մեզ իր ժողովից։ Մենք սիրում ենք Աստծուն և ուզում ենք հնազանդվել նրան։ Նույնիսկ երբ մեր կյանքին վտանգ է սպառնում, մենք վճռական ենք տեղի չտալու այն մարդկանց խնդրանքներին և պահանջներին, ովքեր չեն ճանաչում Եհովային և որոնց համար կարևոր չէ նրան հնազանդվելը։ Մենք գիտենք, որ ոմանք կծաղրեն մեզ արյունից հրաժարվելու համար, բայց մենք որոշել ենք Աստծուն հնազանդվել (Հուդա 17, 18)։ Ի՞նչը կօգնի մեզ «հաստատ վճռելու» արյուն չուտել և հրաժարվել արյան փոխներարկումից (2 Օրենք 12։23)։