Երկու «հրաշք» Վրաստանում տեղի ունեցած մեկ համաժողովում

ՎՐԱՍՏԱՆՈՒՄ 2006 թ.–ին տեղի ունեցավ մի անմոռանալի իրադարձություն, որը նշանավորվեց երկու «հրաշքով»։ Հուլիսի 7–9-ը երկրի վեց տարբեր վայրերում կայացավ Եհովայի վկաների «Ազատագրումը մո՛տ է» մարզային համաժողովը։ Դա մի հոգևոր խնջույք էր, որին ներկա էր ավելի քան 17 000 մարդ։

2006 թ. հունվարին Եհովայի վկաները ջանքեր գործադրեցին, որ համաժողովի անցկացման համար մայրաքաղաք Թբիլիսիում այնպիսի հարմարավետ վայր գտնեն, որտեղ կտեղավորվեին հազարավոր մարդիկ։ Այնտեղից հեռախոսային կապի միջոցով համաժողովի ծրագրի որոշ մասեր հեռարձակվելու էին Վրաստանի ուրիշ քաղաքներ, որտեղ նույնպես անցկացվելու էին համաժողովներ։

Վերջին մի քանի տարիներին Վրաստանում դավանանքի ազատություն է տիրում։ Ուստի, չնայած անցյալում տեղի ունեցած մեծ հակառակությանը, Վկաները վստահ էին, որ կկարողանան մայրաքաղաքում համաժողով անցկացնելու վայր գտնել։ Վրացիները շատ ջերմ և հյուրասեր ժողովուրդ են։ Սակայն որոշ պաշտոնյաներ կրոնական խոր նախապաշարումներ ունեն։ Կփոխեի՞ն նրանք իրենց տրամադրվածությունը և ընդառաջ կգնայի՞ն նրանց։

Համաժողովի կոմիտեի եղբայրները այցելեցին տարբեր ստադիոններ և մեծ մարզահամալիրներ։ Տնօրենները խոստանում էին տրամադրել դրանք, բայց ամեն անգամ, երբ եղբայրները նշում էին, թե որ օրերի համար են հարկավոր, մերժում էին։ Այդ պատճառով եղբայրները զարմացան, երբ Թբիլիսիի ֆիլհարմոնիայի տնօրինությունը համաձայնվեց Եհովայի վկաներին վարձով տալ իրենց շենքը։ Համերգային դահլիճը գտնվում է քաղաքի կենտրոնում, որտեղ տեղի են ունենում ամենանշանավոր իրադարձությունները։

Ուրախանալով, որ ի վերջո իրենց ջանքերը հաջողությամբ պսակվեցին՝ կոմիտեի եղբայրները սկսեցին զբաղվել Թբիլիսի, ինչպես նաև Ծնորի, Քութայիս, Զուգդիդի, Կասպի և Գորի քաղաքներում անցկացվելիք համաժողովների կազմակերպչական հարցերով։ Մեծ աշխատանք կատարվեց, որպեսզի հեռախոսային կապի միջոցով ծրագիրը միաժամանակ լսվեր բոլոր վայրերում։ Երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, համաժողովից ընդամենը մեկ շաբաթ առաջ Թբիլիսիի ֆիլհարմոնիայի դահլիճի տնօրինությունը, առանց որևէ բացատրության, չեղյալ հայտարարեց պայմանագիրը։

Առաջին «հրաշքը»

Ի՞նչ կարող էին անել եղբայրները, երբ այդքան քիչ ժամանակ էր մնացել։ Նրանց միակ ընտրությունը Թբիլիսիից 40 կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող Մառնեուլ քաղաքն էր։ Այնտեղ՝ Եհովայի վկաների մի ընտանիքին պատկանող տարածքում, շատ համաժողովներ են անցկացվել։ Այդ հողատարածքը ժամանակին մեծ այգի է եղել, իսկ վերջին տասը տարիներին միակ վայրն էր, որտեղ Թբիլիսիի ժողովները կարողացել են անցկացնել իրենց համաժողովները։ Սակայն Մառնեուլը նաև այն քաղաքն է, որտեղ Եհովայի վկաները կատաղի հարձակումների են ենթարկվել։

Այդպիսի մի դեպք տեղի ունեցավ 2000 թ. սեպտեմբերի 16–ին։ Մառնեուլի ոստիկանությունը փակեց Եհովայի վկաների ճանապարհը, որպեսզի նրանք չկարողանան գնալ համաժողովի անցկացման վայր։ Հետո նախկին ուղղափառ քահանա Վասիլի Մկալավիշվիլիի գլխավորությամբ ավազակներով լի ավտոբուսներ եկան։ Նրանք կանգնեցրին Մառնեուլի համաժողով գնացող մեքենաներն ու ավտոբուսները, մի քանի պատվիրակների դուրս հանեցին և անողոքաբար ծեծեցին, իսկ մյուս ուղևորներին կողոպտեցին՝ նրանցից խլելով անգամ Աստվածաշնչերը և աստվածաշնչյան գրականությունը։

Մոտավորապես 60 հոգանոց մի ամբոխ էլ հարձակվեց Մառնեուլի համաժողովի անցկացման վայրի վրա։ Մոտ 40 Եհովայի վկաներ տարբեր վնասվածքներ ստացան։ Մի եղբոր կրծքին դանակով հարվածեցին։ Ավազակներից մի քանիսը, կատաղած, հրացաններով օդ էին կրակում։ Նրանցից մեկը, պահելով զենքը տանտիրուհու վրա, պահանջեց, որ փող ու ոսկեղեն տա։ Ապա խուզարկեցին նրա տունը, որը գտնվում էր մյուս ծայրում, և գողացան թանկարժեք իրերը։ Տան բոլոր պատուհանները կոտրելուց հետո նրանք այրեցին աստվածաշնչյան գրականությունը և նստարանները, որոնք հատուկ պատրաստված էին համաժողովի համար։ Ոչնչացվեց մեկ ու կես տոննա գրականություն։ Իսկ ոստիկանությունը, փոխանակ վերջ տալու այդ ոճրագործությանը, ինքն էր մասնակցում Վկաների դեմ բռնությանը։a

Ուստի այժմ համաժողովի կոմիտեի առջև կրկին կանգնած էր բռնության սպառնալիքը, բայց ոչ միայն դա. եղբայրները պետք է կարողանային 5 000 մարդու տեղավորել մի վայրում, որտեղ կարող էր տեղավորվել ընդամենը 2 500 հոգի։ Ինչպե՞ս կարելի էր լուծել այդ խնդիրը այդքան կարճ ժամանակահատվածում։ Եվ ահա «հրաշք» կատարվեց. հարևան երկու տարածքների տերերը մոտեցան եղբայրներին և առաջարկեցին վարձել իրենց հողամասերը։

Այդ հողատարածքները համաժողովի անցկացման համար հարմարավետ վայր դարձնելը բավականին դժվար գործ էր։ Եղանակը ավելի էր դժվարացնում իրավիճակը, քանի որ համաժողովից առաջ մի ամբողջ շաբաթ անձրև էր գալիս։ Հարևանների հողատարածքներում կարտոֆիլ էր ցանված, և բերքը հարկավոր էր հավաքել։ Ուստի, կամավորներ եկան ու, չնայած հորդառատ անձրևին, հավաքեցին կարտոֆիլի բերքը։ Այնուհետև նրանք հանեցին ցանկապատերը, ծածկ պատրաստեցին պատվիրակներին արևից ու անձրևից պաշտպանելու համար և տեղադրեցին հավելյալ ձայնային սարքավորումներ։ Բացի այդ, նրանք պետք է լրացուցիչ փայտե նստարաններ պատրաստեին։ Ուստի կամավորները օր ու գիշեր դադար չունեին. սղոցում էին, ծակում, մեխում, իսկ ոմանք նույնիսկ գիշերները չէին քնում։

«Ի՞նչ ենք անելու, եթե համաժողովի ընթացքում շարունակի անձրև գալ,— մտածում էին բոլորը և կատակով ավելացնում.— բա որ պատվիրակները ցեխի մեջ կորչե՞ն»։ Ուստի եղբայրները ծղոտ գնեցին, որ ծածկեն թաց գետինը։ Վերջապես արևը դուրս եկավ։ Համաժողովի բոլոր երեք օրերին արեգակը շողում էր և տաքացնում տարածքը։

Երբ պատվիրակները ժամանեցին, նրանց աչքերի առջև մի գեղեցիկ տեսարան բացվեց։ Այդ խաղաղ գյուղական վայրը կարծես նոր աշխարհի մի փոքրիկ մասնիկը լիներ։ Պատվիրակները, որ զբաղեցրել էին իրենց հարմարավետ տեղերը, շրջապատված էին թզենիներով և այլ մրգատու ծառերով, ինչպես նաև եգիպտացորենի ու լոլիկի դաշտերով։ Բեմահարթակի ետևի մասը զարդարված էր խաղողի որթատունկերով։ Ծրագրի ընթացքում ժամանակ առ ժամանակ լսվում էր աքլորների կանչն ու հավերի կչկչոցը։ Գյուղին հատուկ այլ ձայներ էլ էին լսվում, սակայն ներկաների համար դրանք պարզապես զվարճալի երգեցողություն էին։ Ունկնդիրների համար հազիվ լսելի այդ ձայները չէին շեղում նրանց ուշադրությունը, քանի որ նրանք կլանված էին Աստվածաշնչի վրա հիմնված ծրագրով։ Սակայն սրանք համաժողովի միակ անմոռանալի պահերը չէին։

Երկրորդ «հրաշքը»

Ուրբաթ օրվա առավոտյան ծրագրի վերջում Եհովայի վկաների Կառավարիչ մարմնի անդամներից մեկը՝ Ջեֆրի Ջեքսոնը, հայտարարեց, որ վրացերեն լեզվով լույս է տեսել «Սուրբ Գրությունների նոր աշխարհ թարգմանության» ամբողջական հրատարակությունը։b Պատվիրակների համար դա մի մեծ անակնկալ էր։ Շատերը պարզապես ապշել էին։ Նրանց աչքերը լցվել էին ուրախության արցունքներով։ Մի ընտանիք հուզված նշեց. «Մենք անդադար շնորհակալություն ենք հայտնում Եհովայի արած այս «հրաշքի» համար։ Ինչպիսի՜ ահռելի աշխատանք է կատարվել այդքան կարճ ժամանակահատվածում»։

Ծալենջիխա քաղաքից մի քույր, որը հեռախոսային կապի միջոցով էր լսել ծրագիրը, ասաց. «Չեմ կարող բառերով արտահայտել այն ուրախությունը, որ զգացի, երբ ստացա ամբողջական Աստվածաշունչը։ Ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել ձեզ այս բացառիկ եռօրյա համաժողովի համար։ Այն իրոք պատմական իրադարձություն էր»։ Իսկ արևմտյան Վրաստանում բնակվող մի ընտանիք այսպես արտահայտվեց. «Մինչև հիմա մենք ընդամենը մեկ Աստվածաշունչ ենք ունեցել մեր ընտանիքում, սակայն այժմ չորսս էլ ունենք «Նոր աշխարհ թարգմանության» մեր անձնական օրինակը։ Այսուհետև մեզանից յուրաքանչյուրը կարող է անհատապես ուսումնասիրել Աստվածաշունչը»։

Սակայն ամեն ինչ չէր, որ հարթ էր ընթացել։ Օրինակ՝ թեև ամբողջական «Նոր աշխարհ թարգմանությունը» տպագրվել և համաժողովի համար ժամանակին ուղարկվել էր Վրաստան, սակայն մաքսատան ծառայողները թույլ չէին տվել այն մտցնել երկիր։ Եղբայրները դիմեցին օմբուդսմենի՝ մարդու իրավունքների պաշտպանի գրասենյակ։ Օմբուդսմենն օգնեց, որ Աստվածաշունչը ճիշտ ժամանակին հասցվի մարզային համաժողով։ Նա նույնիսկ իր օգնականին ուղարկեց Մառնեուլի համաժողով՝ իրենց գրասենյակի համար վերցնելու նոր Աստվածաշնչի մի քանի օրինակ։

Ջերմ ընդունելություն՝ վրացական ոճով

Մառնեուլում կայացած մարզային համաժողովը Վրաստանի Եհովայի վկաների համար մեկ ուրիշ պատճառով էլ էր կարևոր իրադարձություն։ Ծրագրին մասնակցում էր Եհովայի վկաների Կառավարիչ մարմնի անդամներից մեկը։ Բոլորը ցանկանում էին անձամբ ողջունել նրան։ Եղբայր Ջեքսոնը ստիպված էր համաժողովից առաջ, ընթացքում և հետո մի քանի ժամ շարունակ կանգնած մնալ ու ողջունել եղբայրներին և քույրերին, բայց նա դա անում էր հաճույքով։

1903 թ.–ին տեղի ունեցած մի համաժողովի վերջում եղբայրներից մեկն այսպես արտահայտվեց. «Այն բոլոր օգուտները, որ քաղեցի այս համաժողովից, չեմ փոխի 1000 դոլարի հետ, չնայած որ կարիքի մեջ եմ»։ Դրանից ավելի քան մեկ դար անց նույն զգացումներն ունեին այն Վկաները, որոնք 2006 թ. ամռանը ներկա եղան Վրաստանում անցկացված հիշարժան համաժողովներին։

[ծանոթագրություններ]

[շրջանակ–րդ 19–րդ էջի վրա]

«Ամենափոքրը» մեծանում է

Վրաստանում իրականություն են դարձել Եսայիա 60։22 խոսքերը. «Ամենափոքրը հազար պիտի դառնայ, եւ ամենապզտիկը՝ զօրաւոր ազգ. ես Տէրս իր ժամանակին շուտով կ’անեմ»։ Մոտավորապես 20 տարի առաջ Վրաստանում Թագավորության քարոզիչների թիվը չէր հասնում 100–ի։ Այժմ նրանց թիվը մոտ 16 000 է։ Աստծու Խոսքի այս եռանդուն քարոզիչները ամեն շաբաթ Աստվածաշնչի գրեթե 8 000 տնային ուսումնասիրություն են անցկացնում, ինչը խոսում է այն մասին, որ Վրաստանում դեռ մեծ աճ է սպասվում։

[Աղյուսակ/Քարտեզ 16–րդ էջի վրա]

(Ամբողջական տեքստի համար տե՛ս հրատարակությունը)

ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻ ԴԱՇՆՈՒԹՅՈՒՆ

ՎՐԱՍՏԱՆ

⇨ Զուգդիդի

⇨ Քութայիս

Մառնեուլ ⇨ Գորի

⇨ Կասպի

⇨ Ծնորի

ԹԲԻԼԻՍԻ

ԹՈՒՐՔԻԱ

ՀԱՅԱՍՏԱՆ

ԱԴՐԲԵՋԱՆ

[թույլտվությամբ]

Globe: Based on NASA/Visible Earth imagery

[նկար 16–րդ էջի վրա]

Արձան Թբիլիսիում

[նկարներ 17–րդ էջի վրա]

Մառնեուլի համաժողովի ծրագրի որոշ մասեր բջջային հեռախոսակապի միջոցով հեռարձակվեցին հինգ քաղաքներ

[նկարներ 18–րդ էջի վրա]

Պատվիրակների համար հաճելի անակնկալ էր, երբ հայտարարվեց վրացերեն լեզվով ամբողջական «Նոր աշխարհ թարգմանության» լույսընծայման մասին