Մոտեցեք Աստծուն

«Դու նվիրվածությամբ ես վարվում»

Բ ԹԱԳԱՒՈՐԱՑ 22։26, ՆԱ

ՍՈՎՈՐԱԲԱՐ ամեն ինչ չէ, որ մեծ ցավ է պատճառում մեզ։ Սակայն երբ վստահելի անձնավորությունն է դավաճանում, անշուշտ խոր հիասթափություն և մեծ ցավ ենք ապրում։ Այս աշխարհում դժվար է հավատարիմ մարդ գտնել (2 Տիմոթեոս 3։1–5)։ Իսկ կա՞ որևէ մեկը, որին կարող ենք վստահել ու համոզված լինել, որ նա միշտ նվիրված կմնա մեզ։ Եկեք խորհենք հին Իսրայելի Դավիթ թագավորի խոսքերի շուրջ։

Իր կյանքի ընթացքում Դավիթը բազում անգամներ է զգացել, թե ինչ մեծ ցավ կարող է պատճառել անհավատարմությունը։ Նա ստիպված եղավ ապրել փախուստի մեջ, քանի որ Իսրայելի առաջին թագավորը՝ Սավուղը, նախանձից դրդված հետապնդում էր իրեն, որ սպանի։ Անգամ սեփական կինը՝ Մեղքողը, հավատարիմ չմնաց իրեն և «սկսեց արհամարհել նրան իր սրտում» (Բ Թագաւորաց 6։16)։ Դավթի վստահելի խորհրդականը՝ Աքիտոփելը, դավաճան դարձավ և միացավ իր դեմ բարձրացված խռովությանը։ Իսկ ո՞վ էր այդ խռովության ղեկավարը։ Գուցե զարմանաս՝ իմանալով, որ այդ անձնավորությունը Դավթի որդին էր՝ Աբիսողոմը։ Արդյո՞ք Դավիթը դադարեց որևէ մեկին վստահելուց և մտածեց, որ չկա այնպիսի մեկը, ով միշտ նվիրված կմնա իրեն։

Դավիթն ինքը պատասխանում է այս հարցին։ Նրա խոսքերն արձանագրված են Բ Թագաւորաց 22։26 (ՆԱ) համարում։ Անկոտրում հավատ ունեցող այս մարդը Եհովա Աստծու մասին բանաստեղծական մի երգում գրեց. «Նվիրվածի հետ դու նվիրվածությամբ ես վարվում»։ Դավիթը գիտեր՝ որքան էլ մարդիկ հիասթափեցնեն ու ցավ պատճառեն, միևնույն է Եհովան չի թողնի իրեն։

Քննենք այս խոսքերը մանրամասնորեն։ «Նվիրվածությամբ վարվել» եբրայերենից թարգմանված արտահայտությունը կարելի է նաև թարգմանել «վարվել սիրառատ բարությամբ»։ Իսկական նվիրվածությունը հիմնված է սիրո վրա։ Եհովան ջերմ կապվածություն է զգում նրանց հանդեպ, ովքեր նվիրված են իրենa։

Նկատի առ, որ նվիրվածությունը պարզապես զգացմունք չէ, այն իր մեջ ակտիվ գործողություն է ներառում։ Եհովան նվիրվածությամբ է վարվում մարդկանց հետ, ինչը Դավիթը իր փորձով էր համոզվել։ Դավթի կյանքի ամենածանր պահերին Եհովան գործել է հօգուտ նրա՝ նվիրվածությամբ պաշտպանելով ու առաջնորդելով հավատարիմ թագավորին։ Դավիթը երախտագետ էր ու գիտեր, որ միայն Եհովան կարող էր ազատել իրեն «իր բոլոր թշնամիների ձեռքից» (Բ Թագաւորաց 22։1)։

Ի՞նչ կարող են Դավթի խոսքերը նշանակել մեզ համար։ Եհովան չի երկմտում և չի փոխվում (Հակոբոս 1։17)։ Նա միշտ հավատարիմ է մնում իր չափանիշներին և խոստումներին։ Իր սաղմոսներից մեկում Դավիթը նաև գրել է. «Տէրն.... իր սուրբերին [իրեն նվիրվածներին, ՆԱ] չէ թողում» (Սաղմոս 37։28)։

Եհովան թանկ է համարում մեր նվիրվածությունը։ Նա գնահատում է, որ նվիրվածությունից մղված ենք հնազանդվում իրեն և հորդորում է, որ իր նման նվիրվածություն դրսևորենք ուրիշների հանդեպ (Եփեսացիներ 4։24; 5։1)։ Եթե նվիրված մնանք, կարող ենք վստահ լինել, որ Աստված երբեք չի թողնի մեզ։ Անկախ նրանից, թե որքան մեծ ցավ կպատճառեն մեզ մարդիկ, կարող ենք ապավինել Եհովային, որը նվիրվածությամբ կվարվի մեզ հետ, կօգնի մեզ հաղթահարելու ցանկացած դժվարություն, որ կունենանք մեր կյանքում։ Անկասկած, այժմ քո մեջ ավելի մեծ ցանկություն առաջացավ մտերմանալու Եհովայի՝ «Նվիրվածի» հետ (Հայտնություն 16։5)։

[Ծանոթագրություն]