Քրիստոնէական անձնաւորութիւններ կերտենք մեր զաւակներուն մէջ

ՎԱՆՏԱՅԻՆ մայրը՝ որու ամուսինը ձգած էր զինք՝ ծանր աշխատեցաւ իր աղջկան մէջ Քրիստոնէական յատկութիւններ կերտելու համար։ Երբ Վանտան 12 տարեկան էր, իր ստացած մարզումը փորձի ենթարկուեցաւ։ Այդ ժամանակ, Վանտան իր աւելի պզտիկ եղբօր եւ քրոջ հետ ստիպուած եղաւ ժամանակ մը իր հօրը հետ բնակիլ։ Իր հայրը հաւատացեալ մը չէր, արդ, ան ինչպէ՞ս պիտի վարուէր առանց իր մօրը հսկողութեան։

Ժամանակ մը կու գայ երբ բոլոր Քրիստոնեայ ծնողներուն զաւակներն ալ իրենց անձնական որոշումը պէտք է առնեն, երբ իրենց հաւատքը փորձի կ’ենթարկուի։ Զաւակները կրնան բաժնուիլ իրենց ծնողներէն, Վանտայի պարագային նման։ Անոնք կրնան իրենց դասընկերներէն ճնշում կրել, կամ զօրաւոր փորձութիւններու դիմաց գտնուիլ։ Քրիստոնեայ ծնողներ կրնան յուսալ եւ աղօթել որ երբ այսպիսի բաներ պատահին, իրենց զաւակներուն Քրիստոնէական անձնաւորութիւնը բաւական զօրաւոր ըլլայ որ փորձութեան դիմանան։

Ծնողներ ինչպէ՞ս կրնան Քրիստոնէական զօրաւոր յատկութիւններ կերտել իրենց զաւակներուն մէջ։ Գիտնալէ առաջ թէ Վանտայի ի՛նչ պատահեցաւ, տեսնենք թէ Աստուածաշունչը ի՛նչպէս կ’օգնէ մեզի այս հարցումին պատասխանելու։ Ասոր պատասխանը կը գտնենք Կորնթացիներուն ուղղած Պօղոսի հետեւեալ խօսքերուն մէջ. «Մէկը ա՛լ ուրիշ հիմ չի կրնար դնել դրուածէն զատ, որ է Յիսուս Քրիստոսը։ Եթէ մէկը այս հիմին վրայ շինելու գործածէ ոսկի, արծաթ, պատուական քարեր, փայտ, խոտ, եղէգ, ամէն մէկուն գործը յայտնի պիտի ըլլայ. քանզի օրը երեւան պիտի հանէ, վասնզի կրակով պիտի յայտնուի եւ ամէն մէկուն գործին ի՛նչ տեսակ ըլլալը կրակը պիտի փորձէ»։—Ա. Կորնթացիս 3։11–13

Հիմը

Պօղոս ինչո՞ւ գրեց այս խօսքերը։ Ինք Կորնթոսի մէջ Քրիստոնէական անձնաւորութիւն կերտելու յայտագիր մը սկսած էր, բայց իր այդ յայտագիրը խանգարուած էր։ Անշուշտ, Պօղոսի շինարարութեան յայտագիրը իր անձնական զաւակներուն համար չէր, այլ՝ իր քարոզչութեամբ, Քրիստոնէութիւնը ընդունողներուն։ Սակայն ինք զանոնք կը նկատէր որպէս իր հոգեւոր զաւակները եւ ինչ որ ըսաւ այս ուղղութեամբ կրնայ մեծ արժէք ներկայացնել ծնողներուն։—Ա. Կորնթացիս 4։15

Պօղոս նախապէս Կորնթոս եկած եւ հոն Քրիստոնէական ժողովք մը հաստատած էր։ Անոնք որոնք իր քարոզչութեան ընդառաջած էին, իրենց անձնաւորութիւնները փոխած էին։ Անոնցմէ ոմանք անբարոյ, գող, կռապաշտ եւ գինով եղած էին։ (Ա. Կորնթացիս 6։9–11) Բայց անոնք կրցած էին փոխուիլ, քանի որ Պօղոս լաւ հիմ մը դրած էր։ Ի՞նչ էր այդ հիմը։ «մէկը ա՛լ ուրիշ հիմ չի կրնար դնել դրուածէն զատ, որ է Յիսուս Քրիստոսը»։—Ա. Կորնթացիս 3։11

Պօղոս ինչպէ՞ս դրաւ այս հիմը, մինչ Կորնթոսի այս նոր հաւատացեալներուն կը սորվեցնէր։ Ան կ’ըսէ մեզի. «Ե՛ղբայրներ, ձեզի խօսքի կամ իմաստութեան գերազանցութիւնով մը Աստուծոյ վկայութիւնը յայտնելու չեկայ։ Վասնզի միտքս չդրի ձեր մէջ ուրիշ բան մը գիտնալ, բայց միայն Յիսուսը ու այն խաչը ելած»։ (Ա. Կորնթացիս 2։1, 2. Գործք 18։5) Ան ուշադրութիւնը իր վրայ չդարձուց, ոչ ալ ճշմարտութիւնը մատչելի դարձուց մակերեսային մտաւորականութեամբ։ Այլ, ան ուշադրութիւնը Յիսուս Քրիստոսի եւ Աստուծոյ կողմէ անոր յանձնուած դերին վրայ ուղղեց։

Իրականութեան մէջ, Յիսուս Քրիստոնէական կառուցման սքանչելիօրէն զօրաւոր հիմն է։ Ան փրկանքի զոհը հայթայթեց։ Ան հիմա երկնային Թագաւոր մըն է եւ այդ հանգամանքով, շուտով Արմագեդոնին պիտի կործանէ Աստուծոյ թշնամիները։ Ապա ան Աստուծոյ արդարութիւնը պիտի գործադրէ հազարամեայ իշխանութեան ընթացքին եւ որպէս Աստուծոյ Քահանայապետը, մարդկային ցեղը աստիճանաբար կատարելութեան պիտի հասցնէ։ Արդեօք ասկէ աւելի լաւ հիմ մը գոյութիւն ունի՞։

Հետեւաբար, մեր զաւակներուն մէջ Քրիստոնէական անձնաւորութիւն կերտելու ատեն, լաւ կ’ընենք Պօղոսը ընդօրինակելով եւ վստահ ըլլանք որ անոնք կը գնահատեն այս կենսական իրողութիւնը։ Իրենց մանկութենէն պէտք է մեր զաւակներուն սորվեցնենք որ սիրեն Յիոսուսը, մեզի համար իր ըրած եւ տակաւին ընելիք բաներուն համար։—Ա. Պետրոս 1։8

Շինարարութիւն

Թէեւ Պօղոս այս լաւ հիմը դրած էր, սակայն, իր մեկնելէն ետք այս շինարարութիւնը որոշ նահանջ մը կրեց։ (Ա. Կորնթացիս 3։10) Խնդիրը նման էր ներկայ շատ մը ծնողներուն ունեցած փորձառութեան։ Անոնք իրենց զաւակները կը մեծցնեն Քրիստոնէական հաւատքի մէջ եւ կը խորհին թէ իրենց զաւակները ճշմարտութիւնը հասկցած են։ Բայց մեծնալէ ետք, անոնք կը հեռանան ճշմարտութենէն կամ կը մերժեն զայն։ Ինչո՞ւ արդեօք։ Յաճախ ասոր պատճառը գործածուած շինարարական նիւթերն են։

Պօղոս ըսաւ որ անձնաւորութիւնները կրնան շինուիլ ոսկիի, արծաթի եւ պատուական քարերու նման արժէքաւոր նիւթերով եւ կամ աժան նիւթերով՝ փայտով, խոտով, եւ յարդով։ (Ա. Կորնթացիս 3։12) Եթէ շինարար մը ոսկի, արծաթ եւ պատուական քարեր գործածէ, շատ արժէքաւոր շքեղ կառոյց մը կանգնած կ’ըլլայ։ Բայց այն շինարարը որ փայտ, խոտ կամ յարդ կը գործածէ, կը շինէ բան մը որ պարզապէս հապճեպով շինուած, ժամանակաւոր եւ աժան է։

Այնպէս կը թուի թէ Կորնթոսի մէջ հոգեւոր դիւրաբեկ նիւթեր կը գործածէին։ Կարգ մը անհատներ, որոնք Պօղոս առաքեալի դրած հիմին վրայ կը կառուցանէին, աժան՝ եւ ոչ թէ զօրաւոր, տոկուն, դիմացկուն նիւթերով կը շինէին։ Կորնթացիները սկսած էին մարդոց նայիլ եւ անոնց մէջ անմիաբանութիւն, նախանձ եւ կռիւ կար։ (Ա. Կորնթացիս 1։10–12. 3։1–4) Ինչպէ՞ս կարելի էր ասիկա կասեցնել։ Աւելի որակաւոր եւ դիմացկուն նիւթերով շինելով։

Այս նիւթերը կը ներկայացնեն, Քրիստոնէական անձնաւորութեան կենսական մէկ մասը եղող արժէքաւոր յատկանշական գծեր։ Ի՞նչպիսի յատկանշական գծեր։ Պետրոս առաքեալ անոնցմէ մէկը յիշեց. «Ձեր հաւատքին փորձառութիւնը որ կորստական ոսկիէն աւելի պատուական է»։ (Ա. Պետրոս 1։6, 7) Սողոմոն Թագաւոր ուրիշ երկու հատ ալ յիշեց. իմաստութիւն եւ հանճար եւ ասոնք ունենալը «արծաթի շահէն աղէկ է»։ (Առակաց 3։13–15) Իսկ Դաւիթ Թագաւոր մեզի կը յիշեցնէ թէ Եհովայի վախը եւ իր պատուիրանքներուն գնահատութիւնը ‘ոսկիէն ցանկալի են’։—Սաղմոս 19։9, 10

Այս եւ ուրիշ արժէքաւոր նիւթեր կրնան մեր զաւակներուն մէջ կերտել Քրիստոնէական անձնաւորութիւն մը, որպէսզի անոնք փորձութեան դիմանան։ Բայց ինչպէ՞ս կրնանք վստահ ըլլալ որ մենք այսպիսի նիւթերով կը շինենք։ Ուշադրութիւն ընելով թէ՛ մեր եւ թէ մեր զաւակներուն սրտին։

Յաջող Շինարարութիւն Մը

Այս շինարարութեան գործին մէջ ծնողներուն սրտին խաղցած դերը լաւ կերպով կը տեսնուի վաղեմի Իսրայէլ ազգին մէջ, ծնողներուն տուած Եհովայի հետեւեալ պատուէրէն. «Այս խօսքերը որոնք ես այսօր քեզի պատուիրեցի, քու սրտիդ մէջ թող ըլլան»։ (Բ. Օրինաց 6։6, 7) Հետեւաբար, ուրիշները կերտելէ առաջ, նախ մենք մեզ պէտք է կերտենք։ Մեր ըսած եւ ըրած բաներով, մեր զաւակները պէտք է տեսնեն թէ մեր անձնաւորութիւնը լաւ նիւթերով շինուած է։—Կողոսացիս 3։9, 10

Ապա մեր ուսուցումը անոնց սրտին պէտք է հասնի։ Քրիստոնէական անձնաւրութիւն կերտող ամենէն յաջող շինարարը՝ Յիսուս՝ սրտերուն հասաւ օրինակներ եւ հարցումներ գործածելով։ (Մատթէոս 17։24–27. Մարկոս 13։34) Ծնողներ ալ կրնան տեսնել որ սորվեցնելու այս կերպերը շատ ազդեցիկ են։ Անոնք օրինակներ կը գործածեն որպէսզի Քրիստոնէական ճշմարտութիւնը իրենց պզտիկ երախաներուն սրտերուն հաճելի ըլլայ եւ լաւ մտածուած հարցումներ կրնան գործածել, գիտնալու համար թէ իրենց աւելի մեծ զաւակները իրապէս ի՛նչ կը խորհին, իրենց սրտերուն մէջ ինչպէ՛ս կը տրամաբանեն։—Առակաց 20։5

Երբ Մովսէս կը ջանար Իսրայելացիներուն մէջ հաւատարիմ մնալու փափաք մը կերտել, ան ըսաւ. ‘Տէրոջը պատուիրանքներն ու կանոնները պահեցէք, որպէսզի քեզի աղէկ ըլլայ’։ (Բ. Օրինաց 10։13) Նմանապէս, ծնողները ոչ միայն պէտք է յստակօրէն բացատրեն իրենց զաւակներուն թէ ինչ են Աստուծոյ չափանիշները, այլ նաեւ՝ համոզիչ կերպով պէտք է ցոյց տան թէ ինչու պարկեշտութիւնը, բարոյական մաքրութիւնը եւ լաւ ընկերակցութիւնը իրենց բարիքին կը ծառայեն։

Վերջապէս, Յիսուս ըսաւ. «Այս է յաւիտենական կեանքը, որ ճանչնան քեզ միմիայն ճշմարիտ Աստուածդ ու Յիսուս Քրիստոսը, որ դուն ղրկեցիր»։ (Յովհաննու 17։3) Երբ կանուխ հասակէն զաւակները Եհովան անձանպէս կը ճանչնան, կը սորվին իրեն հետ խօսիլ իրենց խնդիրներուն մասին եւ իրենց աղօթքներուն պատասխանուելուն փորձառութիւնը կ’ունենան, անոնք Քրիստոնէական անձնաւորութեան կենսական մասը կը զարգացնեն, որ է Ստեղծիչին հետ անձնական յարաբերութիւն մը։

Կրակը

Պօղոս նկատեց որ քանի որ Կորնթոսի մէջ հոգեւոր շինարարութիւնը պատշաճօրէն չէր կատարուած, աշխարհային գծեր՝ ինչպէս աղանդապաշտութիւնը եւ անհամաձայնութիւնը արմատ նետած էին։ Ասիկա վտանգաւոր էր, քանի որ ինչպէս ինք կը բացատրէ, «ամէն մէկուն գործին ի՛նչ տեսակ ըլլալը կրակը պիտի փորձէ»։—Ա. Կորնթացիս 3։13

Կրակը ի՞նչ է։ Անիկա կրնայ ըլլալ որեւէ փորձութիւն զոր Սատանան կը բերէ Քրիստոնեային վրայ։ Անիկա կրնայ ըլլալ մարդոց ճնշումը, մարմնաւոր ցանկութիւն, նիւթապաշտութիւն, հալածանք, նոյնիսկ կասկածի կրծող ազդեցութիւնը։ Վստահաբար այսպիսի փորձութիւններ պիտի գան։ «Ամէն մէկուն գործը յայտնի պիտի ըլլայ. քանզի օրը երեւան պիտի հանէ, վասնզի կրակով պիտի յայտնուի»։ Իմաստուն ծնողներ իրենց զաւակներուն անձնաւորութիւնները այնպէս մը կը կերտեն, ակնկալելով որ անոնք պիտի փորձուին։ Բայց վստահ կ’ըլլան որ Եհովայի օգնութեամբ, իրենց զաւակները պիտի դիմանան փորձութեան դիմաց։ Եթէ ծնողները այս կեցուածքը ունենան, մեծապէս պիտի օրհնուին։

Վարձատրութիւնը

Պօղոս ըսաւ. «Եթէ մէկուն շինած գործը մնայ, ինք վարձք պիտի առնէ»։ (Ա. Կորնթացիս 3։14) Պօղոս առաքեալ վարձք ստացաւ։ Թեսաղոնիկէ քաղաքի Քրիստոնեաներուն գրեց, ուր նաեւ շինարարութիւն կատարած էր՝. «Քանզի ո՞վ է մեր յոյսը կամ ուրախութիւնը կամ մեր պարծանքին պսակը, եթէ ոչ դուք՝ մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսին առջեւ անոր գալու ատենը։ Որովհետեւ դուք էք մեր փառքը եւ ուրախութիւնը»։—Ա. Թեսաղոնիկեցիս 2։19, 20

Վանտայի մայրը այս վարձքը ստացաւ։ Երբ 12 տարեկան Վանտան իր մօրմէն բաժնուեցաւ, սկիզբը անկողնին մէջ կու լար։ Ապա ան յիշեց աղօթքով իր խնդիրները Եհովայի պատմելու իր մօրը խրատը։ Ան աղօթեց եւ ապա հեռաձայնին գիրքը առաւ, տեսնելու համար թէ իր եղած տեղին մօտերը Եհովայի Վկաներ կայի՞ն։ Ան հեռաձայնեց եւ գիտցաւ որ իր հօրը տունէն քիչ մը վար ընտանիք մը կը բնակէր։ «Ի՜նչ ուրախացայ», կ’ըսէ Վանտա։

Այս ընտանիքին քաջալերութեամբ, Վանտան կարգադրեց որ իր պզտիկ եղբայրը եւ քոյրը դարձեալ Քրիստոնէական գործունէութիւններու մասնակցին։ «Ես պատասխանատու էի որ բոլորս ժողովներու համար պատրաստուէինք», կը բացատրէ ան, «մեր հագուստները պէտք էր լուայի, մազերը սանտրէի եւ ուշադրութիւն ընէի որ մաքուր եւ ներկայանալի ըլլայինք»։ Պատանուհիի մը համար ասիկա դժուար էր, բայց ան ըրաւ։ Անգամ մը հայրը փորձեց արգելք հանդիսանալ ժողովներու երթալու, բայց երախաները աղաչեցին իրեն ու ան թոյլատրեց որ երթան։

Վերջը երախաները իրենց մօրը միացան։ Վանստան 15 տարեկանին, մկրտուած Քրիստոնեայ մը եղաւ եւ վերջապէս միսիոնար ըլլալու ցանկութիւնը յայտնեց։ Այո, Վանտայի մօրը գործը կրակի փորձութեան դիմացաւ։ Ան վարձատրուեցաւ, տեսնելով իր աղջկան ճշմարտութեան համար բռնած անձնական դիրքը։ Թող որ բոլոր Քրիստոնեայ ծնողները նոյնանման յաջողութիւն մը ունենան, մինչ կ’աշխատին իրենց զաւակներուն մէջ կերտել Քրիստոնէական անձնաւորութիւնը։

[Շրջանակ՝ էջ 29]

Ինչպէս այս յօդուածը ցոյց կու տայ, ծնողներ ծանր կ’աշխատին Քրիստոնէական անձնաւորութիւն կերտելու իրենց զաւակներուն մէջ, բայց զաւակներն ալ պատասխանատուութիւն ունին։ Իրենք ալ բոլոր Քրիստոնեաներուն նման, իրենք զիրենք պէտք է կերտեն։ (Եփեսացիս 4։22–24) Թէեւ ծնողները ասոր մէջ իրենց մասնակցութիւնը բերելու հոյակապ պատեհութիւնը ունին, սակայն վերջ ի վերջոյ, իւրաքանչիւր անհատ Եհովայի ծառայելու համար իր անձնական որոշումը պէտք է առնէ։