«Բոլոր երկրին լեզուն ու խօսուածքը մէկ էր»

11։1-4, 6-9

Եհովան Բաբելոնին մէջ անհնազանդ մարդոց լեզուները խառնեց եւ անոնք ցիրուցան եղան։ Այսօր, ան բոլոր ազգերէն ու լեզուներէն եղող մեծ բազմութիւն մը կը հաւաքէ եւ անոնց կու տայ «մաքուր» լեզու մը, որպէսզի «Տէրոջը անունը կանչեն ու մէկ սրտով անոր ծառայութիւն ընեն» (Սոփ. 3։9. Յայտ. 7։9)։ Այս «մաքուր» լեզուն Եհովային եւ իր նպատակներուն մասին ճշմարտութիւնն է, որ Սուրբ Գիրքին մէջ կը գտնուի։

Նոր լեզու մը սորվելու համար չի բաւեր միայն նոր բառեր գոց սորվիլ։ Նաեւ պէտք է նոր մտածելակերպ սորվիլ։ Նմանապէս, երբ ճշմարտութեան մաքուր լեզուն կը սորվինք, մեր միտքը կը փոխուի (Հռով. 12։2)։ Ասիկա շարունակական ընթացք մըն է եւ կը ձգէ, որ Աստուծոյ ծառաներուն միջեւ միութիւն ըլլայ (Ա. Կոր. 1։10)։