ל [lamed]
10 Hvers vegna stendurðu fjarri, Jehóva?
Hvers vegna felurðu þig á neyðartímum?+
2 Illmennið eltir hinn hrjáða í hroka sínum+
en flækist í eigin ráðabruggi.+
3 Hinn illi gortar af eigingjörnum löngunum sínum+
og blessar hinn gráðuga.
נ [nún]
Hann vanvirðir Jehóva.
4 Hinn illi er of stoltur til að spyrja nokkurs
og hugsar með sér: „Guð er ekki til.“+
5 Honum gengur allt í haginn+
en dómar þínir eru ofar skilningi hans.+
Hann hæðist að öllum andstæðingum sínum.
6 Hann segir í hjarta sínu: „Ekkert getur stöðvað mig,
ógæfa mun aldrei henda mig.“+
פ [pe]
7 Munnur hans er fullur bölvana, lyga og hótana,+
undir tungu hans eru illindi og særandi orð.+
8 Hann liggur í launsátri hjá þorpunum,
kemur úr felum til að drepa hinn saklausa.+
ע [ajin]
Augu hans skima eftir varnarlausu fórnarlambi.+
9 Hann liggur í leynum eins og ljón í bæli sínu,+
bíður færis að hremma hinn hrjáða.
Hann lokar neti sínu og fangar hann.+
10 Fórnarlambið bíður lægri hlut og hnígur niður,
hinir varnarlausu falla fyrir klóm hans.
11 Hann segir í hjarta sínu: „Guð hefur gleymt+
og snúið sér undan,
hann tekur ekki eftir neinu.“+
ק [qóf]
12 Rístu upp, Jehóva.+ Lyftu hendi þinni, Guð.+
Gleymdu ekki hinum hrjáðu.+
13 Hvers vegna hefur hinn illi vanvirt Guð?
Hann segir í hjarta sínu: „Þú dregur mig ekki til ábyrgðar.“
ר [res]
14 En eymd og angist fer ekki fram hjá þér,
þú fylgist með og tekur málið í þínar hendur.+
Varnarlaust fórnarlambið snýr sér til þín+
og þú kemur föðurlausu barni til bjargar.+
ש [shin]
15 Brjóttu handlegg hins vonda og illa manns+
svo að þú finnir ekki illsku hans
þó að þú leitir hennar.
16 Jehóva er konungur um alla eilífð,+
þjóðirnar eru horfnar af jörðinni.+
ת [tá]
17 En þú, Jehóva, heyrir bænir auðmjúkra,+
þú styrkir hjörtu þeirra+ og hlustar af athygli.+
18 Þú lætur föðurlausa og þjakaða ná rétti sínum+
svo að dauðlegir menn hér á jörð hræði þá ekki framar.+