Mannslíf eru í húfi!
1 Biblían segir skýrt að það sé vilji Jehóva að „allir menn verði hólpnir.“ Hún fer ekki heldur í neinar grafgötur með það að lífsmöguleikar milljarða jarðarbúa ráðist af afstöðu þeirra til Guðs og ríkis hans í höndum Jesú Krists. Rétt afstaða getur aðeins byggst á nákvæmri ‚þekkingu á sannleikanum.‘ (1. Tím. 2:3, 4) Okkur hefur verið falið að vinna mikilvægt björgunarstarf samhliða því að vara fólk við því að jörðin verður brátt hreinsuð af allri illsku til að ryðja brautina nýjum réttlætisheimi Guðs. — Matt. 24:14; 28:19, 20; Rómv. 10:13-15.
2 Hví liggur svona mikið á? Jesús varaði við ‚mikilli þrengingu sem engin hefði þvílík verið frá upphafi heims allt til þessa og myndi aldrei verða‘ aftur. (Matt. 24:21) Þessi þrenging nær hámarki í Harmagedón. (Opinb. 16:16) Fjölmargir eiga tortímingu yfir höfði sér nema þeir taki við fagnaðarerindinu, meðal annars vantrúaðir ættingjar okkar, nágrannar, vinnufélagar, skólafélagar og kunningjar. Við viljum ná til ‚allra manna‘ og líkja þannig eftir Guði sem sýndi kærleika sinn til mannheimsins með því að gefa son sinn Jesú Krist til lausnargjalds fyrir alla. (Jóh. 3:16) Við þurfum að leggja okkur fram um að hvetja alla til að flýja í öruggt skjól hjá Guði. Með því að sinna boðunarstarfinu forðumst við blóðskuld. — Esek. 33:1-7; 1. Kor. 9:16.
3 Hvert er markmiðið? Orð Guðs leggur hvarvetna áherslu á mikilvægi prédikunarstarfsins. Páll postuli segir að ‚kærleiki Krists knýi okkur‘ til að fylgja vegi Guðs. (2. Kor. 5:14) Varðturninn leggur iðulega áherslu á boðunarskyldu okkar. Ríkisþjónusta okkar kemur stöðugt með leiðbeiningar um hvernig inna megi boðunina af hendi. Öldungarnir skipuleggja boðunarstarfið og hvetja okkur til að taka þátt í því, og aðrir boðberar bjóða okkur með sér í starfið. Og við fáum margar tillögur um það hvernig við getum undirbúið kynningarorð, boðið blöðin og önnur rit, farið í endurheimsóknir, stjórnað biblíunámskeiðum og notað sérhvert tækifæri til að bera vitni. Allt hjálpar þetta okkur að ná því markmiði að bjarga mannslífum. — 1. Kor. 9:22, 23; Ef. 1:13.