អ្នកសម្រេចក្ដី
១១ នៅគ្រានោះ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះយែបថា+ ដែលជាអ្នកស្រុកគីលាត និងជាបុរសអង់អាចក្លាហានមួយរូប គាត់ជាកូនរបស់ស្ត្រីពេស្យាម្នាក់ ហើយឪពុកគាត់ឈ្មោះគីលាត។ ២ ប៉ុន្តែ ភរិយារបស់គីលាតក៏បានបង្កើតកូនប្រុសៗឲ្យគាត់ដែរ។ ពេលកូនប្រុសៗទាំងនោះធំឡើង ពួកគេនាំគ្នាបណ្ដេញយែបថា ហើយនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ឯងនឹងមិនបានមត៌កអ្វីពីឪពុករបស់យើងឡើយ ព្រោះឯងជាកូនរបស់ស្រីផ្សេង»។ ៣ ដូច្នេះ យែបថាក៏រត់ចេញពីបងប្អូនគាត់ ហើយទៅជ្រកអាស្រ័យនៅស្រុកថូប។ រួចពួកមនុស្សគ្មានការងារបានមកចូលដៃជាមួយនឹងយែបថា ហើយបានទៅតាមគាត់។
៤ មួយរយៈពេលក្រោយមក ជនជាតិអាំម៉ូនបានមកធ្វើសង្គ្រាមនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ៥ ពេលដែលជនជាតិអាំម៉ូនមកច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពួកបុរសចាស់ទុំនៅស្រុកគីលាតស្រូតដំណើរទៅនាំយែបថាពីស្រុកថូបមកវិញ។ ៦ ពួកគេនិយាយទៅកាន់គាត់ថា៖ «សូមត្រឡប់មកធ្វើជាមេបញ្ជាការរបស់ពួកយើង ដើម្បីពួកយើងអាចតស៊ូនឹងជនជាតិអាំម៉ូន»។ ៧ ប៉ុន្តែ យែបថាតបទៅពួកបុរសចាស់ទុំស្រុកគីលាតថា៖ «តើមិនមែនពួកអ្នកទេឬ ដែលស្អប់ខ្ញុំខ្លាំងដល់ម្ល៉េះរហូតដល់បណ្ដេញខ្ញុំចេញពីផ្ទះរបស់ឪពុកខ្ញុំ?+ ចុះឥឡូវ ពេលជួបទុក្ខវេទនា ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកមករកខ្ញុំ?»។ ៨ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ដោយសារតែយ៉ាងនោះឯងបានជាយើងមករកអ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកទៅច្បាំងនឹងពួកអាំម៉ូនជាមួយនឹងយើង នោះអ្នកនឹងបានធ្វើជាមេដឹកនាំលើពួកអ្នកស្រុកគីលាតទាំងអស់»។+ ៩ ម្ល៉ោះហើយ យែបថាតបទៅពួកគេថា៖ «បើពួកអ្នកឲ្យខ្ញុំទៅវិញដើម្បីច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះយេហូវ៉ាជួយខ្ញុំឲ្យច្បាំងឈ្នះពួកគេ នោះខ្ញុំច្បាស់ជានឹងធ្វើជាមេដឹកនាំរបស់ពួកអ្នក!»។ ១០ ពួកបុរសចាស់ទុំស្រុកគីលាតនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាសាក្សី ប្រសិនបើពួកយើងមិនធ្វើតាមពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកទេ សូមព្រះវិនិច្ឆ័យទោសពួកយើងចុះ»។ ១១ ដូច្នេះ យែបថាចេញទៅជាមួយនឹងពួកបុរសចាស់ទុំស្រុកគីលាត ហើយពួកបណ្ដាជនបានលើកគាត់ធ្វើជាមេដឹកនាំនិងជាមេបញ្ជាការរបស់ពួកគេ។ យែបថាក៏បាននិយាយពាក្យទាំងប៉ុន្មាននោះម្ដងទៀតនៅចំពោះមុខព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមីសប៉ា។+
១២ រួចមក យែបថាចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូន+ថា៖ «តើអ្នកមានរឿងអ្វីជាមួយនឹងខ្ញុំ បានជាអ្នកមកវាយប្រហារស្រុកខ្ញុំដូច្នេះ?»។ ១៣ ស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូនក៏ប្រាប់អ្នកនាំសាររបស់យែបថាវិញថា៖ «ពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប+ ពួកគេបានឈ្លានពានយកទឹកដីរបស់យើង ចាប់ពីជ្រលងអើណូន+រហូតដល់ជ្រលងយ៉ាបុក និងរហូតដល់ទន្លេយ៉ូដាន់។+ ចូរប្រគល់ទឹកដីទាំងនោះឲ្យយើងវិញតាមសម្រួល»។ ១៤ ក៏ប៉ុន្តែ យែបថាចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅឯស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូនម្ដងទៀត ១៥ ហើយប្រាប់គាត់ថា៖
«យែបថានិយាយយ៉ាងដូច្នេះថា៖ ‹ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានទន្ទ្រានយកទឹកដីរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់+ និងទឹកដីរបស់ជនជាតិអាំម៉ូនទេ។+ ១៦ ព្រោះពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាកចេញពីស្រុកអេហ្ស៊ីប ពួកគេធ្វើដំណើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ រហូតដល់សមុទ្រក្រហម+ ហើយទៅដល់កាដេស។+ ១៧ រួចមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចស្រុកអេដំ+ថា៖ «សូមឲ្យយើងដើរកាត់ទឹកដីរបស់អ្នកផង»។ ប៉ុន្តែ ស្ដេចស្រុកអេដំមិនយល់ព្រមទេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់+ដែរ តែស្ដេចនោះមិនយល់ព្រមដូចគ្នា។ ម្ល៉ោះហើយ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអាស្រ័យនៅកាដេសបន្តទៀត។+ ១៨ កាលដែលពួកគេដើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ពួកគេបានដើរវាងទឹកដីស្រុកអេដំ+ និងទឹកដីស្រុកម៉ូអាប់។ ពួកគេធ្វើដំណើរទៅខាងកើតស្រុកម៉ូអាប់+ រួចបោះជំរំក្នុងតំបន់នៃជ្រលងអើណូន។ ពួកគេមិនបានចូលក្នុងទឹកដីរបស់ស្រុកម៉ូអាប់ទេ+ ព្រោះជ្រលងអើណូនជាព្រំប្រទល់ស្រុកម៉ូអាប់។
១៩ «‹បន្ទាប់មក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅឯស៊ីហុនជាស្ដេចជនជាតិអាម៉ូរី និងជាស្ដេចក្រុងហែសបូន ដោយប្រាប់ថា៖ «សូមឲ្យយើងដើរកាត់ទឹកដីរបស់អ្នក ទៅកន្លែងរបស់យើងផង»។+ ២០ ប៉ុន្តែ ស៊ីហុនមិនទុកចិត្តជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យដើរឆ្លងកាត់តំបន់របស់គាត់ឡើយ។ ដូច្នេះ ស៊ីហុនក៏ប្រមូលមនុស្សទាំងអស់របស់គាត់ទៅបោះទ័ពនៅក្រុងយេហាស រួចប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។+ ២១ ពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល បានប្រគល់ស៊ីហុននិងមនុស្សទាំងអស់របស់គាត់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពួកគេច្បាំងឈ្នះនិងចាប់យកទឹកដីទាំងមូលរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីដែលរស់នៅតំបន់នោះ។+ ២២ ដូច្នេះ ពួកគេបានចាប់យកទឹកដីទាំងអស់របស់ជនជាតិអាម៉ូរី ចាប់ពីជ្រលងអើណូនរហូតដល់ជ្រលងយ៉ាបុក និងពីតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំដល់ទន្លេយ៉ូដាន់។+
២៣ «‹ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល លោកជាអ្នកដែលបានបណ្ដេញជនជាតិអាម៉ូរីចេញពីមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្ត្ររបស់លោក។+ ឥឡូវនេះ តើអ្នកចង់បណ្ដេញពួកគេចេញវិញឬ? ២៤ ចុះបើព្រះកេម៉ូស+របស់អ្នកប្រគល់ទឹកដីជនជាតិណាមួយឲ្យទៅអ្នក តើអ្នកនឹងមិនគ្រប់គ្រងទេឬ? ដូច្នេះ ជនជាតិណាក៏ដោយដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើងបានបណ្ដេញចេញពីមុខយើង នោះយើងក៏នឹងគ្រប់គ្រងទឹកដីរបស់ពួកគេយ៉ាងដូច្នោះដែរ។+ ២៥ តើអ្នកមានអ្វីល្អជាងបាឡាក់+កូនប្រុសស៊ីបព័រ ជាស្ដេចស្រុកម៉ូអាប់ឬ? បាឡាក់មិនធ្លាប់រករឿងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏មិនធ្លាប់ធ្វើសង្គ្រាមនឹងពួកគេដែរ មែនទេ? ២៦ ក្នុងអំឡុង៣០០ឆ្នាំដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអាស្រ័យនៅក្រុងហែសបូន និងក្រុងតូចៗដែលនៅជុំវិញ+ ហើយអាស្រ័យនៅក្រុងអារ៉ូអ៊ើរនិងក្រុងតូចៗដែលនៅជុំវិញ រួមទាំងក្រុងទាំងឡាយដែលនៅជិតច្រាំងជ្រលងអើណូន ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនប្រឹងប្រែងយកក្រុងទាំងនោះមកវិញ?+ ២៧ រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំមិនបានធ្វើខុសនឹងអ្នកឡើយ តែអ្នកបានធ្វើខុសដោយមកវាយប្រហារខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃនេះ សូមព្រះយេហូវ៉ាដែលជាចៅក្រមដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់+ វិនិច្ឆ័យក្ដីរវាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងជនជាតិអាំម៉ូនផង!›»។
២៨ ប៉ុន្តែ ស្ដេចជនជាតិអាំម៉ូនបដិសេធសារដែលយែបថាបានផ្ញើឲ្យគាត់។
២៩ ក្រោយមក ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលមកលើយែបថា។+ រួចគាត់ធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកគីលាត និងទឹកដីរបស់កុលសម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ ទៅក្រុងមីសពេនៃស្រុកគីលាត។+ បន្ទាប់មក គាត់ចេញពីទីនោះ ហើយបន្តដំណើរទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន។
៣០ រួចមក យែបថាបានស្បថ+នឹងព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «បើលោកប្រគល់ជនជាតិអាំម៉ូនមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្ញុំ ៣១ នោះអ្នកណាក៏ដោយដែលចេញពីទ្វារផ្ទះរបស់ខ្ញុំមកទទួលខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកវិញដោយសុខសាន្តក្រោយពីច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន អ្នកនោះនឹងទៅជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។+ រួចខ្ញុំនឹងជូនអ្នកនោះជាគ្រឿងបូជាដុតដល់លោក»។*+
៣២ ដូច្នេះ យែបថាបានចេញទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់គាត់។ ៣៣ គាត់សម្លាប់ពួកគេយ៉ាងច្រើនក្រៃលែង ចាប់ពីក្រុងអារ៉ូអ៊ើររហូតដល់ក្រុងមីនីត និងរហូតដល់ក្រុងអេបិលកេរ៉ាមីម គឺគាត់ច្បាំងយកបាន២០ក្រុង។ យ៉ាងនេះ ជនជាតិអាំម៉ូនបានធ្វើសង្គ្រាមចាញ់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។
៣៤ យែបថាក៏ត្រឡប់មកផ្ទះនៅក្រុងមីសប៉ាវិញ។+ ពេលគាត់មកដល់ មើលហ្ន៎! កូនស្រីរបស់គាត់ចេញមកទទួលគាត់ ទាំងវាយស្គរដៃ* និងរាំផង! នាងជាកូនស្រីតែមួយគត់របស់គាត់។ ក្រៅពីនាង គាត់គ្មានកូនប្រុស ឬកូនស្រីណាទៀតឡើយ។ ៣៥ ពេលគាត់ឃើញកូនស្រីចេញមក គាត់ហែកអាវ ហើយនិយាយថា៖ «ឱកូនសម្លាញ់អើយ! កូនធ្វើឲ្យចិត្តពុកខ្ទេចខ្ទាំអស់ហើយ ព្រោះកូនហើយជាអ្នកដែលពុកត្រូវបណ្ដេញចេញ។ ពុកបានសន្យានឹងព្រះយេហូវ៉ារួចហើយ ពុកមិនអាចលេបសម្ដីវិញបានទេ»។+
៣៦ ប៉ុន្តែ នាងពោលទៅគាត់ថា៖ «ពុកអើយ! បើពុកបានស្បថនឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយ សូមធ្វើតាមពាក្យសម្បថចុះ+ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានជួយពុកឲ្យសងសឹកជនជាតិអាំម៉ូនដែលជាសត្រូវរបស់ពុក»។ ៣៧ នាងនិយាយទៅឪពុកថែមទៀតថា៖ «តែកូនសុំពុកមួយ សូមទុកពេលឲ្យកូនពីរខែសិន ដើម្បីកូនទៅភ្នំ ហើយយំ*ជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិស្រីៗរបស់កូន ព្រោះកូននឹងមិនបានរៀបការឡើយ»។
៣៨ យែបថាឆ្លើយទៅកូនថា៖ «ទៅចុះកូន!»។ រួចមក គាត់ឲ្យនាងទៅពីរខែ។ ដូច្នេះ នាងចេញទៅភ្នំជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិដើម្បីយំ ព្រោះនាងនឹងមិនបានរៀបការឡើយ។ ៣៩ លុះគ្រប់ពីរខែហើយ នាងក៏ត្រឡប់មកឯឪពុកវិញ។ បន្ទាប់មក យែបថាបានធ្វើតាមពាក្យដែលគាត់បានស្បថស្ដីអំពីនាង។+ ដូច្នេះ នាងនៅក្រមុំបរិសុទ្ធអស់មួយជីវិត។* ក្រោយមក ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានទម្លាប់ដូចតទៅ៖ ៤០ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ កូនស្រីៗជនជាតិអ៊ីស្រាអែលតែងតែទៅលេងដើម្បីសរសើរកូនស្រីយែបថាជាអ្នកស្រុកគីលាត អស់បួនថ្ងៃក្នុងមួយឆ្នាំ។