សៀវភៅសាំយូអែលទី២
១៦ ពេលដាវីឌធ្វើដំណើរហួសកំពូលភ្នំបន្តិច+ គាត់ឃើញសៀបា+ដែលជាអ្នកបម្រើរបស់មេភីបូសែត+កំពុងរង់ចាំជួបគាត់ ដោយមានសត្វលាពីរក្បាលចងកែបជាស្រេច។ នៅលើកែបលាទាំងនោះមាននំប៉័ង២០០ដុំ នំទំពាំងបាយជូរ១០០ដុំ នំល្វានិងនំលម៉ើ១០០ដុំ ថែមទាំងស្រាមួយក្រឡធំផង។+ ២ ឃើញដូច្នេះ ស្ដេចសួរសៀបាថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកយកអ្វីៗទាំងនេះមក?»។ សៀបាឆ្លើយថា៖ «សត្វលាទាំងនេះទុកជាជំនិះសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារស្ដេច។ រីឯនំប៉័ង នំល្វា និងនំលម៉ើជាអាហារសម្រាប់ពួកបុរសរបស់លោក។ ចំណែកស្រាវិញ គឺសម្រាប់ពួកអ្នកដែលអស់កម្លាំង ពេលធ្វើដំណើរនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ»។+ ៣ ស្ដេចក៏សួរថា៖ «ចុះកូនប្រុសរបស់ម្ចាស់អ្នក តើគាត់នៅឯណា?»។+ សៀបាឆ្លើយទៅស្ដេចថា៖ «គាត់នៅក្រុងយេរូសាឡិម ព្រោះគាត់និយាយថា៖ ‹នៅថ្ងៃនេះ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងប្រគល់រាជ្យបល្ល័ង្ករបស់ឪពុកខ្ញុំមកឲ្យខ្ញុំវិញ›»។+ ៤ រួចស្ដេចប្រាប់សៀបាថា៖ «មើល! ទ្រព្យទាំងអស់របស់មេភីបូសែត ទៅជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នកវិញ»។+ សៀបានិយាយថា៖ «ឱស្ដេចជាម្ចាស់ ខ្ញុំសូមលំឱនកាយគោរពលោក។ សូមឲ្យខ្ញុំទទួលការពេញចិត្តពីលោករហូតទៅ»។+
៥ ពេលស្ដេចដាវីឌមកដល់ភូមិបាហ៊ូរីម មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីមម៉ាយ+ជាកូនប្រុសរបស់កេរ៉ាដែលត្រូវជាសាច់ញាតិរបស់សុល បានដើរសំដៅមកជិតដាវីឌទាំងស្រែកជេរប្រមាថគាត់។+ ៦ ស៊ីមម៉ាយបានយកថ្មគប់ស្ដេចដាវីឌ គប់អ្នកបម្រើទាំងអស់ គប់បណ្ដាជនទាំងប៉ុន្មានដែលទៅជាមួយនឹងគាត់ ព្រមទាំងគប់ទាហានអង់អាចដែលដើរអមគាត់ផងដែរ។ ៧ ស៊ីមម៉ាយជេរប្រមាថគាត់ថា៖ «អាឃាតករ អាចោលម្សៀត ចេញទៅ ចេញឲ្យឆ្ងាយទៅ! ៨ ព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសឯង ព្រោះឯងបានសម្លាប់ពូជពង្សរបស់សុល ហើយបានដណ្ដើមរាជ្យពីគាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់រាជ្យទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃអាប់សាឡំជាកូនរបស់ឯងវិញ។ ឥឡូវ ឯងរងទុក្ខវេទនា ដោយសារឯងជាឃាតករ!»។+
៩ រួចមក អាប៊ីសាយកូនប្រុសសេរូយ៉ា+និយាយទៅស្ដេចថា៖ «ហេតុអ្វីឆ្កែងាប់នេះ+ហ៊ានជេរប្រមាថស្ដេចជាម្ចាស់របស់ខ្ញុំដូច្នេះ?+ សូមឲ្យខ្ញុំទៅកាត់ក្បាលវាចោល»។+ ១០ ប៉ុន្តែ ស្ដេចនិយាយថា៖ «កូនប្រុសសេរូយ៉ា+ តើរឿងនេះទាក់ទងអ្វីនឹងអ្នក? ទុកឲ្យគាត់ជេរខ្ញុំចុះ+ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់គាត់ថា៖+ ‹ចូរជេរប្រមាថដាវីឌ!›។ ហេតុនេះ តើអ្នកណាហ៊ានសួរគាត់ថា៖ ‹ហេតុអ្វីអ្នកធ្វើដូច្នេះ?›»។ ១១ ដាវីឌនិយាយទៅកាន់អាប៊ីសាយ និងអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់គាត់ថា៖ «សូម្បីតែកូនប្រុសបង្កើតរបស់ខ្ញុំចង់សម្លាប់ខ្ញុំទៅហើយ+ ទម្រាំតែបុរសបេនយ៉ាមីនម្នាក់នេះ គាត់ច្បាស់ជាចង់សម្លាប់ខ្ញុំខ្លាំងជាងនោះទៅទៀត!+ ទុកឲ្យគាត់ប្រទេចផ្ដាសាខ្ញុំចុះ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់គាត់ឲ្យធ្វើដូច្នេះ! ១២ ប្រហែលជាព្រះយេហូវ៉ានឹងឃើញទុក្ខវេទនារបស់ខ្ញុំ+ ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់ពរដល់ខ្ញុំ ជំនួសបណ្ដាសាដែលគេស្រែកជេរប្រមាថខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ»។+ ១៣ លុះនិយាយចប់ហើយ ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់បន្តដំណើរទៅមុខទៀតតាមចង្កេះភ្នំ។ រីឯស៊ីមម៉ាយ គាត់ដើរតាមដាវីឌ ទាំងស្រែកជេរប្រទេច+ ព្រមទាំងគប់ថ្ម ហើយបាចដីដាក់ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់។
១៤ ក្រោយមក ស្ដេចនិងមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ បានមកដល់ទីដៅទាំងអស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏នាំគ្នាឈប់សម្រាកនៅទីនោះ។
១៥ ដំណាលគ្នានោះ អាប់សាឡំនិងបុរសទាំងអស់ដែលតំណាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល បានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម។ អាហ៊ីថូផែល+ក៏នៅជាមួយនឹងអាប់សាឡំដែរ។ ១៦ ពេលហ៊ូសាយ+ជាអំបូរអើគី+ដែលជាសម្លាញ់*របស់ដាវីឌចូលទៅជួបអាប់សាឡំ គាត់និយាយទៅអាប់សាឡំថា៖ «សូមឲ្យស្ដេចមានអាយុវែង!+ សូមឲ្យស្ដេចមានអាយុវែង!»។ ១៧ អាប់សាឡំនិយាយទៅហ៊ូសាយថា៖ «តើនេះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ដែលអ្នកមានចំពោះសម្លាញ់របស់អ្នកឬ? ហេតុអ្វីអ្នកមិនទៅជាមួយនឹងសម្លាញ់របស់អ្នក?»។ ១៨ ហ៊ូសាយឆ្លើយតបថា៖ «ទេ! ខ្ញុំនៅខាងអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើស នៅខាងបណ្ដាជននេះ និងនៅខាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់។ ខ្ញុំនឹងនៅខាងអ្នកនោះ។ ១៩ ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ម្ដងទៀតថា តើអ្នកណាដែលខ្ញុំគួរបម្រើ? តើមិនមែនជាកូនប្រុសរបស់ស្ដេចទេឬ? ខ្ញុំនឹងបម្រើលោក ដូចដែលខ្ញុំបានបម្រើឪពុករបស់លោក»។+
២០ ក្រោយមក អាប់សាឡំសួរអាហ៊ីថូផែលថា៖ «តើអ្នកគិតថាយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា? សូមអ្នកឲ្យយោបល់មក»។+ ២១ អាហ៊ីថូផែលឲ្យយោបល់អាប់សាឡំថា៖ «សូមរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធបន្ទាប់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ឪពុកលោក+ ដែលគាត់បានទុកឲ្យនៅថែរក្សាវិមាន។+ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ឮថាលោកបានធ្វើដូច្នេះ ពួកគេនឹងដឹងថាលោកតាំងខ្លួនធ្វើជាសត្រូវរបស់ឪពុកលោក ហើយអស់អ្នកដែលគាំទ្រលោកនឹងមានកម្លាំងចិត្តកាន់តែខ្លាំង»។ ២២ ដូច្នេះ គេដំឡើងត្រសាលសម្រាប់អាប់សាឡំនៅលើដំបូល+ រួចអាប់សាឡំចូលទៅរួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធបន្ទាប់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ឪពុកគាត់+ ហើយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានឃើញ។+
២៣ នៅគ្រានោះ យោបល់របស់អាហ៊ីថូផែល+បានត្រូវគេចាត់ទុកដូចជាប្រសាសន៍ដែលមកពីព្រះពិត។ ហេតុនេះ ដាវីឌនិងអាប់សាឡំបានឲ្យតម្លៃខ្ពស់ទៅលើយោបល់ទាំងអស់របស់អាហ៊ីថូផែល។