បណ្ដាស្ដេចទី១
២១ ក្រោយពីនោះមក នៅក្រុងយេសរៀល+មានហេតុការណ៍មួយកើតឡើង ដែលទាក់ទងនឹងចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់បុរសម្នាក់ឈ្មោះណាបោតជាអ្នកក្រុងនោះ។ ចម្ការនោះនៅជិតវិមានរបស់អាហាប់ជាស្ដេចស្រុកសាម៉ារី។ ២ អាហាប់បាននិយាយទៅកាន់ណាបោតថា៖ «សូមប្រគល់ចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់អ្នកឲ្យមកខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចយកធ្វើជាសួនបន្លែ ព្រោះដីនេះនៅជិតវិមានរបស់ខ្ញុំស្រាប់។ រួចមក ខ្ញុំនឹងប្ដូរចម្ការទំពាំងបាយជូរមួយទៀតដែលល្អជាង ឲ្យដល់អ្នកវិញ។ បើអ្នកចង់បានជាប្រាក់ ខ្ញុំនឹងបង់ឲ្យតាមតម្លៃចម្ការនេះ»។ ៣ ប៉ុន្តែ ណាបោតបានតបថា៖ «ខ្ញុំមិនអាចប្រគល់មត៌កពីបុព្វបុរសរបស់ខ្ញុំឲ្យលោកបានទេ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានហាមជាដាច់ខាតអំពីរឿងនេះ»។+ ៤ ដូច្នេះ អាហាប់ក៏ចូលទៅក្នុងវិមានវិញ ដោយខកចិត្តនិងទឹកមុខក្រញូវ ព្រោះតែពាក្យសម្ដីរបស់ណាបោតជាអ្នកក្រុងយេសរៀល ដែលថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនប្រគល់មត៌កពីបុព្វបុរសរបស់ខ្ញុំឲ្យលោកទេ»។ អាហាប់ក៏ទៅសម្រាន្តលើគ្រែ បែរមុខទៅជញ្ជាំង ហើយមិនព្រមបរិភោគអាហារឡើយ។
៥ ឯយេសិបិល+ជាភរិយារបស់អាហាប់ក៏ចូលទៅជួបគាត់ ហើយសួរថា៖ «ម្ដេចក៏លោកមិនសប្បាយចិត្តរហូតដល់មិនព្រមពិសាអាហារដូច្នេះ?»។ ៦ អាហាប់បានឆ្លើយថា៖ «ពីព្រោះខ្ញុំបាននិយាយទៅណាបោតជាអ្នកក្រុងយេសរៀលថា៖ ‹សូមលក់ចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់អ្នកមកឲ្យខ្ញុំ ឬមួយខ្ញុំប្ដូរចម្ការទំពាំងបាយជូរមួយទៀតឲ្យដល់អ្នកវិញក៏បាន›។ ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំមិនព្រមប្រគល់ចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់ខ្ញុំឲ្យលោកទេ›»។ ៧ យេសិបិលក៏និយាយថា៖ «ក្រែងលោកជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើស្រុកអ៊ីស្រាអែល មែនទេ? សូមក្រោកឡើងពិសាអាហារ ហើយសប្បាយចិត្តចុះ។ ខ្ញុំនឹងយកចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់ណាបោតជាអ្នកក្រុងយេសរៀល មកឲ្យលោក»។+ ៨ ដូច្នេះ នាងបានសរសេរសំបុត្រដោយប្រើឈ្មោះស្ដេច ហើយយកត្រារបស់អាហាប់បោះលើសំបុត្រទាំងនោះ+ រួចផ្ញើទៅពួកបុរសចាស់ទុំ+និងពួកអភិជនដែលរស់នៅក្នុងក្រុងជាមួយនឹងណាបោត។ ៩ នាងបានសរសេរសំបុត្រទាំងនោះថា៖ «ចូរប្រកាសឲ្យបណ្ដាជនតមអាហារ ហើយឲ្យណាបោតអង្គុយនៅកន្លែងខាងមុខបណ្ដាជន។ ១០ រួចហៅមនុស្សខិលខូចពីរនាក់ឲ្យចូលមកអង្គុយនៅមុខគាត់ ហើយចោទប្រកាន់គាត់+ថា៖ ‹អ្នកឯងបានប្រមាថព្រះនិងស្ដេច!›។+ បន្ទាប់មក ចូរនាំគាត់ចេញទៅក្រៅ ហើយគប់ដុំថ្មសម្លាប់គាត់ទៅ»។+
១១ ដូច្នេះ ពួកបុរសចាស់ទុំនិងពួកអភិជនដែលរស់នៅក្នុងក្រុងជាមួយនឹងណាបោត បានធ្វើតាមបង្គាប់ក្នុងសំបុត្រដែលយេសិបិលបានផ្ញើទៅឲ្យពួកគេ។ ១២ ពួកគេក៏បានប្រកាសឲ្យបណ្ដាជនតមអាហារ ហើយឲ្យណាបោតអង្គុយនៅកន្លែងខាងមុខបណ្ដាជន។ ១៣ រួចមក មនុស្សខិលខូចពីរនាក់បានចូលមកអង្គុយនៅមុខណាបោត ហើយចាប់ផ្ដើមចោទប្រកាន់គាត់នៅមុខបណ្ដាជន ដោយនិយាយថា៖ «ណាបោតនេះ បានប្រមាថព្រះនិងស្ដេច!»។+ ក្រោយមក ពួកគេបានយកគាត់ចេញទៅជាយក្រុង ហើយគប់ដុំថ្មសម្លាប់គាត់ទៅ។+ ១៤ ពួកគេក៏ផ្ញើសារទៅយេសិបិលថា៖ «ណាបោតត្រូវគេគប់ដុំថ្មសម្លាប់ហើយ»។+
១៥ ក្រោយពីយេសិបិលបានឮដំណឹងនោះភ្លាម នាងនិយាយទៅអាហាប់ថា៖ «សូមលោកទៅយកចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់ណាបោតជាអ្នកក្រុងយេសរៀល+ ដែលមិនព្រមលក់ឲ្យលោកនោះទៅ ព្រោះគាត់បានស្លាប់ហើយ»។ ១៦ ឮដូច្នោះ អាហាប់ក៏បានក្រោកឡើង ហើយចុះទៅយកចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់ណាបោតជាអ្នកក្រុងយេសរៀល ធ្វើជាកម្មសិទ្ធិរបស់គាត់។
១៧ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អេលីយ៉ា+ជាអ្នកភូមិធេសប៊ីថា៖ ១៨ «ចូរក្រោកឡើងហើយចុះទៅជួបអាហាប់ជាស្ដេចស្រុកអ៊ីស្រាអែល ដែលគ្រប់គ្រងនៅក្រុងសាម៉ារី។+ មើល! គាត់កំពុងនៅឯចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់ណាបោតដែលគាត់បានយកធ្វើជាកម្មសិទ្ធិ។ ១៩ អ្នកត្រូវប្រាប់អាហាប់ថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ «អ្នកបានសម្លាប់បុរសម្នាក់+ ថែមទាំងយកដីរបស់គាត់ មែនទេ?»›។+ បន្ទាប់មក ចូរនិយាយទៅគាត់ថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ «នៅកន្លែងដែលឆ្កែបានលិឍឈាមរបស់ណាបោត ឆ្កែក៏នឹងលិឍឈាមរបស់អ្នកដែរ»›»។+
២០ ពេលជួបអេលីយ៉ា អាហាប់បាននិយាយថា៖ «ឱសត្រូវខ្ញុំអើយ! អ្នករកខ្ញុំឃើញហើយ»។+ អេលីយ៉ាបានតបថា៖ «ខ្ញុំរកលោកឃើញហើយ។ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ដោយសារអ្នកបានតាំងចិត្តធ្វើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត+ ២១ ខ្ញុំនឹងនាំសេចក្ដីអន្តរាយមកលើអ្នក ហើយខ្ញុំនឹងបំផ្លាញពូជពង្សអ្នកឲ្យអស់រលីង ពោលគឺកូនប្រុសៗទាំងអស់របស់អ្នក+ រួមទាំងអ្នកតូចទាបក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។+ ២២ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យពូជពង្សអ្នកបានដូចពូជពង្សរបស់យេរ៉ូបោម+ជាកូនណេបាត និងពូជពង្សរបស់បាអាសា+ជាកូនអាហាយ៉ា ព្រោះអ្នកបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខឹង ហើយបាននាំឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង›។ ២៣ ចំណែកឯយេសិបិលវិញ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ឆ្កែនឹងហែកស៊ីយេសិបិលនៅទីវាលក្នុងក្រុងយេសរៀល។+ ២៤ ក្នុងពូជពង្សរបស់អាហាប់ អ្នកណាដែលស្លាប់ក្នុងក្រុង ឆ្កែនឹងហែកស៊ី។ ឯអ្នកណាដែលស្លាប់នៅឯទីវាល សត្វហើរលើអាកាសនឹងចឹកស៊ី។+ ២៥ អាហាប់បានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់លើសអស់អ្នកដែលនៅមុនៗគាត់ទៅទៀត+ ព្រោះគាត់បានតាំងចិត្តធ្វើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត តាមការញុះញង់របស់យេសិបិលជាភរិយា។+ ២៦ គាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏គួរឲ្យខ្ពើមរអើមបំផុត ដោយគោរពបូជាដល់រូបព្រះដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមតាមជនជាតិអាម៉ូរី ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដេញចេញពីមុខជនជាតិអ៊ីស្រាអែល›»។+
២៧ ក្រោយពីអាហាប់ឮពាក្យទាំងនោះភ្លាម គាត់ក៏បានហែកអាវ ហើយស្លៀកបាវ រួចតមអាហារ។ ពេលទម្រេតខ្លួន គាត់ក៏ស្លៀកបាវដែរ ហើយពេលដើរ គាត់ក៏ដើរមួយៗដោយអស់សង្ឃឹម។ ២៨ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អេលីយ៉ាជាអ្នកភូមិធេសប៊ីថា៖ ២៩ «តើអ្នកបានឃើញអាហាប់បន្ទាបខ្លួនយ៉ាងណាទេក្រោយពីឮពាក្យរបស់ខ្ញុំ?+ ដោយសារគាត់បន្ទាបខ្លួននៅចំពោះមុខខ្ញុំដូច្នេះ នោះខ្ញុំនឹងមិននាំអន្តរាយមកលើគាត់ក្នុងជំនាន់គាត់ទេ តែខ្ញុំនឹងនាំអន្តរាយមកលើពូជពង្សគាត់នៅជំនាន់កូនគាត់វិញ»។+