ថ្វីបើជាជនភៀសខ្លួនក្ដី ក៏ពួកគេនៅតែមានចិត្តសប្បាយនឹងបំរើព្រះដែរ
សង្គ្រាមទុរភិក្ស មហន្តរាយ និងអស្ថេរភាព។ ចំពោះមនុស្សខ្លះ រឿងទាំងនេះគ្រាន់តែជាអ្វីដែលគេអានឬមើលឃើញក្នុងសារពត៌មានតែប៉ុណ្ណោះ។ តែចំពោះមនុស្សជាច្រើនឯទៀតវិញ នេះជាផ្នែកនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ។ ជាសមាគមគ្រីស្ទានអន្តរជាតិ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ពេលណាដែលសង្គ្រាមកើតមានឡើង ឬមហន្តរាយមកបៀតបៀន នោះភាតរភាពអន្តរជាតិមួយផ្នែករបស់គេក៏អាចមានការរងទុក្ខវេទនាដែរ។ ហើយនៅពេលដែលប្រជាជនត្រូវភៀសខ្លួនរត់ចេញដើម្បីឲ្យរួចជីវិតរបស់គេនោះ បងប្អូនរបស់យើងក៏ត្រូវតែធ្វើដូច្នោះដែរ។
ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយពួកស្មរបន្ទាល់នៅស្រុកទេសមួយចំនួនក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក ត្រូវបានអត់ធន់នឹងការពិសោធន៍បែបនេះ។ ពួកគេជាច្រើនបានរៀបចំអ្វីៗដែលគេអាចយកបាន ដើម្បីទៅស្វែងរកទីជម្រកនៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមានកង់មួយ ជាយានសំរាប់ដឹកនាំធ្វើដំណើរ។ តែមនុស្សភាគច្រើនបានដើរ—ជាច្រើនថ្ងៃឬរាប់អាទិត្យផង—ដើម្បីឲ្យបានទៅដល់ទីដៅរបស់គេ។
ទីដៅមួយដែលមនុស្សធ្វើដំណើរទៅនោះ គឺភូមិតូចមួយឈ្មោះមបូគី នៅក្នុងសាធារណៈរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាល។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក មានបុរស ស្ត្រី ព្រមទាំងក្មេងចាស់រាប់ពាន់នាក់បានមកដល់កន្លែងនេះ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើន នោះមានពួកស្មរបន្ទាល់គ្រីស្ទានមួយចំនួន ដែលជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង ហើយមានពួកអ្នកចំណូលចិត្តបានទៅជាមួយដែរ។ ប្រាកដហើយ ពួកជនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នានៅការិយាល័យសាខានៃសមាគមប៉មយាមក្នុងទីក្រុងបាំងហ្គី ដែលជារដ្ឋធានីនៃសាធារណៈរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាល មានការចាប់ចិត្តណាស់ក្នុងការទៅជួបពួកជនភៀសខ្លួនទាំងនេះ ដើម្បីនឹងផ្ដល់នូវជំនួយដល់ពួកគេ។ ក្នុងចំនួនប្រាំដង ការិយាល័យសាខាបានបញ្ជូនអាណត្ដិជនម្នាក់ឲ្យធ្វើដំណើរប្រមាណ១.១៣០គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីឲ្យយកប្រាក់កាស ស្បៀងអាហារ សំលៀកបំពាក់ និងថ្នាំដែលពួកស្មរបន្ទាល់នៅទីក្រុងបាំងហ្គីបានផ្ដល់ឲ្យយ៉ាងសប្បុរសទៅឲ្យពួកជនភៀសខ្លួនទាំងនោះ។ ទោះបីពួកអ្នកដែលផ្ដល់ជំនួយដ៏សប្បុរសនេះ មានប្រាក់តែបន្ដិចបន្តួចក្ដី ក៏ពួកគេមានចិត្តសប្បាយក្នុងការធ្វើអ្វីៗដែលគេអាចធ្វើទៅបានដែរ។
ការធ្វើដំណើរទៅភូមិមបូគី
សមាគមនៅការិយាល័យសាខាចង់ដឹង ពីអ្វីៗដែលគេអាចធ្វើទៅទៀត និងរបៀបណាដែលគេអាចជួយដល់ពួកជនភៀសខ្លួនខាងវិញ្ញាណ។ ដូច្នេះ ប្រពន្ធខ្ញុំនិងខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរទៅដោយប្រើឡានឡេនគ្រូសឺរ៍ ហើយលោកសាហ្វូយ៉ាជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសម្នាក់និងប្រពន្ធរបស់គាត់ក៏ធ្វើដំណើរទៅជាមួយដែរ។ សាហ្វូយ៉ាស្គាល់ផ្លូវច្បាស់ណាស់ ហើយគាត់ចេះនិយាយភាសាហ្សេនដេ ដែលជាភាសានៃពួកជនភៀសខ្លួននៅភូមិមបូគី។ យើងបានធ្វើដំណើរអស់រយៈបួនថ្ងៃ ទើបបានទៅដល់ទីនោះ។
ក្នុងចម្ងាយ៤០០គីឡូម៉ែត្រចុងក្រោយ យើងបានធ្វើដំណើរតាមទីតំបន់ល្អស្អាតៗ ដែលមានសភាពឡើងចុះៗ និងតាមចន្លោះដើមឈើបេអូបេបដ៏ធំៗជាច្រើន។ យើងបានទៅហួសភូមិតូចៗពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ។ នៅតាមផ្លូវដ៏ឆ្ងាយនេះ ប្រពន្ធខ្ញុំបានរាប់ឃើញមានស្ពានចំនួន៥០។ ស្ពានជាច្រើនគឺមិនល្អទេ ហើយខ្លះទៀតមិនអាចឆ្លងកាត់បានឡើយ។ យើងបានជួសជុលស្ពានខ្លះៗដោយប្រើឈើ និងធ្នឹមពុកៗ ហើយបានដាក់លេខឡានចុះ ក្រោយពីបានអធិស្ឋានហើយ យើងបើកឡានទៅមុខយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែង។ បើសិនជាមានភូមិតូចៗនៅជិតនោះ ពួកក្មេងៗរត់មកជួយដើម្បីចង់បានប្រាក់បន្ដិចបន្តួច។ យើងបានមានការឆ្ងល់ណាស់ ពីព្រោះពួកក្មេងៗតែងតែរកឃើញដុំឈើនិងក្ដារពីស្ពាននៅក្នុងស្មៅ និងក្នុងគុម្ពោតជិតៗនោះ។ នេះបានធ្វើឲ្យយើងចាប់អារម្មណ៍ថា របស់នោះបានយកចេញពីស្ពាន ហើយរក្សាទុកនៅទីនោះសំរាប់«ពួកអ្នកធ្វើដំណើរ»ក្នុងពេលត្រូវការ។
នៅពេលបីលើក យើងបានបដិសេធជំនួយរបស់ពួកក្មេងៗ ពីព្រោះស្ពានទាំងនោះ មើលទៅច្បាស់ជាមានគ្រោះថ្នាក់បើសិនជាឆ្លង។ ដូច្នេះ យើងបានបើកឡានចេញពីផ្លូវ ចុះទៅក្នុងព្រែក កាត់លើថ្ម ឡើងច្រាំងម្ដងទៀត ហើយត្រឡប់ទៅតាមផ្លូវវិញ។ យើងបានត្រេកអរណាស់ ដែលនេះជារដូវរាំងភ្លៀង បើមិនដូច្នោះទេ នោះនឹងគ្មានផ្លូវឲ្យយើងធ្វើដំណើរទៅបានទេ លើកលែងតែទៅដោយឧទ្ធម្ភាគចក្រប៉ុណ្ណោះ!
តើភូមិមបូគីមានសភាពយ៉ាងណាទៅហ្ន៎? យើងតែងតែគិតអំពីរឿងនេះជាប់ កាលដែលយើងកំពុងតែបើកឡានតាមផ្លូវ«ប៉េស្ត»ដែលមិនចេះផុតនោះ។ ពាក្យ«ប៉េស្ត»ជាពាក្យបារាំងដែលបានប្រើនៅសាធារណៈរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាល សំរាប់ផ្លូវ ឬផ្លូវលំខ្សាច់ ឬផ្លូវថ្ម ដែលមានក្រហេងក្រហូងរាប់ពាន់។
ក្រោយពីថ្ងៃរសៀលបន្ដិចមកនៅថ្ងៃទីបួន សាហ្វូយ៉ាបានចង្អុលទៅខ្ទមខ្លះៗ ដែលមានដើមល្ហុងជាច្រើននិងចំការក្ដួចព័ទ្ធជុំវិញ។ គាត់បានស្រែកឡើងថា៖ «វ៉ូយឡា! ភូមិមបូគីគឺចាប់ផ្ដើមពីទីនេះទៅ»។ យើងបានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្វីៗដែលយើងបានឃើញ។ យើងបានសួរថា៖ «នេះជាភូមិមបូគី ហើយតើជុំរុំនៅឯណាទៅ»? ពីព្រោះអ្វីៗដែលយើងបានឃើញនោះ មិនមែនជាជុំរុំទេ គ្រាន់តែជាផ្ទះបែកខ្ញែកពីគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ ផ្ទះទាំងនោះគឺតូចៗ ប៉ុន្តែជាខ្ទមដ៏ស្អាតៗដែលប្រក់ដោយដំបូលស្មៅ។ នៅទីនោះក៏មានដើមឈើនិងគុម្ពោតគ្រប់កន្លែងដែរ។ ប្រជាជនដាំដំណាំនៅក្បែរផ្ទះរបស់គេ។ ភូមិមបូគីមិនមែនដូចជាជុំរុំដែលយើងបានគិតស្មាននោះទេ តែជាភូមិដ៏ធំមួយដែលមានចម្ងាយប្រមាណ៣៥គីឡូម៉ែត្រ។
ការជួបបងប្អូនស្មរបន្ទាល់
បងប្អូនយើងដែលនៅភូមិមបូគីបានដឹងថា យើងកំពុងតែធ្វើដំណើរមក តែពួកគេបានគិតថា យើងនឹងធ្វើដំណើរអស់រយៈប្រាំថ្ងៃ។ នៅពេលដែលពួកគេបានឮឡានរបស់យើង នោះគេបានរត់ចេញមក។ បុរស ស្ត្រី និងក្មេងបានស្ទុះចេញមកពីខ្ទមនិងពីរបាំងជុំវិញរបស់គេ ហើយបានចេញមកពីស្រែចំការដើម្បីនឹងមកទទួលយើង។ មនុស្សគ្រប់ៗគ្នាបានញញឹម សើច ហើយចាប់ដៃយើងបីបួនដង។ ចំណែកពួកម្ដាយៗក៏បានទទួលយើងនៅពេលកំពុងតែពរកូនង៉ារបស់គេ។ ពួកគេចង់មកជំរាបសួរ ហើយព្រមទាំងបានទទួលស្វាគមន៍យើងយ៉ាងកក់ក្ដៅផង។
នៅពេលឥឡូវនេះ ដោយសារតែយើងមិនចេះភាសា ប្រពន្ធខ្ញុំនិងខ្ញុំពុំអាចធ្វើអ្វីឲ្យបានច្រើនទេ។ យើងបានសាកនិយាយភាសាបារាំងបន្ដិច សានគូបន្ដិច អង់គ្លេសបន្ដិច និងភាសាអារ៉ាប់។ បងប្អូនយើងស្ទើរតែទាំងអស់គ្នានិយាយ ឬអាននិងសរសេរភាសាហ្សេនដេ។ សាហ្វូយ៉ាបានបកប្រែពន្យល់ប្រាប់អំពីកម្មវិធីនៃការមកជួបរបស់យើង។
យើងបានធ្វើដំណើរបួនប្រាំគីឡូម៉ែត្រទៀត ហើយក៏បានមកដល់សាលព្រះរាជាណាចក្រ។ នោះគឺជាវិហារទីមួយបង្អស់ដែលបានសង់ឡើង ដោយពួកជនភៀសខ្លួននៃសាសនាណាមួយនៅភូមិមបូគី។ មានបងប្អូនស្មរបន្ទាល់និងកូនៗរបស់គេ ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលចូលចិត្តជាច្រើនទៀតបានមកចាប់ដៃយើង។ សូម្បីតែក្មេងៗជាច្រើនដែលនៅជិតខាងក៏បានមកជាមួយបងប្អូនយើង ដើម្បីនឹងចាប់ដៃយើងដែរ។
បងប្អូនរបស់យើងបានរៀបចំផ្ទះតូចៗពីរសំរាប់យើង ដែលជាភ្ញៀវរបស់គេ។ ផ្ទះនោះស្អាតបាតណាស់។ មានទឹកស្អាតនៅធុងរួចស្រេចសំរាប់យើង។ យើងបានយកម្ហូបនិងទឹកផឹកមកជាមួយ ដោយបានគិតថា ច្បាស់ជាមិនសូវមានម្ហូបនិងទឹកផឹកទេ ហើយម្យ៉ាងទៀតយើងមិនចង់ដាក់បន្ទុកទៅលើបងប្អូនយើងទេ។ កាលដែលយើងកំពុងតែរើអីវ៉ាន់ពីឡាន ក្មេងស្រីម្នាក់បានមកសួរពួកយើង ថាតើចូលចិត្តឲ្យគេរៀបចំម្ហូបសាច់មាន់ដោយរបៀបណានៅយប់នេះ ចង់អាំងឬចង់ចំអិនជាមួយទឹកជ្រលក់? យើងមិនដែលបានគិតថានឹងបានសាច់មាន់បរិភោគទេ។ យើងក៏បានសួរគេថាតើគេនឹងបំរុងបរិភោគសាច់មាន់ជាមួយអ្វី? គេឆ្លើយថា ជាមួយក្ដួច។ ដូច្នេះ យើងបានសម្រេចចិត្តបរិភោគសាច់មាន់ជាមួយទឹកជ្រលក់។ ការឃ្លានយ៉ាងខ្លាំងរបស់យើងបានធ្វើឲ្យស្កប់ចិត្តណាស់នៅយប់នោះ។ ប៉ុន្តែគេនៅតែឲ្យអាហាយើងបរិភោគជារៀងរាល់ថ្ងៃ—ថ្ងៃត្រង់ និងពេលល្ងាច។ យើងស្ទើរតែមិនជឿសោះ ដែលជនភៀសខ្លួនឲ្យអាហារហើយថែរក្សាយើងទៅវិញ ថ្វីបើគេមានតែបន្ដិចបន្តួចក៏ដោយ។
ក្រុមជំនុំតូចដ៏សប្បាយមួយ
នៅទីនេះ យើងបាននៅកន្លែងដាច់ស្រយាលមួយ ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមបងប្អូនយើងមានចំនួន២១នាក់។ មានតែពីរនាក់ទេ ក្នុងចំណោមពួកគេដែលបានមកទីនេះ ដែលបានជ្រមុជទឹករួចមកហើយ។ ចំណែកអ្នកឯទៀតនោះ ជាអ្នកចំណូលចិត្តពេលដែលគេបានមក។ ពួកគេបានបន្តការសិក្សា ហើយបានជ្រមុជទឹកក្នុងកំឡុងពីរឆ្នាំកន្លងទៅនេះ។ នៅរយៈដែលយើងមកលេង គឺមានបួននាក់ទៀតបានជ្រមុជទឹកនៅក្នុងស្ទឹងជិតៗនេះ។
បុគ្គលម្នាក់ដែលជាគំរូដ៏ល្អមួយគឺហ្វ័ស្ទីណូ។ មុននឹងគាត់មកនៅភូមិមបូគី គាត់បានរៀនគោលសំខាន់ខ្លះៗនៃសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរពីមិត្តរបស់គាត់ម្នាក់។ ហ្វ័ស្ទីណូបានអបអរណាស់នឹងអ្វីៗដែលគាត់បានរៀន។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់និងមិត្តរបស់គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមផ្សាយទៅអ្នកដទៃទៀត ប៉ុន្តែគេជួបប្រទះនឹងការប្រឆាំង ហើយត្រូវគេចាប់ដាក់គុក ពីព្រោះពួកគេ«ធ្វើឲ្យប្រជាជនរំជួលចិត្ត»ដោយសាសនា។ កាលដែលនៅក្នុងគុក មិត្តរបស់ហូ័ស្ទីណូបោះបង់ជំនឿចោលដោយព្រោះខ្លាច ហើយគេក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់រួចខ្លួនទៅ។ ពីរខែក្រោយមក ហ្វ័ស្ទីណូត្រូវបានយកទៅកាត់ទោសនៅឯតុលាការ។ តែពាក្យចោទប្រឆាំងនឹងគាត់នោះ បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ឥតមានមូលហេតុអ្វីសោះ ដូច្នេះគេត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់រួចខ្លួនដែរ។ នៅពេលដែលសង្គ្រាមបានកើតឡើងនៅតំបន់របស់គាត់ ហ្វ័ស្ទីណូបានភៀសខ្លួនចេញទៅសាធារណៈរដ្ឋអាហ្វ្រិកកណ្ដាល ជាកន្លែងដែលគាត់បានជួបបងប្អូនរបស់យើង ហើយបានចាប់ផ្ដើមបន្តការសិក្សាព្រះគម្ពីរម្ដងទៀត។ គាត់ក៏បានជ្រមុជទឹកក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៩១ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៩២ គាត់បានចាប់ផ្ដើមកិច្ចបំរើពេញពេល ជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលម្នាក់។
ក្រុមជំនុំតូចដ៏សប្បាយហើយរាក់ទាក់នៅក្នុងភូមិមបូគី ឥឡូវនេះមានអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសម្នាក់ និងអ្នកផ្សាយ២១នាក់។ បងប្រុសពីរនាក់ដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេស បំរើជាអ្នកចាស់ទុំ ហើយអាចធ្វើការទាក់ទងយ៉ាងល្អជាមួយការិយាល័យសាខានៅទីក្រុងបាំងហ្គី។ យើងបានគិតស្មានថា បងប្អូនជនភៀសខ្លួនរបស់យើង ជាអ្នកនៅក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់ ឬភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែគឺមិនមែនដូច្នោះឡើយ។ ថ្វីបើពួកគេក្រខាងសម្ភារៈក្ដី ក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់ត្អូញត្អែរ មានសេចក្ដីបារម្ភ ឬរអ៊ូរទាំឡើយ។ តាំងពីគេបានមកដល់ បងប្អូនយើងបានសង់ខ្ទមនិងផ្ទះអាហ្វ្រិករបស់គេ ហើយបានចាប់ផ្ដើមដាំដំណាំនិងចិញ្ចឹមមាន់។ ពួកគេមានតិចជាងពីមុនមែន ប៉ុន្តែពួកគេនៅមានជីវិតរស់នៅជាមួយបងប្អូនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នា។
ដោយសារតែនៅក្នុងភូមិមបូគីមានជនភៀសខ្លួនប្រមាណ១៧.០០០នាក់ទៅ២០.០០០នាក់ ហើយមានជាច្រើនទៀតធ្វើដំណើរមកជារៀងរាល់ខែ ដូច្នេះបងប្អូនយើងមានដំបន់យ៉ាងធំសំរាប់កិច្ចបំរើរបស់គេ។ យើងបានទៅផ្សាយជាមួយពួកគេ ហើយគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់។ ពួកគេតែងតែប្រើព្រះគម្ពីរភាសាហ្សេនដេ ហើយសេចក្ដីបកប្រែនេះមានព្រះនាមរបស់ព្រះនៅក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ និងមានបីបួនកន្លែងនៅក្នុងបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិក។ ចំពោះប្រជាជននេះ ព្រះទ្រង់មិនមែនគ្រាន់តែជា«មបូលី»ប៉ុណ្ណោះទេ (មានន័យថា«ព្រះ»ក្នុងភាសាហ្សេនដេ) ប៉ុន្តែជា«យេកូវ៉ា»ដែលជារបៀបដែលគេអានព្រះនាមផ្ទាល់របស់ព្រះ។ «មបូលី យេកូវ៉ា»ជាពាក្យដែលគេនិយមប្រើ។ សេចក្ដីបកប្រែប្រូតេស្តង់ក្នុងភាសាអាហ្វ្រិកជាច្រើនទៀត មិនធ្វើតាមការប្រែដ៏ត្រឹមត្រូវនេះទេ ផ្ទុយទៅវិញគេប្ដូរ«យេហូវ៉ា»ទៅនឹង«នសាំប៉ា»«នសាំបេ» ឬដាក់នាមផ្សេងទៀតជាភាសាអាហ្វ្រិកសំរាប់ព្រះ។
ជាការពិតនឹងទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូវមែន ដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រកំពុងតែផ្សាយពាសពេញពិភពលោក សូម្បីតែនៅភូមិមបូគីក៏បានផ្សាយដែរ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) ឥឡូវនេះក្រុមជំនុំត្រូវបានផ្ដល់នូវព្រះគម្ពីរ សៀវភៅ ទស្សនាវដ្ដី កូនសៀវភៅ និងខិត្តប័ណ្ណយ៉ាងបរិបូរ ក្នុងគ្រប់ភាសាដែលគេត្រូវការ។ ប្រហែលជាទៅអនាគតនឹងមានប្រកាសនវត្ថុថែមទៀត ជាភាសាហ្សេនដេ។
ការរង់ចាំផ្ទះជាអចិន្ត្រៃយ៍មួយ
នៅពេលយប់ទីមួយ យើងបានបង្ហាញរូបថតបញ្ចាំងកម្មវិធីរបស់សមាគម ដែលមានចំណងជើង «ពួកអ្នកមហាសន្និបាតដែលសប្បាយចិត្តនៅប្រទេសអឺរ៉ុបខាងកើតសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ នៅយប់បន្ទាប់យើងបង្ហាញរូបថតបញ្ចាំង ដែលមានចំណងជើង«ការនាំមនុស្សជាច្រើនទៅឯសេចក្ដីសុចរិតនៅក្នុងគ្រាចុងបំផុត»។ លើកនេះការបង្ហាញរូបថតបញ្ចាំងគឺនៅខាងក្រៅ ដែលនៅជិតសាលព្រះរាជាណាចក្រ នៅក្រោមមេឃដ៏ស្រឡះនិងលោកខែដ៏ភ្លឺ។ បរិយាកាសគឺអស្ចារ្យមែន! មនុស្សរាប់រយនាក់បានមកមើលការបង្ហាញរូបថតបញ្ចាំងនេះ ហើយបងប្អូនយើងបានមានចិត្តសប្បាយ ហើយពេញចិត្តនឹងបង្ហាញអ្វីៗដ៏ពិសេសដល់ប្រជាជន។
ពេលថ្ងៃចន្ទបានមកដល់ យើងបានរៀបចំសំរាប់ធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញ។ ការធ្វើដំណើរនេះនឹងអស់រយៈពេលចំនួនបួនថ្ងៃទៀត គឺទៅតាមផ្លូវដដែលហើយឆ្លងស្ពាន៥០ដដែល។ បងស្រីម្នាក់ទទូចចង់រៀបចំម្ហូបខ្លះៗសំរាប់ការធ្វើដំណើរ គឺមាន់ពីរទៀតដែលបានអាំងដាក់គ្រឿងខ្ទឹមស។ មាន់អាំងនោះមានក្លិនឈ្ងុយណាស់ កាលដែលយើងធ្វើដំណើរក្នុងឡានឡេនគ្រូសឺរ៍។ នៅថ្ងៃត្រង់ យើងបានឈប់នៅក្នុងគុម្ពោតដើម្បីនឹងទទួលទានអាហារមាន់អាំង នៅពេលដែលយើងកំពុងតែគិតដល់បងប្អូនរបស់យើងនៅឯភូមិមបូគី។ ថ្វីបើពួកគេបានក្លាយទៅជាពួកជនភៀសខ្លួនក្ដី ក៏ពួកគេនៅតែបន្តការបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះចំពោះទ្រង់ ដោយរុងចាំផ្ទះជាអចិន្ត្រៃយ៍មួយ ដែលមានសន្ដិភាពនៅក្នុងផែនដីថ្មីដែលព្រះទ្រង់បានសន្យាមក។—ពេត្រុសទី២ ៣:១៣—អត្ថបទនេះត្រូវបានផ្ដល់មកឲ្យ។