កូនរបស់យើងជាមត៌កដ៏វិសេសវិសាល
«មើល! កូនចៅជាមរដកមកពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយផលកើតពីផ្ទៃ ក៏ជារង្វាន់ដែលទ្រង់ប្រទានដែរ»។ —ទំនុកដំកើង ១២៧:៣
១. តើទារកទីមួយបានចាប់កំណើតតាមរបៀបណា?
សូមគិតអំពីអព្ភូតហេតុដែលអាចកើតមានឡើងបាន ដោយសាររបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតបុរសនិងស្ត្រីដំបូងនោះ។ ការរួមរស់ជាមួយនឹងគ្នារវាងអ័ដាមដែលជាបិតានិងអេវ៉ាដែលជាមាតា បានបង្កើតកូនដែលជាចំណែករួមផ្សំរបស់អ្នកទាំងពីរ ហើយបានលូតលាស់ក្នុងផ្ទៃអេវ៉ាទាល់តែក្លាយជាបុគ្គលថ្មីមួយរូប គឺទារកទីមួយ។ (លោកុប្បត្តិ ៤:១) រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ការចាប់មានផ្ទៃពោះនិងការសំរាលកូនជាព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យដែលយើងរកយល់ពុំបាន ហើយជាអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកជាអព្ភូតហេតុ។
២. ហេតុអ្វីក៏យើងអាចពណ៌នាអំពីអ្វីដែលកើតឡើងក្នុងស្បូនស្ត្រីដែលមានគភ៌ ថានោះជាអព្ភូតហេតុ?
២ ការរួមរស់ជាមួយគ្នារវាងមាតានិងបិតាអាចបង្កើតបានស៊ុតបង្កកំណើតមួយក្នុងផ្ទៃមាតា ដែលក្នុងតែប្រមាណ២៧០ថ្ងៃនឹងលូតលាស់ទៅជាទារកមួយដែលជាការបន្សំនៃរាប់សិបកោដិកោសិកា។ ស៊ុតបង្កកំណើតនេះក៏ផ្ទុកពត៌មានទាំងអស់ដែលចាំបាច់ដើម្បីបង្កើតឲ្យមានកោសិកាជាង២០០ប្រភេទ។ កោសិកាដ៏ស្មុគស្មាញច្រើនពន់ពេកនោះក៏ធ្វើតាមពត៌មានអស្ចារ្យនេះដែលមនុស្សរកយល់ពុំបាន ហើយលូតលាស់តាមលំដាប់ត្រឹមត្រូវឥតខ្ចោះ និងតាមរបៀបត្រឹមត្រូវឥតខ្ចោះដែរ ដើម្បីអាចបង្កបង្កើតបានមនុស្សថ្មីមួយរូប!
៣. ហេតុអ្វីក៏មនុស្សជាច្រើនដែលចេះវែកញែកហេតុផលយល់ស្របថា អ្នកបង្កើតដ៏ឧត្តមបានរៀបចំឲ្យមនុស្សមានសមត្ថភាពបង្កើតកូនបាន?
៣ ដូច្នេះ តាមទស្សនៈរបស់អ្នក តើអ្នកណាពិតជាអ្នកបង្កើតទារកនោះ? គឺប្រាកដជាអ្នកដែលបានបង្កើតជីវិតពីដើមដំបូងមក។ អ្នកតែងបទទំនុកក្នុងព្រះគម្ពីរបានច្រៀងថា៖ «ត្រូវឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះ។ គឺទ្រង់ដែលបានបង្កើតយើងខ្ញុំ»។ (ទំនុកដំកើង ១០០:៣) មាតាបិតាទាំងឡាយដឹងប្រាកដថា ការបង្កើតទារកដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់នោះ មិនមែនកើតឡើងដោយសារមាតាបិតាជាមនុស្សឆ្លាតវាងវៃទេ។ មានតែព្រះមួយអង្គដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញាអាចធ្វើអព្ភូតហេតុបង្កើតបុគ្គលថ្មីមួយរូបបាន។ អស់រាប់ពាន់ឆ្នាំហើយ មនុស្សដែលចេះវែកញែកហេតុផលបានទទួលស្គាល់អ្នកបង្កើតដ៏ឧត្តមជាអ្នករៀបចំឲ្យទារកធំឡើងក្នុងផ្ទៃមាតា។ តើអ្នកទទួលស្គាល់ថា មានអ្នកបង្កើតដ៏ឧត្តមបានរៀបចំឲ្យមាតាសំរាលកូនឬទេ?—ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៦
៤. តើព្រះយេហូវ៉ាមិនមានលក្ខណៈអ្វី ដែលជាលក្ខណៈនៃមនុស្សជាតិ?
៤ ប៉ុន្តែ តើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបង្កើតដែលគ្រាន់តែបានរៀបចំវិធីឲ្យមនុស្សប្រុសស្រីបន្តពូជប៉ុណ្ណោះ តែមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេឬទេ? មនុស្សខ្លះមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាមែន តែព្រះយេហូវ៉ាមិនដូចនោះទេ។ (ទំនុកដំកើង ៧៨:៣៨-៤០) នៅទំនុកដំកើង ១២៧:៣ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «មើល! កូនចៅជាមរដកមកពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយផលកើតពីផ្ទៃ ក៏ជារង្វាន់ដែលទ្រង់ប្រទានដែរ»។ ឥឡូវ សូមយើងពិចារណានូវអត្ថន័យពាក្យមត៌ក និងពិនិត្យមើលថា តើការប្រទានឲ្យមត៌កមួយមានន័យអ្វី?
ជាមត៌កនិងជារង្វាន់ផង
៥. តើកូនជាមត៌កក្នុងន័យអ្វី?
៥ មត៌កគឺប្រៀបដូចជាអំណោយមួយ។ ធម្មតា មាតាបិតាធ្វើការនឿយហត់យ៉ាងយូរដើម្បីអាចបន្សល់ទុកមត៌កសំរាប់កូន។ មត៌កអាចជាលុយ ដីធ្លី ឬទ្រព្យដ៏វិសេសវិសាលណាមួយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការឲ្យមត៌កជាការដែលបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មាតាបិតា។ ព្រះគម្ពីរចែងថា ព្រះបានប្រទានមត៌កដល់មាតាបិតាទាំងឡាយដែរ ពោលគឺជាកូន។ កូនជាអំណោយដែលព្រះប្រទានដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់។ បើអ្នកជាមាតាឬបិតាមួយរូប តើអ្នកគិតថារបៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្តលើកូនកំពុងតែបង្ហាញពីទស្សនៈថា កូនៗជាអំណោយដែលព្រះជាអ្នកបង្កើតសកលលោកបានផ្ញើទុកនឹងអ្នកដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ឬទេ?
៦. តើព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងអ្វី ដោយធ្វើឲ្យមនុស្សមានសមត្ថភាពបង្កើតកូន?
៦ បំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការផ្ញើទុកកូនជាអំណោយនោះ គឺដើម្បីឲ្យផែនដីពេញទៅដោយកូនចៅរបស់អ័ដាមនិងអេវ៉ា។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧, ២៨; អេសាយ ៤៥:១៨) ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានបង្កើតមនុស្សម្នាក់ៗផ្ទាល់ ដូចទ្រង់បានបង្កើតទេវតារាប់សិបលានរូបនោះទេ។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:៤; វិវរណៈ ៤:១១) ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះសព្វព្រះហឫទ័យបង្កើតមនុស្សឲ្យមានសមត្ថភាពបង្កើតកូនខ្លួនឯង ដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងមាតាបិតា។ យ៉ាងនេះ មាតាបិតាមានឯកសិទ្ធិអស្ចារ្យមែន ក្នុងការបង្កើតនិងថែរក្សាមនុស្សថ្មីដូចនេះ! ក្នុងនាមជាមាតាបិតា តើអ្នកថ្លែងអំណរគុណចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដោយសារទ្រង់បានប្រទានឲ្យអ្នកមានលទ្ធភាពទទួលមត៌កដ៏វិសេសវិសាលបែបនេះឬទេ?
ចូររៀនពីគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ
៧. ខុសស្រឡះពីអ្វីដែលមាតាបិតាខ្លះធ្វើនោះ តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញព្រះទ័យទុកដាក់និងមេត្ដាចំពោះ«មនុស្សលោក»បានយ៉ាងណា?
៧ គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលមាតាបិតាខ្លះមិនចាត់ទុកកូនជារង្វាន់ទេ។ មនុស្សជាច្រើនមិនបង្ហាញចិត្តមេត្ដាចំពោះកូនទេ។ មាតាបិតាបែបនេះមិនបង្ហាញនូវទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូទេ។ (ទំនុកដំកើង ២៧:១០; អេសាយ ៤៩:១៥) ផ្ទុយទៅវិញ សូមពិចារណានូវរបៀបដែលព្រះយេស៊ូបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះកូនក្មេង។ សូម្បីតែពេលដែលព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលវិញ្ញាណដ៏ខ្លាំងក្លានៅស្ថានសួគ៌ មុនពេលដែលទ្រង់បានយាងមកផែនដីជាមនុស្ស ព្រះគម្ពីររៀបរាប់ថាទ្រង់មានព្រះទ័យ‹រីករាយចំពោះមនុស្សលោក›។ (សុភាសិត ៨:៣១) ព្រះយេស៊ូស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យថ្វាយព្រះជន្មទ្រង់ជាតម្លៃលោះ ដើម្បីឲ្យយើងទទួលជីវិតជារៀងរហូត។—ម៉ាថាយ ២០:២៨; យ៉ូហាន ១០:១៨
៨. តើព្រះយេស៊ូតាំងគំរូល្អអ្វីសំរាប់មាតាបិតាទាំងឡាយ?
៨ កាលដែលព្រះយេស៊ូរស់នៅលើផែនដី ទ្រង់បានតាំងគំរូល្អ ជាពិសេសសំរាប់មាតាបិតាទាំងឡាយ។ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ។ ព្រះយេស៊ូបានចំណាយពេលជាមួយកូនក្មេង សូម្បីតែពេលដែលទ្រង់រវល់ឬតានតឹងព្រះទ័យក៏ដោយ។ ព្រះយេស៊ូបានមើលកូនក្មេងប្រលែងលេងជាមួយគ្នានៅទីផ្សារ ហើយបានសំដៅទៅលើលក្ខណៈរបស់ពួកគេពេលបង្រៀនមនុស្ស។ (ម៉ាថាយ ១១:១៦, ១៧) លើកចុងក្រោយដែលព្រះយេស៊ូបានយាងទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមនោះ ទ្រង់ជ្រាបថាទ្រង់ត្រូវរងទុក្ខហើយត្រូវគេធ្វើគុតផង។ ដូច្នេះ ពេលដែលមនុស្សបាននាំក្មេងៗមកជួបទ្រង់ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូខំដេញក្មេងៗទាំងនោះចេញ ប្រហែលជាក្នុងបំណងការពារព្រះយេស៊ូកុំឲ្យមានអ្វីនាំឲ្យទ្រង់តានតឹងថែមទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានស្តីបន្ទោសសិស្សរបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវ‹ព្រះទ័យរីករាយ›ចំពោះក្មេងតូចៗដោយមានបន្ទូលថា៖ «ឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ! កុំឃាត់វាឡើយ»។—ម៉ាកុស ១០:១៣, ១៤
៩. អ្វីដែលយើងធ្វើប្រហែលជាសំខាន់ជាងអ្វីដែលយើងនិយាយ។ ហេតុអ្វី?
៩ យើងអាចរៀនពីគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូដែរ។ ពេលកូនក្មេងមកឯយើង សូម្បីតែពេលដែលយើងរវល់ក៏ដោយ តើយើងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? តើយើងប្រព្រឹត្តដូចព្រះយេស៊ូឬទេ? អ្វីដែលកូនត្រូវការ ជាពិសេសពីមាតាបិតា គឺជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូសព្វព្រះហឫទ័យប្រទានដល់ពួកគេ ពោលគឺ ទ្រង់យកចិត្តទុកដាក់និងចំណាយពេលជាមួយពួកគេ។ ពិតណាស់ ការនិយាយថា៖ «ប៉ាឬម៉ាក់ស្រឡាញ់កូន» គឺសំខាន់ណាស់! ប៉ុន្តែ ការប្រព្រឹត្តរបស់មាតាបិតាគឺសំខាន់ជាងពាក្យសំដីទៅទៀត។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកត្រូវសឲ្យឃើញជាក់ស្តែងជាងដោយសារអ្វីដែលអ្នកធ្វើ មិនគ្រាន់តែដោយអ្វីដែលអ្នកនិយាយប៉ុណ្ណោះទេ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏សម្ដែងមកដោយការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន ព្រមទាំងចំណាយពេលនិងថែរក្សាពួកគេផង។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះបើអ្នកធ្វើអ្វីៗទាំងអស់នេះក៏ដោយ គឺប្រហែលជានៅតែមិនឃើញលទ្ធផល ឬប្រហែលជាមិនឃើញផលនោះភ្លាមៗទេ។ នេះតម្រូវឲ្យមាតាបិតាមានចិត្តអត់ធ្មត់។ យើងអាចរៀនឲ្យចេះអត់ធ្មត់បាន បើយើងយកតម្រាប់តាមរបៀបដែលព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តលើសិស្សរបស់ទ្រង់។
ព្រះទ័យអត់ធ្មត់និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូ
១០. តើព្រះយេស៊ូបង្រៀនសិស្សទ្រង់យ៉ាងណា អំពីការបង្ហាញចិត្តរាបទាប? តើមានលទ្ធផលល្អភ្លាមៗឬទេ?
១០ ព្រះយេស៊ូជ្រាបថា សិស្សរបស់ទ្រង់បានប្រកួតប្រជែងគ្នាជាញឹកញាប់អំពីអ្នកណាគួរមានឋានៈធំជាង។ ថ្ងៃណាមួយក្រោយព្រះយេស៊ូបានទៅដល់ទីក្រុងកាពើណិមជាមួយនឹងសិស្សរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានសួរពួកគាត់ថា៖ «‹តើរឿងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាជជែកគ្នាតាមផ្លូវមកនោះ?›។ តែគេនៅតែស្ងៀម ពីព្រោះតាមផ្លូវគេបានជជែកគ្នា អំពីអ្នកណាដែលធំជាង»។ ជាជាងស្តីប្រដៅពួកសិស្សដោយពាក្យកាចនោះ ព្រះយេស៊ូបានលើកគំរូមួយឲ្យពួកគាត់ ដោយមានបំណងចង់បង្រៀនឲ្យពួកគាត់ឲ្យចេះបង្ហាញចិត្តរាបទាប។ (ម៉ាកុស ៩:៣៣-៣៧) តើគំរូរបស់ទ្រង់នាំឲ្យមានលទ្ធផលតាមដែលដូចទ្រង់សង្ឃឹមឬទេ? មិនមានភ្លាមៗទេ។ ប្រមាណប្រាំមួយខែក្រោយមក យ៉ាកុបនិងយ៉ូហានបានជំរុញមាតាខ្លួនឲ្យសូមព្រះយេស៊ូប្រគល់ឋានៈខ្ពស់ដល់គាត់ទាំងពីរនាក់ក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់។ ម្ដងនោះទៀត ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញព្រះទ័យអត់ធ្មត់ក្នុងការកែប្រែរបៀបគិតគូររបស់ពួកគាត់។—ម៉ាថាយ ២០:២០-២៨
១១. (ក) ពេលចូលទៅក្នុងបន្ទប់ខាងលើជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូ តើសាវ័ករបស់ទ្រង់មិនបំពេញតាមទំលាប់អ្វី? (ខ) តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើអ្វី? ហើយតើការព្យាយាមទុកគំរូនោះមានលទ្ធផលល្អភ្លាមៗឬទេ?
១១ មិនយូរក្រោយមក ពេលធ្វើបុណ្យរំលងនាឆ្នាំ៣៣ គ.ស.បានមកដល់ ហើយព្រះយេស៊ូក៏បានជួបជាមួយនឹងសាវ័ករបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះដើម្បីធ្វើបុណ្យនោះ។ ពេលចូលទៅក្នុងបន្ទប់ខាងលើនោះ គ្មាននរណាសោះពីចំណោមសាវ័ក១២នាក់បានសុខចិត្តធ្វើតាមទម្លាប់លាងជើងរបស់អ្នកដទៃដែលប្រឡាក់ដី។ ធម្មតានេះជាកិច្ចការអន់បំផុតរបស់បាវបំរើឬស្ត្រីក្នុងផ្ទះនោះ។ (សាំយូអែលទី១ ២៥:៤១; ធីម៉ូថេទី១ ៥:១០) ព្រះយេស៊ូច្បាស់ជាមានព្រះទ័យព្រួយណាស់ដោយឃើញថា សិស្សរបស់ទ្រង់នៅតែមានមហិច្ឆតាចង់បានឋានៈធំ! ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបានលាងជើងពួកគាត់ ហើយបានអំពាវនាវសូមឲ្យពួកគាត់យកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ទ្រង់ក្នុងការបំរើអ្នកដទៃ។ (យ៉ូហាន ១៣:៤-១៧) តើពួកគាត់ធ្វើតាមសំណូមពររបស់ទ្រង់ឬទេ? ព្រះគម្ពីររៀបរាប់ថា នៅរាត្រីនោះឯង «គេក៏កើតមានសេចក្ដីទាស់ទែងគ្នា អំពីអ្នកណាដែលរាប់ជាធំជាងគេ»។—លូកា ២២:២៤
១២. ក្នុងការខិតខំបង្ហាត់បង្រៀនកូន តើមាតាបិតាទាំងឡាយអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូបានយ៉ាងណា?
១២ បើកូនមិនព្រមធ្វើតាមឱវាទដែលអ្នកជាមាតាឬបិតាឲ្យគេនោះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចព្រះយេស៊ូប្រហែលជាធ្លាប់មាននោះទេ? ប៉ុន្តែសូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូមិនបានរសាយការព្យាយាមជួយសាវ័ករបស់ទ្រង់ទេ ទោះជាពួកគាត់មិនកែប្រែកំហុសភ្លាមៗក៏ដោយ។ នៅទីបំផុត ព្រះទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេស៊ូបានបង្កើតផលល្អមែន។ (យ៉ូហានទី១ ៣:១៤, ១៨) មាតាបិតាទាំងឡាយអើយ! យកល្អអ្នកធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តអត់ធ្មត់ ដោយមិនរសាយការព្យាយាមទាល់តែសោះ ពេលខិតខំបង្ហាត់បង្រៀនកូន។
១៣. ពេលដែលកូនមានសំនួរ ហេតុអ្វីបានជាមាតាបិតាត្រូវចៀសវាងការដេញកូនចេញដោយនិយាយកំបុតៗ?
១៣ កូនៗត្រូវមានអារម្មណ៍ថា មាតាបិតាស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន។ ព្រះយេស៊ូមានព្រះទ័យចង់ដឹងថា តើសិស្សរបស់ទ្រង់មានទស្សនៈអ្វី? ដូច្នេះ ទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ពេលដែលពួកគាត់មានសំនួរ។ ព្រះយេស៊ូបានសួរពួកគាត់ដែរ ថាតើគាត់គិតយ៉ាងណាអំពីរឿងផ្សេងៗ? (ម៉ាថាយ ១៧:២៥-២៧) ពិតមែនហើយ ការបង្ហាត់បង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធភាពត្រូវរួមបញ្ចូលការស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងការបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏ស្មោះ។ ដូច្នេះ មាតាបិតាត្រូវតែចេះទប់មាត់កុំដេញកូនចេញដោយនិយាយកំបុតៗថា៖ «ចេញពីអញទៅ! ឃើញអញរវល់អ៊្ហៃ?»។ បើមាតាឬបិតាពិតជារវល់មែន ចូរប្រាប់កូនថាអ្នកនឹងនិយាយជាមួយកូននៅពេលក្រោយ។ ក្រោយមក មាតាបិតាត្រូវតែឆ្លៀតពេលដើម្បីពិគ្រោះជាមួយនឹងកូនជាមិនខាន។ យ៉ាងនេះ កូននឹងយល់ថាមាតាបិតាពិតជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន ហើយកូនក៏នឹងទុកចិត្តលើមាតាបិតាច្រើនជាងដែរ។
១៤. តើមាតាបិតាអាចរៀនអ្វីខ្លះពីព្រះយេស៊ូ ស្តីអំពីការបង្ហាញភាពស្និទ្ធស្នាលដ៏កក់ក្ដៅចំពោះកូន?
១៤ តើសមរម្យទេ ឲ្យមាតាបិតាបង្ហាញភាពស្និទ្ធស្នាលយ៉ាងកក់ក្ដៅដោយឱបកូន? ម្ដងនេះទៀត មាតាបិតាអាចរៀនពីព្រះយេស៊ូ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា ព្រះយេស៊ូបាន«ឱប[កូនក្មេង]រាល់គ្នា ហើយដាក់ព្រះហស្តលើ ទាំងប្រទានពរឲ្យផង»។ (ម៉ាកុស ១០:១៦) តើអ្នកគិតថាក្មេងៗទាំងនោះមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលនោះ? ចិត្តពួកគេច្បាស់ជាពេញទៅដោយអារម្មណ៍កក់ក្ដៅហើយស្និទ្ធស្នាលចំពោះព្រះយេស៊ូមែន! បើមានភាពស្និទ្ធស្នាលដ៏កក់ក្ដៅរវាងមាតាបិតានិងកូន នោះកូននឹងធ្វើតាមការប្រៀនប្រដៅនិងការបង្រៀនរបស់អ្នកយ៉ាងឆាប់។
តើត្រូវចំណាយពេលប៉ុន្មាន?
១៥, ១៦. តើលោកីយ៍នេះបានលើកផ្សាយមតិអ្វី ស្តីអំពីការចិញ្ចឹមកូន? តើអ្វីទៅទំនងជាបានញុះញង់ឲ្យមានមតិបែបនេះ?
១៥ មនុស្សខ្លះសង្ស័យថា ប្រហែលជាកូនមិនត្រូវការមាតាបិតាចំណាយពេលច្រើនឬយកចិត្តទុកដាក់ច្រើនប៉ុន្មានចំពោះកូនទេ។ លោកីយ៍នេះបានផ្សាយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ហើយជាទូទៅផង នូវមតិមួយស្តីអំពីការចិញ្ចឹមកូន ថាត្រូវចំណាយពេលដែលមានតម្លៃជាមួយកូន។ យោងទៅតាមអ្នកដែលផ្សាយមតិនេះ កូនមិនត្រូវការមាតាបិតាចំណាយពេលច្រើនជាមួយកូនទេ ឲ្យតែពេលដែលចំណាយជាមួយគ្នាមានប្រយោជន៍ ឬត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងល្អ ហើយក៏បានគ្រោងទុកជាមុន។ ប៉ុន្តែ តើមតិនេះស្តីអំពីពេលដែលមានតម្លៃ ជាមតិល្អឬទេ? តើមតិនេះបានបង្កើតមកដោយគិតពីប្រយោជន៍ដល់កូនឬទេ?
១៦ អ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលបានពិគ្រោះជាមួយក្មេងៗជាច្រើន បានមានប្រសាសន៍ថា អ្វីដែលគេ«ចង់បានជាចំបងពីមាតាបិតា គឺឲ្យគាត់ចំណាយពេលច្រើនជាងជាមួយកូន» ហើយចង់ឲ្យមាតាបិតា«ចាប់អារម្មណ៍ទៅលើខ្លួនគេយ៉ាងខ្លាំង»។ សាស្ដ្រាចារ្យម្នាក់នៅសកលវិទ្យាល័យមួយបានកត់សម្គាល់ថា៖ «ពាក្យ[ការចំណាយពេលដែលមានតម្លៃនោះ]បានផ្ដើមចេញពីវិប្បដិសារីរបស់មាតាបិតា។ មនុស្សចង់ដោះសាហេតុដែលខ្លួនចំណាយពេលកាន់តែតិចទៅៗជាមួយនឹងកូន»។ តើមាតាបិតាគួរតែចំណាយពេលប៉ុន្មានជាមួយនឹងកូន?
១៧. តើកូនៗត្រូវការអ្វីពីមាតាបិតា?
១៧ ព្រះគម្ពីរមិនប្រាប់ទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មាតាបិតាក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានត្រូវដាស់តឿនឲ្យនិយាយជាមួយនឹងកូនពេលនៅក្នុងផ្ទះ ពេលដើរតាមផ្លូវ ពេលដេក ហើយពេលក្រោកឡើងផង។ (ចោទិយកថា ៦:៧) នេះច្បាស់ជាមានន័យថា មាតាបិតាត្រូវតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងកូន និងត្រូវបង្រៀនកូនជាទៀងទាត់រាល់ថ្ងៃ។
១៨. តើព្រះយេស៊ូបានឆ្លៀតឱកាសអ្វីខ្លះ ដើម្បីបង្រៀនសិស្សទ្រង់? ហើយតើមាតាបិតាអាចទាញមេរៀនអ្វីពីគំរូនោះ?
១៨ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាត់បង្រៀនសិស្សរបស់ទ្រង់ដោយជោគជ័យ ពេលដែលទ្រង់សោយអាហារ ធ្វើដំណើរ ព្រមទាំងសំរាកកំសាន្តជាមួយនឹងពួកគាត់។ យ៉ាងនេះ ទ្រង់បានឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដែលហុចឲ្យ ដើម្បីបង្រៀនពួកគាត់។ (ម៉ាកុស ៦:៣១, ៣២; លូកា ៨:១; ២២:១៤) ស្រដៀងគ្នាដែរ មាតាបិតាគ្រីស្ទានត្រូវប្រុងប្រៀបឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដើម្បីបង្កើតហើយរក្សាឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងកូន ដើម្បីបង្រៀនកូនឲ្យដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
អ្វីដែលមាតាបិតាត្រូវបង្រៀនកូន ហើយរបៀបដែលគាត់អាចធ្វើដូច្នេះបាន
១៩. (ក) បន្ថែមទៅលើការចំណាយពេលជាមួយនឹងកូន តើកូនត្រូវការអ្វីទៀត? (ខ) តើអ្វីជារឿងសំខាន់បំផុត ដែលមាតាបិតាត្រូវបង្រៀនកូន?
១៩ គ្រាន់តែចំណាយពេលជាមួយនឹងកូន ឬបង្រៀនកូនប៉ុណ្ណោះ មិនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចិញ្ចឹមអប់រំកូនដោយប្រសិទ្ធភាពនោះទេ។ តែអ្វី ដែលមាតាបិតាបង្រៀនកូនជាចំណុចសំខាន់មួយទៀត។ សូមកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា ជាអ្វីដែលមាតាបិតាគួរបង្រៀន។ បទគម្ពីរប្រាប់ថា៖ «សេចក្ដីទាំងនេះដែលអញបង្គាប់ដល់ឯងនៅថ្ងៃនេះ . . . ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្ដីទាំងនេះដល់កូនចៅ»។ តើ«សេចក្ដីទាំងនេះ»ដែលត្រូវបង្រៀនកូនជាអ្វីទៅ? តាមមើលទៅ នេះសំដៅទៅលើពាក្យដែលទើបតែបានត្រូវប្រាប់ដល់គេ ពោលគឺ «ត្រូវឲ្យឯងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ហើយអស់ពីកំឡាំងឯង»។ (ចោទិយកថា ៦:៥-៧) ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា នេះជាបញ្ញត្ដិសំខាន់ជាងគេដែលព្រះបង្គាប់មក។ (ម៉ាកុស ១២:២៨-៣០) ដូច្នេះសំខាន់បំផុត មាតាបិតាត្រូវបង្រៀនកូនអំពីព្រះយេហូវ៉ា ដោយពន្យល់ដល់កូននូវមូលហេតុដែលមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលគួរទទួលនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់និងភក្ដីភាពផ្ដាច់មុខ។
២០. តើព្រះបង្គាប់មាតាបិតានៅសម័យបុរាណឲ្យបង្រៀនកូនអំពីអ្វីខ្លះ?
២០ ប៉ុន្តែ «សេចក្ដីទាំងនេះ»ដែលមាតាបិតាត្រូវបង្រៀនកូន គឺរួមបញ្ចូលច្រើនជាងការស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីដួងចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកអាចកត់សម្គាល់ក្នុងចោទិយកថាជំពូកទី៥ថា ម៉ូសេបានរៀបរាប់សាឡើងវិញនូវច្បាប់ដែលព្រះបានចារលើផ្ទាំងថ្ម ពោលគឺ ក្រិត្យវិន័យទាំង១០ប្រការ។ ក្រិត្យវិន័យទាំងនេះរួមបញ្ចូលច្បាប់ថា កុំឲ្យភូតកុហក កុំឲ្យលួច កុំសម្លាប់គេ និងកុំធ្វើអំពើផិតក្បត់ជាដើម។ (ចោទិយកថា ៥:១១-២២) ដូច្នេះ មាតាបិតានៅសម័យបុរាណបានយល់ច្បាស់ថា ពួកគាត់ត្រូវតែបង្រៀនដល់កូននូវខ្នាតតម្រាសីលធម៌ផងដែរ។ មាតាបិតាគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះក៏ត្រូវបង្រៀនកូនដូចគ្នាដែរ ដើម្បីជួយកូនឲ្យមានអនាគតដ៏រីករាយដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីសុខ។
២១. តើការបង្គាប់ឲ្យ«ប្រិតប្រៀន»បន្ទូលរបស់ព្រះដល់កូនចៅ មានន័យអ្វី?
២១ សូមកត់សម្គាល់ថា មាតាបិតាបានទទួលការណែនាំអំពីរបៀបបង្រៀន«សេចក្ដី» ឬច្បាប់ទាំងនេះដល់កូន ពោលគឺ «ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្ដីទាំងនេះដល់កូនចៅ»។ ពាក្យភាសាហេព្រើរដែលបកប្រែថា«ប្រិតប្រៀន»នោះ មានន័យថា«និយាយឡើងវិញ និយាយម្ដងហើយម្ដងទៀត ឬផ្ដិតឲ្យជាប់ក្នុងគំនិត»។ ដូច្នេះ បើនិយាយឲ្យចំទៅ ព្រះមានបន្ទូលប្រាប់មាតាបិតាថា ពួកគាត់ត្រូវរៀបចំកម្មវិធីសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយកូន ដោយមានបំណងចង់ផ្ដិតរឿងខាងវិញ្ញាណឲ្យជាប់ទៅក្នុងគំនិតរបស់កូន។
២២. តើមាតាបិតាក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យធ្វើអ្វីក្នុងការបង្រៀនកូន? ហើយតើនេះមានន័យអ្វី?
២២ កម្មវិធីបង្រៀននេះតម្រូវឲ្យមាតាបិតាចេះស្វ័យព្យាយាម។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ត្រូវចងសេចក្ដីទាំងនេះ[ឬសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះ]ជាប់នៅដៃឯង ទុកជាទីសំគាល់ ហើយត្រូវធ្វើជាស្លាកនៅកណ្ដាលថ្ងាសឯងផង ក៏ត្រូវកត់នៅក្របទ្វារផ្ទះឯង ហើយនៅទ្វារកំផែងរបស់ឯងផង»។ (ចោទិយកថា ៦:៨, ៩) នេះមិនបានសេចក្ដីថា មាតាបិតាត្រូវសរសេរច្បាប់របស់ព្រះលើទ្វារផ្ទះនិងខ្លោងទ្វាររបង ឬសរសេរលើក្រដាសរួចចងជាប់ដៃឬដាក់ជាស្លាកឬផ្លាកនៅកណ្ដាលថ្ងាសកូនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នេះបានន័យថា មាតាបិតាគួររំឭកកូនជាញយៗអំពីសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះ។ បើមាតាបិតាបង្រៀនកូនយ៉ាងទៀងទាត់ជារៀងរហូតបែបនេះ គឺហាក់ដូចជាសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះស្ថិតនៅចំពីមុខកូនជានិច្ច។
២៣. តើមេរៀនសប្ដាហ៍ក្រោយនឹងពិគ្រោះអំពីអ្វីខ្លះ?
២៣ តើអ្វីជារឿងសំខាន់ដែលមាតាបិតាត្រូវបង្រៀនកូន? ហេតុអ្វីក៏ចាំបាច់ម្ល៉េះនៅសព្វថ្ងៃនេះ ឲ្យយើងបង្ហាត់បង្រៀនកូនឲ្យចេះការពារខ្លួន? តើមាតាបិតាមានជំនួយអ្វី ដើម្បីបង្រៀនកូនដោយប្រសិទ្ធភាព? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះសំនួរទាំងនេះនិងសំនួរឯទៀតអំពីរឿងដែលមាតាបិតាជាច្រើនកំពុងតែខ្វល់ខ្វាយដែរ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីក៏មាតាបិតាគួរចាត់ទុកកូនជាអ្វីដ៏វិសេសវិសាល?
• តើមាតាបិតានិងមនុស្សឯទៀតអាចរៀនអ្វីខ្លះពីព្រះយេស៊ូ?
• តើមាតាបិតាគួរចំណាយពេលប៉ុន្មានជាមួយនឹងកូន?
• តើយើងគួរបង្រៀនកូនអ្វីខ្លះ? ហើយតើយើងគួរបង្រៀននោះដោយរបៀបណា?
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
តើមាតាបិតាអាចរៀនអ្វីខ្លះ ពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀននោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
មាតាបិតាគួរទុកសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះនៅចំពីមុខកូនជានិច្ច