ជីវប្រវត្ដិ
ជាអ្នកក្រខាងវត្ថុទ្រព្យ តែជាអ្នកមានខាងកិច្ចបម្រើព្រះ
រៀបរាប់ដោយ អាឡិចសង់ដឺ អ៊ូស៊ូ
លោកតានិងឪពុករបស់ខ្ញុំរស់នៅផ្ទះមួយដែលមិនទាន់សាងសង់រួចក្នុងខ្ទី ហ្សាននេ ដែលជាភូមិក្រីក្រមួយស្ថិតនៅភាគខាងជើង ឥឡូវហៅថាម៉ុលដាវី។ ខ្ញុំបានកើតនៅទីនោះក្នុងខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៩។ នៅដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ពួកគាត់បានក្លាយទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយមកម្ដាយខ្ញុំក៏បានទៅជាសាក្សីដែរ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលស្គាល់ថា លោកតារបស់ខ្ញុំស្គាល់គម្ពីរច្បាស់ជាងបព្វជិតក្នុងភូមិ។
ពេលខ្ញុំអាយុបីឆ្នាំ ឪពុក ពូ និងលោកតារបស់ខ្ញុំបានត្រូវនិរទេសទៅជំរំពលកម្ម ដោយសារតែពួកគាត់កាន់ជំហរអព្យាក្រឹតជាគ្រិស្តសាសនិក។ នៅឆ្នាំ១៩៤៧ ក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី២ មានតែឪពុកខ្ញុំប៉ុណ្ណោះដែលរួចជីវិត គាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញទាំងបាក់ឆ្អឹងខ្នង។ ទោះជារូបកាយគាត់ទ្រុឌទ្រោមក្ដី តែគាត់នៅតែរក្សាជំនឿមាំមួន។
ក្នុងជីវិតយើងមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំ
ពេលខ្ញុំអាយុ៩ឆ្នាំ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំនិងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ារាប់រយនាក់ទៀតពីម៉ុលដាវីបានត្រូវបញ្ជូនទៅតំបន់ស៊ីបេរី។ នៅថ្ងៃទី៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៤៩ គេបានប្រមូលយើងដាក់ក្នុងទូរថភ្លើងសម្រាប់ដាក់សត្វ។ ក្រោយពីធ្វើដំណើរឥតឈប់អស់ចម្ងាយ៦.៤០០គីឡូម៉ែត្រ (៤.០០០ម៉ៃល៍) ក្នុងរយៈពេល១២ថ្ងៃ យើងបានឈប់នៅស្ថានីយរថភ្លើងលីបយ៉ាហ្សិះ។ ប៉ូលិសប្រចាំតំបន់នោះបានរង់ចាំយើង។ គេបានចែកយើងជាក្រុមតូចៗ ហើយភ្លាមៗនោះគេបំបែកយើងទៅតាមតំបន់។ គេបានឲ្យក្រុមរបស់យើងស្នាក់នៅក្នុងសាលាតូចមួយដែលគេទុកចោល។ យើងក្រៀមក្រំចិត្តនិងអស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី បងស្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលនៅជាមួយយើងបានច្រៀងរហ៊ឹមៗ ជាចម្រៀងដែលតែងដោយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងទាំងអស់គ្នាក៏បានចូលរួមច្រៀងជាមួយគាត់ដោយអស់ពីចិត្ត នូវពាក្យដូចតទៅ:
«បងប្អូនជាច្រើនបានត្រូវនិរទេសទៅឆ្ងាយ។
គេបានយកពួកគាត់ទៅទិសខាងជើងនិងខាងកើត។
ដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះ ពួកគាត់បានត្រូវកាត់ទោសឲ្យរងទុក្ខវេទនា ហើយនៅទីនោះពួកគាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលដែលប្រៀបដូចជាស្លាប់»។
ក្រោយមកយើងអាចទៅជួបជុំជាមួយបងប្អូនឯទៀតដើម្បីរៀនគម្ពីររាល់ថ្ងៃអាទិត្យនៅកន្លែងមួយដែលមានចម្ងាយប្រហែល១៣គីឡូម៉ែត្រ (៨ម៉ៃល៍) ពីផ្ទះរបស់យើង។ ជារឿយៗ យើងបានចេញទៅនៅពេលព្រលឹមស្រាងៗដែលត្រជាក់ខ្លាំងហើយមានព្រឹលធ្លាក់ យើងត្រូវដើរកាត់ទឹកកកដែលមានកម្រាស់ត្រឹមចង្កេះ ក្រោមសីតុណ្ហភាព៤០អង្សាក្រោមសូន្យ (-40°C)។ យើងទាំងអស់គ្នាដែលមានចំនួនប្រហែល៥០ឬច្រើនជាងបានចូលប្រជ្រៀតគ្នាក្នុងបន្ទប់តូចមួយ ហើយយើងចាប់ផ្ដើមប្រជុំដោយច្រៀងចម្រៀងមួយ ពីរ ឬបីបទ។ បន្ទាប់មកយើងបានអធិដ្ឋានទៅព្រះដោយអស់ពីចិត្ត រួចមកយើងពិគ្រោះសំណួរពីគម្ពីរ។ ការប្រជុំនេះបានបន្តអស់មួយម៉ោងជាង ហើយយើងក៏បានច្រៀងចម្រៀងនិងពិគ្រោះសំណួរពីគម្ពីរថែមទៀតដែរ។ នោះពិតជាគ្រាដែលពង្រឹងជំនឿយើងមែន!
ប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកថ្មី
នៅឆ្នាំ១៩៦០ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលគេនិរទេសនោះបានមានសេរីភាពច្រើនជាង។ ទោះជាយើងក្រក្ដី ខ្ញុំបានទៅលេងប្រទេសម៉ុលដាវី នៅទីនោះខ្ញុំបានជួបនីណឺ។ ឪពុកម្ដាយនិងតាយាយរបស់នាងក៏ជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ មិនយូរក្រោយមកយើងបានរៀបការជាមួយគ្នា ហើយក៏ត្រឡប់ទៅរស់នៅតំបន់ស៊ីបេរីវិញ។ នៅទីនោះ ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៤កូនស្រីរបស់យើងឈ្មោះឌីណឺបានកើតមក ហើយនៅឆ្នាំ១៩៦៦ យើងមានកូនប្រុសមួយទៀតឈ្មោះវីកថរ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក យើងបានរើទៅប្រទេសអ៊ុយក្រែន ហើយរស់នៅក្នុងផ្ទះតូចមួយក្នុងក្រុងចឹងខយដែលឆ្ងាយពីក្រុងយ៉ាលតាប្រហែល១៦០គីឡូម៉ែត្រ(១០០ម៉ៃល៍) នៅលើឧបទ្វីបគ្រីមា។
នៅឧបទ្វីបគ្រីមា គេបានដាក់បម្រាមទៅលើសកម្មភាពរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដូចទៅលើតំបន់ផ្សេងទៀតក្នុងអតីតសហភាពសូវៀតដែរ។ ប៉ុន្តែគេមិនសូវតឹងតែងចំពោះកិច្ចការរបស់យើងប៉ុន្មានទេ ហើយក៏មិនសូវមានការបៀតបៀនខ្លាំងដែរ។ ដូច្នេះហើយ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាខ្លះចាប់ផ្ដើមលែងមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ពួកគេបានវែកញែកថា ដោយសារពួកគេរងទុក្ខវេទនាច្រើនណាស់នៅតំបន់ស៊ីបេរី ដូច្នេះឥឡូវជាពេលសមរម្យដែលពួកគេត្រូវខំប្រឹងធ្វើការដើម្បីលើកស្ទួយជីវភាព។
ការរីកចម្រើនដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ត
នៅថ្ងៃទី២៧ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩១ នៅអតីតសហភាពសូវៀត គេបានទទួលស្គាល់សកម្មភាពរបស់យើងតាមច្បាប់។ ភ្លាមៗនោះ យើងមានគម្រោងរៀបចំមហាសន្និបាតពិសេសដែលមានរយៈពេលពីរថ្ងៃ។ មហាសន្និបាតនោះនឹងត្រូវធ្វើឡើងចំនួន៧លើក ដើម្បីឲ្យមនុស្សនៅទូទាំងប្រទេសអាចចូលរួមបាន។ ដូច្នេះ យើងបានទៅចូលរួមមហាសន្និបាតមួយនៅអូដេសាក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែន ដែលចាប់ផ្ដើមនៅថ្ងៃទី២៤ ខែសីហា។ ខ្ញុំបានមកដល់នៅដើមខែដើម្បីជួយរៀបចំមហាសន្និបាតដែលធ្វើឡើងនៅក្នុងពហុកីឡាដ្ឋានដ៏ធំមួយ។
យើងធ្វើការអស់យូរថ្ងៃ ជាញឹកញយ ពេលយប់យើងគេងលើជើងម៉ាវែងក្នុងពហុកីឡាដ្ឋាន។ ក្រុមស្ត្រីដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានសម្អាតនៅជុំវិញពហុកីឡាដ្ឋាននោះ ហើយយើងបានប្រមូលសំរាមប្រហែល៧០តោនទៅបោះចោល។ អស់អ្នកដែលទទួលខុសត្រូវខាងចាត់ចែងបន្ទប់បានខំស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងសម្រាប់ពួកអ្នកចូលរួមមហាសន្និបាត ដែលគេរំពឹងថានឹងមានចំនួន១៥.០០០នាក់។ ស្រាប់តែក្រោយមក យើងបានឮដំណឹងគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំង!
នៅថ្ងៃទី១៩ ខែសីហា គ្រាន់តែប្រាំថ្ងៃមុនមហាសន្និបាតចាប់ផ្ដើម គេបានចាប់ខ្លួនប្រធានាធិបតីនៃស.ស.ស.ស ឈ្មោះមីខាអ៊ីល ហ្គ័របាឆូវ ក្នុងខណៈពេលដែលគាត់ទៅវិស្សមកាលជិតក្រុងយ៉ាលតាដែលមិនសូវឆ្ងាយពីកន្លែងយើងរស់នៅ។ ដូច្នេះ គេបានលុបចោលការយល់ព្រមឲ្យយើងធ្វើមហាសន្និបាត។ អ្នកចូលរួមបានចាប់ផ្ដើមទូរស័ព្ទទៅផ្នែករៀបចំមហាសន្និបាតដោយសួរថា៖ «តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា យើងបានកក់សំបុត្រឡានក្រុងនិងរថភ្លើងហើយ?»។ បន្ទាប់ពីបានអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្តហើយ ពួកអ្នកទទួលខុសត្រូវខាងផ្នែករៀបចំមហាសន្និបាតបានប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «ទោះជាយ៉ាងណា សូមមក!»។
យើងបន្តរៀបចំនិងអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរ។ អ្នករៀបចំខាងផ្នែកដឹកជញ្ជូនចាប់ផ្ដើមជួបពិភាក្សាជាមួយអ្នកចូលរួមដែលបានមកពីតំបន់ផ្សេងៗក្នុងអតីតសហភាពសូវៀត ហើយទទួលពួកគាត់ទៅកន្លែងស្នាក់នៅ។ រៀងរាល់ព្រឹកសមាជិកគណៈកម្មាធិការមហាសន្និបាតបានចេញពីការិយាល័យខ្លួនទៅជួបមន្ត្រីក្រុង ហើយជារៀងរាល់យប់ ពេលពួកគាត់ត្រឡប់មកវិញនោះគ្មានដំណឹងល្អសម្រាប់យើងទេ។
ព្រះតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង
នៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២២ ខែសីហា គឺពីរថ្ងៃមុនកម្មវិធីមហាសន្និបាតចាប់ផ្ដើម សមាជិកគណៈកម្មាធិការមហាសន្និបាតបានត្រឡប់មកវិញប្រាប់ដំណឹងល្អថា គេបានយល់ព្រមឲ្យយើងធ្វើមហាសន្និបាតហើយ! កាលដែលយើងច្រៀងចម្រៀងនិងអធិដ្ឋានបើកកម្មវិធី នោះយើងមានអំណរពន់ពេក។ បន្ទាប់ពីចប់កម្មវិធីថ្ងៃសៅរ៍ យើងបានបន្តនៅដល់យប់ជ្រៅ ដោយសារយើងជាប់និយាយគ្នានិងជួបមិត្តភក្ដិចាស់។ ពួកគាត់ជាគ្រិស្តសាសនិកដែលមានជំនឿរឹងមាំ ហើយបានកាន់ជំហរមាំមួនក្នុងគ្រាល្បងលដ៏ពិបាកបំផុត។
ក្នុងរយៈពេលជាង២២ឆ្នាំក្រោយពីមហាសន្និបាតនោះ អង្គការរបស់ព្រះមានការរីកចម្រើនយ៉ាងអស្ចារ្យ។ សាលប្រជុំជាច្រើនបានត្រូវសាងសង់នៅទូទាំងប្រទេសអ៊ុយក្រែន ហើយចំនួនអ្នកផ្សព្វផ្សាយបានកើនឡើង២៥.០០០នាក់ក្នុងឆ្នាំ១៩៩១ ហើយរហូតដល់ឥឡូវនេះមានចំនួនច្រើនជាង១៥០.០០០នាក់!
នៅតែជាអ្នកមានខាងកិច្ចបម្រើព្រះ
ក្រុមគ្រួសារយើងនៅតែរស់នៅផ្ទះដូចពីមុនក្នុងក្រុងចឹងខយ ដែលឥឡូវជាក្រុងមួយមានប្រជាជនប្រហែល៤០.០០០នាក់។ យើងត្រឡប់មកពីតំបន់ស៊ីបេរីវិញក្នុងឆ្នាំ១៩៦៨ នៅពេលនោះក្នុងតំបន់នោះមានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាតែពីរបីគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ តែមកដល់ឥឡូវមានក្រុមជំនុំ៦ក្នុងក្រុងចឹងខយ។
ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំក៏មានសមាជិកកើនឡើងដែរ។ ឥឡូវយើងមានបួនជំនាន់ដែលនៅតែរស់និងកំពុងបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ពោលគឺ យើង កូន ចៅ និងចៅទួត។
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ស្ថានីយរថភ្លើងនៅក្រុងចឹងខយប្រហែលឆ្នាំ១៩៧៤
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំដែលមានបួនជំនាន់
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
មហាសន្និបាតនៅក្រុងអូដេសាឆ្នាំ១៩៩១