ចូរបដិសេធចិត្តគំនិតរបស់ពិភពលោកសព្វថ្ងៃ ដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួន
តើអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់ទេថាមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោកនេះ គិតថាអ្នកឯទៀតគួរប្រព្រឹត្តល្អមកលើពួកគេ ហើយថាពួកគេសមនឹងទទួលឯកសិទ្ធិឬសិទ្ធិផ្សេងៗ? មិនថាពួកគេទទួលបានច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេនៅតែគិតថា ពួកគេសមនឹងទទួលថែមទៀត។ ពួកគេគិតបែបនេះដោយសារពួកគេរមិលគុណ និងគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ នេះជាអ្វីដែលគម្ពីរបានចែងអំពីលក្ខណៈរបស់មនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់។—២ធី. ៣:២
មែនហើយ ការគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួនមិនមែនជាអ្វីថ្មីទេ។ ជាឧទាហរណ៍ អាដាមនិងអេវ៉ាចង់សម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងអំពីអ្វីល្អនិងអ្វីដែលអាក្រក់ ហើយនោះនាំឲ្យមានលទ្ធផលដ៏អាក្រក់។ រាប់រយឆ្នាំក្រោយមក ស្ដេចអូសៀសនៃស្រុកយូដាគិតថា គាត់សមនឹងជូនគ្រឿងបូជានៅឯវិហារ ប៉ុន្តែគាត់គ្មានសិទ្ធិធ្វើដូច្នោះទាល់តែសោះ។ (២ប្រ. ២៦:១៨, ១៩) ស្រដៀងគ្នាដែរ ពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីជឿថា ពួកគេសមនឹងទទួលការពេញចិត្តជាពិសេសពីព្រះ ដោយសារពួកគេជាកូនចៅរបស់អាប្រាហាំ។—ម៉ាថ. ៣:៩
មនុស្សនៅជុំវិញយើងគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួន និងលើកខ្លួនហួសប្រមាណ ហើយចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេអាចមានឥទ្ធិពលមកលើយើង។ (កាឡ. ៥:២៦) យើងប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមគិតថា យើងសមនឹងទទួលឯកសិទ្ធិណាមួយ ឬថាមនុស្សគួរប្រព្រឹត្តមកលើយើងពិសេសជាងអ្នកឯទៀត។ តើតាមរបៀបណាយើងអាចជៀសវាងការគិតបែបនេះ? ដំបូង យើងគួរគិតអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះរឿងនេះ។ គោលការណ៍គម្ពីរពីរយ៉ាងនឹងជួយយើង។
ព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសម្រេចចិត្តថាយើងសមនឹងទទួលអ្វី។ សូមឲ្យយើងពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។
នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ ប្ដីត្រូវទទួលអារម្មណ៍ថាប្រពន្ធគោរព គាត់ ហើយប្រពន្ធត្រូវទទួលអារម្មណ៍ថាប្ដីស្រឡាញ់នាង។ (អេភ. ៥:៣៣) ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា គឺសមត្រឹមត្រូវឲ្យគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបស្នេហាពីគូរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ (១កូ. ៧:៣) ឪពុកម្ដាយមានសិទ្ធិតម្រូវឲ្យកូនស្ដាប់បង្គាប់ពួកគេ ហើយកូនគួរទទួលការគាំទ្រនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបរិបូរពីឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ។—២កូ. ១២:១៤; អេភ. ៦:២
នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលធ្វើកិច្ចការយ៉ាងខ្នះខ្នែងសមនឹងទទួលការគោរពពីយើង។ (១ថែ. ៥:១២) ប៉ុន្តែ ពួកគេគ្មានសិទ្ធិត្រួតត្រាលើបងប្អូនឡើយ។—១ពេ. ៥:២, ៣
ព្រះឲ្យរដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សមានសិទ្ធិតម្រូវឲ្យប្រជាពលរដ្ឋផ្ដល់កិត្តិយស និងបង់ពន្ធដល់ពួកគេ។—រ៉ូម ១៣:១, ៦, ៧
ដោយក្ដីស្រឡាញ់ ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យយើងលើសពីអ្វីដែលយើងសមនឹងទទួល។ ដោយសារយើងមានភាពខុសឆ្គង យើងសមតែស្លាប់។ (រ៉ូម ៦:២៣) ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរជាច្រើនដល់យើង ព្រោះលោកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះយើង។ (ចសព. ១០៣:១០, ១១) ពរឬឯកសិទ្ធិនីមួយៗដែលយើងទទួលពីលោក គឺដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោក។—រ៉ូម ១២:៦-៨; អេភ. ២:៨
របៀបជៀសវាងការគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួន និងការលើកខ្លួនហួសប្រមាណ
ចូរប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះចិត្តគំនិតរបស់ពិភពលោកនេះ។ ដោយមិនដឹងខ្លួន យើងប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមគិតថា យើងសមនឹងទទួលអ្វីណាមួយលើសពីអ្នកឯទៀត។ លោកយេស៊ូបង្ហាញថាចិត្តគំនិតបែបនេះងាយលេចឡើង ដោយប្រើឧទាហរណ៍អំពីកម្មករដែលទទួលប្រាក់ឈ្នួលមួយឌីណារី។ កម្មករខ្លះ បានចាប់ផ្ដើមធ្វើការតាំងពីព្រលឹម ហើយធ្វើការនឿយហត់ពេញមួយថ្ងៃទាំងហាលក្ដៅ។ រីឯកម្មករឯទៀត បានធ្វើការត្រឹមតែមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកដែលបានចូលធ្វើការមុនគេបានសន្និដ្ឋានថា ដោយសារកិច្ចការដែលពួកគេបានធ្វើ ពួកគេសមនឹងទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលលើសពីកម្មករដែលមកក្រោយ។ (ម៉ាថ. ២០:១-១៦) តាមរយៈឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូ លោកបង្ហាញថាអ្នកកាន់តាមរបស់លោកគួរស្កប់ចិត្តនឹងអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យ។
បុរសដែលធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ គិតថា ខ្លួនសមនឹងទទួលប្រាក់ឈ្នួលច្រើនជាង
ចូរមានអំណរគុណ ហើយកុំទាមទារឡើយ។ (១ថែ. ៥:១៨) ចូរយកតម្រាប់សាវ័កប៉ូល។ គាត់មិនបានសុំបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសឲ្យផ្គត់ផ្គង់អ្វីដែលគាត់ត្រូវការទេ ទោះជាគាត់មានសិទ្ធិធ្វើដូច្នោះក៏ដោយ។ (១កូ. ៩:១១-១៤) ដូចគ្នាដែរ យើងគួរពេញចិត្តនឹងពរនីមួយៗដែលយើងទទួល ហើយជៀសវាងពីការទាមទារអ្វីផ្សេងៗពីអ្នកឯទៀត។
សាវ័កប៉ូលមិនបានទាមទារឲ្យបងប្អូនផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្លួនទេ
ចូរមានចិត្តរាបទាប។ ពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់គិតថាខ្លួនមានតម្លៃលើសពីអ្វីដែលត្រូវគិត ជាធម្មតាគាត់នឹងចាប់ផ្ដើមគិតថាខ្លួនសមនឹងទទួលអ្វីណាមួយដែលលើសពីអ្វីដែលគាត់មាន។ បើយើងមានចិត្តរាបទាប យើងនឹងមិនមានគំនិតដែលអាក្រក់បែបនេះទេ។
ចិត្តរាបទាបរបស់អ្នកប្រកាសទំនាយដានីយ៉ែល ធ្វើឲ្យគាត់មានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ា
អ្នកប្រកាសទំនាយដានីយ៉ែល គឺជាគំរូដ៏ល្អស្ដីអំពីចិត្តរាបទាប។ ដោយសារក្រុមគ្រួសារ រូបសម្រស់ ប្រាជ្ញាវាងវៃ និងសមត្ថភាព គាត់អាចគិតថាខ្លួនសមនឹងទទួលឯកសិទ្ធិ ហើយសមឲ្យអ្នកឯទៀតប្រព្រឹត្តល្អមកលើខ្លួន ដូចដែលគាត់បានទទួល។ (ដាន. ១:៣, ៤, ១៩, ២០) ប៉ុន្តែ ដានីយ៉ែលបានរក្សាចិត្តរាបទាប ហើយគុណសម្បត្តិនេះបានធ្វើឲ្យគាត់មានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។—ដាន. ២:៣០; ១០:១១, ១២
សូមយើងបដិសេធចិត្តគំនិតដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងការលើកខ្លួនហួសប្រមាណ ដែលជាចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សទូទៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមយើងបន្តអរសប្បាយចំពោះពរនីមួយៗ ដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យយើងដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោក។