ជំពូកទី៨៣
ផារីស៊ីម្នាក់ទទួលព្រះយេស៊ូដោយភាពរាក់ទាក់
ព្រះយេស៊ូគឺគង់នៅផ្ទះរបស់ផារីស៊ីដ៏ធំដុំម្នាក់នេះនៅឡើយ ហើយទ្រង់ទើបតែប្រោសមនុស្សម្នាក់ឲ្យជាពីជំងឺទាចទឹក។ កាលដែលព្រះយេស៊ូសង្កេតឃើញភ្ញៀវផ្សេងៗរើសកន្លែងអង្គុយដ៏ប្រសើរ នោះទ្រង់ក៏បង្រៀនមេរៀនមួយអំពីចិត្តរាបទាប។
ព្រះយេស៊ូពន្យល់ថា៖ «បើមានអ្នកណាអញ្ជើញអ្នករាល់គ្នាទៅបរិភោគការ នោះកុំឲ្យអង្គុយត្រង់កន្លែងដ៏ប្រសើរឡើយ ក្រែងជួនជាគេបានអញ្ជើញអ្នកណាដែលធំជាងអ្នក ហើយកាលណាអ្នកមង្គលការ ដែលបានអញ្ជើញអ្នក នឹងអ្នកនោះផង គាត់មកនិយាយនឹងអ្នកថា៖ ‹ទុកកន្លែងនេះឲ្យអ្នកនេះអង្គុយវិញ›។ នោះអ្នកនឹងថយទៅអង្គុយនៅកន្លែងក្រោយបង្អស់ ទាំងខ្មាសគេផង»។
ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូឲ្យឱវាទថា៖ «កាលណាគេអញ្ជើញអ្នក នោះត្រូវទៅអង្គុយនៅកន្លែងក្រោយបង្អស់សិន ដើម្បីកាលណាអ្នកមង្គលការមកដល់ នោះគាត់នឹងនិយាយថា ‹សំឡាញ់អើយ! សូមអញ្ជើញមកអង្គុយនៅខាងមុខវិញ›។ នោះអ្នកនឹងបានថ្កើងឡើង នៅមុខពួកអ្នកដែលអង្គុយនៅតុជាមួយគ្នា»។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលបញ្ចប់ថា៖ «ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានដំកើងឡើងវិញ»។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅផារីស៊ីដែលបានអញ្ជើញទ្រង់ដោយរៀបរាប់នូវរបៀបផ្ដល់អាហារដែលមានតម្លៃពិតចំពោះព្រះថា៖ «កាលណាអ្នកលៀងភ្ញៀវពេលថ្ងៃត្រង់ ឬពេលល្ងាច នោះកុំឲ្យអញ្ជើញពួកសំឡាញ់ បងប្អូនសាច់ញាតិ ឬអ្នកមាន ដែលនៅជិតខាងឡើយ ក្រែងគេក៏អញ្ជើញអ្នកទៅសងដូច្នោះវិញដែរ បើកាលណាអ្នករៀបលៀងភ្ញៀវនោះចូរអញ្ជើញពួកអ្នកក្រ អ្នកពិការ អ្នកខ្ញើច នឹងអ្នកខ្វាក់វិញ យ៉ាងនោះ អ្នកនឹងបានពរពិត ដ្បិតមនុស្សទាំងនោះគ្មានអ្វីនឹងសងអ្នកវិញទេ»។
ការប្រទានអាហារដល់ពួកអ្នកក្រីក្របែបនេះនឹងនាំឲ្យមានសុភមង្គលដល់អ្នកដែលឲ្យ ពីព្រោះដូចជាព្រះយេស៊ូពន្យល់ដល់អ្នកដែលអញ្ជើញទ្រង់មកថា៖ «លុះកាលណាពួកមនុស្សសុចរិតរស់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានរង្វាន់ហើយ»។ ការពិពណ៌នារបស់ព្រះយេស៊ូអំពីអាហារដ៏វិសេសនេះ ក៏ធ្វើឲ្យភ្ញៀវម្នាក់ទៀតនឹកទៅដល់ការទទួលទានអាហារផ្សេង។ ភ្ញៀវនេះពោលថា៖ «មានពរហើយ អ្នកណាដែលនឹងបរិភោគក្នុងនគរព្រះ»។ ប៉ុន្តែ មនុស្សទាំងអស់ឥតឲ្យតម្លៃយ៉ាងត្រឹមត្រូវចំពោះសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យនេះទេ។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូក៏មានបន្ទូលប្រាប់តាមរយៈរឿងប្រៀបប្រដូចមួយទៀត។
«មានបុរសម្នាក់រៀបជប់លៀងជាយ៉ាងធំ ក៏អញ្ជើញមនុស្សជាច្រើន . . . គាត់ប្រើបាវឲ្យទៅប្រាប់ពួកភ្ញៀវថា៖ ‹សូមអញ្ជើញមក! ដ្បិតទាំងអស់បានរៀបប្រុងជាស្រេចហើយ›។ តែគេចាប់តាំង ដោះសាដូចគ្នាទាំងអស់ អ្នកមុននិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំបានទិញចំការ ហើយខ្ញុំត្រូវទៅមើលចំការនោះ សូមឲ្យលោកអត់ទោស›។ ម្នាក់ទៀតថា៖ ‹ខ្ញុំបានទិញគោ៥នឹម ខ្ញុំត្រូវទៅលវាមើល សូមឲ្យលោកអត់ទោស›។ ម្នាក់ទៀតក៏ថា៖ ‹ខ្ញុំទើបនឹងការប្រពន្ធហើយ ដោយហេតុនោះបានជាខ្ញុំទៅមិនបាន›»។
នេះជាការដោះសាពុំគួរឲ្យជឿសោះ! ធម្មតាចំការឬសត្វត្រូវពិនិត្យមើលមុននឹងគេទិញ ដូច្នេះគឺគ្មានភាពបន្ទាន់ឲ្យទៅមើលចំការឬសត្វបន្ទាប់ពីទិញនោះទេ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បុគ្គលម្នាក់ដែលរៀបការ មិនគួរបង្ការគាត់ពីការទទួលយកសេចក្ដីអញ្ជើញដ៏សំខាន់បែបនេះទេ។ ដូច្នេះពេលចៅហ្វាយឮអំពីការដោះសាទាំងនេះ គាត់ខឹងយ៉ាងខ្លាំងនិងបញ្ជាបាវបំរើរបស់គាត់ថា៖
«‹ចូរប្រញាប់ចេញទៅឯផ្លូវតូចធំនៅទីក្រុង នាំអស់ពួកមនុស្សក្រ ពិការ ខ្វាក់ នឹងខ្ញើច ចូលមកឲ្យឆាប់!›។ បាវនោះក៏ជំរាបថា‹លោក! ការដែលលោកបង្គាប់នោះ បានធ្វើហើយ តែនៅតែមានសល់កន្លែងទៀត›។ រួចចៅហ្វាយប្រាប់ថា ‹ចូរចេញទៅតាមផ្លូវច្រកល្ហក តាមរបង ហើយបង្ខំគេឲ្យចូលមក ដើម្បីឲ្យផ្ទះអញបានពេញ . . . ឯពួកមនុស្សទាំងប៉ុន្មាន ដែលអញបានអញ្ជើញមកមុននោះ អញលែងឲ្យអ្នកណា១ភ្លក់ម្ហូបរបស់អញហើយ›»។
តើរឿងប្រៀបប្រដូចនេះរៀបរាប់នូវស្ថានការណ៍បែបណា? «ចៅហ្វាយ»ដែលផ្ដល់អាហារនោះតំណាងព្រះយេហូវ៉ា «បាវ»ដែលទៅអញ្ជើញភ្ញៀវនោះ គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ និង«ជប់លៀងជាយ៉ាងធំ» គឺតំណាងឱកាសដើម្បីឲ្យបានចូលក្នុងព្រះរាជាណាចក្រនៅស្ថានសួគ៌។
អស់អ្នកដំបូង ដែលទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យចូលក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ គឺមេដឹកនាំសាសនានៅសម័យរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេបានបដិសេធសេចក្ដីអញ្ជើញនោះ។ ដូច្នេះហើយ នៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ឆ្នាំ៣៣ ស.យ. នោះក៏មានសេចក្ដីអញ្ជើញលើកទីពីរជូនចំពោះពួកដែលត្រូវគេស្អប់គឺពួកសាសន៍យូដាដ៏រាបទាប។ ក៏ប៉ុន្តែ ឥតមានមនុស្សគ្រប់គ្រាន់ដែលបំពេញចំនួន១៤៤.០០០នាក់ក្នុងព្រះរាជាណាចក្រនៅស្ថានសួគ៌នោះទេ។ ដូច្នេះបីឆ្នាំកន្លះក្រោយមក នៅក្នុងឆ្នាំ៣៦ ស.យ. សេចក្ដីអញ្ជើញលើកចុងក្រោយ គឺជាសេចក្ដីអញ្ជើញលើកទីបីជូនចំពោះពួកសាសន៍ដទៃដែលឥតកាត់ស្បែក ហើយការប្រមូលពួកគេគឺមានបន្តមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ លូកា ១៤:១-២៤
▪ តើព្រះយេស៊ូបង្រៀនមេរៀនអំពីចិត្តរាបទាបយ៉ាងណា?
▪ តើតាមរបៀបណា ដែលអ្នកទទួលភ្ញៀវអាចផ្ដល់អាហារដែលមានតម្លៃចំពោះព្រះ? ហើយហេតុអ្វីក៏នេះធ្វើឲ្យគាត់មានសុភមង្គលទៅវិញ?
▪ ហេតុអ្វីក៏ការដោះសារបស់ពួកភ្ញៀវដែលត្រូវអញ្ជើញឲ្យមកចូលរួមគឺពុំគួរឲ្យជឿសោះ?
▪ តើ«ជប់លៀងជាយ៉ាងធំ»ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ តំណាងអ្វី?