ជំពូកទី៩២
ព្រះយេស៊ូប្រោសមនុស្សឃ្លង់ដប់នាក់ឲ្យបានជាក្នុងដំណើរចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម
ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ខំរិះរកមធ្យោបាយធ្វើគុតព្រះយេស៊ូ តែគម្រោងការរបស់ពួកគេបានបរាជ័យ ដោយព្រោះទ្រង់ចាកចេញពីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយយាងដំណើរទៅក្រុងអេប្រាអិម ប្រហែលជាមានចម្ងាយ២៤គីឡូម៉ែត្រនៅទិសឦសាននៃក្រុងយេរូសាឡិម។ ទ្រង់គង់នៅទីនោះជាមួយពួកសិស្សឆ្ងាយពីពួកសត្រូវរបស់ទ្រង់។
ក៏ប៉ុន្តែ គ្រាធ្វើបុណ្យរំលងនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ. គឺកាន់តែខិតចូលមកជិតហើយ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត ទ្រង់នឹងយាងដំណើរបន្តទៅមុខទៀត។ ទ្រង់យាងកាត់តាមស្រុកសាម៉ារីឆ្ពោះទៅស្រុកកាលីឡេ។ នេះជាទស្សនកិច្ចចុងក្រោយដែលទ្រង់យាងមកកន្លែងនេះ មុននឹងទ្រង់សោយទិវង្គត។ ពេលនៅស្រុកកាលីឡេ នោះទ្រង់និងពួកសិស្សប្រហែលជារួមជាមួយអ្នកឯទៀត ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិមវិញដើម្បីធ្វើបុណ្យរំលង។ ទ្រង់និងពួកសិស្សធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកប៉េរ៉េ ដែលនៅទិសខាងកើតនៃទន្លេយ័រដាន់។
មុននេះក្នុងដំណើររបស់ព្រះយេស៊ូយាងចូលស្រុកសាម៉ារី ឬស្រុកកាលីឡេ នោះមានមនុស្សឃ្លង់ដប់នាក់មករកទ្រង់។ ជំងឺឃ្លង់ជាជំងឺអាក្រក់ណាស់ដែលវាអាចស៊ីបំផ្លាញអវយវៈ ដូចជាម្រាមដៃ ម្រាមជើង ត្រចៀក ច្រមុះនិងបបូរមាត់របស់គាត់បន្ដិចម្ដងៗ។ ដើម្បីការពារអ្នកឯទៀតកុំឲ្យឆ្លងរោគនេះ នោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះចែងថា៖ «ត្រូវគ្របបបូរមាត់ខាងលើ ហើយស្រែកថា ‹ខ្ញុំស្មោកគ្រោកៗ!› អ្នកនោះនឹងនៅតែស្មោកគ្រោកជានិច្ច គ្រប់វេលាដែលនៅមានរោគនៅឡើយ។ . . . ត្រូវឲ្យនៅតែឯង»។
មនុស្សឃ្លង់ដប់នាក់នេះធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យដែលបានចែងមកសំរាប់មនុស្សឃ្លង់ ព្រមទាំងនៅឆ្ងាយពីព្រះយេស៊ូ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេបានស្រែកឡើងថា៖ «ឱព្រះយេស៊ូវ ជាម្ចាស់អើយ! សូមមេត្ដាប្រោសយើងខ្ញុំផង!»។
ព្រះយេស៊ូទតមើលពួកគេពីចម្ងាយ ហើយបញ្ជាថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាទៅបង្ហាញខ្លួន ឲ្យពួកសង្ឃពិនិត្យមើលចុះ!»។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដូច្នេះ ពីព្រោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះឲ្យសិទ្ធិដល់ពួកសង្ឃក្នុងការប្រកាសថា ពួកអ្នកកើតឃ្លង់ជាសះស្បើយពីជំងឺរបស់ពួកគេហើយ។ តាមរបៀបនេះ ពួកគេក៏ទទួលការយល់ព្រមឲ្យរស់នៅជាមួយមនុស្សដែលមានសុខភាពល្អវិញ។
មនុស្សឃ្លង់ដប់នាក់នេះមានទំនុកចិត្តលើអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងការធ្វើអព្ភូតហេតុ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ប្រញាប់ទៅជួបពួកសង្ឃ ទោះជាពួកគេមិនទាន់ជាសះស្បើយក៏ដោយ។ កាលដែលពួកគេធ្វើដំណើរទៅ នោះពួកគេទទួលពរដោយសារពួកគេមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូ។ ពួកគេឃើញភ្លាមថាសុខភាពរបស់ពួកគេបានល្អប្រសើរឡើងវិញហើយ!
មនុស្សឃ្លង់ប្រាំបួននាក់ដែលបានជាស្អាតបន្តធ្វើដំណើរ តែមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ ដែលជាសាសន៍សាម៉ារី ត្រឡប់មករកព្រះយេស៊ូវិញ។ តើហេតុអ្វី? ពីព្រោះគាត់ដឹងគុណយ៉ាងលើសលប់នូវអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់គាត់។ គាត់សរសើរព្រះទាំងបន្លឺសម្លេងខ្លាំងៗ ហើយពេលរកព្រះយេស៊ូឃើញក៏ក្រាបទៀបព្រះបាទាព្រះយេស៊ូអរព្រះគុណទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលសួរថា៖ «តើអ្នកទាំង១០នោះមិនបានជាស្អាតទេឬ? . . . ចុះ៩នាក់ឯទៀតនៅឯណា? តើឃើញមានតែសាសន៍ដទៃ១នេះ វិលមកសរសើរដំកើងដល់ព្រះទេឬ?»។
រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅអ្នកសាសន៍សាម៉ារីនេះថា៖ «ចូរក្រោកឡើងទៅចុះ! សេចក្ដីជំនឿអ្នកបានសង្គ្រោះអ្នកហើយ»។
ពេលយើងអានអំពីព្រះយេស៊ូប្រោសមនុស្សឃ្លង់ដប់នាក់ឲ្យបានជា មេរៀននេះគួរមានអានុភាពមកលើយើង ដោយព្រោះទ្រង់មានព្រះទ័យចង់បញ្ជាក់ដោយសំនួររបស់ទ្រង់ ដែលថា៖ «ចុះ៩នាក់ឯទៀតនៅឯណា?»។ គុណវិបត្ដិដែលមនុស្សឃ្លង់ប្រាំបួននាក់នេះមានពិតជារឿងធ្ងន់ធ្ងរមែន ដោយព្រោះឥតចេះដឹងគុណសោះ។ ដូចជាបុរសសាសន៍សាម៉ារី តើយើងនឹងដឹងគុណចំពោះអ្វីៗដែលយើងទទួលពីព្រះ ដែលរួមមានសេចក្ដីសន្យាដ៏ជាក់លាក់អំពីជីវិតជារៀងរហូត ក្នុងពិភពលោកថ្មីដ៏សុចរិតរបស់ព្រះឬទេ? យ៉ូហាន ១១:៥៤, ៥៥; លូកា ១៧:១១-១៩; លេវីវិន័យ ១៣:១៦, ១៧, ៤៥, ៤៦; វិវរណៈ ២១:៣, ៤
▪ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូធ្វើឲ្យគម្រោងការដែលចង់ធ្វើគុតទ្រង់ត្រូវបរាជ័យនោះ?
▪ តើព្រះយេស៊ូយាងដំណើរទៅណាជាបន្ទាប់? ហើយតើអ្វីជាទិសដៅរបស់ទ្រង់?
▪ ហេតុអ្វីក៏មនុស្សឃ្លង់ឈរពីចម្ងាយ? ហើយហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ឲ្យពួកគេទៅរកពួកសង្ឃ?
▪ តើមេរៀនអ្វីដែលយើងគួររៀនពីបទពិសោធន៍នេះ?