ជំពូកទីដប់ប្រាំ
ចូរស្ដាប់ដំបូន្មាន និងទទួលសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅ
១. (ក) ហេតុអ្វីបានជាយើងគ្រប់គ្នាត្រូវការដំបូន្មាននិងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅ? (ខ) តើយើងត្រូវពិចារណាសំនួរអ្វី?
ព្រះគម្ពីរចែងនៅយ៉ាកុប ៣:២ ថា៖ «យើងទាំងអស់គ្នាក៏ជំពប់ជាញយៗដែរ»។ យើងអាចគិតអំពីកាលៈទេសៈជាច្រើន ពេលដែលយើងមិនបានបំពេញតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ឲ្យសមស្របតាមអ្វីដែលបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដាស់តឿនយើងឲ្យធ្វើនោះ។ ដូច្នេះហើយយើងទទួលស្គាល់ថា ព្រះគម្ពីរគឺត្រឹមត្រូវជានិច្ច ពេលចែងថា៖ «ចូរស្ដាប់សេចក្ដីដំបូន្មាន ហើយទទួលសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅចុះ! ដើម្បីឲ្យមានប្រាជ្ញាទៅខាងមុខ»។ (សុភាសិត ១៩:២០) យើងប្រាកដជាបានកែប្រែជីវិតរបស់យើងឲ្យបានសមស្របនឹងការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរក្នុងមួយកំរិតហើយ។ ប៉ុន្តែ តើយើងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា ប្រសិនបើគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាម្នាក់ឲ្យដំបូន្មានចំៗដល់យើងចំពោះរឿងណាមួយនោះ?
២. តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ពេលយើងទទួលដំបូន្មាននោះ?
២ អ្នកខ្លះមានប្រតិកម្មដោយខំដោះសានិងអាងលេសផ្សេងៗ ឬចាត់ទុកបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរជារឿងតូចតាច ឬមួយក៏ទម្លាក់កំហុសទៅលើអ្នកដទៃទៅវិញ។ ប៉ុន្តែ យកល្អយើងត្រូវស្ដាប់ដំបូន្មានហើយអនុវត្តតាមដំបូន្មាននោះវិញ។ (ហេព្រើរ ១២:១១) ប្រាកដហើយ គ្មានអ្នកណាម្នាក់គួរតម្រូវឲ្យអ្នកដទៃធ្វើល្អឥតខ្ចោះទេ ហើយក៏មិនត្រូវឲ្យដំបូន្មានរាល់ដងអំពីរឿងតូចតាច ឬលើរឿងអ្វីដែលព្រះគម្ពីរអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននោះដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រហែលជាបុគ្គលដែលឲ្យដំបូន្មានគេ មិនយល់នូវហេតុការណ៍ឲ្យបានសព្វគ្រប់ឡើយ ហើយអ្នកដែលកំពុងតែទទួលឱវាទនោះក៏អាចលើករឿងនេះឡើងមកជម្រាបគាត់ដោយគោរពផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការពន្យល់ដែលមានជាបន្តបន្ទាប់នេះ សូមឲ្យយើងសន្និដ្ឋានថា ការឲ្យដំបូន្មានឬសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅគឺសមហេតុសមផល និងមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ។ តើយើងត្រូវមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា?
គំរូសំរាប់ដាស់តឿនយើង
៣, ៤. (ក) តើព្រះគម្ពីរមានអ្វីខ្លះដែលអាចជួយយើងឲ្យបណ្ដុះនូវទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវ ចំពោះដំបូន្មាននិងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅនោះ? (ខ) តើស្តេចសូលបានមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះដំបូន្មាន? ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
៣ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមានបទពិសោធន៍ពិតប្រាកដរបស់បុគ្គលផ្សេងៗ ដែលបានទទួលដំបូន្មានដ៏ចាំបាច់។ នៅពេលខ្លះ ដំបូន្មាននោះរួមបញ្ចូលសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅដែរ។ បុគ្គលម្នាក់ដែលទទួលដំបូន្មានបែបនេះ គឺស្តេចសូលនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចសូលធ្វេសប្រហែសមិនបានស្ដាប់តាមបង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាស្តីអំពីសាសន៍អាម៉ាលេក។ ពួកអាម៉ាលេកបានប្រឆាំងនឹងពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះ ហើយការជំនុំជំរះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺមិនត្រូវឲ្យពួកអាម៉ាលេកនិងសត្វរបស់ពួកគេរួចរស់ជីវិតឡើយ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចសូលបានទុកឲ្យស្តេចនៃសាសន៍អាម៉ាលេក និងសត្វដ៏ល្អៗរបស់ពួកគេរួចរស់ជីវិតទៅវិញ។—សាំយូអែលទី១ ១៥:១-១១
៤ ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជូនព្យាការីសាំយូអែលឲ្យទៅប្រដៅតម្រង់ស្តេចសូល។ តើសូលបានមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? ស្តេចសូលបានដោះសាថាទ្រង់បានឈ្នះលើពួកអាម៉ាលេក តែគ្រាន់តែសម្រេចចិត្តឲ្យស្តេចសាសន៍អាម៉ាលេករួចរស់ជីវិតតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ការធ្វើដូចនេះគឺផ្ទុយនឹងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (សាំយូអែលទី១ ១៥:២០) ស្តេចសូលបានខំប្រឹងទម្លាក់កំហុសលើប្រជាជន ចំពោះការទុកឲ្យសត្វរួចរស់ជីវិត ដោយមានបន្ទូលថា៖ «[ខ្ញុំ]ខ្លាចដល់ពួកជន ហើយបានស្ដាប់តាមគេវិញ»។ (សាំយូអែលទី១ ១៥:២៤) ស្តេចសូលហាក់ដូចជាខ្វល់ខ្វាយចំពោះមោទនភាពរបស់ខ្លួនជាងអ្វីៗទៅទៀត ដោយរហូតដល់សុំឲ្យព្យាការីសាំយូអែលលើកកិត្ដិយសចំពោះទ្រង់នៅពីមុខប្រជាជនទៀតផង។ (សាំយូអែលទី១ ១៥:៣០) នៅទីបំផុត នោះព្រះយេហូវ៉ាបានលែងទទួលស្គាល់ស្តេចសូលជាស្តេចរហូតទៅ។—សាំយូអែលទី១ ១៦:១
៥. តើមានអ្វីកើតឡើងដល់ស្តេចអូសៀស ពេលទ្រង់បដិសេធចោលដំបូន្មាននោះ?
៥ ស្តេចអូសៀសនៃសាសន៍យូដាបាន«ប្រព្រឹត្តរំលងនឹងព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា ដុតកំញាន»។ (របាក្សត្រទី២ ២៦:១៦) ប៉ុន្តែ មានតែពួកសង្ឃទេដែលមានសិទ្ធិអាចដុតកំញានបានត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់នោះ។ នៅពេលសម្ដេចសង្ឃបានខំឃាត់ស្តេចអូសៀសៗក៏ក្រេវក្រោធ។ តើមានអ្វីបានកើតឡើង? ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «នោះរោគឃ្លង់ក៏លេចឡើងត្រង់ព្រះនលាដទ្រង់ . . . ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ទោសដល់ទ្រង់។ ស្តេចអូសៀសទ្រង់មានរោគឃ្លង់ ដរាបដល់ថ្ងៃសុគត»។—របាក្សត្រទី២ ២៦:១៩-២១
៦. (ក) ហេតុអ្វីបានជាសូលនិងអូសៀសមិនសុខចិត្តទទួលយកដំបូន្មាន? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ការប្រឆាំងនឹងដំបូន្មានជាបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរសព្វថ្ងៃនេះ?
៦ ហេតុអ្វីបានជាសូលនិងអូសៀស ពិបាកទទួលយកដំបូន្មាន? បញ្ហាដ៏ចំបងនោះគឺជាអំនួត ហើយបុគ្គលម្នាក់ៗលើកតម្លៃខ្លួនឯងខ្ពស់ពេក។ មនុស្សជាច្រើននាំឲ្យមានទុក្ខសោកដល់ខ្លួនដោយសារមានគុណវិបត្ដិនេះ។ ពួកគេហាក់ដូចជាគិតថា ការស្ដាប់តាមដំបូន្មានមានន័យថា ពួកគេមានចំណុចខ្សោយណាមួយ ឬធ្វើឲ្យខូចកិត្ដិយសរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ អំនួតជាភាពទន់ខ្សោយទៅវិញ។ អំនួតធ្វើឲ្យខូចដល់សមត្ថភាពរិះគិត និងធ្វើឲ្យគាត់ចេះតែប្រឆាំងនឹងជំនួយ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់មកតាមរយៈព្រះបន្ទូលនិងអង្គការរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាព្រមានថា៖ «អំនួតរមែងនាំអោយអន្តរាយ ចិត្តព្រហើនរមែងនាំអោយវិនាស»។—សុភាសិត ១៦:១៨, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ; រ៉ូម ១២:៣
យើងគួរសុខចិត្តទទួលយកដំបូន្មាន
៧. តើមេរៀនដ៏ល្អអ្វីដែលយើងអាចរៀនពីរបៀបដែលម៉ូសេមានប្រតិកម្មតបចំពោះដំបូន្មាន?
៧ បទគម្ពីរក៏មានគំរូដ៏ល្អៗអំពីអ្នកដែលព្រមទទួលយកដំបូន្មាន ហើយយើងក៏អាចរៀនពីគំរូរបស់អ្នកទាំងនេះដែរ។ ចូរពិនិត្យមើលពីគំរូម៉ូសេ ពេលដែលឪពុកក្មេករបស់គាត់បានឲ្យដំបូន្មានដល់គាត់ ស្តីអំពីរបៀបចាត់ចែងភារកិច្ចដ៏ធ្ងន់ធ្ងរជាច្រើនរបស់ម៉ូសេ នោះគាត់បានស្ដាប់តាមឪពុកក្មេករបស់គាត់ ហើយបានយកដំបូន្មាននោះមកអនុវត្តភ្លាម។ (និក្ខមនំ ១៨:១៣-២៤) ទោះជាម៉ូសេមានអំណាចគ្រប់គ្រងយ៉ាងធំក៏ដោយ ហេតុអ្វីបានជាម៉ូសេស្ដាប់តាមដំបូន្មានរបស់អ្នកដទៃ? ពីព្រោះគាត់ជាមនុស្សរាបទាប។ «ម៉ូសេលោកសុភាពណាស់លើសអស់ទាំងមនុស្សនៅលើផែនដី»។ (ជនគណនា ១២:៣) តើចិត្តសុភាពមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា? សេផានា ២:៣បង្ហាញថា នោះគឺជារឿងស្លាប់រស់។
៨. (ក) តើដាវីឌបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបអ្វី? (ខ) តើដាវីឌមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះការប្រដៅតម្រង់ពីណាថាន់? (គ) តើដាវីឌរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងណាចំពោះលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់ខ្លួន?
៨ ស្តេចដាវីឌបានប្រព្រឹត្តអំពើផិតជាមួយនឹងនាងបាតសេបា ហើយខំលាក់បាំងអំពើនេះ ដោយសម្លាប់អ៊ូរីដែលជាស្វាមីរបស់នាង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជូនព្យាការីណាថាន់ឲ្យទៅប្រដៅតម្រង់ដាវីឌ។ ដាវីឌបានប្រែចិត្តនិងបានសារភាពភ្លាមថា៖ «យើងបានធ្វើបាបនឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយ»។ (សាំយូអែលទី២ ១២:១៣) ទោះជាព្រះបានយល់ព្រមនឹងការប្រែចិត្តរបស់ដាវីឌក៏ដោយ តែដាវីឌបានរងទុក្ខវេទនាជាលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់ខ្លួន។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់ដាវីឌថា ដាវនឹង«មិនដែលឃ្លាតពីគ្រួ[ដាវីឌ]ឡើយ» ហើយថាជាយាទាំងប៉ុន្មានរបស់ដាវីឌនឹងត្រូវប្រគល់«ដល់អ្នកជំនិត[ដាវីឌ]» ហើយថាបុត្រដែលប្រសូតពីការផិតគ្នានេះ នឹង«សុគតទៅជាពិតប្រាកដ»។—សាំយូអែលទី២ ១២:១០, ១១, ១៤
៩. ប្រសិនបើយើងត្រូវទទួលដំបូន្មាន ឬសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅ តើយើងមិនគួរភ្លេចអ្វី?
៩ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបនូវផលប្រយោជន៍នៃការស្ដាប់តាមដំបូន្មានដ៏ល្អ។ នៅគ្រាខ្លះ ដាវីឌបានថ្លែងអំណរគុណចំពោះព្រះ សំរាប់បុគ្គលជាខ្សែរយៈដែលទ្រង់បានប្រើដើម្បីឲ្យដំបូន្មាន។ (សាំយូអែលទី១ ២៥:៣២-៣៥) តើយើងមានគំនិតដូចនេះទេ? ប្រសិនបើដូច្នេះមែន យើងនឹងត្រូវបានការពារពីការនិយាយឬការធ្វើអ្វីជាច្រើន ដែលនាំឲ្យយើងស្ដាយក្រោយ។ ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញបើយើងនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលត្រូវទទួលដំបូន្មាន ឬទទួលសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅនោះ? សូមកុំឲ្យយើងភ្លេចឲ្យសោះថាការទទួលដំបូន្មាននេះ ជាភស្តុតាងថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់យើង ដោយគិតអំពីប្រយោជន៍ដ៏អនន្តរបស់យើង។—សុភាសិត ៣:១១, ១២; ៤:១៣
ចូរបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិដែលមានតម្លៃពុំអាចកាត់ថ្លៃបាន
១០. តើអ្វីជាគុណសម្បត្ដិដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាគឺចាំបាច់ ចំពោះអស់អ្នកដែលចង់ចូលព្រះរាជាណាចក្រនោះ?
១០ ដើម្បីឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា និងបងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់យើង នោះយើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិខ្លះៗ។ ព្រះយេស៊ូបានកត់សម្គាល់នូវគុណសម្បត្ដិមួយ ពេលទ្រង់យកកូនក្មេងម្នាក់ដាក់នៅចំណោមពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ហើយមានបន្ទូលថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថា ធំជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ»។ (ម៉ាថាយ ១៨:៣, ៤) ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តរាបទាប ពីព្រោះពួកគេតែងតែបានទាស់ទែងគ្នាអំពីនរណាមានឋានៈធំជាងគេ។—លូកា ២២:២៤-២៧
១១. (ក) តើយើងត្រូវមានចិត្តរាបទាបចំពោះអ្នកណា? ហើយហេតុអ្វី? (ខ) ប្រសិនបើយើងមានចិត្តរាបទាប តើយើងនឹងមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះដំបូន្មាននោះ?
១១ សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ត្រូវឲ្យគ្រប់គ្នាមានចិត្តសុភាព ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ពីព្រោះព្រះទ្រង់តែងតតាំងនឹងមនុស្សអួតអាង តែផ្ដល់ព្រះគុណដល់ពួករាបសាវិញ»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៥) យើងដឹងថា យើងត្រូវតែមានចិត្តរាបទាបចំពោះព្រះ តែខគម្ពីរនេះបង្ហាញថា យើងក៏ត្រូវមានចិត្តរាបទាបចំពោះអ្នកជឿគ្នីគ្នាផងដែរ។ ប្រសិនបើយើងមានចិត្តរាបទាបចំពោះអ្នកជឿគ្នីគ្នា យើងនឹងមិនតូចចិត្តទេ ពេលអ្នកដទៃផ្ដល់នូវយោបល់ដ៏ត្រឹមត្រូវដល់យើង តែយើងនឹងរៀនពីអ្នកជឿគ្នីគ្នាវិញ។—សុភាសិត ១២:១៥
១២. (ក) តើគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់ណាដែលជាប់ទាក់ទងនឹងចិត្តរាបទាប? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាគួរយកចិត្តទុកដាក់នឹងឥទ្ធិពល ដែលមកពីការប្រព្រឹត្តរបស់យើងមានទៅលើអ្នកដទៃនោះ?
១២ ការយកចិត្តទុកដាក់នឹងប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃ ក៏ជាប់ទាក់ទងនឹងចិត្តរាបទាបផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «កុំឲ្យអ្នកណាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវរកដល់អ្នកដទៃវិញ . . . ដូច្នេះ ទោះបើស៊ី ឬផឹក ឬធ្វើការអ្វីក៏ដោយ នោះចូរធ្វើទាំងអស់សំរាប់ចំរើនសិរីល្អដល់ព្រះចុះ! កុំឲ្យធ្វើជាទីបង្អាក់ចិត្ត ដល់ពួកសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ក្រេក ឬពួកជំនុំនៃព្រះឡើយ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:២៤-៣៣) ប៉ុលមិនបានពោលថា យើងត្រូវតែទុកអ្វីៗដែលយើងចូលចិត្តចោលមួយឡែកនោះទេ តែគាត់បានដាស់តឿនយើងកុំឲ្យធ្វើអ្វី ដែលអាចជំរុញអ្នកដទៃឲ្យប្រព្រឹត្តអ្វី ដែលមនសិការគាត់ប្រាប់ថាខុសនោះ។
១៣. តើឧទាហរណ៍អ្វីដែលអាចបញ្ជាក់ថា យើងនឹងប្រព្រឹត្តតាមដំបូន្មានក្នុងព្រះគម្ពីរឬក៏យ៉ាងណា?
១៣ តើអ្នកចាត់ទុកប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃសំខាន់ជាង ជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឬទេ? យើងគ្រប់គ្នាគួររៀនធ្វើដូច្នេះ។ គឺមានវិធីជាច្រើនដែលយើងអាចធ្វើបាន។ ជាឧទាហរណ៍ ចូរគិតអំពីសំលៀកបំពាក់។ សំលៀកបំពាក់គឺជារឿងដែលជាប់ទាក់ទងនឹងចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ហើយនៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃគោលការណ៍ណែនាំក្នុងបទគម្ពីរស្តីអំពីភាពសមរម្យក៏តម្រូវឲ្យមានបែបបទល្អ និងឲ្យបានស្អាតបាតផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកដឹងថា ដោយសារសាវតាររបស់មនុស្សក្នុងសហគមន៍របស់អ្នក នោះរបៀបដែលអ្នកស្លៀកពាក់បានបង្ការអ្នកដទៃពីការស្ដាប់សារនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ តើអ្នកនឹងកែប្រែឬទេ? ពិតប្រាកដហើយ ការជួយបុគ្គលម្នាក់ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច គឺសំខាន់ជាងការផ្គាប់ចិត្តខ្លួនឯងទៅទៀត។
១៤. ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ដែលយើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តរាបទាប និងចេះយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ?
១៤ ព្រះយេស៊ូបានទុកគំរូយ៉ាងល្អជាមនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាប និងបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ រហូតដល់លាងជើងឲ្យពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ទៀតផង។ (យ៉ូហាន ១៣:១២-១៥) ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងអំពីព្រះយេស៊ូថា៖ «ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ ដែលទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ គង់តែមិនបានរាប់សេចក្ដីដែលស្មើនឹងព្រះនោះ ទុកជាសេចក្ដីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ គឺទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង ហើយដែលឃើញទ្រង់មានភាពជាមនុស្សដូច្នោះ នោះក៏បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ»។—ភីលីព ២:៥-៨; រ៉ូម ១៥:២, ៣
កុំបដិសេធចោលសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
១៥. (ក) តើយើងត្រូវតែកែប្រែអ្វី ដើម្បីឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្ដិ ដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យនោះ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានដំបូន្មាននិងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅដល់យើង តាមរយៈអ្វី?
១៥ ពីព្រោះយើងទាំងអស់គ្នាជាមនុស្សមានបាប នោះតម្រូវឲ្យយើងកែប្រែចិត្តគំនិតនិងចរិយារបស់យើង បើយើងចង់បង្ហាញនូវលក្ខណៈសម្បត្ដិនៃព្រះរបស់យើង។ យើងត្រូវតែបណ្ដុះឲ្យមាន«លក្ខណៈសម្បត្ដិថ្មី»។ (កូល៉ុស ៣:៥-១៤, ព.ថ.) ដំបូន្មាននិងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅ ជួយយើងឲ្យសម្គាល់នូវចំណុចដែលយើងត្រូវកែប្រែជាចាំបាច់ ហើយរួចមករករបៀបដែលយើងអាចធ្វើការកែប្រែទាំងនេះ។ ប្រភពដ៏ចំបងនៃសេចក្ដីណែនាំដែលយើងត្រូវការ គឺជាព្រះគម្ពីរតែម្ដង។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) ប្រកាសនវត្ថុព្រះគម្ពីរដែលបានរៀបចំដោយអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជួយយើងឲ្យអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ទោះជាយើងធ្លាប់ឮឱវាទនោះម្ដងហើយក៏ដោយ តើយើងនឹងទទួលស្គាល់នូវហេតុដែលយើងត្រូវការដំបូន្មាននោះ និងខំធ្វើតាមដំបូន្មាននោះឲ្យបានប្រសើរថែមទៀតឬទេ?
១៦. តើព្រះយេហូវ៉ាប្រទាននូវជំនួយអ្វីសំរាប់យើងម្នាក់ៗ?
១៦ ព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើង ទាំងយកព្រះទ័យទុកដាក់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ មនុស្សរាប់លាននាក់បានទទួលជំនួយនេះ តាមរយៈការសិក្សាព្រះគម្ពីរតាមផ្ទះ។ មាតាបិតាឲ្យដំបូន្មាននិងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅដល់បុត្រធីតារបស់ខ្លួន ដើម្បីការពារបុត្រធីតាពីការប្រព្រឹត្តដែលនាំឲ្យមានទុក្ខសោក។ (សុភាសិត ៦:២០-២៣) នៅក្នុងក្រុមជំនុំ នោះអ្នកខ្លះសុំដំបូន្មាននិងយោបល់ពីអ្នកបំរើដែលមានបទពិសោធន៍ ដើម្បីឲ្យខ្លួនបានរីកចំរើនឡើងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ នៅពេលខ្លះ ពួកអ្នកចាស់ទុំសុំដំបូន្មានពីអ្នកចាស់ទុំផ្សេងទៀត ឬពីអ្នកដទៃដែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ។ អស់អ្នកដែលមានគុណវុឌ្ឍិខាងវិញ្ញាណ ប្រើព្រះគម្ពីរដើម្បីផ្ដល់ជំនួយដល់អ្នកដែលត្រូវការដំបូន្មាន និងពេលឲ្យដំបូន្មានត្រូវធ្វើឡើងដោយមានគំនិតស្លូតបូត។ ប្រសិនបើអ្នកឲ្យដំបូន្មានគេ ចូរចាំថាត្រូវ«ប្រយ័តខ្លួនឯងផង ក្រែងត្រូវសេចក្ដីល្បួងដែរ»។ (កាឡាទី ៦:១, ២) ត្រូវហើយ យើងគ្រប់គ្នាត្រូវការដំបូន្មាននិងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះពិតតែមួយដោយសាមគ្គីភាព។
ការពិគ្រោះសាឡើងវិញ
• តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងទាំងមានព្រះទ័យស្រឡាញ់ ដើម្បីឲ្យយើងឃើញនូវចំណុចណាដែលយើងត្រូវកែប្រែនោះ?
• ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជាច្រើនពិបាកទទួលដំបូន្មានដែលពួកគេត្រូវការជាចាំបាច់នោះ? តើនេះជាកំហុសធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណា?
• តើគុណសម្បត្ដិអ្វីដ៏វិសេសរកកាត់ថ្លៃពុំបាន ដែលជួយឲ្យយើងសុខចិត្តទទួលដំបូន្មាននោះ? ហើយតើព្រះយេស៊ូទុកគំរូយ៉ាងណាចំពោះរឿងនេះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤២]
អូសៀសបានបដិសេធចោលដំបូន្មាន ហើយក៏កើតមានជំងឺឃ្លង់
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤២]
ម៉ូសេបានទទួលប្រយោជន៍ដោយទទួលដំបូន្មានពីលោកយេត្រូ