តើអ្នកឯទៀតទទួលយកឱវាទរបស់អ្នកឬទេ?
ឱវាទល្អដែលបានត្រូវផ្ដល់ឲ្យយ៉ាងត្រឹមត្រូវ តែងតែបានលទ្ធផលល្អជានិច្ច។ តើនេះត្រូវឬទេ? គឺខុស! សូម្បីតែឱវាទដ៏ប្រសើរដែលបានត្រូវផ្ដល់ឲ្យ ដោយពួកអ្នកឲ្យឱវាទដែលមានសមត្ថភាពក៏ដោយ ក៏បានត្រូវឥតអើពើឬបានបដិសេធចោលដែរ។—សុភាសិត ២៩:១៩
នេះបានកើតឡើង ពេលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱវាទជូនកាអ៊ីន ដែលបានបណ្ដុះសេចក្ដីស្អប់ចំពោះអេបិល ដែលជាប្អូនប្រុសរបស់គាត់។ (លោកុប្បត្តិ ៤:៣-៥) ដោយជ្រាបអំពីគ្រោះថ្នាក់ចំពោះកាអ៊ីន នោះព្រះមានបន្ទូលទៅគាត់ថា៖ «ឯងខឹងធ្វើអី? ហេតុអ្វីបានជាឯងធ្វើទឹកមុខក្រញូវដូច្នេះ? បើឯងធ្វើល្អ តើមិនបានទឹកមុខរីករាយវិញទេឬអី បើឯងធ្វើមិនល្អ នោះមានដង្វាយលោះបាបដេកនៅមាត់ទ្វារស្រាប់ហើយ ចិត្តវានឹងបណ្ដោយតាមឯង ហើយឯងមានអំណាចលើវាដែរ»។—លោកុប្បត្តិ ៤:៦, ៧
ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រដូចអំពើបាបទៅនឹងអ្នកចាំឆ្មក់ម្នាក់ ដែលរង់ចាំលោតសង្គ្រុបលើកាអ៊ីន ប្រសិនបើគាត់ទទូចចងគំនុំនឹងប្អូនប្រុសរបស់គាត់។ (ប្រៀបមើល យ៉ាកុប ១:១៤, ១៥) គឺនៅមានពេលវេលាសំរាប់កាអ៊ីន ដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរអាកប្បកិរិយារបស់គាត់ ឲ្យ«ធ្វើល្អ» ជាជាងធ្វើតាមដំណើរដែលមានវិបត្ដិភ័យ។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ កាអ៊ីនមិនបានធ្វើតាមឱវាទនោះទេ។ គាត់បានបដិសេធឱវាទរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះហើយក៏នាំឲ្យមានកម្មផលដ៏ធ្ងន់។
មនុស្សខ្លះតូចចិត្តនិងបដិសេធឱវាទបែបណាក៏ដោយ។ (សុភាសិត ១:២២-៣០) តើនេះដោយសារកំហុសរបស់អ្នកឲ្យឱវាទទេដឹង ដែលឱវាទនោះបានត្រូវបដិសេធចោល? (យ៉ូប ៣៨:២) តើអ្នកដែលឲ្យឱវាទ ធ្វើឲ្យមានការពិបាកសំរាប់អ្នកដទៃនឹងទទួលឱវាទនោះឬ? ភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់មនុស្សធ្វើឲ្យរឿងនេះមានគ្រោះថ្នាក់មែន។ ប៉ុន្តែ អ្នកអាចបន្ថយលទ្ធភាពដែលនេះនឹងកើតឡើង ដោយធ្វើតាមយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននូវគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ។ ចូរឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវគោលការណ៍ខ្លះៗ។
‹ដំរង់ដោយចិត្តសុភាព›
«ឱបងប្អូនអើយ បើបានទាន់ឃើញមនុស្សណាធ្វើខុសអ្វី នោះអ្នករាល់គ្នាដែលដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ ចូរដំរង់អ្នកនោះដោយចិត្តសុភាព ព្រមទាំងប្រយ័តខ្លួនឯងផង ក្រែងត្រូវសេចក្ដីល្បួងដែរ»។ (កាឡាទី ៦:១) ដូច្នេះ សាវ័កប៉ុលបានចង្អុលប្រាប់ថា អស់អ្នកដែលមាន‹គុណវុឌ្ឍិខាងវិញ្ញាណ› គួរខំដំរង់បុគ្គលគ្រីស្ទាន ដែល‹យកជំហានខុស មុននឹងគាត់ដឹងខ្លួននោះ›។ ជួនកាល គឺហាក់ដូចជា អស់អ្នកដែលមិនសូវមានសមត្ថភាពនឹងដំរង់គេ ទៅជាអ្នកឲ្យឱវាទអ្នកឯទៀតទៅវិញ។ ដូច្នេះហើយ ចូរកុំប្រញាប់នឹងឲ្យឱវាទដល់អ្នកឯទៀតឡើយ។ (សុភាសិត ១០:១៩; យ៉ាកុប ១:១៩; ៣:១) ពួកអ្នកចាស់ទុំជាពិសេសក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលមានសមត្ថភាពខាងវិញ្ញាណ គឺជាអ្នកដែលសមឲ្យឱវាទបែបនេះ។ ប្រាកដហើយ គ្រីស្ទានដែលមានគំនិតចាស់ទុំណាមួយ គួរនិយាយប្រាប់ បើគាត់ឃើញបងប្អូនម្នាក់កំពុងតែដើរ ទៅដល់គ្រោះថ្នាក់នោះ។
ប្រសិនបើអ្នកឲ្យយោបល់ឬក៏ឱវាទ នោះត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យអ្វីដែលអ្នកនិយាយ មានមូលដ្ឋានលើប្រាជ្ញារបស់ព្រះ មិនមែនតាមទ្រឹស្តីនិងទស្សនវិជ្ជារបស់មនុស្សនោះឡើយ។ (កូល៉ុស ២:៨) ចូរឲ្យបានដូចចុងភៅធំ ដែលយកចិត្តទុកថាគ្រឿងណាមួយ ដែលគាត់បានប្រើ គឺធ្វើឲ្យមានសុខភាពល្អ និងគ្មានអ្វីដែលអាចពុលនោះឡើយ។ ចូរធ្វើឲ្យប្រាកដប្រជាថាឱវាទរបស់អ្នក គឺមានមូលដ្ឋានយ៉ាងមុតមាំលើបន្ទូលរបស់ព្រះ មិនមែនលើគំនិតផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) ដោយធ្វើបែបនេះ អ្នកអាចធ្វើឲ្យបានប្រាកដថា ឱវាទរបស់អ្នកនឹងមិនធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកណាមួយឡើយ។
គោលដៅនៃឱវាទ គឺដើម្បី«ដំរង់»អ្នកធ្វើខុស មិនមែនបង្ខំលើការផ្លាស់ប្ដូរដែលមិនសុខចិត្តនោះទេ។ ពាក្យភាសាក្រិក ដែលបានបកប្រែ‹ការដំរង់› គឺទាក់ទងនឹងពាក្យដែលមានន័យនឹងការដំរង់ឆ្អឹង ដែលបានភ្លាត់ ដើម្បីបង្ការវាពីការបាក់បែកថែមទៀត។ យោងទៅតាមលោកវ៉ាញ ដែលជាអ្នករៀបចំសទ្ទានុក្រម ពាក្យនេះក៏ប្រាប់នូវ«ការចាំបាច់ចំពោះសេចក្ដីអត់ធ្មត់ និងការខំតស៊ូ»។ ចូរនឹកគិតអំពីភាពទន់ភ្លន់និងការប៉ិនប្រសប់ដែលត្រូវការ ដើម្បីជៀសវាងពីការធ្វើឲ្យមានរបួសលើរូបកាយដែលមិនចាំបាច់។ ស្រដៀងគ្នាដែរ អ្នកឲ្យឱវាទត្រូវតែឲ្យប្រយ័ត្នប្រយែង ដើម្បីជៀសវាងការបញ្ឈឺបុគ្គល ដែលបានទទួលឱវាទនោះ។ នេះគឺជាការពិបាកមួយ នៅពេលបុគ្គលម្នាក់ស្នើសុំឱវាទនោះ។ នៅពេលដែលឱវាទរបស់អ្នកមិនបានត្រូវគេសុំផង នោះគឺត្រូវការការប៉ិនប្រសប់កាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀត។
អ្នកប្រាកដជាមិន«ដំរង់»បុគ្គលណាមួយបានឡើយ បើអ្នកលែងជិតស្និទ្ធនឹងគាត់នោះ។ ដើម្បីជៀសវាងពីការធ្វើនេះ ចូរចងចាំនូវការសម្ដែង«ចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត នឹងចិត្តអត់ធ្មត់»។ (កូល៉ុស ៣:១២) ប្រសិនបើគ្រូពេទ្យ ឥតមានចិត្តអត់ធ្មត់ហើយមិនថ្នាក់ថ្នមនឹងអ្នកជម្ងឺរបស់គាត់ នោះអ្នកជម្ងឺប្រហែលជាឥតអើពើនឹងឱវាទរបស់គាត់ និងមិនត្រឡប់ទទួលការព្យាបាលវិញឡើយ។
នេះមិនមានសេចក្ដីថា ឱវាទមិនគួរមានសេចក្ដីម៉ឺងម៉ាត់ឡើយ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមានព្រះទ័យម៉ឺងម៉ាត់ ពេលដែលទ្រង់ប្រៀនប្រដៅក្រុមជំនុំប្រាំពីរ ក្នុងតំបន់ភូមិភាគអាស៊ី។ (វិវរណៈ ១:៤; ៣:១-២២) ទ្រង់បានប្រទាននូវឱវាទដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ ដែលគេត្រូវតែឮនិងយកមកអនុវត្តន៍តាមនោះ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីម៉ឺងម៉ាត់របស់ព្រះយេស៊ូតែងបានទូទាត់នឹងគុណសម្បត្ដិ ដូចជាសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងសេចក្ដីសប្បុរស ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញនូវគតិដ៏ស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ដែលនៅស្ថានសួគ៌។—ទំនុកដំកើង ២៣:១-៦; យ៉ូហាន ១០:៧-១៥
ការឲ្យឱវាទដែលប្រកបដោយសេចក្ដីទន់ភ្លន់
«ចូរឲ្យពាក្យសំដីរបស់អ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយព្រះគុណជានិច្ច ទាំងបង់អំបិលផង ដើម្បីឲ្យដឹងជាបែបយ៉ាងណា ដែលគួរឆ្លើយដល់មនុស្សនិមួយៗ»។ (កូល៉ុស ៤:៦) អំបិលអាចធ្វើឲ្យជាតិអាហារបានប្រសើរឡើង ដែលត្រូវមាត់។ បើចង់ឲ្យឱវាទរបស់យើងមានឱជារស គឺត្រូវធ្វើឡើង‹ដោយសំដីទន់ភ្លន់ ទាំងបង់អំបិលផង›។ ប៉ុន្តែ ទោះជាមានគ្រឿងដ៏ប្រសើរក៏ដោយ អាហារក៏អាចត្រូវរៀបចំឡើងតាមរបៀបដ៏ឥតល្អឬរៀបចំលើចាន តាមរបៀបដ៏ឥតល្អមើលដែរ។ នេះគឺមិនធ្វើឲ្យចំណង់បរិភោគរបស់អ្នកណាម្នាក់បានប្រសើរឡើងទេ។ តាមការពិត នេះប្រហែលធ្វើឲ្យពិបាកលេប សូម្បីតែមួយម៉ាត់ក៏លេបមិនចូលដែរ។
នៅពេលឲ្យឱវាទ គឺជាការសំខាន់ដើម្បីជ្រើសរើសពាក្យត្រឹមត្រូវ។ សាឡូម៉ូន ជាបុរសដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា មានប្រសាសន៍ថា៖ «ពាក្យសំដីដែលនិយាយចំពេល នោះធៀបដូចជាផ្លែសារីមាសឆ្លាក់ភ្ជាប់នឹងក្បាច់ប្រាក់»។ (សុភាសិត ២៥:១១) ទ្រង់ប្រហែលជាចង់និយាយអំពីថាសក្បាច់ប្រាក់ដែលបានឆ្លាក់យ៉ាងស្អាតលើផ្លែប៉មមាស។ តើនេះនឹងជាទីគាប់ចិត្តយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ហើយអ្នកច្បាស់ជាអបអរយ៉ាងខ្លាំង ពេលទទួលជាអំណោយទាននោះ! តាមរបៀបដូចគ្នាដែរ ពាក្យសំដីដ៏ល្អ ដ៏ទន់ភ្លន់ ក៏អាចជាទីគាប់ចិត្តដល់បុគ្គលដែលខំប្រឹងជួយនោះផងដែរ។—សាស្ដា ១២:៩, ១០
ផ្ទុយទៅវិញ «ពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីកំហឹងវិញ»។ (សុភាសិត ១៥:១) ពាក្យសំដីឥតត្រឹមត្រូវ អាចធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់យ៉ាងស្រួល ហើយនាំឲ្យមានកំហឹង ជាជាងការដឹងគុណទៅវិញ។ តាមការពិត មិនគ្រាន់តែពាក្យសំដីឥតត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះ តែការលើកសម្លេងខុស ក៏អាចបណ្ដាលឲ្យបុគ្គលបដិសេធឱវាទដ៏ល្អនោះដែរ។ ការឲ្យឱវាទដោយឥតប៉ិនប្រសប់ ដោយឥតយល់ចិត្ត អាចធ្វើឲ្យបាក់បែកដូចប្រយុទ្ធនឹងអ្នកណាម្នាក់ ដោយប្រើអាវុធមួយអញ្ចឹង។ សុភាសិត ១២:១៨ ចែងថា៖ «មានគេដែលពោលពាក្យឥតបើគិត ដូចជាចាក់ដោយដាវ»។ ហេតុអ្វីនិយាយឥតបើគិត ធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតមានការពិបាកនឹងស្ដាប់ដល់ឱវាទនោះ?—សុភាសិត ១២:១៥
ដូចសាឡូម៉ូនបានមានប្រសាសន៍មក ពាក្យឱវាទគួរ«និយាយចំពេល»។ បើចង់ឲ្យឱវាទមានឥទ្ធិពលល្អ នោះការនិយាយចំពេលគឺសំខាន់ណាស់។ យ៉ាងច្បាស់ហើយ បុគ្គលណាម្នាក់ដែលលែងឃ្លាន គឺនឹងមិនអបអរនឹងអាហារនោះទេ។ ប្រហែលជាគាត់ទើបតែបានបរិភោគអាហារនៅពេលថ្មីៗ ឬក៏គាត់ប្រហែលជាឈឺ។ ការបង្ខំអ្នកណាម្នាក់ដែលមិនចង់បរិភោគ គឺមិនប្រកបដោយប្រាជ្ញានិងឥតត្រឹមត្រូវទៀតផង។
ការឲ្យឱវាទដោយចិត្តរាបទាប
«ចូរបំពេញសេចក្ដីអំណររបស់ខ្ញុំ . . . កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្ដីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង»។ (ភីលីព ២:២-៤) ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកឲ្យឱវាទល្អ នោះអ្នកនឹងបានត្រូវជំរុញចិត្តដោយ«ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន» ដោយគិតដល់សុខភាពរបស់អ្នកដទៃ។ ‹ដោយចិត្តរាបទាប› នោះអ្នកក៏ប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយបងប្អូនប្រុសខាងវិញ្ញាណ ដោយគិតថាអ្នកដទៃខ្ពស់ជាងខ្លួន។ តើនេះមានន័យយ៉ាងណា?
ការមានចិត្តរាបទាប នឹងបង្ការអ្នកពីការយកអាកប្បកិរិយាឬប្រើសម្លេងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់។ គ្មានយើងណាម្នាក់គួរមានអារម្មណ៍ខ្ពង់ខ្ពស់ជាងពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នាឡើយ។ យើងគ្រប់គ្នាមានគុណវិបត្ដិពីពេលមួយទៅពេលមួយ។ ដោយព្រោះយើងមិនអាចមើលចិត្តមនុស្សបាន គឺសំខាន់ជាពិសេស ដែលមិនគួរវិនិច្ឆ័យបំណងចិត្តរបស់បុគ្គល ដែលអ្នកឲ្យឱវាទនោះឡើយ។ គាត់ប្រហែលជាឥតមានបំណងចិត្តអាក្រក់ ហើយឥតចាប់ភ្លឹកនៃអាកប្បកិរិយាឬការប្រព្រឹត្តខុសណាឡើយ។ ទោះជាគាត់ប្រហែលជាដឹងថា គាត់មិនធ្វើតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះ នោះច្បាស់ជាគាត់មានការស្រួលនឹងទទួលយកឱវាទ ដែលបានទូន្មានដោយចិត្តរាបទាប ទាំងយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះនឹងសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។
ចូរគិតថាអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ប្រសិនបើគេបានអញ្ជើញអ្នកទៅបរិភោគ ប៉ុន្តែអ្នកទទួលភ្ញៀវបានប្រព្រឹត្តមកលើអ្នក តាមរបៀបដែលឥតកក់ក្ដៅ ដ៏ស្អប់ខ្ពើមនោះ។ អ្នកប្រាកដជាមិនបរិភោគបានឆ្ងាញ់នោះទេ។ ប្រាកដហើយ «ស៊ូឲ្យមានតែបន្លែជាម្ហូប នៅកន្លែងណាដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាជាងមានសាច់គោដែលបំប៉នឲ្យធាត់ហើយមានសេចក្ដីសំអប់វិញ»។ (សុភាសិត ១៥:១៧) យ៉ាងដូច្នោះដែរ ទោះជាមានឱវាទដ៏ប្រសើរបំផុតក៏ដោយ ក៏អាចពិបាកទទួលដែរ បើអ្នកឲ្យឱវាទសម្ដែងការមិនចូលចិត្តដល់បុគ្គល ដែលគាត់ទូន្មាន ឬមើលងាយនិងធ្វើឲ្យគាត់អាម៉ាស់មុខ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីស្រឡាញ់ ការគោរពទាំងសងខាង និងការទុកចិត្ត ធ្វើឲ្យស្រួលឲ្យឱវាទនិងទទួលឱវាទដែរ។—កូល៉ុស ៣:១៤
ឱវាទដែលបានទទួលយក
ព្យាការីណាថាន់ បានបង្ហាញនូវចិត្តរាបទាប នៅពេលដែលលោកឲ្យឱវាទដល់ស្តេចដាវីឌ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីគោរពចំពោះដាវីឌ បានឃើញជាក់ស្តែងតាមរបៀបដែលលោកណាថាន់និយាយនិងបានធ្វើនោះ។ លោកណាថាន់បានចាប់ផ្ដើមនិយាយ ដោយប្រើរឿងប្រៀបប្រដូច ដែលគិតអំពីរបៀបដែលដាវីឌ មានការពិបាកនឹងស្ដាប់តាមឱវាទនោះ។ (សាំយូអែលទី២ ១២:១-៤) ព្យាការីនេះបានអាងលើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ដាវីឌ ចំពោះសេចក្ដីយុត្ដិធម៌និងសេចក្ដីសុចរិត ទោះជាគាត់មិនបានឃើញក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់នឹងនាងបាតសេបាក៏ដោយ។ (សាំយូអែលទី២ ១១:២-២៧) នៅពេលដែលចំណុចនៃរឿងប្រៀបប្រដូចបានត្រូវបញ្ជាក់ នោះដាវីឌបានឆ្លើយពីចិត្តថា៖ «យើងបានធ្វើបាបនឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយ»។ (សាំយូអែលទី២ ១២:៧-១៣) មិនដូចកាអ៊ីន ដែលឥតស្ដាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ដាវីឌដោយមានចិត្តរាបទាប ក៏ទទួលយកការប្រដៅនោះ។
ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាដឹកនាំលោកណាថាន់ ដោយគិតដល់ភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ដាវីឌ និងរបៀបដែលដាវីឌអាចមានប្រតិកម្មដោយមិនពេញចិត្តនឹងឱវាទ។ លោកណាថាន់បានប្រព្រឹត្តដោយប៉ិនប្រសប់ ហើយប្រាកដជាចាត់ទុកដាវីឌខ្ពង់ខ្ពស់ជាងគាត់ ដោយព្រោះឋានៈរបស់ដាវីឌជាស្តេចដែលបានរើសតាំងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប្រសិនបើអ្នកមានឋានៈដែលកាន់អំណាចខ្លះនោះ អ្នកអាចឲ្យឱវាទត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែប្រហែលជាគេពិបាកស្ដាប់តាម បើអ្នកមិនសម្ដែងចិត្តរាបទាបនោះ។
លោកណាថាន់បានកែប្រដៅដាវីឌ ដោយមានគតិរាបទាប។ ពាក្យសំដីរបស់ព្យាការីនេះ គឺប្រកបដោយទន់ភ្លន់ ហើយបានរៀបចំយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែង ដើម្បីឲ្យដាវីឌអាចតបឆ្លើយតាមរបៀបដែលជាប្រយោជន៍ដល់ទ្រង់។ លោកណាថាន់មិនបានត្រូវជំរុញដោយប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនទេ ហើយក៏មិនសន្មតថា មានភាពខ្ពង់ខ្ពស់ខាងផ្លូវចិត្តនិងខាងវិញ្ញាណលើដាវីឌនោះឡើយ។ នេះជាគំរូដ៏ល្អម្ល៉េះហ្ន៎ ដោយនិយាយពាក្យត្រឹមត្រូវតាមរបៀបដ៏សមរម្យនោះ! ប្រសិនបើអ្នកសម្ដែងគតិដូចនេះ នោះអ្នកដទៃនឹងច្បាស់ជាស្ដាប់តាមឱវាទរបស់អ្នកជាមិនខាន។
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
ដូចអាហារដែលមានជីវជាតិ នោះឱវាទរបស់អ្នក គួរឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]
លោកណាថាន់បានឲ្យឱវាទដល់ស្តេចដាវីឌ តាមរបៀបដ៏ប៉ិនប្រសប់
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
តើអ្នកធ្វើឲ្យឱវាទរបស់អ្នកជាទីគាប់ចិត្ត ដូចផ្លែប៉មចម្លាក់ជាតិមាសលើថាសប្រាក់ឬទេ?