‹គ្រាជំនុំជំរះ› បានមកដល់ហើយ!
សៀវភៅវិវរណៈ ដែលជាសៀវភៅចុងក្រោយបង្អស់ក្នុងព្រះគម្ពីរ ជួយប្រាប់ឲ្យយើងយល់ដឹងថា ទេវតាមួយរូបកំពុងតែហោះកាត់កណ្ដាលមេឃ ទាំង «មានដំណឹងល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច សំរាប់នឹងថ្លែងប្រាប់»។ ទេវតានោះបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយសរសើរសិរីល្អរបស់ទ្រង់ចុះ! ដ្បិតពេលដែលទ្រង់ត្រូវជំនុំជំរះ នោះបានមកដល់ហើយ»។ (វិវរណៈ ១៤:៦, ៧) ‹គ្រាជំនុំជំរះ› ជាគ្រាប្រកាសនូវសេចក្ដីជំនុំជំរះរបស់ព្រះ ហើយជាពេលដែលទ្រង់នឹងកាត់ក្ដីផងដែរ។ ‹គ្រាជំនុំជំរះ› នឹងនាំមកនូវទីបញ្ចប់នៃ «ជាន់ក្រោយបង្អស់» ហើយឥឡូវនេះយើងកំពុងតែរស់នៅគ្រានោះ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១
មនុស្សដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិត មានចិត្តរីករាយដោយសារ ‹គ្រាជំនុំជំរះ› បានមកដល់ហើយ ដ្បិតគ្រានោះជាពេលដែលព្រះនឹងដោះទុក្ខសោករបស់អ្នកបំរើទ្រង់ ដែលបានរងទុក្ខដោយលោកីយ៍នេះដែលឃោរឃៅហើយគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់។
នៅពេលឥឡូវនេះ មុននឹង ‹គ្រាជំនុំជំរះ› មកដល់ទីបញ្ចប់ដោយការបំផ្លាញចោលនូវរបបលោកីយ៍អាក្រក់នាបច្ចុប្បន្ននេះ នោះយើងបានត្រូវដាស់តឿនថា៖ «ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយសរសើរសិរីល្អរបស់ទ្រង់ចុះ!»។ តើអ្នកកំពុងតែធ្វើដូច្នេះឬទេ? គ្រាន់តែនិយាយថា «ខ្ញុំជឿលើព្រះ» នោះមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ (ម៉ាថាយ ៧:២១-២៣; យ៉ាកុប ២:១៩, ២០) ការកោតខ្លាចដល់ព្រះយ៉ាងត្រឹមត្រូវគួរជំរុញយើងឲ្យមានចិត្តគោរពដល់ទ្រង់ ហើយក៏គួរជំរុញយើងឲ្យជៀសចេញពីការអាក្រក់។ (សុភាសិត ៨:១៣) ការកោតខ្លាចដល់ព្រះនឹងជួយយើងរៀនឲ្យចេះស្រឡាញ់ សេចក្ដីល្អ ហើយចេះស្អប់ នូវអ្វីដែលអាក្រក់វិញ។ (អេម៉ុស ៥:១៤, ១៥) បើយើងជាអ្នកលើកកិត្ដិយសថ្វាយព្រះ នោះយើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់តាមទ្រង់។ យើងនឹងមិនឲ្យអ្វីផ្សេងទៀតមករំខានដល់ការអានព្រះគម្ពីរដែលជាបន្ទូលរបស់ព្រះយ៉ាងទៀងទាត់នោះទេ។ យើងនឹងទុកចិត្តលើទ្រង់អស់អំពីចិត្តជានិច្ច។ (ទំនុកដំកើង ៦២:៨; សុភាសិត ៣:៥, ៦) មនុស្សដែលពិតជាលើកកិត្ដិយសថ្វាយព្រះ គឺជាអ្នកដែលទទួលស្គាល់ទ្រង់ជាអ្នកបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី និងចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះមហាក្សត្រសកលលោក ហើយពួកគេក៏ស្រឡាញ់ទ្រង់និងចុះចូលចំពោះទ្រង់ជាព្រះមហាក្សត្រដែលគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់គេ។ ប្រសិនបើយើងយល់ឃើញថា យើងគួរធ្វើនេះឲ្យបានច្រើនជាង នោះចូរធ្វើកុំខានឡើយ។
គ្រាកាត់ទោសតាមការជំនុំជំរះដែលទេវតាបានប្រកាសប្រាប់នោះ ក៏បានហៅថា «ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា»។ នៅឆ្នាំ ៦០៧ មុនស.យ. មនុស្សនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមបានឆ្លងកាត់ «ថ្ងៃ» មួយនៃព្រះយេហូវ៉ា ពីព្រោះពួកគេមិនបានធ្វើតាមការព្រមានពីព្រះតាមរយៈព្យាការីទ្រង់។ ពួកគេបានប្រថុយជីវិតដោយបញ្ឆោតខ្លួនថា ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាគឺមិននៅជិតប៉ុន្មានទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានព្រមានពួកគេថា៖ ថ្ងៃនោះ «បានមកជិតហើយ ក៏ប្រញឹកណាស់ដែរ»។ (សេផានា ១:១៤) នៅឆ្នាំ ៥៣៩ មុនស.យ. ក៏មាន «ថ្ងៃ» មួយទៀត «នៃព្រះយេហូវ៉ា» ដែលបានមកលើទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ។ (អេសាយ ១៣:១, ៦) ព្យាការីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានព្រមានដល់ពួកសាសន៍បាប៊ីឡូននោះ តែគេមិនអើពើទេ ពីព្រោះគេបានទុកចិត្តលើសំណង់កំផែងរឹងមាំនិងព្រះរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរយៈពេលតែមួយយប់គត់ ពួកសាសន៍មេឌីនិងពើស៊ីបានលុកចូលដណ្ដើមយកទីក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ឆ្នើមនោះ។
តើយើងប្រឈមមុខនឹងអ្វីសព្វថ្ងៃនេះ? យើងក៏ប្រឈមមុខនឹង «ថ្ងៃ» មួយទៀត «នៃព្រះយេហូវ៉ា» ដែលមានអានុភាពធំធេងជាង «ថ្ងៃ» មុនៗទៅទៀត។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១១-១៤) ព្រះបានកាត់ទោស «បាប៊ីឡូនដ៏ជាធំ» ស្របទៅតាមអ្វីដែលទេវតាមួយរូបបានប្រកាសប្រាប់នៅវិវរណៈ ១៤:៨ ថា៖ «ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ជាធំបានរលំហើយ! បានរលំហើយ!»។ នេះបានកើតឡើងរួចហើយ។ វាមិនអាចឃាត់ឃាំងអ្នកថ្វាយបង្គំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៀតទេ។ សេចក្ដីពុករលួយរបស់វា និងការរួមដៃធ្វើសង្គ្រាម បានត្រូវបកអាក្រាតទូទៅរួចហើយ។ ឥឡូវ សេចក្ដីហិនវិនាសលើកចុងក្រោយបង្អស់របស់វាបានមកជិតដល់។ ហេតុនោះហើយបានជាព្រះគម្ពីរដាស់តឿនមនុស្សនៅគ្រប់ទីកន្លែងថា៖ «ចូរចេញពីទីក្រុង[បាប៊ីឡូនដ៏ធំ]នោះមក ដើម្បីកុំឲ្យត្រូវមានចំណែកក្នុងអំពើបាបវាឡើយ ក្រែងត្រូវវេទនាដូចជាវាដែរ។ ដ្បិតអំពើបាបវាបានគរជាគំនរឡើងដល់ផ្ទៃមេឃ ហើយព្រះទ្រង់បាននឹកចាំពីការទុច្ចរិតរបស់វា»។—វិវរណៈ ១៨:៤, ៥
តើបាប៊ីឡូនដ៏ធំនោះជាអ្វី? បាប៊ីឡូនដ៏ធំគឺជារបបសាសនាទូទាំងផែនដីដែលមានលក្ខណៈដូចទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ។ (វិវរណៈ ជំពូក១៧, ១៨) សូមពិចារណាលក្ខណៈខ្លះដែលដូចគ្នានោះ :
• ពួកសង្ឃឬបព្វជិតសាសនានៅទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណបានចូលរួមចំណែកក្នុងរឿងនយោបាយនៃសាសន៍នោះ។ សាសនាជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះក៏ធ្វើដូច្នេះដែរ។
• បព្វជិតសាសនានៅទីក្រុងបាប៊ីឡូនបានគាំទ្រចំបាំងរបស់សាសន៍ខ្លួន។ ពេលដែលប្រទេសនិមួយៗធ្វើសង្គ្រាមនៅសម័យយើងនេះ សាសនានានាក៏ច្រើនតែនាំមុខក្នុងការប្រទានពរទៅលើពលទ័ពដែរ។
• សេចក្ដីបង្រៀននិងទំលាប់ផ្សេងៗនៅទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ បានបណ្ដាលឲ្យសាសន៍នោះប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ដ៏លាមកអាក្រក់។ សព្វថ្ងៃនេះ ពេលដែលមេដឹកនាំសាសនាមើលងាយនូវខ្នាតតម្រាសីលធម៌ក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះក៏មានអំពើអសីលធម៌ជាទូទៅដែរ ដែលប្រព្រឹត្តដោយពួកបរិស័ទនិងពួកបព្វជិតផងដែរ។ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរថា ក្នុងសៀវភៅវិវរណៈ បាប៊ីឡូនដ៏ធំត្រូវតំណាងជាស្រីពេស្យា ដោយសារអំពើពេស្យាចាររបស់វាជាមួយនឹងលោកីយ៍នេះ ហើយជាមួយនឹងរបបនយោបាយរបស់លោកីយ៍នេះដែរ។
• ព្រះគម្ពីរក៏រៀបរាប់ថា បាប៊ីឡូនដ៏ធំកំពុងតែ «ឈ្លក់នឹងទ្រព្យសម្បត្ដិដ៏ហូរហៀរ» ហើយ «ហ៊ឺហា» ផង។ នៅទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ ពួកសង្ឃឬបព្វជិតបានប្រមូលដីជាច្រើនក្នុងនាមសាសនា ហើយក៏មានមុខមានមាត់ក្នុងរឿងពាណិជ្ជកម្មដែរ។ សព្វថ្ងៃនេះ បាប៊ីឡូនដ៏ធំមិនគ្រាន់តែមានកន្លែងថ្វាយបង្គំជាច្រើន តែមានដីនិងសម្បត្ដិផ្សេងៗយ៉ាងសន្ធឹកជាភោគហ៊ុនដែរ។ សេចក្ដីបង្រៀននិងពិធីបុណ្យផ្សេងៗក៏ជួយឲ្យបាប៊ីឡូនដ៏ធំនោះនិងពួកពាណិជ្ជករប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់ផងដែរ។
• នៅទីក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ គេបានថ្វាយបង្គំរូបព្រះនិងប្រើអំពើមន្តអាគមទូទៅ ដូចជាមាននៅច្រើនកន្លែងសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ពួកគេជឿថា សេចក្ដីស្លាប់ជាផ្លូវចូលទៅក្នុងវិស័យផ្សេង។ ទីក្រុងបាប៊ីឡូនបានពេញទៅដោយវិហារនិងទីកន្លែងថ្វាយបង្គំព្រះជាច្រើន ប៉ុន្តែពួកសាសន៍បាប៊ីឡូនបានប្រឆាំងនឹងពួកអ្នកដែលថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ បាប៊ីឡូនដ៏ធំក៏ត្រូវសម្គាល់ដោយជំនឿសាសនានិងទំនៀមទំលាប់ដូចគ្នា។
នៅសម័យបុរាណព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើសាសន៍ផ្សេងៗដែលខ្លាំងពូកែខាងនយោបាយនិងយោធសាស្ត្រ ដើម្បីកាត់ទោសលើអស់អ្នកដែលមិនបានបង្ហាញការគោរពចំពោះព្រះនិងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ម្ដងហើយម្ដងទៀត។ តួយ៉ាងដូចជា សាសន៍អាសស៊ើរបានបំផ្លាញចោលទីក្រុងសាម៉ារីនៅឆ្នាំ ៧៤០ មុនស.យ.។ ទីក្រុងយេរូសាឡិមបានត្រូវកំទេចម្ដងដោយសាសន៍បាប៊ីឡូននៅឆ្នាំ ៦០៧ មុនស.យ. ហើយម្ដងទៀតដោយសាសន៍រ៉ូមនៅឆ្នាំ ៧០ ស.យ.។ រីឯក្រុងបាប៊ីឡូនវិញ នោះបានត្រូវបំផ្លាញដោយពួកសាសន៍មេឌីនិងពើស៊ីនៅឆ្នាំ ៥៣៩ មុនស.យ.។ ព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីសម័យយើងនេះថា ពួកនយោបាយឬរដ្ឋាភិបាលនានាដែលប្រៀបដូចជាសត្វសាហាវ នឹងពាធា «ស្រីសំផឹង» នោះ ហើយនឹងបកអាក្រាតនូវលក្ខណៈពិតរបស់វា។ រដ្ឋាភិបាលទាំងនោះនឹងបំផ្លាញវាអស់ទៅដែរ។—វិវរណៈ ១៧:១៦
តើរដ្ឋាភិបាលនានាក្នុងលោកីយ៍នេះពិតជានឹងធ្វើដូច្នេះមែនឬ? ព្រះគម្ពីរចែងថា ‹ព្រះនឹងបណ្ដាលឲ្យគេមានចិត្ត› ធ្វើដូច្នេះ។ (វិវរណៈ ១៧:១៧) ព្រឹត្ដិការណ៍នេះត្រូវកើតឡើងយ៉ាងឆាប់ក្នុងមួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ ទាំងធ្វើឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលហើយតក់ស្លុតផង មិនមែនជាអ្វីដែលមនុស្សអាចស្មានទុកជាមុនទេ ហើយក៏មិនកើតឡើងបន្ដិចម្ដងៗនោះដែរ។
តើអ្នកត្រូវប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? សូមសួរខ្លួនអ្នកថា : ‹តើខ្ញុំនៅតែកាន់ខ្ជាប់នឹងអង្គការសាសនាដែលល្អក់កករដោយសេចក្ដីបង្រៀននិងទំលាប់ដែលសម្គាល់សាសនានោះជាផ្នែកនៃបាប៊ីឡូនដ៏ធំទីឬទេ?›។ ទោះបើអ្នកមិនកាន់សាសនាណាមួយក៏ដោយ សូមសួរខ្លួនអ្នកថា : ‹តើខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឲ្យបាប៊ីឡូនដ៏ធំមានឥទ្ធិពលលើទស្សនៈរបស់ខ្ញុំឬទេ?›។ តើជាទស្សនៈអ្វី? គឺទស្សនៈស្តីអំពីការត្រាប្រណីនឹងការមិនគោរពតាមគោលការណ៍សីលធម៌ ដែលចូលចិត្តតែនឹងការសប្បាយទាំងស្រឡាញ់វត្ថុទ្រព្យជាជាងព្រះ ឬមិនអើពើនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា (សូម្បី តែក្នុងរឿងតូចតាចក៏ដោយ)។ សូមគិតឲ្យបានហ្មត់ចត់មុននឹងឆ្លើយ។
ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើង គឺចាំបាច់ណាស់ដែលយើងផ្ដល់សក្ខីភាពដោយការប្រព្រឹត្តព្រមជាមួយនឹងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់យើង ថាយើងមិនរួមចំណែកជាមួយនឹងបាប៊ីឡូនដ៏ធំសោះឡើយ។ គឺគ្មានពេលរេរង់ឡើយ។ ព្រះគម្ពីរព្រមានថា ទីបញ្ចប់នៃបាប៊ីឡូនដ៏ធំនឹងមកជាឆាប់ក្នុងមួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺ៖ «ទីក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ជាធំ នឹងត្រូវបោះទំលាក់ទៅ ដោយគំហុកយ៉ាងដូច្នេះ គេនឹងរកទៀតមិនឃើញឡើយ»។—វិវរណៈ ១៨:២១
ប៉ុន្តែ ‹គ្រាជំនុំជំរះ› មានលក្ខណៈម្យ៉ាងទៀត។ ‹គ្រាជំនុំជំរះ› ជាគ្រាដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងកាត់ទោសរបបនយោបាយនិងអ្នកគ្រប់គ្រងទាំងឡាយទូទាំងពិភពលោកនេះ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏នឹងកាត់ទោសអស់ទាំងមនុស្សដែលមិនទទួលស្គាល់សិទ្ធិរបស់ទ្រង់ក្នុងការគ្រប់គ្រងតាមរយៈព្រះរាជាណាចក្រនៅស្ថានសួគ៌ ក្រោមអំណាចនៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (វិវរណៈ ១៣:១, ២; ១៩:១៩-២១) ចក្ខុនិមិត្តអំពីរូបធំសម្បើមមួយដែលធ្វើពីមាស ប្រាក់ លង្ហិន ដែក និងដីឥដ្ឋ ដែលកត់ទុកនៅដានីយ៉ែល ២:២០-៤៥ ជាទំនាយសំដៅទៅលើការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកនយោបាយតាំងពីសាសន៍បាប៊ីឡូនពីបុរាណ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នយើងនេះ។ ស្តីអំពីសម័យយើងនេះ ទំនាយនោះបានទាយថា៖ «ព្រះនៃស្ថានសួគ៌ទ្រង់នឹងតាំងនគរ១ឡើង ដែលមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ»។ ព្រះគម្ពីរក៏រៀបរាប់អំពីអ្វីដែលព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងធ្វើក្នុងកំឡុង ‹គ្រាជំនុំជំរះ› របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយចែងថា៖ «រាជាណាចក្រមួយនេះនឹងកំទេចរាជាណាចក្រឯទៀត[ដែលមនុស្សបង្កើតឡើង]អោយវិនាសសូន្យ ហើយរាជាណាចក្រនេះនឹងនៅស្ថិតស្ថេររហូតតទៅ»។—ដានីយ៉ែល ២:៤៤, ខ.ស.
ព្រះគម្ពីរព្រមានដល់អ្នកថ្វាយបង្គំពិតថា កុំឲ្យស្រឡាញ់ «របស់អ្វីដែលនៅក្នុងលោកីយ» ពោលគឺ វិថីជីវិតដែលលោកីយ៍នេះនិយមតែប្រាសចាកពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះពិត។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧) តើការសម្រេចចិត្តនិងការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកបង្ហាញថាអ្នកកំពុងតែគាំទ្រខាងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយ៉ាងដាច់ខាតឬទេ? តើអ្នកពិតជាចាត់ទុកព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាអាទិភាពក្នុងជីវិតរបស់អ្នកឬទេ?—ម៉ាថាយ ៦:៣៣; យ៉ូហាន ១៧:១៦, ១៧
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៤]
តើទីបញ្ចប់នឹងមកដល់ នៅពេលណា?
«កូនមនុស្សនឹងមកនៅវេលាដែលអ្នករាល់គ្នាមិនគិត»។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៤
«ចូរចាំយាមចុះ! ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាថ្ងៃណា ឬពេលណា»។—ម៉ាថាយ ២៥:១៣
«គ្រានោះ . . . នឹងមកជាពិត ឥតរារង់ឡើយ»។—ហាបាគុក ២:៣
[ប្រអប់នៅទំព័រ១៤]
បើអាចដឹងថ្ងៃខែជាមុន តើអ្នកនឹងកែប្រែជីវិតរបស់អ្នកឬ?
ប្រសិនបើអ្នកអាចដឹងជាក់ច្បាស់ថា នៅមានបីបួនឆ្នាំទៀតទើបការជំនុំជំរះរបស់ព្រះនឹងមកដល់ តើជីវិតរបស់អ្នកនឹងកែប្រែឬទេ? ចុះយ៉ាងណាបើអ្នកគិតថា ទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍ចាស់នេះបានបង្អង់យូរពេក តើនេះធ្វើឲ្យអ្នកបន្ថយសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ាឬទេ?—ហេព្រើរ ១០:៣៦-៣៨
ដោយសារយើងមិនដឹងពេលកំណត់នោះ នេះហុចឱកាសឲ្យយើងបង្ហាញថា យើងកំពុងតែបំរើព្រះដោយបំណងចិត្តបរិសុទ្ធ។ មនុស្សដែលស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា ដឹងថាការចាំទំរាំទីបញ្ចប់ជិតមកដល់ទើបខ្នះខ្នែងបំរើទ្រង់ នោះមិនអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះដែលចេះស្ទង់មើលចិត្តបានឡើយ។—យេរេមា ១៧:១០; ហេព្រើរ ៤:១៣
មនុស្សដែលពិតជាស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែចាត់ទុកការបំរើទ្រង់ជាអាទិភាព។ បណ្ដាគ្រីស្ទានក៏ប្រកបការងារចិញ្ចឹមជីវិតដូចមនុស្សដទៃដែរ តែមិនមានបំណងក្លាយជាអ្នកមានទេ។ ពួកគេធ្វើការឲ្យបានតែអ្វីដែលត្រូវការចាំបាច់ដើម្បី ចិញ្ចឹមជីវិត ហើយមានសល់បន្ដិចបន្តួចដើម្បី ចែកដល់អ្នកដទៃដែរ។ (អេភេសូរ ៤:២៨; ធីម៉ូថេទី១ ៦:៧-១២) ជនគ្រីស្ទានក៏ចូលចិត្តមានពេលសំរាកនិងការកំសាន្តសប្បាយដោយមានបំណងចង់លំហែកាយ មិនមានបំណងចង់ធ្វើដូចមនុស្សដទៃឡើយ។ (ម៉ាកុស ៦:៣១; រ៉ូម ១២:២) ពួកគេមានទស្សនៈដូចព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលត្រេកអរតែនឹងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។—ទំនុកដំកើង ៣៧:៤; ៤០:៨
គ្រីស្ទានពិតចង់រស់នៅនិងបំរើព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច។ សេចក្ដីសង្ឃឹមនោះនឹងមិនឥតប្រយោជន៍ឡើយ ទោះជាពួកគេត្រូវរង់ចាំយូរជាងការគិតស្មានក៏ដោយ។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
រឿងស្តីពីអធិបតីភាព
បើយើងចង់យល់នូវមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យមានការរងទុក្ខលំបាកច្រើនដល់ម្ល៉េះនោះ យើងត្រូវយល់អំពីរឿងខាងអធិបតីភាពសិន។ តើអធិបតីភាពជាអ្វី? អធិបតីភាពគឺជាភាពនៃបុគ្គលដែលមានឋានៈធំដុំឬមានអំណាចខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។
ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់មានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងលើផែនដីនិងរបស់ទាំងឡាយដែលមាននៅ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរពន្យល់ថា នៅដើមប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្សលោក មានរឿងមួយផ្ទុះឡើងដែលប្រជែងនឹងអធិបតីភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ អារក្សសាតាំងអះអាងថា ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់កំរិតហួសហេតុពេកទៅលើសិទ្ធិសេរីភាពរបស់មនុស្សលោក។ វាក៏ចោទថា ព្រះមានបន្ទូលកុហកដល់ឪពុកម្ដាយដំបូងបង្អស់របស់យើង ស្តីអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងបើពួកគេបដិសេធចោលច្បាប់របស់ព្រះ ហើយធ្វើតាមតែចិត្តខ្លួន។ វាថា ពួកគេនឹងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនជាង បើគេគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងដោយឡែកពីអំណាចរបស់ព្រះ។—លោកុប្បត្តិ ជំពូក២និង៣
ព្រះអាចបង្ហាញឲ្យគេឃើញនូវអំណាចរបស់ទ្រង់បាន ដោយបំផ្លាញអ្នកបះបោរនោះចោលភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែ បើធ្វើដូច្នេះនឹងមិនដោះស្រាយរឿងចំណោទទាំងប៉ុន្មាននោះបានទេ។ ជាជាងបំផ្លាញអ្នកបះបោរភ្លាមៗនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានទុកពេលឲ្យទេវតានិងមនុស្សជាតិទាំងឡាយឃើញច្បាស់នូវលទ្ធផលដែលមកពីការបះបោរនឹងព្រះ។ ទោះជានេះបណ្ដាលឲ្យយើងមានទុក្ខវេទនាក៏ពិតមែន តែក៏បានបើកឱកាសឲ្យយើងមានកំណើតលើលោកផងដែរ។
ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះយើងដែរទោះជានេះតម្រូវឲ្យទ្រង់ធ្វើពលិកម្មយ៉ាងធំក៏ដោយ។ ទ្រង់បានរៀបចំផ្លូវដើម្បីប្រោសមនុស្សឲ្យរួចពីបាបនិងផលអាក្រក់ដែលមកពីបាប ដើម្បីឲ្យគេរស់នៅក្នុងសួនមនោរម្យបាន ឲ្យតែគេចេះស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ និងបង្ហាញជំនឿទៅលើយញ្ញបូជាលោះនៃរាជបុត្រាទ្រង់។ ព្រះក៏អាចប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញបានដែរ បើជាចាំបាច់នោះ។
ការទុកពេលដើម្បីដោះស្រាយរឿងចំណោទនេះបានហុចឱកាសឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះប្រព្រឹត្តតបនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ហើយឲ្យគេបង្ហាញនូវចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានៅគ្រប់កាលៈទេសៈរបស់គេ។ ដើម្បីឲ្យមានការគោរពយ៉ាងត្រឹមត្រូវចំពោះច្បាប់ទាំងឡាយក្នុងសកលលោកយើងនេះ គឺចាំបាច់ត្រូវដោះស្រាយនូវរឿងចំណោទពីរសិន ពោលគឺ តើព្រះមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងឬក៏អត់ ហើយតើមនុស្សនឹងរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍ចំពោះព្រះឬទេ? បើមិនមានការគោរពយ៉ាងត្រឹមត្រូវចំពោះអំណាចគ្រប់គ្រងទេ នោះពុំអាចមានសន្ដិសុខពិតបានឡើយ។a
[កំណត់សម្គាល់]
a រឿងចំណោទហើយអ្វីខ្លះដែលទាក់ទងនឹងរឿងទាំងនេះ បានត្រូវពិគ្រោះយ៉ាងល្អិតល្អន់ក្នុងសៀវភៅចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
[រូបភាព]
របបនយោបាយទូទាំងពិភពលោក នឹងមកដល់ទីបញ្ចប់