ជំពូកទី២១
«ខ្ញុំគ្មានទោសចំពោះឈាមរបស់មនុស្សណាម្នាក់ទេ»
ចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់ប៉ូលក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ និងឱវាទរបស់គាត់ចំពោះពួកអ្នកចាស់ទុំ
មានមូលដ្ឋានលើសកម្មភាព ២០:១-៣៨
១-៣. (ក) សូមរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅយប់ដែលអឺទីកុសស្លាប់។ (ខ) តើប៉ូលបានធ្វើអ្វី? ហើយតើអ្វីដែលគាត់បានធ្វើបង្ហាញថាគាត់ជាមនុស្សបែបណា?
ប៉ូលនៅបន្ទប់ខាងលើជាមួយនឹងបងប្អូនជាច្រើនក្នុងក្រុងត្រូអាស។ គាត់ថ្លែងសុន្ទរកថាយ៉ាងយូរទៅកាន់បងប្អូន ដោយសារនេះជាល្ងាចចុងក្រោយដែលគាត់នៅជាមួយនឹងពួកគេ។ ឥឡូវចូលដល់ពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ចង្កៀងមួយចំនួនបានត្រូវអុជបំភ្លឺក្នុងបន្ទប់ ហើយផ្សែងដែលហុយចេញពីចង្កៀងទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យបន្ទប់កាន់តែក្ដៅស្អុះស្អាប់។ មានយុវជនម្នាក់ឈ្មោះអឺទីកុសកំពុងអង្គុយស្ដាប់នៅមាត់បង្អួច។ កាលដែលប៉ូលកំពុងថ្លែងសុន្ទរកថា អឺទីកុសងងុយដេក ហើយក៏ធ្លាក់ពីបង្អួចជាន់ទី៣!
២ ក្នុងនាមជាគ្រូពេទ្យ លូកាទំនងជានៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានរត់ចេញទៅមើលយុវជនអឺទីកុសមុនគេ។ ពួកគេគ្មានការសង្ស័យអំពីស្ថានភាពរបស់អឺទីកុសទេ ពីព្រោះពេលពួកគេលើកគាត់ឡើង «គាត់ស្លាប់បាត់ហើយ»។ (សកម្ម. ២០:៩) ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មកអព្ភូតហេតុមួយក៏កើតឡើង។ ប៉ូលបានទ្រោបលើយុវជននោះ ហើយនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ឈប់ជ្រួលច្របល់ទៅ ព្រោះគាត់នៅរស់ទេ»។ រួចមក ប៉ូលបានប្រោសអឺទីកុសឲ្យរស់ឡើងវិញ!—សកម្ម. ២០:១០
៣ ហេតុការណ៍នេះ បង្ហាញអំពីអំណាចនៃឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ តាមពិត ទោះជាគ្មានអ្នកណាបន្ទោសប៉ូលចំពោះការស្លាប់របស់អឺទីកុសក៏ដោយ ប៉ូលមិនចង់ឲ្យមានអនុស្សាវរីយ៍អាក្រក់ ឬធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់ជំពប់ដួល ដោយសារការស្លាប់របស់អឺទីកុសឡើយ។ ដូច្នេះ ប៉ូលបានប្រោសអឺទីកុសឲ្យរស់ឡើងវិញ នោះបានផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខនិងពង្រឹងកម្លាំងបងប្អូនក្រុមជំនុំ ឲ្យបន្តបំពេញកិច្ចបម្រើរបស់ពួកគេ។ ជាក់ស្ដែងណាស់ថា ប៉ូលមានទំនួលខុសត្រូវចំពោះជីវិតរបស់អ្នកឯទៀត។ នេះរំឭកយើងថា ប៉ូលតែងតែព្យាយាមដើម្បី«គ្មានទោសចំពោះឈាមរបស់មនុស្សណាម្នាក់ទេ»។ (សកម្ម. ២០:២៦) សូមយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលគំរូរបស់គាត់អាចជួយយើងក្នុងរឿងនេះ។
‹គាត់ចេញដំណើរទៅតំបន់ម៉ាសេដូន› (សកម្មភាព ២០:១, ២)
៤. តើប៉ូលបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យតក់ស្លុតអ្វី?
៤ ដូចបានរៀបរាប់នៅជំពូកមុន ប៉ូលបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យតក់ស្លុតមួយ។ កិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់គាត់នៅក្រុងអេភេសូរ បានបង្កឲ្យមានភាពចលាចលយ៉ាងខ្លាំង។ តាមពិតទៅគឺពួកជាងធ្វើប្រាក់ដែលបានបង្កនូវចលនាបះបោរនោះ ពីព្រោះពួកគេរកប្រាក់បានដោយសារបណ្ដាជនគោរពបូជារូបព្រះអាតេមីស។ សកម្មភាព ២០:១ ចែងថា៖ «ពេលភាពចលាចលបានស្ងប់ស្ងាត់ ប៉ូលហៅពួកអ្នកកាន់តាមឲ្យមក។ រួចគាត់បានលើកទឹកចិត្តនិងលាពួកគាត់ ហើយចេញដំណើរទៅតំបន់ម៉ាសេដូន»។
៥, ៦. (ក) តើប៉ូលប្រហែលជាស្នាក់នៅតំបន់ម៉ាសេដូនយូរប៉ុណ្ណា? ហើយតើគាត់បានធ្វើអ្វីសម្រាប់បងប្អូននៅទីនោះ? (ខ) តើប៉ូលនៅតែរក្សាចិត្តគំនិតបែបណាចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ?
៥ នៅតាមផ្លូវទៅតំបន់ម៉ាសេដូន ប៉ូលបានឈប់មួយរយៈនៅកំពង់ផែក្រុងត្រូអាស ហើយចំណាយពេលនៅទីនោះ។ ប៉ូលសង្ឃឹមថា ទីតុសដែលបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅក្រុងកូរិនថូស នឹងមកចូលរួមជាមួយគាត់នៅក្រុងត្រូអាស។ (២កូ. ២:១២, ១៣) ប៉ុន្តែ ពេលដឹងច្បាស់ថាទីតុសមិនបានមក ប៉ូលក៏បន្តដំណើរទៅតំបន់ម៉ាសេដូន។ គាត់ចំណាយពេលក្នុងតំបន់នោះប្រហែលជិតមួយឆ្នាំ ដោយ«លើកទឹកចិត្តពួកអ្នកកាន់តាមដែលនៅទីនោះដោយពាក្យជាច្រើន»។a (សកម្ម. ២០:២) ទីបំផុត ទីតុសបានមកចូលរួមជាមួយប៉ូលនៅតំបន់ម៉ាសេដូន ដោយនាំយកដំណឹងល្អអំពីបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសដែលបានធ្វើតាមពាក្យណែនាំក្នុងសំបុត្រទី១ ដែលប៉ូលបានសរសេរទៅឲ្យពួកគេ។ (២កូ. ៧:៥-៧) នេះបានជំរុញចិត្តប៉ូលឲ្យសរសេរសំបុត្រមួយទៀតទៅឲ្យពួកគេ ដែលយើងស្គាល់ថាជាសំបុត្រទី២ជូនចំពោះគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូស។
៦ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែលលូកាប្រើពាក្យ«លើកទឹកចិត្ត» ដើម្បីពណ៌នាអំពីការដែលប៉ូលទៅលេងបងប្អូននៅក្រុងអេភេសូរនិងតំបន់ម៉ាសេដូន។ ពាក្យពណ៌នានោះសមនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ប៉ូលចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ! ផ្ទុយពីពួកផារិស៊ីដែលមើលងាយជនសាមញ្ញ ប៉ូលបានចាត់ទុកបងប្អូនឯទៀតថាជាអ្នករួមការងារ។ (យ៉ូន. ៧:៤៧-៤៩; ១កូ. ៣:៩) ប៉ូលនៅតែរក្សាចិត្តគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តដូចនោះ សូម្បីតែគាត់ត្រូវជូនឱវាទខ្លាំងៗដល់ពួកគេ។—២កូ. ២:៤
៧. តើពួកអ្នកត្រួតពិនិត្យនៅសព្វថ្ងៃអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ប៉ូលយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ នៅសព្វថ្ងៃ ពួកអ្នកចាស់ទុំនិងអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលព្យាយាមធ្វើតាមគំរូរបស់ប៉ូល។ សូម្បីតែពេលពួកគាត់ផ្ដល់ការកែតម្រង់ គោលដៅគឺដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់បងប្អូនដែលត្រូវការចាំបាច់នូវជំនួយបែបនោះ។ ជាជាងស្ដីបន្ទោស ពួកអ្នកត្រួតពិនិត្យខំប្រឹងយល់អារម្មណ៍និងលើកទឹកចិត្តបងប្អូន។ អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលដែលមានបទពិសោធន៍ម្នាក់ បាននិយាយថា៖ «បងប្អូនជាច្រើនចង់ធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែជាញឹកញយ ពួកគេពិបាកយកឈ្នះការខកចិត្ត ការភ័យខ្លាច និងអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម»។ ពួកអ្នកចាស់ទុំអាចពង្រឹងកម្លាំងបងប្អូនដែលមានអារម្មណ៍បែបនោះ។—ហេ. ១២:១២, ១៣
ពួកគេ«សមគំនិតគ្នាដើម្បីសម្លាប់គាត់» (សកម្មភាព ២០:៣, ៤)
៨, ៩. (ក) តើអ្វីបានបង្អាក់គម្រោងរបស់ប៉ូលក្នុងការជិះទូកទៅស្រុកស៊ីរី? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាជនជាតិយូដាខ្លះស្អប់ប៉ូលខ្លាំងម្ល៉េះ?
៨ ប៉ូលបានធ្វើដំណើរពីតំបន់ម៉ាសេដូនទៅក្រុងកូរិនថូស។b ក្រោយពីបានចំណាយពេលអស់បីខែនៅក្រុងកូរិនថូស គាត់អន្ទះសាចង់បន្តដំណើរទៅក្រុងសង់គ្រា ដើម្បីជិះទូកពីទីនោះទៅស្រុកស៊ីរី។ បន្ទាប់មក គាត់អាចចេញពីស្រុកស៊ីរីទៅក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីនាំយកអំណោយទៅឲ្យបងប្អូនដែលខ្វះខាតនៅទីនោះ។c (សកម្ម. ២៤:១៧; រ៉ូម ១៥:២៥, ២៦) ក៏ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍មួយដែលមិននឹកស្មានបានកើតឡើង ដែលនាំឲ្យប៉ូលផ្លាស់ប្ដូរគម្រោងរបស់គាត់។ សកម្មភាព ២០:៣ ចែងថា៖ «ជនជាតិយូដាសមគំនិតគ្នាដើម្បីសម្លាប់គាត់»!
៩ មិនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលជនជាតិយូដាខ្លះស្អប់ប៉ូលយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារពួកគេគិតថាប៉ូលជាជនក្បត់ជំនឿ។ មុនពេលនោះ កិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់ប៉ូលបាននាំឲ្យគ្រីស្ពូសប្រែចិត្ត។ គ្រីស្ពូសជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានមុខតំណែងខ្ពស់ក្នុងសាលាប្រជុំក្រុងកូរិនថូស។ (សកម្ម. ១៨:៧, ៨; ១កូ. ១:១៤) នៅឱកាសមួយទៀត ជនជាតិយូដានៅក្រុងកូរិនថូសបានចោទប្រកាន់ប៉ូលនៅចំពោះមុខកាលីយ៉ូ ដែលជាអភិបាលខេត្តអាខេយ៉ា។ ប៉ុន្តែ កាលីយ៉ូបានច្រានចោលការចោទប្រកាន់របស់ពួកគេថាគ្មានមូលដ្ឋាន។ នេះបាននាំឲ្យពួកគេក្ដៅក្រហាយនឹងប៉ូលជាខ្លាំង។ (សកម្ម. ១៨:១២-១៧) ជនជាតិយូដាខ្លះនៅក្រុងកូរិនថូសប្រហែលជាបានដឹងឬសន្និដ្ឋានថា មិនយូរទៀតប៉ូលនឹងចុះទូកពីកំពង់ផែដែលនៅជិតក្រុងសង់គ្រា។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏រៀបគម្រោងដើម្បីវាយប្រហារប៉ូលនៅទីនោះ។ តើប៉ូលនឹងធ្វើអ្វី?
១០. ការដែលប៉ូលមិនធ្វើដំណើរកាត់តាមក្រុងសង់គ្រា តើគាត់ជាមនុស្សកំសាកឬ? សូមពន្យល់។
១០ ម្ល៉ោះហើយ ដើម្បីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួន និងដើម្បីការពារប្រាក់វិភាគទានដែលបងប្អូនបានប្រគល់ឲ្យគាត់ ប៉ូលបានសម្រេចចិត្តមិនធ្វើដំណើរកាត់តាមក្រុងសង់គ្រាទេ តែគាត់ត្រឡប់ទៅតាមផ្លូវតំបន់ម៉ាសេដូនវិញ។ ជាការពិតនៅសម័យនោះ ការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវគោកក៏មានគ្រោះថ្នាក់ដែរ។ ជារឿយៗ តាមផ្លូវច្រើនតែមានចោរពួនស្ទាក់ចាំប្លន់ រីឯការស្នាក់នៅផ្ទះសម្នាក់វិញ មិនសូវមានសុវត្ថិភាពទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ូលសុខចិត្តប្រថុយគ្រោះថ្នាក់ដោយធ្វើដំណើរតាមផ្លូវគោក ជាជាងប្រឈមមុខគ្រោះថ្នាក់ដែលកំពុងរង់ចាំគាត់នៅក្រុងសង់គ្រា។ ពិតជាល្អណាស់ដែលប៉ូលមិនបានធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯង ព្រោះមានបងប្អូនខ្លះបានអមដំណើរប៉ូលទៅជាមួយដែរ រួមមានអារីស្តាក កៃយុស សេគុនដុស សូប៉ាទែរ ធីម៉ូថេ ត្រូភីមឹស និងទីឃីកុស។—សកម្ម. ២០:៣, ៤
១១. តើគ្រិស្តសាសនិកសព្វថ្ងៃចាត់វិធានការដ៏សមហេតុសមផលយ៉ាងណាដើម្បីការពារខ្លួន? ហើយតើលោកយេស៊ូបានទុកគំរូអ្វីក្នុងរឿងនេះ?
១១ ដូចប៉ូលដែរ គ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃធ្វើអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបានដើម្បីការពារខ្លួន ក្នុងពេលធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ នៅតំបន់ខ្លះ ពួកគេធ្វើដំណើរជាក្រុម ឬយ៉ាងហោចណាស់ទៅគ្នាពីរនាក់ ជាជាងទៅម្នាក់ឯង។ ចុះយ៉ាងណាអំពីការបៀតបៀន? គ្រិស្តសាសនិកជឿថា ពួកគេជៀសមិនផុតពីការបៀតបៀននោះទេ។ (យ៉ូន. ១៥:២០; ២ធី. ៣:១២) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេក៏មិនបណ្ដោយខ្លួនឲ្យស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាព ដែលអាចនាំឲ្យពួកគេមានគ្រោះថ្នាក់ដែរ។ សូមពិចារណាគំរូរបស់លោកយេស៊ូ។ នៅពេលមួយ កាលដែលពួកអ្នកប្រឆាំងនៅក្រុងយេរូសាឡិមរើសថ្មបម្រុងនឹងគប់លោកយេស៊ូ នោះ«លោកបានលាក់ខ្លួន រួចចេញពីវិហារទៅ»។ (យ៉ូន. ៨:៥៩) ក្រោយមក ពេលជនជាតិយូដារៀបគម្រោងដើម្បីសម្លាប់លោក នោះ«លោកយេស៊ូលែងបង្ហាញខ្លួនជាសាធារណៈក្នុងចំណោមជនជាតិយូដាទៀត តែលោកបានចេញពីទីនោះ ទៅក្រុងមួយ . . . ដែលនៅជិតតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ»។ (យ៉ូន. ១១:៥៤) លោកយេស៊ូបានចាត់វិធានការយ៉ាងសមហេតុសមផលដើម្បីការពារខ្លួន បើនោះមិនផ្ទុយពីបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។ គ្រិស្តសាសនិកសព្វថ្ងៃក៏ធ្វើដូចគ្នាដែរ។—ម៉ាថ. ១០:១៦
ពួកគាត់«ធូរស្រាលក្នុងចិត្តពន់ពេកក្រៃ» (សកម្មភាព ២០:៥-១២)
១២, ១៣. (ក) តើការប្រោសអឺទីកុសឲ្យរស់ឡើងវិញមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើបងប្អូនក្រុមជំនុំ? (ខ) ហេតុអ្វីសេចក្ដីសង្ឃឹមពីគម្ពីរជួយសម្រាលទុក្ខដល់អស់អ្នកដែលមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់?
១២ ប៉ូលនិងគ្នារបស់គាត់បានធ្វើដំណើរកាត់តំបន់ម៉ាសេដូន បន្ទាប់មកពួកគាត់ទំនងជាបែកផ្លូវគ្នា។ ប៉ុន្តែ តាមមើលទៅ ក្រោយមកពួកគាត់ជួបគ្នាម្ដងទៀតនៅក្រុងត្រូអាស។d គម្ពីរចែងថា៖ «លុះប្រាំថ្ងៃក្រោយមក យើងបានមកឯពួកគាត់នៅក្រុងត្រូអាស»។e (សកម្ម. ២០:៦) ដូចបានរៀបរាប់នៅដើមជំពូកនេះ ការប្រោសយុវជនអឺទីកុសឲ្យរស់ឡើងវិញបានកើតឡើងនៅទីនោះ។ សូមស្រមៃគិតអំពីអារម្មណ៍របស់បងប្អូននៅក្រុងត្រូអាស ពេលឃើញអឺទីកុសដែលជាបងប្អូនរួមជំនឿរស់ឡើងវិញ! ដូចកំណត់ហេតុបានរៀបរាប់ ពួកគាត់«ធូរស្រាលក្នុងចិត្តពន់ពេកក្រៃ»។—សកម្ម. ២០:១២
១៣ ប្រាកដណាស់ អព្ភូតហេតុដូចនោះមិនកើតឡើងនៅសព្វថ្ងៃនេះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី អស់អ្នកដែលបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់នឹង«ធូរស្រាលក្នុងចិត្តពន់ពេកក្រៃ» ដោយសារសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលមានចែងក្នុងគម្ពីរអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩) សូមពិចារណា៖ ដោយសារភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ ទោះជាអឺទីកុសបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញក៏ដោយ តែទីបំផុតគាត់ស្លាប់ទៅវិញ។ (រ៉ូម ៦:២៣) ប៉ុន្តែ អស់អ្នកដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ នឹងមានលទ្ធភាពរស់ជារៀងរហូត! បន្ថែមទៅទៀត អស់អ្នកដែលបានរស់ឡើងវិញដើម្បីគ្រប់គ្រងជាមួយលោកយេស៊ូនៅស្ថានសួគ៌ នឹងទទួលបានជីវិតអមតៈ។ (១កូ. ១៥:៥១-៥៣) គ្រិស្តសាសនិកសព្វថ្ងៃ មិនថាជាអ្នករើសតាំង ឬ«ចៀមឯទៀត»ទេ ពួកគេមានមូលហេតុល្អដើម្បី«ធូរស្រាលក្នុងចិត្តពន់ពេកក្រៃ»។—យ៉ូន. ១០:១៦
«ជាសាធារណៈ និងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ» (សកម្មភាព ២០:១៣-២៤)
១៤. ពេលពួកអ្នកចាស់ទុំក្រុងអេភេសូរបានមកជួបប៉ូលនៅក្រុងមីលេតូស តើប៉ូលបាននិយាយអ្វីទៅកាន់ពួកគេ?
១៤ ប៉ូលនិងក្រុមរបស់គាត់បានធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងត្រូអាស ទៅក្រុងអាសុស។ បន្ទាប់មក ទៅក្រុងមីទូលេន កោះឃីយ៉ូស កោះសាម៉ូស និងក្រុងមីលេតូស។ ប៉ូលមានគោលដៅទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិមឲ្យទាន់ពេលបុណ្យថ្ងៃទី៥០។ ដោយសារគាត់ប្រញាប់ប្រញាល់ត្រឡប់ទៅឲ្យទាន់បុណ្យនោះ បានជាគាត់ជ្រើសរើសធ្វើដំណើរតាមសំពៅមួយដែលមិនចូលចតនៅក្រុងអេភេសូរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ូលចង់និយាយជាមួយនឹងពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរ ដូច្នេះប៉ូលបានសុំពួកគេឲ្យមកជួបគាត់នៅក្រុងមីលេតូស។ (សកម្ម. ២០:១៣-១៧) កាលដែលពួកគេមកដល់ ប៉ូលបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «តាំងពីថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំឈានជើងចូលខេត្តអាស៊ី អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំបានប្រើជីវិតយ៉ាងណាពេលដែលខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់ដើម្បីបម្រើលោកម្ចាស់ដោយចិត្តរាបទាប ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក និងទាំងរងទុក្ខលំបាកដោយសារគម្រោងការអាក្រក់របស់ជនជាតិយូដា។ នៅពេលដំណាលគ្នានោះ ខ្ញុំមិនបានខានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីអ្វីៗដែលមានប្រយោជន៍ទេ ហើយក៏មិនបានខានបង្រៀនអ្នករាល់គ្នាជាសាធារណៈ និងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់ប្រាប់ពួកយូដានិងពួកក្រិចថា ពួកគេត្រូវប្រែចិត្ត បែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយមានជំនឿលើលោកយេស៊ូ ដែលជាលោកម្ចាស់របស់យើង»។—សកម្ម. ២០:១៨-២១
១៥. តើការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
១៥ នៅសព្វថ្ងៃ យើងប្រើវិធីផ្សេងៗជាច្រើនដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ ដូចប៉ូល យើងព្យាយាមទៅគ្រប់កន្លែងដែលមានមនុស្ស មិនថានៅចំណតឡានក្រុង នៅផ្លូវដ៏មមាញឹក ឬនៅឯផ្សារទេ។ ប៉ុន្តែ ការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ នៅតែជាវិធីផ្សព្វផ្សាយចម្បងរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ហេតុអ្វី? មូលហេតុទី១ ការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ផ្ដល់ឱកាសដល់មនុស្សគ្រប់រូបបានឮដំណឹងល្អជាទៀងទាត់ ហើយនេះបង្ហាញថាព្រះមិនរើសមុខឡើយ។ មូលហេតុទី២ ការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ជួយមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះឲ្យទទួលជំនួយស្របតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ មូលហេតុទី៣ ការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ជួយពង្រឹងជំនឿនិងការស៊ូទ្រាំរបស់អ្នកផ្សាយ។ ប្រាកដណាស់ សញ្ញាសម្គាល់របស់គ្រិស្តសាសនិកពិតនៅសព្វថ្ងៃ គឺចិត្តខ្នះខ្នែងផ្សព្វផ្សាយ«ជាសាធារណៈ និងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ»។
១៦, ១៧. តើតាមរបៀបណាប៉ូលបង្ហាញថាគាត់មិនភ័យខ្លាច? ហើយតើគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ប៉ូលបានពន្យល់ពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរថា គាត់មិនដឹងថាមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីកំពុងរង់ចាំគាត់ទេ ពេលគាត់ត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា៖ «ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំមិនចាត់ទុកថាជីវិតខ្ញុំគឺសំខាន់ចំពោះខ្ញុំទេ សុំឲ្យតែខ្ញុំបានរត់ក្នុងការប្រណាំងនេះរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ហើយបង្ហើយកិច្ចបម្រើដែលខ្ញុំបានទទួលពីលោកម្ចាស់យេស៊ូ នោះគ្រប់គ្រាន់ហើយ ពោលគឺការធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់ពីដំណឹងល្អស្ដីអំពីគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ»។ (សកម្ម. ២០:២៤) ប៉ូលមិនភ័យខ្លាចឡើយ ហើយក៏មិនឲ្យអ្វីមករារាំងគាត់ពីការបំពេញភារកិច្ចរបស់គាត់ដែរ មិនថាបញ្ហាខាងសុខភាព ឬការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងនោះទេ។
១៧ គ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃ ក៏ស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកផ្សេងៗដែរ។ គ្រិស្តសាសនិកខ្លះកំពុងរងការដាក់បម្រាមឬការបៀតបៀនពីសំណាក់រដ្ឋាភិបាល។ រីឯគ្រិស្តសាសនិកខ្លះទៀត ពួកគេកំពុងតស៊ូយ៉ាងខ្លាំងចំពោះបញ្ហាខាងផ្លូវកាយឬខាងផ្លូវចិត្ត។ ចំណែកឯគ្រិស្តសាសនិកវ័យក្មេងវិញ ពួកគេត្រូវប្រឈមមុខនឹងសម្ពាធពីមនុស្សស្រករគ្នានៅឯសាលារៀន។ ទោះជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈបែបណាក៏ដោយ ពួកគេបង្ហាញជំហរមាំមួនដូចប៉ូលដែរ។ ពួកគេប្ដេជ្ញាចិត្ត«ធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីដំណឹងល្អ»។
«ចូរប្រយ័ត្នខ្លួនអ្នក ហើយមើលការខុសត្រូវហ្វូងចៀម» (សកម្មភាព ២០:២៥-៣៨)
១៨. តើតាមរបៀបណាប៉ូលបានរក្សាខ្លួនមិនឲ្យមានទោសចំពោះឈាម? ហើយតើពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរអាចធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ បន្ទាប់មក ប៉ូលបានដាស់តឿនពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរ ដោយលើកឡើងអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ផ្ទាល់។ ដំបូង ប៉ូលប្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំថា នេះប្រហែលជាលើកចុងក្រោយដែលពួកគេឃើញមុខគាត់។ រួចមក ប៉ូលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំគ្មានទោសចំពោះឈាមរបស់មនុស្សណាម្នាក់ទេ ព្រោះខ្ញុំមិនបានខានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីឱវាទណាមួយរបស់ព្រះឡើយ»។ ដូច្នេះ តើពួកអ្នកចាស់ទុំក្រុងអេភេសូរអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ប៉ូល ដោយរក្សាខ្លួនមិនឲ្យមានទោសចំពោះឈាមយ៉ាងដូចម្ដេច? ប៉ូលបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ចូរប្រយ័ត្នខ្លួនអ្នក ហើយមើលការខុសត្រូវហ្វូងចៀម ដោយសារឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានតែងតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ ដើម្បីឃ្វាលក្រុមជំនុំរបស់ព្រះ ដែលលោកបានទិញដោយឈាមរបស់បុត្រលោកផ្ទាល់»។ (សកម្ម. ២០:២៦-២៨) ប៉ូលថែមទាំងបានព្រមានពួកគេថា«ឆ្កែចចកដ៏សាហាវ»នឹងចូលមកក្នុងចំណោមហ្វូងចៀម ហើយនឹង«និយាយបង្ខុសសេចក្ដីពិត ដើម្បីអូសទាញពួកអ្នកកាន់តាមឲ្យទៅតាមពួកគេវិញ»។ តើពួកអ្នកចាស់ទុំគួរធ្វើអ្វី? ប៉ូលប្រាប់ពួកគេថា៖ «ចូរចាំយាម ហើយចាំជានិច្ចថា ខ្ញុំបានដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗដោយស្រក់ទឹកភ្នែកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃអស់បីឆ្នាំ»។—សកម្ម. ២០:២៩-៣១
១៩. តើមានអ្វីកើតឡើងនៅចុងសតវត្សរ៍ទី១? ហើយតើនេះបាននាំឲ្យមានអ្វីទៀតនៅសតវត្សរ៍ក្រោយៗមក?
១៩ «ឆ្កែចចកដ៏សាហាវ»បានលេចមកនៅចុងសតវត្សរ៍ទី១។ ប្រហែលនៅឆ្នាំ៩៨ គ.ស. សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរថា៖ «សូម្បីតែឥឡូវនេះ សត្រូវជាច្រើនរបស់គ្រិស្តបានលេចមក . . . ពួកគេបានចេញពីចំណោមយើងទៅ តែពួកគេមិនមែនជាគ្នាយើងទេ ពីព្រោះបើជាគ្នាយើងមែន នោះពួកគេនឹងនៅជាប់ជាមួយនឹងយើង»។ (១យ៉ូន. ២:១៨, ១៩) មកដល់សតវត្សរ៍ទី៣ ការក្បត់ជំនឿមានច្រើនដល់ម្ល៉េះ បានជានាំឲ្យមនុស្សមួយក្រុមលើកខ្លួនជាអ្នកដឹកនាំគ្រិស្តសាសនា ហើយនៅសតវត្សរ៍ទី៤អធិរាជខន់ស្ទែនធីនបានចាត់ទុក«គ្រិស្តសាសនា»ក្លែងក្លាយនេះថាស្របច្បាប់។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានយកសេចក្ដីបង្រៀននិងទំនៀមទម្លាប់របស់សាសនាមិនពិត មកកាឡៃជាសេចក្ដីបង្រៀនរបស់«គ្រិស្តសាសនា»។ ពិតណាស់ ពួកគេបាន«និយាយបង្ខុសសេចក្ដីពិត»។ ឥទ្ធិពលនៃការក្បត់ជំនឿនោះ នៅតែឃើញមានក្នុងសេចក្ដីបង្រៀន និងក្នុងទំនៀមទម្លាប់របស់ពិភពគ្រិស្តសាសនា។
២០, ២១. តើប៉ូលបានលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើនៅសព្វថ្ងៃពួកអ្នកចាស់ទុំអាចធ្វើតាមគំរូរបស់គាត់ដោយរបៀបណា?
២០ របៀបរស់នៅរបស់ប៉ូលមានភាពខុសគ្នាស្រឡះពីមនុស្សជំនាន់ក្រោយ ដែលតែងតែមកកេងចំណេញពីហ្វូងចៀម។ ហេតុអ្វីបានជាខុសគ្នា? ពីព្រោះប៉ូលធ្វើការដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត មិនមែនធ្វើជាបន្ទុកដល់បងប្អូនក្រុមជំនុំឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត ការខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់គឺដើម្បីបងប្អូនរួមជំនឿ មិនមែនដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ ប៉ូលបានដាស់តឿនពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរ ឲ្យបង្ហាញចិត្តគំនិតលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន ដោយប្រាប់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវជួយអស់អ្នកដែលខ្សោយ . . . ហើយអ្នករាល់គ្នាត្រូវចាំប្រសាសន៍របស់លោកម្ចាស់យេស៊ូ ដែលថា៖ ‹ការឲ្យគេ នោះមានសុភមង្គលច្រើនជាងការទទួល›»។—សកម្ម. ២០:៣៥
២១ នៅសព្វថ្ងៃ ពួកអ្នកចាស់ទុំក៏លះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដូចប៉ូលដែរ។ ផ្ទុយពីបព្វជិតនៃពិភពគ្រិស្តសាសនាដែលបោកបញ្ឆោតហ្វូងចៀមដើម្បីតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន នោះអស់អ្នកដែលបានទទួលភារកិច្ចដើម្បី«ឃ្វាលក្រុមជំនុំរបស់ព្រះ» ត្រូវបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកពិត មិនមានកន្លែងសម្រាប់អស់អ្នកដែលមានអំណួតឬមានមហិច្ឆតាទេ ពីព្រោះអស់អ្នកដែលស្វែងរក«កិត្តិសព្ទ» ទីបំផុតនឹងបរាជ័យទាំងស្រុង។ (សុភ. ២៥:២៧) មនុស្សព្រហើនទទួលបានតែភាពអាប់កិត្តិយសប៉ុណ្ណោះ។—សុភ. ១១:២
«ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាហូរទឹកភ្នែក»។—សកម្មភាព ២០:៣៧
២២. ហេតុអ្វីពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអេភេសូរស្រឡាញ់ប៉ូល?
២២ បងប្អូនស្រឡាញ់ប៉ូល ដោយសារប៉ូលស្រឡាញ់ពួកគាត់យ៉ាងស្មោះ។ នេះបានឃើញជាក់ស្ដែងពេលដែលប៉ូលចេញដំណើរ គឺ«ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាហូរទឹកភ្នែក រួចពួកគាត់ឱបប៉ូល ហើយថើបលាគាត់ដោយក្ដីស្រឡាញ់»។ (សកម្ម. ២០:៣៧, ៣៨) បងប្អូនរួមជំនឿពិតជាស្រឡាញ់ និងដឹងគុណអស់អ្នកដែលបម្រើហ្វូងចៀម ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដូចប៉ូលបានធ្វើដែរ។ ក្រោយពីបានពិចារណាគំរូដ៏ល្អរបស់ប៉ូល យើងច្បាស់ជាយល់ស្របថា គាត់មិនមានចិត្តអំណួតឬនិយាយពន្លើសឡើយ ពេលដែលគាត់ពោលពាក្យថា៖ «ខ្ញុំគ្មានទោសចំពោះឈាមរបស់មនុស្សណាម្នាក់ទេ»។—សកម្ម. ២០:២៦
a សូមមើលប្រអប់«សំបុត្ររបស់ប៉ូលពីតំបន់ម៉ាសេដូន»។
b ប៉ូលទំនងជាបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់បងប្អូននៅក្រុងរ៉ូម ក្នុងអំឡុងពេលគាត់ធ្វើទស្សនកិច្ចនៅក្រុងកូរិនថូស។
c សូមមើលប្រអប់«ប៉ូលនាំយកអំណោយ»។
d លូកាប្រើពាក្យថា«យើង»នៅសកម្មភាព ២០:៥, ៦។ តាមមើលទៅនេះបញ្ជាក់ថា គាត់បានជួបប៉ូលម្ដងទៀតនៅក្រុងភីលីព ជាកន្លែងដែលប៉ូលបានចាកចេញពីគាត់មួយរយៈ។—សកម្ម. ១៦:១០-១៧, ៤០
e ការធ្វើដំណើរពីក្រុងភីលីពទៅក្រុងត្រូអាស ចំណាយពេលអស់ប្រាំថ្ងៃ។ នេះប្រហែលជាដោយសារខ្យល់មិនអំណោយផល ពីព្រោះលើកមុនការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដដែល ចំណាយពេលតែពីរថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។—សកម្ម. ១៦:១១