ការស្វែងរកសាសនាត្រឹមត្រូវរបស់គេ
តាំងពីកុមារភាពមកម្ល៉េះ មនុស្សខ្លះបានស្វែងរកចម្លើយដ៏ស្កប់ចិត្តចំពោះសំនួររបស់គេជាច្រើនអំពីជីវិត។ កាលដែលនៅពីក្មេង ពួកគេប្រហែលជាទៅឯពិធីបុណ្យផ្សេងៗនៃសាសនា។ ប៉ុន្តែ ពួកគេជាច្រើនបានឃើញថា ចម្លើយដែលបានផ្ដល់មក ឬពិធីរីតិនៃសាសនា មិនបានជួយគេឲ្យលៃលកដោះស្រាយបញ្ហាជាច្រើនរបស់ជីវិតទេ។
ពួកគេប្រហែលជានិយាយថា គេនៅកាន់សាសនារបស់មាតាបិតារបស់គេ ទោះបីគេកម្រទៅឯពិធីបុណ្យនៃសាសនាក្ដី។ យោងទៅតាមអេវ៉ែកម្នាក់នៃសាសនា អង់គ្លេកិន ជំនឿដ៏តូចដែលគេមាននៅសល់នោះ មានអានុភាពយ៉ាងតិចតួចលើជីវិតរបស់គេ។ គេបានបំភ្លេចចោលសាសនាមួយរយៈសិន។ តែមានអ្នកឯទៀត ដោយសារឃើញការលាក់ពុតក្នុងវិស័យសាសនា ក៏កើតមានការស្អប់ខ្ពើម ព្រមទាំងបដិសេធចោលសាសនាតែម្ដង។ ប៉ុន្តែ សំនួររបស់គេអំពីជីវិតនៅតែមានដដែល។
ហេតុដែលមនុស្សខ្លះមានការសង្ស័យដ៏ខ្លាំង
មនុស្សភាគច្រើនដឹងថា សាសនាជាច្រើនមានទីភ្នាក់ងារដើម្បីជួយពួកអ្នកគ្មានផ្ទះសម្បែង ហើយចែកចាយស្បៀងអាហារដល់ពួកអ្នកខ្វះខាត ព្រមទាំងធានាគាំទ្រពិធីបុណ្យវប្បធម៌ជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ សឹងតែជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេក៏ឮសារពណ៌មានរាយការណ៍អំពើឃោរឃៅ ហើយការបង្ហូរឈាមដែលផ្ដើមមកពីសាសនា មិនគ្រាន់តែកើតក្នុងចំណោមពួកដែលមិនកាន់គ្រីស្ទសាសនាប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានក្នុងចំណោមពួកដែលអះអាងជាគ្រីស្ទានដែរ។ តើយើងត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលទេ បើគេសង្ស័យថា ក្រុមដែលបានជាប់ទាក់ទងនឹងអំពើឃោរឃៅបែបនេះ មិនកាន់សាសនាត្រឹមត្រូវនោះ?
មនុស្សជាច្រើនដែលបានអប់រំខាងសាសនាតាំងពីក្មេងមក ធ្លាប់គិតថា គ្រឹះស្ថានរក្សាក្មេងកំព្រាជាច្រើនដែលបានធានាដោយសាសនា ជាអ្វីមួយដ៏ប្រសើរ។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំថ្មីៗនេះ គេបានស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង កាលដែលពួកបព្វជិតពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ត្រូវបានគេចោទនឹងការរំលោភសេពកាមកូនក្មេង ដែលបានប្រគល់មកឲ្យគេមើលថែទាំនោះ។ ជាបឋម មនុស្សបានគិតថា មានពួកបព្វជិតតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវដាក់បន្ទោសនោះ។ ឥឡូវនេះ ពួកគេខ្លះសង្ស័យថា ប្រហែលជាមានអ្វីមួយខុសទាំងស្រុងក្នុងគោលការណ៍សាសនានោះហើយ។
មានមនុស្សខ្លះ ដូចបុគ្គលម្នាក់ឈ្មោះ អាឃេនញ៉ា បានកាន់សាសនារបស់គេយ៉ាងស៊ប់នៅពេលមួយ។ ជាយុវនារីក្នុងប្រទេសអារ្សងទីន នាងបានចូលក្នុងចំណោមពួកដែលបានធ្វើធម្មយាត្រាទៅថ្វាយបង្គំស្រីក្រមុំអីតាទៃ។ អស់រយៈ១៤ឆ្នាំមកនេះ នាងជាដូនជីម្នាក់ដែលបានរស់នៅក្នុងអាវាស។ បន្ទាប់មក នាងបានចាកចេញពីសាសនានោះ ហើយក៏ចូលធ្វើជាផ្នែកនៃក្រុមសាសនានយោបាយអន្តរជាតិ ដែលគាំទ្រក្នុងការផ្លាស់ប្ដូររចនាសម្ព័ន្ធសង្គមនិងសេដ្ឋកិច្ចនៃសង្គមមនុស្សតាមរយៈមធ្យោបាយបដិវត្ត។ ដោយសារតែអ្វីៗដែលនាងបានឃើញនិងបានពិសោធនោះ នាងក៏លែងមានជំនឿនិងសេចក្ដីទុកចិត្តលើព្រះទៀតឡើយ។ នាងពិតជាមិនស្វែងរកសាសនាដែលនាងអាចជឿនោះទេ។ ត្រូវហើយ អ្វីដែលនាងចង់បាននោះ គឺវិធីធ្វើឲ្យមានយុត្ដិធម៌ដល់អស់អ្នកដែលក្រខ្សត់ និងមិត្តភក្ដ្រដែលនាងអាចទុកចិត្តបាន។
អ្នកឯទៀតកាលដែលសង្កេតឃើញអ្វីៗដែលកើតឡើងក្នុងសាសនា ក៏បានជៀសចេញយ៉ាងឆ្ងាយពីសាសនា។ មតិរបស់អ្នកមិនជឿថាមានព្រះអាទិទេពម្នាក់ បានបោះពុម្ពក្នុងទស្សនាវដ្ដី ស្ពាត់នីក នៅឆ្នាំ១៩៩១ មានប្រសាសន៍យ៉ាងត្រង់ៗថា៖ «រវាងគុណសម្បត្ដិនៃពាហិរជន និងទេវកថាវិទ្យាគ្រីស្ទាននោះ ខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញភាពខុសផ្លែកពីគ្នាដ៏សំខាន់ត្រង់ណាទេ»។ ជាឧទាហរណ៍ គាត់បានពិពណ៌នាអំពីក្បួនហែដែលពួកបព្វជិតជាច្រើនស្លៀកពាក់សំពត់គ្រីបទឹកមាស ដើរយឺតៗសែងរក្ខិតសពក្នុងក្ដារមឈូសហែរតាមផ្លូវនៃទីក្រុងម៉ូស្កូ។ នោះជាសពរបស់«សន្តគ្រីស្ទសាសនាអូថូដុក្សម្នាក់» ដែលគេយកពីសារមន្ទីរទៅកាន់ព្រះវិហារ ហើយការនេះរំឭកអ្នកនិពន្ធនេះ អំពីពួកបព្វជិតនិងរក្ខិតសពនៅស្រុកអេស៊ីព្ទពីបុរាណ។ កាលដែលពួកចូលរួមក្នុងក្បួនហែក្នុងទីក្រុងម៉ូស្កូជឿលទ្ធិ«ត្រីឯកភាពនៃគ្រីស្ទាន» គាត់បាននៅចាំថា ពួកអេស៊ីព្ទក៏បានថ្វាយបង្គំព្រះដែលមានបីអង្គដែរ ដូចជា—ព្រះអូសៃរីស ព្រះអ៊ីសីស និងព្រះហូរើស។
អ្នកនិពន្ធដដែលនោះបានសំដៅចំពោះដំណើរនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គ្រីស្ទាន—ដូចជា«ព្រះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់»ហើយ«ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក»—ជាការឥតស្របនឹងពាហិរជននៅស្រុកអេស៊ីព្ទសោះ។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានសង្កេតឃើញថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់នៃភាតរភាពនោះ ពុំមានការជោគជ័យនៅក្នុងលោកីយ៍នេះទេ សូម្បីតែនៅក្នុងពិភពដែលអះអាងថាជាគ្រីស្ទាន ក៏គ្មានដែរ»។ ហើយគាត់ក៏មានប្រសាសន៍អំពីផលផ្លែអាក្រក់ ដែលជាលទ្ធផលរបស់សាសនាដែលទទូចចង់បានជាប់ទាក់ទងនឹងកិច្ចការរបស់រដ្ឋ។ ចំពោះអ្វីៗដែលគាត់បានឃើញនោះ បានបណ្ដាលឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថា ពិភពគ្រីស្ទសាសនាពុំបានផ្ដល់នូវអ្វីដែលគាត់កំពុងតែស្វែងរកនោះទេ។
តែផ្ទុយទៅវិញ មានអ្នកឯទៀតបានរកឃើញចម្លើយដ៏ស្កប់ចិត្ត ប៉ុន្តែមិនមែនបានរកឃើញក្នុងពិភពគ្រីស្ទសាសនាទេ។
នាងបានរៀនសេចក្ដីពិតអំពីមនុស្សស្លាប់
ម៉ាដាលីនណា មានអាយុ៣៧ឆ្នាំហើយៗឥឡូវនេះ នាងរស់នៅក្នុងប្រទេសប៊ុលហ្គារី។ ក្រោយពីឪពុកក្មេករបស់នាងបានស្លាប់ទៅ នៅឆ្នាំ១៩៩១ នាងមានចិត្តសោកសង្រេងណាស់។ ម្ដងហើយម្ដងទៀត នាងបានសួរខ្លួនឯងថា៖ ‹តើមនុស្សស្លាប់ទៅឯណា? តើឪពុកក្មេករបស់ខ្ញុំនៅឯណាហើយ›? នាងបានទៅឯព្រះវិហារ ហើយនាងបានអធិស្ឋាននៅពីមុខរូបបដិមានៅឯផ្ទះ ប៉ុន្តែនាងមិនបានទទួលចម្លើយណាឡើយ។
បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃមួយ អ្នកជិតខាងម្នាក់បានទូរស័ព្ទអញ្ជើញនាងទៅឯផ្ទះរបស់គាត់។ យុវបុរសម្នាក់ដែលកំពុងតែសិក្សាជាមួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា បានមកលេងនឹងអ្នកជិតខាងម្នាក់នោះ។ នាងក៏បានស្ដាប់យុវបុរសនោះ កាលដែលគាត់បាននិយាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ហើយរាជបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការស្ថាបនាផែនដីជាសួនមនោរម្យ ដើម្បីឲ្យមនុស្សរស់នៅដោយសុភមង្គលជានិរន្តរ៍។ នៅលើតុមានសៀវភៅមួយឈ្មោះ អ្នកអាចរស់នៅជានិរន្តរ៍ក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដី។ យុវបុរសនោះប្រើសៀវភៅនេះ ហើយទាញសតិអារម្មណ៍របស់នាងទៅឯបទគម្ពីរមួយនៅ សាស្ដា ៩:៥ ដែលចែងមកថា៖ «មនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ ពីព្រោះសេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ»។ នៅក្នុងរាត្រីនោះ នាងបានអានថែមទៀត។ នាងបានរៀនដឹងថា មនុស្សស្លាប់មិនមែនបន្តទៅចាប់កំណើតយកជីវិត នៅឯស្ថានសួគ៌ឬស្ថាននរកណាទេ ពួកគេមិនដឹងខ្លួនអ្វីសោះ ហាក់បីដូចជាដេកលក់ស៊ប់អញ្ចឹង។ គេបានអញ្ជើញនាងឲ្យទៅកិច្ចប្រជុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំមួយរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយនាងបានយល់ព្រមទៅដោយត្រេកអរ។ ក្រោយពីកិច្ចប្រជុំនោះ នាងក៏សុខចិត្តសិក្សាព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់។ នាងបានសង្កេតឃើញនូវរបៀបដែលសេចក្ដីអធិស្ឋានបានថ្វាយទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយនាងក៏ចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដែរ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ជួយក្នុងការធ្វើឲ្យមានជ័យជំនះលើភាពទន់ខ្សោយដែលមានពីកំណើត។ នៅពេលដែលព្រះបានតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់នាង នាងបានដឹងថា នាងបានរកឃើញសាសនាត្រឹមត្រូវហើយ។
ពួកគេបានរកឃើញជីវិតដែលមានអត្ថន័យ
អាន់ឌ្រេរស់នៅក្នុងប្រទេសបែលប្ស៉ីក ក្នុងគ្រួសារដែលកាន់សាសនាកាតូលិកយ៉ាងតឹងរឹង ហើយគាត់បានបំរើជាអ្នកជំនួយឲ្យបព្វជិតម្នាក់នៅកន្លែងនោះ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងកំឡុងពេលនោះ គាត់បានឃើញអ្វីៗជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យគាត់លែងមានការគោរពចំពោះសាសនានោះ។ ជាលទ្ធផល គាត់គ្រាន់តែជាអ្នកកាន់សាសនាកាតូលិកតែឈ្មោះប៉ុណ្ណោះ។
អស់រយៈ១៥ឆ្នាំ គាត់បានលេងកីឡាបាល់ទាត់ជាវិជ្ជាជីវៈ។ នៅពេលមួយ កាលដែលក្រុមរបស់គាត់ទៅប្រកួតនៅប្រទេសអ៊ីតាលី ពួកគាត់ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទៅជួបមហាសង្ឃរាជនៃកាតូលិក។ ការទៅជួបនោះ គ្មានអ្វីគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តខាងវិញ្ញាណឡើយ ហើយភោគទ្រព្យដែលមហាសង្ឃរាជមាននោះ ធ្វើឲ្យអាន់ឌ្រេតូចចិត្តណាស់។ ការសង្ស័យរបស់គាត់អំពីសាសនាក៏រឹតតែមានជ្រៅឡើងៗ។ ដោយព្រោះគាត់មានការបែកបាក់នឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ពីរហើយនោះ គាត់មិនសប្បាយចិត្តនឹងជីវិតរបស់គាត់ទេ។ ស្ថានការណ៍នៃលោកីយ៍នេះបានធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តអន្ទះអន្ទែងណាស់។ នៅឆ្នាំ១៩៨៩ គាត់បានសរសេរនៅក្នុងកំណត់ប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ថា៖ ‹តើរបស់ដ៏ពភ្លាក់ពភ្លើទាំងអស់ដែលកំពុងតែកើតឡើងនៅជុំវិញយើងនេះ មានអត្ថន័យយ៉ាងណាដែរ›? គាត់រកចម្លើយពីសាសនារបស់គាត់មិនឃើញឡើយ។
នៅឆ្នាំ១៩៩០ កាលដែលអាន់ឌ្រេបានធ្វើការជាអ្នកបង្វឹកកីឡាបាល់ទាត់នៅប្រទេសអីស្លង់ សាសនទូតនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ឈ្មោះ អែរ៉ីសបានជួបគាត់។ គាត់បានទទួលយកប្រកាសនវត្ថុ ហើយបានអញ្ជើញសាសនទូតនោះឲ្យត្រឡប់មកវិញ។ នាងក៏បានត្រឡប់ទៅវិញជាមួយប្ដីរបស់នាងឈ្មោះឈៀល។ នៅទីបំផុត កាលដែលពួកគេបានមកអង្គុយនិយាយជាមួយអាន់ឌ្រេនោះ គេឃើញថា គាត់មានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការចង់យល់ព្រះគម្ពីរ។ ប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះ អាល់ស្ដាក៏មានការចាប់អារម្មណ៍ដែរ។ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ គាត់មានពេលទំនេរ៣ម៉ោងរវាងពេលបង្ហាត់ ដូច្នេះគេក៏សម្រេចចិត្តយកពេលវេលានោះ ដើម្បីសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ការសិក្សាព្រះគម្ពីរបានធ្វើឲ្យខ្ញុំរឹតតែស្រួលខ្លួនឡើង ជាងការសម្រាកទៅទៀត»។ ព្រះគម្ពីរបានឆ្លើយប្រាប់សំនួររបស់គេបន្ដិចម្ដងៗ។ ជំនឿរបស់គេលើព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ក៏បានលូតលាស់បន្ដិចម្ដងៗដែរ។ សេចក្ដីសន្យានៃព្រះគម្ពីរដ៏រុងរឿងអំពីពិភពលោកថ្មីដែលប្រកបដោយសន្ដិសុខ គឺជាពិភពលោកដែលគ្មាន«របស់ដ៏ពភ្លាក់ពភ្លើទាំងអស់ដែលកំពុងតែកើតឡើង» បានទៅជាការជាក់ស្តែងចំពោះគេ។ ឥឡូវនេះ ទាំងអាន់ឌ្រេនិងអាល់ស្ដា កំពុងតែចូលរួមផ្សាយជំនឿថ្មីដែលគេរកឃើញនេះ ជាមួយអ្នកដទៃដែរ។
នៅទីបំផុត ម៉ាដាលីនណា អាន់ឌ្រេ និងអាល់ស្ដា ដឹងជាពិតប្រាកដថា ពួកគេបានរកឃើញសាសនាត្រឹមត្រូវហើយ។ ក្រោយពីបានខំព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាពិភពលោកតាមរយៈនយោបាយនោះ នៅទីបំផុត អាឃេនញ៉ាបានរកឃើញថា ក្នុងចំណោមពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាសាសនាដ៏ត្រឹមត្រូវមួយចំពោះនាង។ ប៉ុន្តែ តើអ្វីទៅជាកត្ដាដែលសម្រេចថាតើសាសនាណាមួយជាត្រឹមត្រូវនោះ? សូមមើលអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
ការសិក្សាព្រះគម្ពីរដ៏ទៀងទាត់ជាមួយនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺកំពុងតែជួយមនុស្សជាងប្រាំលាននាក់ក្នុងការស្វែងរកចម្លើយដ៏ស្កប់ចិត្ត។