ចូរសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ
«ចូរបំពាក់ខ្លួនដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងថ្នាក់ថ្នមដូចជាសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ចិត្តសប្បុរស»។—កូល៉ុស ៣:១២, ពថ
១. ហេតុអ្វីក៏ត្រូវការសេចក្ដីអាណិតអាសូរម្ល៉េះនៅសព្វថ្ងៃនេះ?
ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ មិនដែលមានមនុស្សជាច្រើនអនេកត្រូវការជំនួយនៃសេចក្ដីអាណិតអាសូរដូចនៅសព្វថ្ងៃនេះឡើយ។ ដោយប្រឈមមុខនឹងជម្ងឺ ការអត់ឃ្លាន ការឥតមានការងារធ្វើ ឧក្រិដ្ឋកម្ម សង្គ្រាម អនាធិបតេយ្យ និងមហន្តរាយធម្មជាតិផ្សេងៗ មនុស្សរាប់លាននាក់ត្រូវការជំនួយ។ ប៉ុន្តែមានបញ្ហាមួយដែលមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត នេះគឺសភាពវិញ្ញាណដ៏ដុនដាបរបស់មនុស្សលោក។ សាតាំង«បាននាំលោកីយ៍ទាំងមូលឲ្យវង្វេងចេញ»ដោយដឹងថាពេលវេលារបស់វាកាន់តែខ្លី។ (វិវរណៈ ១២:៩, ១២) ម្ល៉ោះហើយ ជាពិសេសចំពោះពួកអ្នកដែលនៅខាងក្រៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិត នោះមុខជានឹងបាត់បង់ជីវិតរបស់គេជាមិនខាន ហើយព្រះគម្ពីរក៏ពុំបានចែងថានឹងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ចំពោះអស់អ្នកដែលត្រូវបានប្រហារជីវិតនៅកំឡុងថ្ងៃជំនុំជំរះនៅខាងមុខនេះដែរ។—ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៣៣, ៤១, ៤៦; ថែស្សាឡូនីចទី២ ១:៦-៩
២. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាបានទប់ព្រះទ័យពីការបំផ្លាញមនុស្សអាក្រក់?
២ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងសេចក្ដីអត់ធ្មត់និងសេចក្ដីអាណិតអាសូរមកលើមនុស្សអាក្រក់ដែលឥតដឹងគុណ រហូតមកដល់ទីចុងបំផុតនៃថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ។ (ម៉ាថាយ ៥:៤៥; លូកា ៦:៣៥, ៣៦) មូលហេតុដែលទ្រង់បានធ្វើយ៉ាងនេះ គឺដូចគ្នានឹងពេលដែលទ្រង់បានពន្យារការដាក់ទណ្ឌកម្មដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលមិនស្មោះត្រង់ដែរ។ «ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់ស្បថថា ‹ដូចជាអញរស់នៅ នោះប្រាកដជាអញមិនរីករាយចំពោះសេចក្ដីស្លាប់របស់មនុស្សអាក្រក់ឡើយ គឺចូលចិត្តឲ្យគេលះចោលផ្លូវរបស់ខ្លួន ហើយមានជីវិតរស់នៅវិញទេតើ ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបែរមក ចូរបែរមកពីផ្លូវអាក្រក់របស់ខ្លួនចុះ ដ្បិតឱពួកវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ ហេតុអ្វីបានជាចង់ស្លាប់› »?—អេសេគាល ៣៣:១១
៣. តើមានឧទាហរណ៍អ្វី ស្តីអំពីសេចក្ដីអាណិតអាសូររបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះពួកដែលមិនមែនជាប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយតើមានមេរៀនអ្វីចំពោះយើង?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរទៅលើពួកនីនីវេដ៏អាក្រក់ដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជូនព្យាការីយ៉ូណសឲ្យទៅព្រមានពួកគេអំពីហាយនភាពដែលជិតកើតមានឡើង។ ពួកគេបានប្រតិកម្មជាវិជ្ជមានចំពោះការផ្សាយរបស់លោកយ៉ូណស ហើយក៏បានប្រែចិត្ត។ ការនេះបានធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យក្ដួលអាណិត ហើយក៏បានទប់ព្រះទ័យពីការកំទេចក្រុងនីនីវេនៅគ្រានោះ។ (យ៉ូណាស ៣:១០; ៤:១១) បើសិនជាព្រះមានព្រះទ័យអាណិតដល់ពួកនីនីវេ ដែលអាចមានសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ នោះទ្រង់ច្បាស់ជាមានព្រះទ័យអាណិតអាសូរដល់មនុស្សនៅសម័យនេះ ដែលកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងហាយនភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ចហើយ!—លូកា ១១:៣២
កិច្ចការនៃសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ដែលមិនមានពីមុន
៤. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់មនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះ?
៤ ដើម្បីឲ្យសមនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលប្រកបដោយសេចក្ដីអាណិតអាសូររបស់ទ្រង់ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ពួកស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់ឲ្យឧស្សាហ៍ទៅជួបអ្នកជិតខាងប្រាប់អំពី«ដំណឹងល្អនេះ ដែលសំដែងពីនគរ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) ហើយកាលណាមនុស្សតបឆ្លើយយ៉ាងអបអរចំពោះកិច្ចការសង្គ្រោះជីវិតនេះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងបើកចិត្តរបស់គេឲ្យយល់សារនៃព្រះរាជាណាចក្រនេះ។ (ម៉ាថាយ ១១:២៥; កិច្ចការ ១៦:១៤) ក្នុងការយកត្រាប់តាមព្រះរបស់គេ ជនគ្រីស្ទានពិតសម្ដែងចិត្តអាណិតអាសូរ ដោយត្រឡប់ទៅជួបពួកអ្នកចំណូលចិត្ត ហើយនឹងជួយបង្រៀនព្រះគម្ពីរដល់ពួកគេ បើអាចធ្វើទៅបាន។ ដូច្នេះហើយ ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាងបួនលានកន្លះនាក់ នៅក្នុង២៣១ប្រទេស បានចំណាយពេលផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ហើយសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់គេ អស់ជាង១០០កោដិម៉ោង។ ក្រោយមក ពួកអ្នកចំណូលចិត្តទាំងនេះបានឧទ្ទិសថ្វាយជីវិតរបស់គេទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានចូលរួមក្នុងជួរនៃពួកស្មរបន្ទាល់ដែលបានជ្រមុជទឹកហើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានទទួលយកកិច្ចការនៃសេចក្ដីអាណិតអាសូរដែលមិនមានពីមុននេះ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ពួកសិស្សនៃថ្ងៃមុខដែលនៅជាប់ក្នុងលោកីយ៍ជិតវិនាសរបស់សាតាំងនេះនៅឡើយ។—ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០; យ៉ូហាន ១៤:១២
៥. កាលណាសេចក្ដីអាណិតអាសូរនៃព្រះបានដល់កំរិតហើយ តើនឹងមានអ្វីកើតដល់សាសនាដែលតំណាងព្រះមិនត្រឹមត្រូវ?
៥ បន្ដិចទៀត ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើជា«អ្នកចំបាំង»។ (និក្ខមនំ ១៥:៣) ដោយមានសេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់ព្រះនាមនិងប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ទ្រង់នឹងកំទេចអំពើអាក្រក់ជួជាតិចោលទាំងអស់ ហើយនឹងស្ថាបនាពិភពលោកថ្មីដ៏សុចរិតមួយ។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) និកាយផ្សេងៗក្នុងពិភពគ្រីស្ទសាសនានឹងពិសោធនូវថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះមុនគេ។ ដូចកាលដែលព្រះមិនបានសង្គ្រោះព្រះវិហាររបស់ទ្រង់នៅក្រុងយេរូសាឡិម ពីកណ្ដាប់ដៃនៃស្តេចបាប៊ីឡូនជាយ៉ាងណា ទ្រង់ក៏មិនសង្គ្រោះអង្គការសាសនាណាដែលតំណាងទ្រង់មិនត្រឹមត្រូវយ៉ាងនោះដែរ។ ព្រះនឹងបណ្ដាលចិត្តសមាជិកនៃអង្គការសហប្រជាជាតិឲ្យបំផ្លាញពិភពគ្រីស្ទសាសនានិងនិកាយផ្សេងៗទៀតនៃសាសនាមិនពិត។ (វិវរណៈ ១៧:១៦, ១៧) ព្រះយេហូវ៉ាប្រកាសថា៖ «រីឯអញវិញ ភ្នែកអញនឹងមិនប្រណីទេ អញមិនអាណិតមេត្ដាឡើយ គឺអញនឹងទំលាក់អំពើរបស់គេមកលើក្បាលគេវិញ»។—អេសេគាល ៩:៥, ១០
៦. តាមវិធីណាខ្លះដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្តសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ?
៦ កាលដែលនៅមានពេលវេលានៅឡើយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបន្តសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់អ្នកជិតខាងរបស់គេ ដោយខំខ្នះខ្នែងផ្សាយសារនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះ។ ជាធម្មតា ពួកគេក៏ជួយមនុស្សណាដែលខ្វះខាតខាងវត្ថុសម្ភារៈដែរ បើអាចធ្វើទៅបាន។ ចំពោះរឿងនេះ ភារកិច្ចទីមួយរបស់ពួកគេ គឺត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងការខ្វះខាតនៃសមាជិកគ្រួសារជិតដិតនិងអស់អ្នកណាដែលមានជំនឿដូចគេ។ (កាឡាទី ៦:១០; ធីម៉ូថេទី១ ៥:៤, ៨) បេសកកម្មសង្គ្រោះជាច្រើនដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឡើង ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នាដែលបានរងទុក្ខពីមហន្តរាយផ្សេងៗ ជាឧទាហរណ៍ដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្ដីអាណិតអាសូរ។ យ៉ាងណាក្ដី ជនគ្រីស្ទានមិនបាច់ចាំទាល់តែមានវិបត្ដិទើបបង្ហាញសេចក្ដីអាណិតអាសូរនោះឡើយ។ ពួកគេនឹងរហ័សសម្ដែងគុណសម្បត្ដិនេះក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ។
សេចក្ដីអាណិតអាសូរជាផ្នែកនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី
៧. (ក) នៅ កូល៉ុស ៣:៨-១៣ តើសេចក្ដីអាណិតអាសូរជាប់ទាក់ទងនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីយ៉ាងណា? (ខ) តើសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងថ្នាក់ថ្នមធ្វើឲ្យជនគ្រីស្ទានស្រួលធ្វើអ្វី?
៧ ពិតមែនហើយ លក្ខណៈដែលមានបាបរបស់យើងនិងអានុភាពដ៏អាក្រក់នៃលោកីយ៍របស់សាតាំង ជាឧបសគ្គដល់ការសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូររបស់យើង។ ម្ល៉ោះហើយបានជាព្រះគម្ពីរជម្រុញយើងឲ្យបំបាត់នូវ«សេចក្ដីកំហឹង គ្នាន់ក្នាញ់ គំរក់ ប្រមាថ នឹងពាក្យអពមង្គល»។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវបានទូន្មានឲ្យ‹ប្រដាប់ខ្លួននឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី›—ជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលត្រូវនឹងរូបអង្គព្រះ។ ជាមុនដំបូង យើងត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យប្រដាប់ខ្លួនយើងនឹង«ចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត នឹងចិត្តអត់ធ្មត់»។ បន្ទាប់មក ព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងនូវវិធីដ៏មានប្រយោជន៍ក្នុងការសម្ដែងគុណសម្បត្ដិទាំងនេះ។ «ហើយទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក បើអ្នកណាមានហេតុទាស់នឹងអ្នកណា នោះចូរអត់ទោសឲ្យគេចុះ ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ ការអត់ឱនទោសជាការងាយស្រួលណាស់ បើយើងបណ្ដុះឲ្យមាន‹សេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងថ្នាក់ថ្នមដូចជាសេចក្ដីអាណិតអាសូរ›ដល់បងប្អូនរបស់យើង។—កូល៉ុស ៣:៨-១៣
៨. ហេតុអ្វីក៏ការអត់ឱនទោសជាការសំខាន់?
៨ ម្យ៉ាងវិញទៀត ការមិនអត់ឱនទោសឲ្យដោយអាណិតអាសូរ អាចធ្វើឲ្យខូចដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ រឿងនេះត្រូវបានបង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចមួយរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលស្តីអំពីបាវដែលមិនអត់ឱនទោស ដែលចៅហ្វាយបានចាប់ដាក់ក្នុងគុក«ទាល់តែបានសងបំណុលនោះគ្រប់ចំនួន»។ បាវនោះសមនឹងទទួលទណ្ឌកម្មនេះមែន ពីព្រោះគាត់មិនបានសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់បាវគ្នាឯងម្នាក់ទៀត ដែលបានអង្វរសុំសេចក្ដីមេត្ដាករុណាពីគាត់។ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ចប់រឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «យ៉ាងនោះ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអត់ទោសការរំលងរបស់បងប្អូន ដោយស្ម័គ្រពីចិត្តទេ នោះព្រះវរបិតានៃខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ»។—ម៉ាថាយ ១៨:៣៤, ៣៥
៩. តើសេចក្ដីអាណិតអាសូរជាប់ទាក់ទងនឹងទិដ្ឋភាពដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីយ៉ាងណា?
៩ សេចក្ដីអាណិតអាសូរ ជាទិដ្ឋភាពដ៏សំខាន់មួយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាសញ្ញាសំគាល់នៃសាសនាគ្រីស្ទានពិត។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥) ដូច្នេះហើយ ព្រះគម្ពីរបញ្ចប់ការរាយរាប់អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីដូចនេះ៖ «ចូរបន្ថែមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ថែមទៀត ជាចំណងនៃសេចក្ដីគ្រប់ល័ក្ខណ៍»។—កូល៉ុស ៣:១៤
ការច្រណែន—ឧបសគ្គដល់សេចក្ដីអាណិតអាសូរ
១០. (ក) តើអ្វីអាចបណ្ដាលឲ្យការច្រណែនដុះក្នុងចិត្តរបស់យើង? (ខ) តើការច្រណែនអាចធ្វើឲ្យមានផលកម្មអាក្រក់អ្វីខ្លះ?
១០ ដោយសារតែលក្ខណៈមានបាបរបស់មនុស្ស ការច្រណែនអាចដុះក្នុងចិត្តយើងបានយ៉ាងស្រួល។ បងប្អូនប្រុសឬស្រីម្នាក់ប្រហែលជាមានសមត្ថភាពពីកំណើតច្រើន ឬមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន ដែលយើងពុំមាន។ ឬប្រហែលជាមានអ្នកណាម្នាក់បានទទួលប្រសិទ្ធិពរពិសេសខាងវិញ្ញាណ និងឯកសិទ្ធិផ្សេងៗ។ បើសិនជាយើងទៅជាច្រណែននឹងមនុស្សបែបនេះ តើយើងអាចរាប់អានពួកគេដោយសេចក្ដីអាណិតអាសូរបានទេ? ប្រហែលជាមិនបានទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ក្រោយមក ការមានចិត្តច្រណែនអាចបណ្ដាលឲ្យមានការនិយាយទិតៀនគ្នា ឬប្រព្រឹត្តអ្វីមិនល្អ ដ្បិតព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីមនុស្សថា៖ «ដ្បិតមាត់គេពោលបញ្ចេញសេចក្ដីបរិបូរ ដែលនៅក្នុងចិត្តជានិច្ច»។ (លូកា ៦:៤៥) ប្រហែលជាមានអ្នកឯទៀតចូលដៃនឹងការនិយាយទិតៀនគ្នានេះ។ ដូច្នេះ ការនេះអាចបង្អាក់ដល់សន្ដិភាពក្នុងគ្រួសារ ឬក្នុងក្រុមជំនុំនៃប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះ។
១១. តើពួកបងប្រុសរបស់យ៉ូសែបបានរុញសេចក្ដីអាណិតអាសូរចេញពីចិត្តរបស់គេតាមរបៀបណា ហើយមានលទ្ធផលយ៉ាងណាដែរ?
១១ សូមពិចារណាមើលនូវអ្វីៗដែលបានកើតឡើងក្នុងគ្រួសារដ៏ធំមួយ។ កូនច្បងដប់នាក់របស់លោកយ៉ាកុបមានចិត្តច្រណែននឹងយ៉ូសែបជាប្អូនប្រុសរបស់គេ ពីព្រោះគាត់ជាកូនសំណប់របស់ឪពុក។ ជាលទ្ធផល ពួកគេ«និយាយអ្វីនឹងគាត់ដោយស្រួលពុំបានទេ»។ ក្រោយមក យ៉ូសែបបានទទួលពរជាសុបិនពីព្រះមួយ បញ្ជាក់ថាគាត់មានសេចក្ដីអនុគ្រោះពីព្រះ។ នេះបានធ្វើឲ្យពួកបងប្រុសរបស់គាត់«រឹតតែស្អប់គាត់ជាខ្លាំងទៅទៀត»។ ដោយសារតែពួកគេមិនបានបំបាត់ការច្រណែនពីចិត្តរបស់គេចេញ ដូច្នេះហើយបានជាគ្មានកន្លែងនៅសល់សំរាប់សេចក្ដីអាណិតអាសូរក្នុងចិត្តរបស់គេទេ ហើយការនេះបាននាំឲ្យមានអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។—លោកុប្បត្តិ ៣៧:៤, ៥, ១១
១២, ១៣. តើយើងគួរតែធ្វើយ៉ាងណា ពេលការច្រណែនចូលក្នុងចិត្តយើង?
១២ ពួកគេបានលក់យ៉ូសែបឲ្យធ្វើជាខ្ញុំគេ ដោយគ្មានមេត្ដាសោះ។ ក្នុងការប៉ុនប៉ងបិទបាំងអំពើទុច្ចរិតរបស់គេ ពួកគេបានបំភាន់ឪពុកគេឲ្យគិតថា យ៉ូសែបត្រូវបានសត្វសាហាវសម្លាប់ទៅហើយ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក អំពើបាបរបស់គេត្រូវបានបញ្ចេញឲ្យឃើញ នៅពេលដែលទុរភិក្សបានជម្រុញពួកគេឲ្យទៅស្រុកអេស៊ីប ដើម្បីទិញម្ហូបអាហារ។ អ្នកត្រួតពិនិត្យខាងម្ហូបអាហារ ដែលពួកគេមិនដឹងថាជាយ៉ូសែបនោះ បានចោទពួកគេថាមកឈ្លបយកការណ៍ ហើយបានប្រាប់ពួកគេកុំឲ្យមករកជំនួយទៀត លុះត្រាតែពួកគេនាំបេនយ៉ាមីន ជាប្អូនពៅរបស់គេមកជាមួយ។ ឥឡូវនេះ បេនយ៉ាមីនជាកូនសំណប់នៃឪពុករបស់គេ ហើយពួកគេដឹងថា យ៉ាកុបមុខជាមិនចង់ឲ្យគាត់ទៅទេ។
១៣ ដូច្នេះហើយ កាលដែលកំពុងតែឈរនៅពីមុខយ៉ូសែប មនសិការរបស់គេបានជម្រុញឲ្យសារភាពថា៖ «ប្រាកដជាយើងមានទោសដោយព្រោះប្អូនយើង[យ៉ូសែប]ហើយ ពីព្រោះ យើងបានឃើញសេចក្ដីទុក្ខព្រួយក្នុងចិត្តវា ក្នុងកាលដែលវាអង្វរដល់យើងនោះ តែយើងមិនបានស្ដាប់តាមវាសោះ គឺដោយហេតុនោះឯង បានជាសេចក្ដីទុក្ខព្រួយនេះបានធ្លាក់មកលើយើងរាល់គ្នាវិញ»។ (លោកុប្បត្តិ ៤២:២១) ដោយសេចក្ដីអាណិតអាសូរ តែប្រព្រឹត្តយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ យ៉ូសែបបានជួយពួកបងប្រុសរបស់គាត់បញ្ចេញសេចក្ដីស្មោះក្នុងការប្រែចិត្ត។ បន្ទាប់មក គាត់បានបង្ហាញអត្តសញ្ញាណគាត់ឲ្យពួកគេដឹង ហើយក៏បានអត់ឱនទោសឲ្យគេជាបរិបូរ។ ក្រុមគ្រួសារក៏បានជួបជុំគ្នាវិញ។ (លោកុប្បត្តិ ៤៥:៤-៨) ជាជនគ្រីស្ទាន យើងគួរតែរៀនពីមេរៀននេះ។ ដោយដឹងពីលទ្ធផលអាក្រក់នៃការច្រណែន យើងគួរតែអធិស្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា សូមទ្រង់ដកយកអារម្មណ៍ច្រណែនចេញ ហើយដាក់‹សេចក្ដីអាណិតអាសូរ›ជំនួសវិញ។
ឧបសគ្គឯទៀតដល់សេចក្ដីអាណិតអាសូរ
១៤. ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនត្រូវបណ្ដោយឲ្យខ្លួនយើងឃើញអំពើឃោរឃៅ?
១៤ ឧបសគ្គមួយទៀតដល់សេចក្ដីអាណិតអាសូររបស់យើង គឺជាការបណ្ដោយឲ្យខ្លួនយើងឃើញអំពើឃោរឃៅច្រើន។ កីឡានិងគ្រឿងកំសាន្តផ្សេងៗដែលសម្ដែងអំពីអំពើឃោរឃៅ អាចបណ្ដាលឲ្យមានអារម្មណ៍រំជើបរំជួលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអំពើឃោរឃៅ។ នៅសម័យព្រះគម្ពីរ ពួកពាហិរជនតែងតែមើលពួកយុទ្ធជនប្រហារជីវិតគ្នា និងការធ្វើទារុណកម្មមនុស្សតាមសណ្ឋានផ្សេងៗ ក្នុងសៃវៀនរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ យោងទៅតាមអ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រម្នាក់ គ្រឿងកំសាន្តបែបនេះ«ធ្វើឲ្យលែងមានចិត្តអាណិតអាសូរដល់ការរងទុក្ខ ដែលជាលក្ខណៈមួយធ្វើឲ្យមនុស្សខុសពីសត្វសាហាវ»។ ក្នុងពិភពលោកទំនើបនៃសម័យនេះ គ្រឿងកំសាន្តភាគច្រើនមានអានុភាពដូចនោះដែរ។ ចំពោះជនគ្រីស្ទាន ដែលខំសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ត្រូវតែសម្រាំងការជ្រើសរើសសៀវភៅអាន ភាពយន្ត និងកម្មវិធីទូរទស្សន៍។ ពួកគេចងចាំពាក្យដែលបានចែងមកនៅទំនុកដំកើង ១១:៥៖ «[ព្រះយេហូវ៉ា]មានព្រះហឫទ័យស្អប់ដល់ . . . ពួកអ្នកដែលចូលចិត្តខាងសេចក្ដីច្រឡោត»។
១៥. (ក) តើបុគ្គលម្នាក់អាចសម្ដែងការខ្វះខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនូវសេចក្ដីអាណិតអាសូរយ៉ាងណា? (ខ) តើជនគ្រីស្ទានពិតតបឆ្លើយនឹងការខ្វះខាតនៃពួកអ្នកជឿដូចគ្នានិងអ្នកជិតខាងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ បុគ្គលដែលគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ក៏អាចខ្វះសេចក្ដីអាណិតអាសូរដែរ។ នេះជាបញ្ហាធំមួយ ដូចជាសាវ័កយ៉ូហានបានពន្យល់ថា៖ «បើអ្នកណាមានភោគសម្បត្ដិរបស់លោកីយនេះ ហើយឃើញបងប្អូនណាដែលខ្វះខាត តែមិនចេះអាណិតមេត្ដាសោះ នោះធ្វើដូចម្ដេច ឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ បានស្ថិតនៅក្នុងអ្នកនោះបាន»? (យ៉ូហានទី១ ៣:១៧) រឿងប្រៀបប្រដូចមួយរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលស្តីអំពីជនជាតិសាម៉ារីរស់នៅជិតខាង បង្ហាញថា ពួកសង្ឃដែលថាខ្លួនជាសុចរិតនិងពួកលេវីក៏ខ្វះសេចក្ដីអាណិតអាសូរដូចនោះដែរ។ ពេលបានឃើញស្ថានភាពនៃបងប្អូនយូដាដែលកំពុងតែដេកសន្លប់នោះ ពួកទាំងនេះបានឆ្លងផ្លូវទៅម្ខាងទៀត ហើយក៏ដើរហួសទៅ។ (លូកា ១០:៣១, ៣២) ផ្ទុយទៅវិញ ជនគ្រីស្ទានដែលមានចិត្តអាណិតអាសូរ រហ័សតបឆ្លើយនឹងការខ្វះខាតខាងវត្ថុសម្ភារៈនិងខាងវិញ្ញាណនៃបងប្អូនរបស់គេ។ ពួកគេក៏មានចិត្តខ្វល់ខ្វាយចំពោះការខ្វះខាតរបស់មនុស្សចំឡែក ដូចជនជាតិសាម៉ារីក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូដែរ។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមានចិត្តរីករាយនឹងផ្ដល់ឲ្យពេលវេលា កម្លាំង និងសម្ភារៈ ដើម្បីឲ្យកិច្ចការបង្កើតសិស្សរីកចំរើនទៅមុខ។ តាមលំនាំនេះ ពួកគេបានជួយសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សរាប់លាននាក់។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦
សេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់មនុស្សឈឺ
១៦. ចំពោះជម្ងឺផ្សេងៗ តើយើងមានការខ្វះខាតអ្វី?
១៦ ជម្ងឺជាវាស្នារបស់មនុស្សលោកមានខ្ចោះដែលជិតវិនាសទៅ។ ជនគ្រីស្ទានជាច្រើនក៏មានជម្ងឺដូចនេះដែរ ហើយពួកគេភាគច្រើនមិនមែនជាអ្នកវិជ្ជាជីវៈខាងពេទ្យទេ។ ពួកគេក៏មិនអាចធ្វើអព្ភូតហេតុដូចពួកគ្រីស្ទានពីដើមខ្លះដែលបានទទួលឫទ្ធានុភាពពីព្រះគ្រីស្ទនិងពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់។ ពេលដែលពួកសាវ័កនៃព្រះគ្រីស្ទនិងសហការីជិតដិតរបស់គេបានទទួលមរណភាពទៅ ឫទ្ធានុភាពនោះក៏បានសាបសូន្យទៅដែរ។ ម្ល៉ោះហើយបានជាយើងមិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការជួយអស់អ្នកដែលរងទុក្ខជម្ងឺខាងរូបរាងកាយ រួមទាំងជម្ងឺខួរក្បាលនិងការមមាលទេ។—កិច្ចការ ៨:១៣, ១៨; កូរិនថូសទី១ ១៣:៨
១៧. តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីរបៀបដែលគេបានប្រព្រឹត្តចំពោះលោកយ៉ូបដែលជាអ្នកឈឺនិងរងទុក្ខលំបាកនោះ?
១៧ ការក្រៀមក្រំចិត្តតែងតែទាក់ទិននឹងជម្ងឺ។ ឧទាហរណ៍ លោកយ៉ូបជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ មានចិត្តក្រៀមក្រំយ៉ាងខ្លាំង ពីព្រោះតែជម្ងឺដ៏ធ្ងន់និងវិបត្ដិភ័យដែលសាតាំងបានបណ្ដាលមកលើគាត់។ (យ៉ូប ១:១៨, ១៩; ២:៧; ៣:៣, ១១-១៣) គាត់ត្រូវការមិត្តដែលមានចិត្តអាណិតអាសូរ ហើយជាអ្នក«ជួយកំសាន្ត»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤) ផ្ទុយទៅវិញ មានអ្នកកំសាន្តចិត្តក្លែងក្លាយបីនាក់បានមកលេងគាត់ ហើយបានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសអំពីគាត់។ ពួកគេបានធ្វើឲ្យសភាពក្រៀមក្រំរបស់យ៉ូបរឹតតែយ៉ាប់យ៉ឺនឡើង ដោយនិយាយថាវិបត្ដិភ័យនេះគឺដោយសារតែកំហុសរបស់គាត់។ ជនគ្រីស្ទាននឹងចៀសផុតពីការធ្លាក់ទៅក្នុងអន្ទាក់បែបនេះ បើមានចិត្តអាណិតអាសូរដល់ពួកអ្នកជឿគ្នាឯងណាដែលឈឺ ឬក្រំចិត្ត។ ជួនកាល អ្វីដែលអ្នកទាំងនេះត្រូវការជាងគេ គឺការទៅសួរសុខទុក្ខពីបីលើកពីពួកអ្នកចាស់ទុំ ឬជនគ្រីស្ទានឯទៀតដែលយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ដោយមានចិត្តអាណិតអាសូរ មានការអធ្យាស្រ័យ និងផ្ដល់ឲ្យសេចក្ដីទូន្មានពីបទគម្ពីរដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។—រ៉ូម ១២:១៥; យ៉ាកុប ១:១៩
សេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់មនុស្សខ្សោយ
១៨, ១៩. (ក) តើពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សខ្សោយ ឬអ្នកប្រព្រឹត្តខុស? (ខ) ទោះបីជាត្រូវបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យក្ដី ហេតុអ្វីក៏ជាការសំខាន់ដែលអ្នកចាស់ទុំត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកប្រព្រឹត្តខុស ដោយសេចក្ដីអាណិតអាសូរ?
១៨ ជាពិសេស ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ។ (កិច្ចការ ២០:២៩, ៣៥) ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាថា «យើងរាល់គ្នា ដែលមានកំឡាំង បានទ្រាំទ្រនឹងសេចក្ដីកំសោយរបស់ពួកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំង»។ (រ៉ូម ១៥:១) ជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ យើងទាំងអស់គ្នាតែងតែប្រព្រឹត្តខុស។ (យ៉ាកុប ៣:២) ដូច្នេះ សេចក្ដីថ្និតថ្នមជាការចាំបាច់ ពេលណាទាក់ទងនឹងមនុស្សដែល‹បានប្រព្រឹត្តខុសមុននឹងគាត់ដឹងខ្លួន›។ (កាឡាទី ៦:១) ពួកអ្នកចាស់ទុំមិនគួរយកត្រាប់តាមពួកផារីស៊ីដែលតាំងខ្លួនជាសុចរិត ដែលបានអនុវត្តច្បាប់របស់ព្រះដោយឥតសមហេតុសមផងនោះឡើយ។
១៩ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែកាន់តាមគំរូនៃសេចក្ដីអាណិតអាសូររបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ភារកិច្ចសំខាន់របស់ពួកគេ គឺដើម្បីបំប៉ន លើកទឹកចិត្ត និងស្ដារចៀមរបស់ព្រះឡើងវិញ។ (អេសាយ ៣២:១, ២) ជាជាងព្យាយាមកាន់កាប់អ្វីមួយតាមរយៈច្បាប់ជាច្រើន ពួកគេលើកយកគោលការណ៍ដ៏ល្អៗក្នុងពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះធ្វើជាគោលវិញ។ ម្ល៉ោះហើយ ភារកិច្ចរបស់ពួកអ្នកចាស់ទុំគួរតែលើកទឹកចិត្ត នាំឲ្យមានសេចក្ដីអំណរនិងការអបអរចំពោះសេចក្ដីល្អនៃព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងចិត្តបងប្អូនរបស់គេទាំងឡាយ។ បើសិនជាអ្នកជឿគ្នាឯងធ្វើអ្វីខុសបន្ដិចបន្តួច ជាធម្មតាអ្នកចាស់ទុំនឹងជៀសវាងពីការទូន្មានបុគ្គលនោះ នៅពីមុខអ្នកដទៃ។ បើសិនជាត្រូវការនិយាយជាមួយបុគ្គលនោះជាចាំបាច់ សេចក្ដីអាណិតអាសូរនឹងជំរុញអ្នកចាស់ទុំឲ្យពិគ្រោះជាមួយបុគ្គលនោះនៅកន្លែងណាមួយដែលអ្នកឯទៀតមិនអាចឮ។ (ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ១៨:១៥) ទោះបីជាពិបាករាប់រកនឹងបុគ្គលនោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកចាស់ទុំគួរតែចេះអត់ធ្មត់ និងមានចិត្តចង់ជួយ។ ជាដាច់ខាត គាត់មិនត្រូវរិះរកកំហុស ដើម្បីបណ្ដេញបុគ្គលនោះចេញពីក្រុមជំនុំឡើយ។ ទោះបីជាត្រូវបង្កើតគណៈកម្មាធិការវិនិច្ឆ័យក៏ដោយ ក៏អ្នកចាស់ទុំនឹងសម្ដែងចិត្តអាណិតអាសូរដល់បុគ្គលដែលបានប្រព្រឹត្តខុសជាទម្ងន់នោះ។ សេចក្ដីថ្និតថ្នមរបស់អ្នកចាស់ទុំអាចជួយបុគ្គលនោះឲ្យប្រែចិត្តវិញបាន។—ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤-២៦
២០. នៅពេលណាទើបការសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរជាការមិនត្រឹមត្រូវ ហើយហេតុអ្វី?
២០ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី នៅពេលខ្លះ អ្នកបំរើនៃព្រះយេហូវ៉ាមិនអាចសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរបានទេ។ (ប្រៀបធៀប ចោទិយកថា ១៣:៦-៩) ចំពោះការដែលជនគ្រីស្ទាន«មិនត្រូវឲ្យភប់ប្រសព្វ»ជាមួយនឹងមិត្តជិតដិត ឬសាច់ញាតិដែលត្រូវបានបណ្ដាច់មិត្តភាព នោះអាចទៅជាការសាកល្បងដ៏ពិបាកមួយ។ ក្នុងករណីបែបនេះ វាជាការសំខាន់ណាស់ដែលបុគ្គលនោះមិនត្រូវបន្ទន់ទៅតាមចិត្តអាណិតអាសូរ។ (កូរិនថូសទី១ ៥:១១-១៣) ភាពតឹងរ៉ឹងបែបនេះ ប្រហែលជាអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកធ្វើខុសឲ្យកែប្រែចិត្តវិញក៏មាន។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពេលទាក់ទងជាមួយជនភេទស្រីឬប្រុស ជនគ្រីស្ទានត្រូវតែជៀសវាងនូវការសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរដែលមិនត្រឹមត្រូវ ដែលអាចនាំឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាម។
២១. តើក្នុងទិដ្ឋភាពណាទៀត ដែលយើងត្រូវសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ហើយតើមានប្រយោជន៍ណាខ្លះ?
២១ នៅក្នុងអត្ថបទនេះ យើងពុំមានកន្លែងគ្រប់គ្រាន់នឹងពិភាក្សាអំពីទិដ្ឋភាពជាច្រើនទៀតក្នុងការសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរ—ដូចជាការទាក់ទងជាមួយពួកអ្នកចំណាស់ ពួកអ្នកកើតទុក្ខព្រោះតែបងប្អូនស្លាប់ និងអស់អ្នកដែលប្ដីឬប្រពន្ធដែលមិនជឿធ្វើទុក្ខបៀតបៀនដល់។ យើងក៏ត្រូវតែសម្ដែងចិត្តអាណិតអាសូរដល់ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលខំធ្វើការយ៉ាងពិបាកសំរាប់យើង។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:១៧) យើងត្រូវគោរពនិងជួយទំនុកបំរុងដល់ពួកគេ។ (ហេព្រើរ ១៣:៧, ១៧) សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាមាន . . . ចិត្តទន់សន្ដោស»។ (ពេត្រុសទី១ ៣:៨) បើយើងប្រព្រឹត្តតាមលំនាំនេះ ក្នុងគ្រប់ស្ថានការណ៍ នោះយើងនឹងនាំឲ្យមានសាមគ្គីភាពនិងសុភមង្គលក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយនឹងទាញពួកអ្នកខាងក្រៅឲ្យចូលក្នុងសេចក្ដីពិតដែរ។ ជាពិសេសទៀត ដោយធ្វើយ៉ាងនេះ យើងនឹងផ្ដល់ឲ្យកិត្ដិយសដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះវរបិតាដែលប្រកបដោយព្រះទ័យអាណិតអាសូរ។
សំនួរសារើឡើងវិញ
◻ តើព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងសេចក្ដីអាណិតអាសូរដល់មនុស្សលោកមានបាបយ៉ាងណាខ្លះ?
◻ ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ម្ល៉េះក្នុងការសម្ដែងចិត្តអាណិតអាសូរ?
◻ តើមានឧបសគ្គណាខ្លះចំពោះការសម្ដែងចិត្តអាណិតអាសូររបស់យើង?
◻ តើយើងត្រូវតែប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សឈឺនិងមនុស្សមានចិត្តក្រៀមក្រំ?
◻ តើអ្នកណាជាពិសេស ដែលត្រូវការសេចក្ដីអាណិតអាសូរ ហើយហេតុអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែអនុវត្តកិច្ចការនៃសេចក្ដីអាណិតអាសូរដែលមិនមានពីមុន នៅតាមផ្ទះ តាមផ្លូវ ព្រមទាំងតាមគុក ក្នុង២៣១ប្រទេស
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
ការមើលអំពើឃោរឃៅ ដូចជាក្នុងទូរទស្សន៍ក្ដី អាចធ្វើឲ្យអន្តរាយដល់ចិត្តអាណិតអាសូរ