ការទទួលប្រយោជន៍ពីការកោតខ្លាចព្រះពិត
«អញនេះ គឺយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ជាអ្នកដែលបង្រៀនឲ្យឯងបានទទួលប្រយោជន៍ ហើយក៏នាំឯងទៅក្នុងផ្លូវដែលឯងគួរដើរ»។—អេសាយ ៤៨:១៧
១. តើវិបត្ដិភ័យណាខ្លះ ដែលអាចបង្ការបានដោយការកោតខ្លាចព្រះនោះ?
បើសិនជាអ័ដាមបានបណ្ដុះឲ្យមានការកោតខ្លាចព្រះ នោះនឹងបានទប់ចិត្តគាត់មិនឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប ដែលបានបណ្ដាលឲ្យគាត់ស្លាប់ជាអនន្ត ព្រមទាំងមិនផ្ដល់នូវសេចក្ដីទុក្ខព្រួយរាប់ពាន់ឆ្នាំដល់កូនចៅរបស់គាត់នោះឡើយ។ បើសិនជាប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណបានធ្វើតាមការទូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយកោតខ្លាចទ្រង់និងស្រឡាញ់ទ្រង់នោះ សាសន៍នោះនឹងច្បាស់ជាមិនត្រូវបានគេយកទៅឃុំឃាំងនៅស្រុកបាប៊ីឡូនទេ ហើយគេក៏នឹងមិនបដិសេធចោលបុត្រារបស់ព្រះ ហើយជាប់ទោសនៃការបង្ហូរឈាមរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ បើសិនជាលោកីយ៍នៅសព្វថ្ងៃនេះបានកោតខ្លាចព្រះ នោះនឹងមិនមានការពុករលួយក្នុងរដ្ឋាភិបាល ឬក្នុងពាណិជ្ជកម្ម ព្រមទាំងគ្មានឧក្រិដ្ឋកម្មឬសង្គ្រាមឡើយ។—សុភាសិត ៣:៧
២. ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែបណ្ដុះឲ្យមានការកោតខ្លាចព្រះ ទោះបីជាមានស្ថានភាពក្នុងពិភពលោកយ៉ាងណាក្ដី?
២ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាមនុស្សនៅជុំវិញយើងធ្វើយ៉ាងណាក្ដី យើងជាបុគ្គលម្នាក់ៗ ជាក្រុមគ្រួសារ និងជាក្រុមជំនុំនៃពួកអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ា យើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការបណ្ដុះឲ្យមានការកោតខ្លាចនៃព្រះដ៏ពិត។ នេះយល់ស្របនឹងការរំឭកដែលលោកម៉ូសេបានផ្ដល់ទៅឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែល៖ «សេចក្ដីដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់ទារចង់បានពីឯង នោះគឺឲ្យឯងខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង នឹងដើរតាមគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់ទ្រង់ ហើយឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ព្រមទាំងគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹងឯងផង ហើយឲ្យបានកាន់តាមសេចក្ដីបញ្ញត្តផងព្រះយេហូវ៉ា . . . សំរាប់ជាសេចក្ដីល្អដល់ឯង»។ (ចោទិយកថា ១០:១២, ១៣) តើយើងនឹងទទួលផលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ នៅពេលដែលយើងកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះពិតនោះ?
ប្រាជ្ញា—គឺមានតម្លៃជាងមាសទៅទៀត
៣. (ក) តើអ្វីជាផលប្រយោជន៍ដ៏សំខាន់បំផុតដែលយើងអាចទទួលបាននោះ? (ខ) តើអត្ថន័យនៃទំនុកដំកើង ១១១:១០ជាអ្វី?
៣ ផលប្រយោជន៍ដ៏សំខាន់បំផុតដែលយើងនឹងទទួលនោះ គឺជាប្រាជ្ញាដ៏ពិត។ ទំនុកដំកើង ១១១:១០ ប្រកាសថា៖ «ឯសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា»។ តើនេះមានន័យយ៉ាងណា? ប្រាជ្ញាជាសមត្ថភាពដើម្បីប្រើចំណេះវិជ្ជាដោយជោគជ័យ ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា រាំងរាការពារមិនឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ និងបំពេញគោលបំណងណាមួយ។ នេះគឺជាប់ទាក់ទងនឹងការវិនិច្ឆ័យដ៏ត្រឹមត្រូវ។ ផ្នែកទីមួយនៃដើមចម ដែលជាគ្រឹះចំពោះប្រាជ្ញាបែបនេះ គឺការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការបង្កើតទាំងអស់ជាស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ ហើយគឺស្រេចតែទៅលើទ្រង់។ ទ្រង់បានផ្ដល់ឲ្យមនុស្សជាតិនូវចិត្តសេរី ប៉ុន្តែ មិនមែនឲ្យគេមានសមត្ថភាពក្នុងការដឹកនាំជំហានរបស់គេដោយជោគជ័យ ក្រៅពីការណែនាំរបស់ទ្រង់បានឡើយ។ (យ៉ូស្វេ ២៤:១៥; យេរេមា ១០:២៣) លុះត្រាតែយើងទទួលស្គាល់នូវការណ៍ពិតដ៏សំខាន់ទាំងនោះ និងអំពីជីវិត ហើយរស់នៅឲ្យបានស្របតាម នោះទើបយើងអាចមានការជោគជ័យជាស្ថាពរបាន។ បើសិនជាចំណេះវិជ្ជារបស់យើងអំពីព្រះយេហូវ៉ា ផ្ដល់ឲ្យយើងមានជំនឿស៊ប់រឹងមាំថា បំណងរបស់ព្រះនឹងបានជោគជ័យជាមិនខាន ហើយថាកិច្ចសន្យា និងសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ក្នុងការប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សស្មោះត្រង់បានជាប្រាកដ នោះទើបការកោតខ្លាចព្រះនឹងបណ្ដាលឲ្យយើងប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញាមែន។—សុភាសិត ៣:២១-២៦; ហេព្រើរ ១១:៦
៤, ៥. (ក) ហេតុអ្វីក៏ចំណេះវិជ្ជាពីសកលវិទ្យាល័យរបស់យុវបុរសម្នាក់ មិនអាចធ្វើឲ្យគាត់មានប្រាជ្ញាពិតបាននោះ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលបុរសនេះនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ បានទទួលប្រាជ្ញាដ៏ពិតនៅពេលក្រោយមក ហើយតើក្នុងវិធីណាដែលការនេះបានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់គេនោះ?
៤ សូមពិចារណាមើលនូវឧទាហរណ៍មួយ។ បីបួនទសវត្សកន្លងទៅនេះ យុវបុរសម្នាក់បានសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យសាស្កាឆូវ៉ង់ក្នុងប្រទេសកាណាដា។ ក្នុងមុខវិជ្ជាដែលគាត់បានសិក្សានោះ គឺរួមបញ្ចូលពីជីវសាស្ត្រ ហើយគេបានបង្រៀនគាត់អំពីវិវត្តន៍។ ក្រោយពីការចប់សិក្សានោះហើយ គាត់ក៏ធ្វើជាអ្នកឯកទេសកម្មខាងរូបសាស្ត្របរមាណូ ហើយបានទទួលអាហារូបករណ៍សិក្សា ដើម្បីនឹងបន្តការសិក្សារបស់គាត់នៅសកលវិទ្យាល័យថូរ៉ុនតូ។ កាលដែលគាត់បានសិក្សា គាត់បានឃើញនូវទីសំអាងដ៏អស្ចារ្យនៃរបៀបរាបរយនិងការគូរប្លង់ក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធបរមាណូ។ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចប្រាប់ចម្លើយចំពោះសំនួរទាំងឡាយដូចជា៖ តើអ្នកណាបានគូរប្លង់របស់ទាំងនេះមក? នៅពេលណា? ហើយហេតុអ្វី? ដោយគ្មានចំឡើយទាំងនោះ តើគាត់អាចប្រើចំណេះវិជ្ជារបស់គាត់ដោយប្រាជ្ញាយ៉ាងណាបាន ក្នុងពិភពលោកដែលមានសង្គ្រាមនៅគ្រានោះ? តើអ្វីដែលអាចដឹកនាំគាត់បាននោះ? តើដោយសាសន៍និយមឬ? តើដោយការប្រាថ្នាចង់បានរង្វាន់ខាងវត្ថុនិយមឬ? តើគាត់បានទទួលប្រាជ្ញាដ៏ពិតមែនឬ?
៥ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីការចប់សិក្សារបស់គាត់មក យុវបុរសនោះនិងប្រពន្ធរបស់គាត់បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ តាមរយៈពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះ ពួកគេបានទទួលចម្លើយជាច្រើន ដែលគេមិនដែលបានទទួលពីមុនៗមក។ ពួកគេក៏បានស្គាល់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត គឺព្រះយេហូវ៉ា។ កាលដែលពួកគេបានសិក្សាអំពីលោកម៉ូសេនៅឯសមុទ្រក្រហម និងអំពីលោកដានីយ៉ែលនិងពួកគូកនរបស់លោកក្នុងស្រុកបាប៊ីឡូននោះ ពួកគេក៏បានរៀននូវសារៈសំខាន់នូវការកោតខ្លាចព្រះ មិនមែនការខ្លាចមនុស្សទេ។ (និក្ខមនំ ១៤:១០-៣១; ដានីយ៉ែល ៣:៨-៣០) ការកោតខ្លាចព្រះបែបនេះ ហើយរួមបញ្ចូលនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតដល់ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានចាប់ផ្ដើមជំរុញឲ្យគេធ្វើអ្វីមួយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ដំណើរជីវភាពរបស់គេទាំងមូលក៏បានផ្លាស់ប្ដូរ។ នៅទីបំផុត យុវបុរសនេះបានស្គាល់នូវស្នាដៃនៃបុគ្គលដែលគាត់បានសិក្សាក្នុងជីវសាស្ត្រ។ គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមយល់អំពីគោលបំណងនៃបុគ្គលនោះ ដែលគាត់បានឃើញប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ក្នុងការសិក្សារូបសាស្ត្រ។ ជាជាងប្រើចំណេះវិជ្ជារបស់គាត់ដើម្បីនឹងបង្កើតឧបករណ៍ដែលអាចកំទេចចោលមនុស្សគ្នីគ្នា គាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់ចង់ជួយមនុស្សឯទៀតឲ្យស្រឡាញ់ព្រះនិងឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់គេវិញ។ ពួកគេបានចុះឈ្មោះក្នុងកិច្ចបំរើពេញពេល ជាពួកអ្នកប្រកាសព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ហើយក្រោយមក គេបានទៅឯសាលាគីលាតខាងព្រះគម្ពីរនិងប៉មយាម ហើយក៏ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើជាពួកសាសនទូត។
៦. បើសិនជាយើងមានប្រាជ្ញាដែលចាក់ឫសពីការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ានោះ តើយើងនឹងចៀសវាងពីការស្វែងរកមិនគិតវែងឆ្ងាយណាខ្លះ ហើយតើយើងនឹងធ្វើអ្វីទៅវិញ?
៦ ត្រូវហើយ មិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចធ្វើជាសាសនទូតបានទេ។ ប៉ុន្តែ យើងគ្រប់ៗគ្នាអាចមានចិត្តរីករាយនឹងប្រាជ្ញាដែលបានចាក់ឫសមាំមកពីការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា។ បើសិនជាយើងបណ្ដុះឲ្យមានប្រាជ្ញា យើងនឹងមិនខំប្រឹងស្រូបចូលនូវទស្សនៈវិជ្ជានៃពួកមនុស្ស ដែលគ្រាន់តែស្មានអំពីជីវិតនោះឡើយ។ យើងនឹងអនុវត្តតាមអ្វីដែលយើងរៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានបណ្ដាលមកពីប្រភពនៃជីវិត គឺព្រះយេហូវ៉ា ជាបុគ្គលដែលអាចឲ្យជីវិតជាអនន្តដល់យើង។ (ទំនុកដំកើង ៣៦:៩; កូល៉ុស ២:៨) ជាជាងក្លាយទៅជាខ្ញុំកញ្ជះនៃប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្ម ដែលនឹងជិតរលំចូលក្នុងសេចក្ដីហិនវិនាសនោះ យើងនឹងធ្វើតាមការទូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីឲ្យមានចិត្តស្កប់ស្កល់នឹងម្ហូបអាហារហើយសំលៀកបំពាក់ដែលយើងមាន កាលដែលយើងធ្វើឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ទុកជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:៨-១២) ជាជាងប្រព្រឹត្តហាក់បីដូចជាអនាគតរបស់យើងពឹងទៅលើការមានធូរធារក្នុងលោកីយ៍នេះ យើងនឹងជឿតាមពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា កាលដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់យើងថា លោកីយ៍នេះនិងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់វាកំពុងតែរសាត់បាត់ទៅ ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ នោះនឹងនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ។—យ៉ូហានទី១ ២:១៧
៧. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលសុភាសិត ១៦:១៦ជួយយើងឲ្យមានការគិតដ៏ត្រឹមត្រូវនោះ? (ខ) តើការធ្វើឲ្យបំណងរបស់ព្រះជាការសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង នឹងបានទទួលរង្វាន់អ្វីខ្លះ?
៧ នៅសុភាសិត ១៦:១៦ លើកទឹកចិត្តយើងដោយថ្លែងយ៉ាងពិតថា៖ «ការដែលបានប្រាជ្ញា[ប្រាជ្ញាដែលចាប់ផ្ដើមពីការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា] នោះវិសេសជាងបានមាស តើអំបាលម៉ានទៅ អើ ការដែលបានយោបល់ នោះគួររើសយកជាជាងប្រាក់ទៅទៀត»។ ការមានប្រាជ្ញានិងការយល់បែបនេះ បណ្ដាលឲ្យយើងចាត់ទុកបំណងរបស់ព្រះជាការសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ហើយតើព្រះបានប្រគល់ឲ្យពួកស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់ធ្វើកិច្ចការអ្វី ក្នុងកំឡុងពេលនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្សលោកយើងនេះ? នេះគឺកិច្ចការប្រកាសអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ និងការជួយមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះឲ្យបានទៅជាពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) នេះជាកិច្ចការដែលផ្ដល់ឲ្យរង្វាន់នូវសេចក្ដីស្កប់ស្កល់ដ៏ពិត ព្រមទាំងសុភមង្គលជាច្រើនផង។ ដូច្នេះ ដោយមានមូលហេតុល្អ ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា៖ «សប្បាយហើយ អស់អ្នកណាដែលរកបានប្រាជ្ញា»។—សុភាសិត ៣:១៣
ការការពារពីអំពើខុសទំនង
៨. (ក) សូមប្រាប់នូវផលប្រយោជន៍ទីពីរដែលបានមកពីការកោតខ្លាចព្រះ? (ខ) តើយើងត្រូវបានការពារពីអំពើអាក្រក់ណាខ្លះ? (គ) តើតាមរបៀបណាដែលការកោតខ្លាចព្រះ នឹងទៅជាកម្លាំងជំរុញយ៉ាងខ្លាំងមួយនោះ?
៨ ផលប្រយោជន៍ទីពីរដែលមានមកពីការកោតខ្លាចព្រះ នោះគឺថាយើងត្រូវបានការពារពីការធ្វើអ្វីៗដែលជាអាក្រក់។ អស់អ្នកដែលគោរពព្រះដ៏ជ្រាលជ្រៅនោះ ពុំសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនគេនូវអ្វីជាល្អនិងអ្វីជាអាក្រក់ឡើយ។ ចំពោះអ្វីៗដែលព្រះមានបន្ទូលថាជាល្អនោះ ពួកគេពុំមានទស្សនៈថាជាអាក្រក់ទេ ហើយពួកគេក៏មិនគិតថាអ្វីៗដែលព្រះមានបន្ទូលថាអាក្រក់ ទៅជាល្អវិញដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:១, ២៧; អេសាយ ៥:២០, ២១) ម្យ៉ាងវិញទៀត បុគ្គលណាដែលមានការកោតខ្លាចព្រះ មិនចាត់ទុកថាគ្រប់គ្រាន់ទេ បើគ្រាន់តែដឹងនូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថាល្អនិងអាក្រក់នោះ។ បុគ្គលបែបនេះស្រឡាញ់នូវអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ ហើយស្អប់នូវអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាស្អប់ដែរ។ ជាលទ្ធផល គាត់ប្រព្រឹត្តដោយសមស្របនឹងបមាណីយរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះហើយ ដូចជាបានចែងមកក្នុងសុភាសិត ១៦:៦«មនុស្សនឹងរួចពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន ដោយកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ ការកោតខ្លាចព្រះបែបនេះ នឹងទៅជាកម្លាំងជំរុញយ៉ាងខ្លាំង ឲ្យបុគ្គលម្នាក់បានសម្រេចនូវអ្វីដែលគាត់មិនអាចធ្វើទៅបានដោយកម្លាំងរបស់គាត់ផ្ទាល់នោះ។
៩. តើតាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំង មិនចង់ធ្វើឲ្យអ្វីដែលទ្រង់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យ មានអានុភាពលើស្ត្រីម្នាក់នៅប្រទេសម៉ិចស្សីកូ ហើយដោយមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
៩ ទោះបីជាការកោតខ្លាចព្រះទើបតែចាប់ផ្ដើមលូតលាស់ក្នុងបុគ្គលណាម្នាក់ក្ដី នេះក៏អាចធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តមុតមាំដើម្បីចៀសវាងពីការធ្វើអ្វីមួយ ដែលគាត់នឹងស្ដាយក្រោយមួយជីវិតរបស់គាត់ដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះម្នាក់នៅប្រទេសម៉ិចស្សីកូ បានសួរស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់អំពីការពន្លូតកូន។ ស្មរបន្ទាល់នោះបានអានបទគម្ពីរបីបួនជូនស្ត្រីនោះ រួចបានវែកញែកថា៖ «ចំពោះព្រះជាអ្នកបង្កើត ជីវិតគឺសំខាន់ណាស់ សូម្បីតែជីវិតរបស់កូនដែលមិនទាន់កើតមកក៏ដោយ»។ (និក្ខមនំ ២១:២២, ២៣; ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៦) ការពិនិត្យពីមន្ទីរព្យាបាលរោគបានចង្អុលប្រាប់ថា ទារករបស់នាងអាចទៅជាក្មេងប្លែកពីធម្មតា។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ដោយនាងបានឃើញរឿងនេះក្នុងពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះ នេះបានបណ្ដាលឲ្យនាងសម្រេចចិត្តនឹងសម្រាលកូន។ គ្រូពេទ្យរបស់នាងបានបដិសេធមិនព្រមជួបនាងទៀតទេ ហើយប្ដីរបស់នាងក៏បានគំរាមកំហែងលះលែងនាងដែរ ប៉ុន្តែនាងបានប្រកាន់ខ្ជាប់។ នៅពេលក្រោយមក នាងសម្រាលបានកូនស្រីមួយ—ជាកូនធម្មតា ដែលមានសុខភាពល្អព្រមទាំងដ៏ស្អាតទៀតផង។ ដោយមានចិត្តកតញ្ញូធម៌ នាងបានទៅរកពួកស្មរបន្ទាល់ ហើយពួកស្មរបន្ទាល់បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះជាមួយនឹងនាង។ ក្នុងរយៈមួយឆ្នាំ នាងនិងប្ដីរបស់នាងបានជ្រមុជទឹក។ នៅឯមហាសន្និបាតបីបួនឆ្នាំក្រោយមក ពួកគេមានចិត្តរីករាយណាស់ដោយបានជួបស្មរបន្ទាល់ដើមជាលើកម្ដងទៀត ហើយបានបង្ហាញកូនស្រីដែលមានអាយុបួនឆ្នាំដ៏ស្អាតរបស់គេ។ ប្រាកដណាស់ ការមានសេចក្ដីគោរពព្រះដ៏ត្រឹមត្រូវ និងសេចក្ដីប្រាថ្នាមិនចង់ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យនោះ គឺមានអនុភាពដ៏ខ្លាំងក្នុងជីវិតរបស់បុគ្គលណាម្នាក់។
១០. ការកោតខ្លាចព្រះអាចធ្វើឲ្យមនុស្សមានចិត្តមុតមាំក្នុងការចៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តខុសទំនងប្រភេទណា?
១០ ការកោតខ្លាចព្រះអាចធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តមុតមាំក្នុងការចៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តខុសទំនងជាច្រើនយ៉ាង។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១) នៅពេលដែលបានបណ្ដុះឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះ នេះអាចជួយបុគ្គលម្នាក់បញ្ចប់ការប្រព្រឹត្តអំពើបាបសម្ងាត់របស់គាត់ ដែលមានតែគាត់នឹងព្រះយេហូវ៉ាដឹងប៉ុណ្ណោះ។ នេះក៏អាចជួយគាត់ឲ្យរួចផុតពីខ្ញុំកញ្ជះនៃការបណ្ដោយខ្លួនក្នុងការប្រើស្រា ឬការប្រើគ្រឿងញៀនជ្រុលហួសដែរ។ អតីតវិសពន្ធម្នាក់នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូងបានពន្យល់ថា៖ «កាលដែលខ្ញុំបានរៀនចំណេះវិជ្ជាអំពីព្រះ ខ្ញុំក៏បានបណ្ដុះនូវការកោតខ្លាចធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យដែរ។ ខ្ញុំបានដឹងថាទ្រង់កំពុងតែទតមើល ហើយខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីៗឲ្យគាប់ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ណាស់។ ហើយនេះបានបណ្ដាលឲ្យខ្ញុំកំទេចចោលនូវគ្រឿងញៀនដែលមានជាប់ខ្លួន ដោយចុចទឹកទំលាក់ចូលក្នុងបង្គន់ទៅ»។ ការកោតខ្លាចព្រះបានជួយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់តាមរបៀបស្រដៀងគ្នានេះដែរ។—សុភាសិត ៥:២១; ១៥:៣
ការការពារពីការភ័យតក់ស្លុតដល់មនុស្ស
១១. តើការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ាដ៏ត្រឹមត្រូវអាចជួយការពារយើងពីអន្ទាក់ណាខ្លះ?
១១ ការកោតខ្លាចព្រះដ៏ត្រឹមត្រូវ ក៏ការពារយើងពីការខ្លាចដល់មនុស្សដែរ។ ទោះបីតិចឬច្រើនក្ដី មនុស្សជាច្រើនបានមានសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដោយការខ្លាចដល់មនុស្ស។ សូម្បីតែពួកសាវ័កនៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទក៏បានបោះបង់ចោលទ្រង់ ហើយបានគេចខ្លួននៅពេលដែលពួកទាហានមកចាប់ទ្រង់នៅឯសួនគែតសេម៉ានី។ ក្រោយមក នៅក្នុងទីធ្លានៃពួកសម្ដេចសង្ឃ ដោយមានភាពមិននឹងមាំ និងការភ័យតក់ស្លុតនោះ ពេត្រុសបានបដិសេធថាគាត់មិនមែនជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូទេ ព្រមទាំងបដិសេធថាគាត់មិនដែលស្គាល់ទ្រង់ផង។ (ម៉ាកុស ១៤:៤៨-៥០, ៦៦-៧២; យ៉ូហាន ១៨:១៥-២៧) ប៉ុន្តែ ពួកសាវ័កត្រូវបានជួយឲ្យមានភាពនឹងមាំខាងវិញ្ញាណឡើងវិញ។ ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងសម័យនៃស្តេចយេហូយ៉ាគីម អ៊ូរីយ៉ា ជាកូនរបស់សេម៉ាយ៉ា ដោយសារតែខ្លាចខ្លាំងពេកដែលគាត់បានបោះបង់ចោលកិច្ចបំរើរបស់គាត់ជាព្យាការីនៃព្រះយេហូវ៉ា ហើយក៏បានភៀសខ្លួនចេញពីប្រទេស តែត្រូវបានគេចាប់ប្រហារជីវិត។—យេរេមា ២៦:២០-២៣
១២. (ក) តើសុភាសិត ២៩:២៥ចង្អុលប្រាប់នូវការការពារអ្វីពីការខ្លាចមនុស្ស? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលការទុកចិត្តទៅលើព្រះអាចលូតលាស់ឡើង?
១២ តើអ្វីដែលអាចជួយបុគ្គលម្នាក់ឲ្យឈ្នះលើការខ្លាចមនុស្ស? ក្រោយពីបានព្រមានថា«ការដែលខ្លាចចំពោះមនុស្ស នោះនាំឲ្យជាប់អន្ទាក់»នោះ សុភាសិត ២៩:២៥ ចែងបន្ថែមថា៖ «តែអ្នកណាដែលទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ាពិត នោះនឹងបានសុខវិញ»។ ការទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាកត្ដាដ៏សំខាន់មួយ។ ការទុកចិត្តបែបនេះ គឺមានមូលដ្ឋានទៅលើចំណេះវិជ្ជានិងការពិសោធ។ ដោយសិក្សាពាក្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់ យើងឃើញនូវទីសំអាងនៃភាពត្រឹមត្រូវនៃផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏បានយល់នឹងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញនូវភាពទុកចិត្តបានរបស់ទ្រង់ ភាពពិតប្រាកដនៃកិច្ចសន្យារបស់ទ្រង់(រួមបញ្ចូលនៃដំណើររស់ឡើងវិញ) និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ព្រមទាំងឫទ្ធានុភាពដ៏មានព្រះចេស្ដាបំផុតរបស់ទ្រង់។ រួចមក នៅពេលយើងប្រព្រឹត្តទៅលើចំណេះវិជ្ជានោះ ដោយធ្វើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់ ហើយបដិសេធដោយម៉ឺងម៉ាត់នូវអ្វីៗដែលទ្រង់ប្រឆាំង នោះយើងនឹងបានពិសោធផ្ទាល់ខ្លួននូវសេចក្ដីស្រឡាញ់និងភាពទុកចិត្តបានពីទ្រង់។ យើងឃើញទីសំអាងផ្ទាល់ ថាព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់កំពុងតែអនុវត្តក្នុងការសម្រេចបំណងរបស់ទ្រង់។ ការទុកចិត្តរបស់យើងក៏លូតលាស់ឡើង ហើយការទុកចិត្តដល់ព្រះ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងដល់ទ្រង់ និងការខំប្រឹងប្រាថ្នាចៀសវាងពីការធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យនោះ ក៏លូតលាស់ឡើងដែរ។ ការទុកចិត្តបែបនេះ គឺបានស្ថាបនាឡើងលើគ្រឹះដ៏មាំមួន។ នេះគឺជាកំផែងការពារពីការខ្លាចដល់មនុស្ស។
១៣. តើតាមរបៀបណាដែលការកោតខ្លាចព្រះជួយយើងនៅឯកន្លែងធ្វើការរបស់យើង នៅឯផ្ទះ និងនៅឯសាលារៀននោះ?
១៣ ដោយយើងទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា រួមបញ្ចូលនឹងការកោតខ្លាចព្រះ នឹងធ្វើឲ្យយើងបានមាំមួនចំពោះអ្វីៗជាការត្រឹមត្រូវ បើសិនជានិយោជកគំរាមកំហែងថា យើងនឹងបាត់បង់ការងារធ្វើ បើយើងបដិសេធមិនយកតម្រាប់តាមការប្រព្រឹត្តមិនទៀងត្រង់ខាងជំនួញណាមួយ។ (ប្រៀបធៀប មីកា ៦:១១, ១២) ការកោតខ្លាចព្រះបែបនេះ បានជួយឲ្យជនគ្រីស្ទានរាប់ពាន់នាក់ក្នុងការខំព្យាយាមថ្វាយបង្គំដ៏ពិត កាលដែលជួបប្រទះការប្រឆាំងពីសមាជិកគ្រួសារដែលមិនជឿព្រះ។ ហើយក៏ផ្ដល់ឲ្យពួកយុវជនដែលនៅឯសាលារៀនឲ្យមានសេចក្ដីក្លាហាន ក្នុងការសម្គាល់ខ្លួនថា គេជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ ហើយនេះនឹងធ្វើឲ្យគេមានចិត្តមុតមាំដើម្បីអត់ទ្រាំការចំអកពីពួកសិស្ស ដែលសើចចំអកបមាណីយព្រះគម្ពីរ។ ដូច្នេះហើយបានជាក្មេងជំទង់ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់បាននិយាយថា៖ «អ្វីៗដែលពួកក្មេងខាងលោកីយ៍គិត នោះពិតជាមិនសំខាន់ទេ តែអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាគិត នោះពិតជាសំខាន់ជាង»។
១៤. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចមានជ័យជំនះ សូម្បីតែនៅពេលខ្លះដែលជីវិតរបស់គេត្រូវបានគំរាមកំហែងក្ដី?
១៤ ការមានជំនឿស៊ប់បែបនេះ ធ្វើឲ្យជនគ្រីស្ទានពិតមានកម្លាំងក្នុងការកាន់តាមផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានមាំមួន សូម្បីតែនៅពេលដែលជីវិតរបស់គេត្រូវបានគំរាមកំហែងក្ដី។ ពួកគេដឹងថា គេនឹងមានការបៀតបៀនពីលោកីយ៍។ ពួកគេដឹងថា ពួកសាវ័កត្រូវបានគេវាយ ហើយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទក៏បានពួកមនុស្សអាក្រក់វាយសម្លាប់ដែរ។ (ម៉ាកុស ១៤:៦៥; ១៥:១៥-៣៩; កិច្ចការ ៥:៤០; ប្រៀបធៀប ដានីយ៉ែល ៣:១៦-១៨) ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានការទុកចិត្តយ៉ាងពេញលេញថា ទ្រង់នឹងជួយពួកគេឲ្យបានមាំមួនក្នុងការអត់ទ្រាំ ពីព្រោះដោយជំនួយរបស់ព្រះ ពួកគេអាចមានជ័យជំនះបាន ហើយថាព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នកដែលនៅស្មោះត្រង់ជាមិនខាន—បើសិនជាការចាំបាច់នោះ គឺតាមរយៈដំណើររស់ឡើងវិញឲ្យមានជីវិតក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ទ្រង់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ព្រះនិងរួមបញ្ចូលការកោតខ្លាចព្រះ នោះបណ្ដាលឲ្យពួកគេចៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យទ្រង់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យ។
១៥. តើអ្វីដែលបានជួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់គេក្នុងបន្ទាយឃុំឃាំងមនុស្សណាត្សីនោះ?
១៥ នេះបានជួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអត់ទ្រាំយ៉ាងជោគជ័យនឹងអំពើដ៏អាក្រក់នៅបន្ទាយឃុំឃាំងមនុស្សណាត្សី ក្នុងកំឡុងទសវត្សឆ្នាំ១៩៣០និងទសវត្សឆ្នាំ១៩៤០។ ពួកគេអនុវត្តតាមឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូ នៅលូកា ១២:៤, ៥៖ «តែពួកសំឡាញ់អើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំឲ្យខ្លាចអ្នកណាដែលសំឡាប់បានតែរូបកាយ រួចក្រោយមក ពុំអាចធ្វើអ្វីទៀតបាននោះឡើយ។ ខ្ញុំនឹងបង្ហាញឲ្យអ្នកដឹងជាត្រូវខ្លាចដល់អ្នកណា គឺត្រូវឲ្យខ្លាចដល់ព្រះវិញ ដែលកាលណាទ្រង់សំឡាប់ នោះក៏មានអំណាចអាចបោះចោលទៅក្នុងនរកបានផង អើ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ត្រូវឲ្យខ្លាចដល់ព្រះអង្គចុះ»។ ដូច្នេះ ហ្គាស់ស្ដាវ អុសនើ ដែលជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់នៅក្នុងបន្ទាយឃុំឃាំងមនុស្សសាស៊ិនហៅហ្វ្សិន បានសរសេរថា៖ ‹ពួកទាហានបានបាញ់អូហ្គើស ឌិកម៉ាន ហើយបានគំរាមកំហែងនឹងបាញ់យើងចោលទាំងអស់ បើសិនជាយើងមិនចុះហត្ថលេខាក្នុងឯកសារលះបង់ជំនឿរបស់យើងនោះ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់បានចុះហត្ថលេខាឡើយ។ យើងមានការកោតខ្លាចក្រែងធ្វើអ្វីដែលទ្រង់មិនគាប់ព្រះហឫទ័យ ជាងការខ្លាចគ្រាប់កាំភ្លើងរបស់គេទៅទៀត›។ ការខ្លាចមនុស្សនាំឲ្យសម្របសម្រួល ប៉ុន្តែការកោតខ្លាចព្រះធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តមុតមាំចំពោះអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។
ការសង្គ្រោះជីវិត
១៦. តើអ្វីទៅដែលបានជួយលោកណូអេឲ្យរក្សាការប្រព្រឹត្តដ៏ត្រឹមត្រូវពីទសវត្សមួយទៅទសវត្សរហូតដល់ទឹកជំនន់ ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណាដែរ ចំពោះលោកនិងគ្រួសាររបស់លោក?
១៦ លោកណូអេបានរួចរស់ជីវិតពីថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នៃសម័យមុនទឹកជំនន់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេចព្រះទ័យនឹងកំទេចចោលលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់ជួជាតិនៅសម័យនោះ ដោយសារតែភាពអាក្រក់របស់មនុស្សលោក។ ប៉ុន្តែ នៅពេលចន្លោះនោះ លោកណូអេបានរស់នៅក្នុងលោកីយ៍ដែលពោរពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅ អំពើអសីលធម៌ដ៏ធ្ងន់ និងការមិនអើពើចំពោះព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ទោះជាលោកណូអេបានផ្សាយនៃសេចក្ដីសុចរិតក្ដី «គេឥតបានដឹងខ្លួនឡើយ ទាល់តែទឹកជន់ឡើង យកគេទៅទាំងអស់គ្នា»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៩) ប៉ុន្តែ លោកណូអេមិនបានញញើតពីកិច្ចការដែលទ្រង់ដាក់នៅពីមុខគាត់នោះឡើយ។ លោកបានធ្វើ«តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលព្រះបានបង្គាប់ គាត់ធ្វើការនោះសម្រេចទាំងអស់»។ (លោកុប្បត្តិ ៦:២២) តើអ្វីទៅដែលបានជួយលោកណូអេឲ្យរក្សាការប្រព្រឹត្តដ៏ត្រឹមត្រូវពីឆ្នាំមួយទៅឆ្នាំមួយរហូតដល់ទឹកជំនន់នោះ? ហេព្រើរ ១១:៧ ឆ្លើយថា៖ «ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះព្រះបានមានបន្ទូលពន្យល់លោកណូអេ ពីការដែលមើលមិនទាន់ឃើញនៅឡើយ ហើយដោយលោកមានសេចក្ដីកោតខ្លាច»។ ជាលទ្ធផល លោកនិងប្រពន្ធរបស់លោក ហើយកូនប្រុសៗនិងប្រពន្ធរបស់គេ ត្រូវបានសង្គ្រោះពីទឹកជំនន់។
១៧. (ក) ទោះជាមនុស្សឯទៀតធ្វើយ៉ាងណាក្ដី តើយើងត្រូវតែធ្វើអ្វី? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ពួកអ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា ជាមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បាយរីករាយពិតនោះ?
១៧ យើងរស់នៅក្នុងកំឡុងពេលដែលមានសភាពស្រដៀងនឹងសម័យរបស់លោកណូអេដែរ។ (លូកា ១៧:២៦, ២៧) ម្ដងនេះទៀត ការព្រមានក៏កំពុងតែផ្ដល់មកឲ្យដែរ។ វិវរណៈ ១៤:៦, ៧ ចែងប្រាប់អំពីទេវតាហោះកាត់កណ្ដាលមេឃ ដែលដាស់តឿនឲ្យមនុស្សពីគ្រប់ទាំងសាសន៍និងកុលសម្ព័ន្ធ ព្រមទាំងភាសាឲ្យ«កោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយសរសើរសិរីល្អរបស់ទ្រង់»។ ទោះជាមនុស្សនៅជុំវិញអ្នកធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយ សូមអ្នកធ្វើតាមពាក្យបន្ទូលទាំងនោះចុះ ហើយរួចមកសូមសម្ដែងសេចក្ដីអញ្ជើញនេះជូនអ្នកដទៃផង។ ដូចលោកណូអេ សូមប្រព្រឹត្តដោយមានជំនឿ ហើយបង្ហាញនូវការកោតខ្លាចព្រះចុះ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ អ្នកអាចនាំឲ្យមានការសង្គ្រោះជីវិតរបស់អ្នកនិងជីវិតរបស់មនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតដែរ។ កាលដែលយើងសង្ឃឹមនូវផលប្រយោជន៍ដែលមនុស្សកោតខ្លាចព្រះពិតបានទទួលនោះ យើងអាចចុះសម្រុងនឹងអ្នកទំនុកដំកើង ដែលច្រៀងថា៖ «មានពរហើយ អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំងចំពោះសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ១១២:១
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ តើមានផលប្រយោជន៍ដ៏អស្ចារ្យយ៉ាងណាខ្លះ ដោយការកោតខ្លាចព្រះពិតនោះ?
◻ តើប្រាជ្ញាដែលបានចាក់ឫសពីការកោតខ្លាចព្រះអាចការពារយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
◻ ហេតុអ្វីក៏ការកោតខ្លាចព្រះធ្វើឲ្យយើងបែរចេញពីការប្រព្រឹត្តអាក្រក់?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលការកោតខ្លាចព្រះការពារយើងពីការខ្លាចមនុស្សនោះ?
◻ តើការកោតខ្លាចព្រះមានការទាក់ទងយ៉ាងណាដែរ ចំពោះជីវិតនៅអនាគតរបស់យើង?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤, ២៥]
«មានពរហើយ អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំង ចំពោះសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ១១២:១