ការពឹងព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយសម្រាលទុក្ខ
‹សូមព្រះនៃសេចក្ដីអត់ធ្មត់ និងការសម្រាលទុក្ខ ទ្រង់ប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានគំនិតតែមួយ តាមព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ›។—រ៉ូម ១៥:៥
១. ហេតុអ្វីក៏ថ្ងៃនិមួយៗនាំឲ្យមានសេចក្ដីត្រូវការការសម្រាលទុក្ខកាន់តែខ្លាំងឡើង?
មួយថ្ងៃៗដែលកន្លងទៅ គឺនាំឲ្យមានសេចក្ដីត្រូវការការសម្រាលទុក្ខកាន់តែខ្លាំងឡើង។ អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរម្នាក់បានសង្កេតឃើញជាង១.៩០០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ថា«ជីវិតទាំងឡាយក៏ថ្ងូរ ហើយឈឺចាប់ជាមួយគ្នា ដរាបដល់គ្រាឥឡូវនេះ»។ (រ៉ូម ៨:២២) ក្នុងសម័យយើងនេះ មាន‹សេចក្ដីថ្ងូរ› និង ‹ការឈឺចាប់›ច្រើនជាងមុនៗទៅទៀត។ តាំងពីសង្គ្រាមលោកលើកទី១មក មនុស្សលោកបានរងទុក្ខវិបត្ដិបន្តបន្ទាប់គ្នា ដូចជាសង្គ្រាម ឧក្រិដ្ឋកម្ម និងមហន្តរាយធម្មជាតិ ដែលបណ្ដាលមកពីមនុស្សចាត់ចែងផែនដីមិនបានល្អ។—វិវរណៈ ១១:១៨
២. (ក) តើគួរបន្ទោសលើអ្នកណាជាងគេចំពោះទុក្ខវេទនារបស់មនុស្សលោកនៅបច្ចុប្បន្ននេះ? (ខ) តើហេតុការណ៍អ្វីដែលផ្ដល់ឲ្យយើងនូវមូលដ្ឋានចំពោះការសម្រាលទុក្ខ?
២ ហេតុអ្វីក៏មានការរងទុក្ខវេទនាជាច្រើនម្ល៉េះក្នុងសម័យយើងនេះ? នៅពេលរៀបរាប់អំពីការទម្លាក់សាតាំងពីស្ថានសួគ៌ បន្ទាប់ពីកំណើតនៃព្រះរាជាណាចក្រក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ ព្រះគម្ពីរឆ្លើយថា៖ «វេទនាដល់ផែនដី នឹងសមុទ្រវិញ ពីព្រោះអារក្សបានចុះមកឯអ្នករាល់គ្នា ទាំងមានសេចក្ដីឃោរឃៅជាខ្លាំង ដោយវាដឹងថាពេលវេលាវាខ្លីណាស់ហើយ»។ (វិវរណៈ ១២:១២) ការឃើញជាក់ស្តែងនូវការសម្រេចនៃទំនាយនេះ មានន័យថា យើងជិតមកដល់ទីបញ្ចប់នៃការគ្រប់គ្រងរបស់សាតាំងហើយ។ នេះធ្វើឲ្យយើងមានការស្រាលទុក្ខ ដោយដឹងថា មិនយូរប៉ុន្មានទៀត ជីវិតនៅលើផែនដីនឹងត្រឡប់ជាស្ថានភាពដ៏សុខសាន្ត ដែលមានមុនសាតាំងបាននាំឪពុកម្ដាយទីមួយរបស់យើងឲ្យបះបោរ!
៣. នៅពេលណាដែលមនុស្សមិនត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ?
៣ នៅដើមដំបូងឡើយ ព្រះអាទិទេពបានប្រទានឲ្យសួនដ៏ល្អមួយជាលំនៅសំរាប់គូស្វាមីភរិយាទីមួយ។ នេះបានស្ថិតនៅកន្លែងមួយដែលមានឈ្មោះជា អេដែន ដែលមានន័យថា «សេចក្ដីរីករាយ» ឬ «ការកំសាន្ត»។ (លោកុប្បត្តិ ២:៨) ម្យ៉ាងទៀត អ័ដាមនិងនាងអេវ៉ាមានសុខភាពល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ។ សូមគិតអំពីផ្នែកផ្សេងៗ ដែលគេអាចចំរើនសមត្ថភាពរបស់គេ—ក្នុងផ្នែកថែរក្សាសួនច្បារ សិល្បៈ សំណង់ បទភ្លេង។ សូមគិតផងដែរ អំពីសេចក្ដីបង្កើតទាំងឡាយដែលគេអាចរៀនពីនោះ កាលដែលគេបំពេញភារៈរបស់គេក្នុងការបង្ក្រាបផែនដីនិងធ្វើឲ្យបានជាសួនមនោរម្យ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៨) ប្រាកដហើយ ជីវិតរបស់អ័ដាមនិងនាងអេវ៉ានឹងអាចពេញទៅដោយសេចក្ដីរីករាយនិងការកំសាន្ត មិនមែនដោយសេចក្ដីថ្ងូរនិងការឈឺចាប់ទេ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ពួកគេនឹងមិនចាំបាច់ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខនោះឡើយ។
៤, ៥. (ក) ហេតុអ្វីក៏អ័ដាមនិងនាងអេវ៉ាបានធ្លាក់ពីការសាកល្បងនៃសេចក្ដីគោរពតាម? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលមនុស្សលោកបានក្លាយទៅជាត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ?
៤ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលអ័ដាមនិងអេវ៉ាត្រូវការនោះ គឺត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជ្រាលជ្រៅនិងការអបអរដល់ព្រះវរបិតាដ៏សប្បុរសរបស់គេនៅស្ថានសួគ៌។ សេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះនឹងច្បាស់ជាជំរុញគេឲ្យគោរពតាមព្រះ ក្នុងកាលៈទេសៈទាំងអស់។ (ប្រៀបធៀប យ៉ូហាន ១៤:៣១) ជាការសោកស្ដាយណាស់ ឪពុកម្ដាយទីមួយរបស់យើងមិនបានគោរពតាមព្រះមហាក្សត្រ ព្រះយេហូវ៉ានោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបណ្ដោយខ្លួនគេឲ្យនៅក្រោមអំណាចសាតាំង ជាទេវតាដ៏ថោកទាបម្នាក់។ សាតាំងនេះហើយដែលបានល្បួងនាងអេវ៉ាឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយបរិភោគផ្លែដែលបានហាមឃាត់។ រួចមក អ័ដាមបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដែរ នៅពេលដែលគាត់បានបរិភោគផ្លែពីដើមដែលបានព្រមានយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលឯងស៊ី នោះនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»។—លោកុប្បត្តិ ២:១៧
៥ តាមរបៀបនេះ គូស្វាមីភរិយាដែលមានបាបក៏ចាប់ផ្ដើមស្លាប់។ នៅពេលដែលកាត់ទោសដល់ជីវិត ព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅអ័ដាមថា៖ «ដីត្រូវបណ្ដាសាដោយព្រោះឯង ឯងត្រូវរកស៊ីពីដីដោយនឿយហត់អស់១ជីវិត ដីនឹងដុះជាបន្លាហើយនឹងអញ្ចាញឲ្យឯង ឯងត្រូវស៊ីអស់ទាំងតិណជាតិដែលដុះនៅស្រែចំការ»។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៧, ១៨) ដូច្នេះ អ័ដាមនិងនាងអេវ៉ាបានបាត់បង់នូវសេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងការកសាងផែនដីឲ្យទៅជាសួនមនោរម្យ។ ក្រោយពីបានបណ្ដេញចេញពីសួនអេដែន ពួកគេត្រូវតែរកម្ហូបអាហារដោយខំប្រឹងធ្វើការពីដីដែលត្រូវបណ្ដាសានោះ។ កូនចៅរបស់គេ ដោយបានទទួលបាបជាមរតក គឺស្ថានភាពស្លាប់នេះ ក៏ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខជាខ្លាំងដែរ។—រ៉ូម ៥:១២
សេចក្ដីសន្យាដ៏សម្រាលទុក្ខបានសម្រេច
៦. (ក) តើអ្វីជាសេចក្ដីសន្យាដ៏សម្រាលទុក្ខដែលព្រះបានធ្វើក្រោយពីមនុស្សលោកបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប? (ខ) តើឡាមេកបាននិយាយអំពីទំនាយអ្វីចំពោះការសម្រាលទុក្ខ?
៦ នៅពេលកាត់ទោសដល់មេផ្ដើមនៃការបះបោររបស់មនុស្ស ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងថាទ្រង់ជា‹ព្រះដែលប្រទានឲ្យការសម្រាលទុក្ខ›។ (រ៉ូម ១៥:៥) ទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះ ដោយសន្យាថានឹងបញ្ជូន«ពូជ»មួយ ដែលនៅទីបំផុត នឹងរំដោះកូនចៅរបស់អ័ដាមពីកម្មផលដ៏ហិនហោចនៃការបះបោររបស់អ័ដាម។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៥) ក្រោយមក ព្រះបានប្រទានឲ្យឃើញជាមុននូវការរំដោះនេះ។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានបណ្ដាលឲ្យឡាមេក ជាកូនចៅឆ្ងាយរបស់អ័ដាមតាមរយៈកូនគាត់ឈ្មោះ សេត ឲ្យទាយអំពីអ្វីដែលកូនរបស់ឡាមេកនឹងធ្វើ៖ ‹កូននេះនឹងសម្រាលទុក្ខយើងក្នុងការដែលយើងធ្វើ ហើយនឹងសេចក្ដីនឿយហត់របស់ដៃយើង ដោយព្រោះដីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បណ្ដាសា›។ (លោកុប្បត្តិ ៥:២៩) ស្របទៅតាមសេចក្ដីសន្យានេះ ក្មេងប្រុសនេះមានឈ្មោះជាណូអេ ដែលមានន័យថា«ការសំរាក» ឬ «ការលួងចិត្ត»។
៧, ៨. (ក) តើមានស្ថានការណ៍យ៉ាងណាដែលនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យស្ដាយអំពីការបង្កើតមនុស្ស ហើយតើទ្រង់មានបំណងនឹងធ្វើអ្វីអំពីរឿងនេះ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលលោកណូអេបានបំពេញតាមន័យនៃឈ្មោះរបស់គាត់?
៧ ក្នុងខណៈនោះ សាតាំងកំពុងតែបានទទួលពួកកាន់តាមជាច្រើនក្នុងចំណោមពួកទេវតានៅស្ថានសួគ៌។ ពួកទាំងនេះបានប្រែក្រឡាធ្វើជាមនុស្ស ហើយបានយកស្ត្រីស្អាតៗ ដែលជាកូនចៅរបស់អ័ដាមធ្វើជាប្រពន្ធ។ ការរួមគ្នាអធម្មជាតិនេះ បានធ្វើឲ្យសង្គមមនុស្សកាន់តែពុករលួយថែមទៀត ហើយបានបង្កើតពូជពួកមនុស្សធំសម្បើម [នេហ្វីលិម ឬ ហ្វេឡា, ព.ថ.]ដែលមិនគោរពព្រះ ដែលធ្វើឲ្យផែនដីពោរពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅ។ (លោកុប្បត្តិ ៦:១, ២, ៤, ១១; យូដាស ៦) «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ឃើញថា ការអាក្រក់របស់មនុស្សបានចំរើនជាច្រើនឡើងនៅផែនដី . . . នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ស្ដាយ ដោយបានបង្កើតមនុស្សមកលើផែនដី ហើយទ្រង់មានព្រះហឫទ័យព្រួយ»។—លោកុប្បត្តិ ៦:៥, ៦
៨ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបំណងនឹងកំទេចចោលពិភពលោកដ៏អាក្រក់នោះ ដោយប្រើទឹកជំនន់ពេញលោក ប៉ុន្តែមុនដំបូង ទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យលោកណូអេសង់ទូកធំមួយដើម្បីសង្គ្រោះជីវិត។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សជាតិនិងពូជសត្វទាំងឡាយបានសង្គ្រោះនោះ។ លោកណូអេនិងគ្រួសារនឹងច្បាស់ជាមានចិត្តធូរស្រាលយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ កាលដែលគេចេញពីទូកធំនោះ មកឃើញផែនដីស្អាតនេះ! ជាការគួរឲ្យសម្រាលទុក្ខណាស់ ដោយឃើញដីដែលត្រូវបណ្ដាសាបានដកចេញ ហើយមានការស្រួលធ្វើកសិកម្ម! ប្រាកដហើយ ទំនាយរបស់ឡាមេកបានសម្រេចមែន ហើយលោកណូអេបានបំពេញតាមន័យនៃឈ្មោះរបស់គាត់មែន។ (លោកុប្បត្តិ ៨:២១) ជាអ្នកបំរើស្មោះត្រង់នៃព្រះ លោកណូអេជាអ្នកនាំមុខនៃការផ្ដល់«ការសម្រាលទុក្ខ»ដល់មនុស្សលោក។ ប៉ុន្តែ ឥទ្ធិពលដ៏អាក្រក់របស់សាតាំងនិងពួកទេវតាបិសាចរបស់វា មិនបានវិនាសសូន្យទៅក្នុងទឹកជំនន់នោះទេ ហើយមនុស្សលោកនៅតែមានការថ្ងូរក្រោមបន្ទុកនៃអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់ដដែល។
បុគ្គលម្នាក់ដែលឧត្តមជាងលោកណូអេ
៩. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាអ្នកជំនួយនិងជាអ្នកសម្រាលទុក្ខដល់មនុស្សលោកដែលប្រែចិត្ត?
៩ នៅទីបំផុត ពូជដែលបានសន្យានោះបានមកដល់នៅចុងវេលានៃ៤០០០ឆ្នាំនៃប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្ស។ ដោយមានព្រះទ័យស្រឡាញ់មនុស្សលោក ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជូនបុត្រតែមួយគត់ដែលព្រះបង្កើតផ្ទាល់ឲ្យមកផែនដី ដើម្បីសោយទិវង្គតជាតម្លៃលោះសំរាប់មនុស្សលោកដែលមានបាប។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទផ្ដល់ការធូរស្បើយដល់មនុស្សមានបាបដែលប្រែចិត្ត ដែលអនុវត្តជំនឿលើការសោយទិវង្គតយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់។ មនុស្សទាំងអស់ដែលថ្វាយជីវិតទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកជាសិស្សនៃរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ បានទទួលការត្រជាក់ត្រជុំចិត្តហើយការសម្រាលទុក្ខជាស្ថាពរ។ (ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០; ១៦:២៤) ថ្វីបើគេមានភាពមិនល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ក៏ដោយ ពួកគេមានចិត្តសប្បាយយ៉ាងជ្រាលជ្រៅក្នុងការបំរើព្រះដោយមនសិការស្អាតស្អំ។ ជាការសម្រាលទុក្ខចំពោះពួកគេណាស់ ដោយដឹងថា បើគេបន្តអនុវត្តជំនឿលើព្រះយេស៊ូ គេនឹងបានទទួលរង្វាន់នៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច! (យ៉ូហាន ៣:៣៦; ហេព្រើរ ៥:៩) បើសិនជាពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយសារភាពទន់ខ្សោយ នោះពួកគេមានអ្នកជំនួយឬអ្នកសម្រាលទុក្ខ គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូហានទី១ ២:១, ២) ពីព្រោះពួកគេសារភាពអំពើបាបទាំងនេះ ហើយកាន់តាមជំហរព្រះគម្ពីរដើម្បីជៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាប ពួកគេនឹងបានធូរស្បើយ ដោយដឹងថា‹ព្រះមានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យពួកគេ›។—យ៉ូហានទី១ ១:៩; ៣:៦; សុភាសិត ២៨:១៣
១០. តើយើងបានរៀនអ្វីពីអព្ភូតហេតុដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើឡើង នៅពេលដែលទ្រង់គង់នៅផែនដីនៅឡើយ?
១០ កាលដែលព្រះយេស៊ូនៅលើផែនដីនៅឡើយ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យមានការត្រជាក់ត្រជុំ ដោយដោះលែងបុរសដែលបិសាចចូល ប្រោសជម្ងឺគ្រប់បែបយ៉ាង ហើយដោយប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ពិតហើយ អព្ភូតហេតុបែបនេះមានប្រយោជន៍គ្រាន់តែមួយរយៈពេលខ្លីបណ្ដោះ ពីព្រោះអស់អ្នកដែលបានទទួលពរនោះ នៅក្រោយមកបានទៅចាស់ជរាហើយស្លាប់ទៅវិញ។ ប៉ុន្តែដោយហេតុនេះ ព្រះយេស៊ូចង្អុលទៅពរអចិន្ត្រៃយ៍នៅអនាគត ដែលទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យមនុស្សលោកគ្រប់គ្នា។ ឥឡូវនេះ ជាស្តេចដ៏ខ្លាំងក្លា បន្ដិចទៀត ទ្រង់នឹងធ្វើច្រើនទៀត មិនគ្រាន់តែដេញពួកបិសាចប៉ុណ្ណោះទេ។ ទ្រង់នឹងទម្លាក់ពួកគេជាមួយមេដឹកនាំរបស់គេ សាតាំង ឲ្យចូលក្នុងស្ថានភាពដែលឥតមានសកម្មភាព។ រួចមក ការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះយេស៊ូនឹងចាប់ផ្ដើមឡើង។—លូកា ៨:៣០, ៣១; វិវរណៈ ២០:១, ២, ៦
១១. ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូហៅអង្គទ្រង់ជា«ម្ចាស់លើថ្ងៃឈប់សំរាក»?
១១ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា ទ្រង់ជា«ម្ចាស់លើថ្ងៃឈប់សំរាក» ហើយការប្រោសរបស់ទ្រង់ជាច្រើនបានប្រព្រឹត្តឡើងនៅថ្ងៃឈប់សំរាក។ (ម៉ាថាយ ១២:៨-១៣; លូកា ១៣:១៤-១៧; យ៉ូហាន ៥:១៥, ១៦; ៩:១៤) ហេតុអ្វីក៏ទ្រង់ធ្វើអព្ភូតហេតុក្នុងថ្ងៃឈប់សំរាក? ពីព្រោះថ្ងៃឈប់សំរាកជាផ្នែកមួយនៃច្បាប់របស់ព្រះសំរាប់អ៊ីស្រាអែល ដូច្នេះនេះមានបំណងសំរាប់«សេចក្ដីល្អដែលត្រូវមក»។ (ហេព្រើរ ១០:១) ប្រាំមួយថ្ងៃនៃកិច្ចការរំឭកយើងអំពីការគ្រប់គ្រងជិះជាន់របស់សាតាំង៦.០០០ពាន់ឆ្នាំទៅលើមនុស្សលោក។ ថ្ងៃឈប់សំរាកនៅចុងសប្ដាហ៍ រំឭកយើងនូវការសំរាកដ៏សម្រាលទុក្ខ ដែលមនុស្សលោកនឹងមានក្នុងកំឡុងនៃការសោយរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាបុគ្គលដែលឧត្តមជាងលោកណូអេ។—ប្រៀបធៀប ពេត្រុសទី២ ៣:៨
១២. តើយើងអាចរង់ចាំការពិសោធដ៏សម្រាលទុក្ខណាខ្លះ?
១២ នៅទីបំផុត ពួកអនុរាស្ត្រនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងបានធូរស្បើយយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ កាលដែលពួកគេរួចផុតពីឥទ្ធិពលដ៏អាក្រក់របស់សាតាំង! ពួកគេនឹងទទួលការសម្រាលទុក្ខថែមទៀត កាលដែលពួកគេទទួលការប្រោសឲ្យជាខាងរូបកាយ ផ្លូវចិត្ត និងគំនិត។ (អេសាយ ៦៥:១៧) រួចមក សូមគិតនូវការអរសប្បាយរបស់គេ កាលដែលពួកគេទទួលស្វាគមន៍ពួកស្ងួនភ្ងារបស់គេពីផ្នូរ! តាមរបៀបនេះ ព្រះ«នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ»។ (វិវរណៈ ២១:៤) កាលដែលប្រយោជន៍នៃយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូមានឥទ្ធិពលលើពួកគេ អនុរាស្ត្រដែលចេះគោរពនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងរីកចំរើនបានគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលរួចផុតពីឥទ្ធិពលដ៏អាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាងនៃអំពើបាបរបស់អ័ដាម។ (វិវរណៈ ២២:១-៥) រួចមក សាតាំងនឹងត្រូវដោះលែង‹មួយរយៈពេលខ្លី›។ (វិវរណៈ ២០:៣, ៧) មនុស្សលោកទាំងអស់ដែលលើកដំកើងអធិបតេយ្យភាពដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នឹងទទួលរង្វាន់នៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ សូមគិតអំពីអំណរនិងការធូរស្រាលដែលមិនអាចរៀបរាប់បាន ដែល«បានរួចពីចំណងនៃសេចក្ដីពុករលួយ»! ដូច្នេះ មនុស្សលោកដែលគោរពតាមនឹង«បានសេរីភាពនៃសិរីល្អរបស់ពួកកូនព្រះវិញ»។—រ៉ូម ៨:២១
១៣. ហេតុអ្វីក៏គ្រីស្ទានទាំងអស់ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខដែលព្រះប្រទានឲ្យ?
១៣ នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងបន្តនៅក្រោមការថ្ងូរនិងការឈឺចាប់ ដែលមានទូទៅចំពោះពួកអ្នករស់នៅក្រោមរបបដ៏អាក្រក់របស់សាតាំង។ ជម្ងឺខាងរូបកាយនិងផ្លូវចិត្តមានកាន់តែច្រើនឡើងទៅលើមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា រួមបញ្ចូលពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែរ។ (ភីលីព ២:២៥-២៧; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤) ម្យ៉ាងទៀត ជាគ្រីស្ទានយើងតែងតែជួបការចំអកមើលងាយនិងការបៀតបៀន ដែលសាតាំងដាក់មកលើយើង ដោយសារ‹ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាជាងមនុស្ស›។ (កិច្ចការ ៥:២៩) ដូច្នេះ បើយើងចង់ស៊ូទ្រាំក្នុងការធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះរហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃរបបរបស់សាតាំង យើងត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ ជំនួយ និងកម្លាំងដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យ។
ទីស្វែងរកការសម្រាលទុក្ខ
១៤. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានសន្យាអ្វីនៅក្នុងរាត្រីមុននឹងទ្រង់សោយទិវង្គត? (ខ) តើត្រូវធ្វើអ្វីបើយើងចង់ទទួលផលប្រយោជន៍ពេញលេញពីការសម្រាលទុក្ខនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ?
១៤ នៅក្នុងរាត្រីមុននឹងទ្រង់សោយទិវង្គត ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ដល់ពួកសាវ័កទ្រង់ ថាមិនយូរប៉ុន្មានទៀត ទ្រង់នឹងចាកចេញពីពួកគេ ហើយត្រឡប់ទៅឯព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់វិញ។ នេះបានធ្វើឲ្យគេខ្វល់ខ្វាយចិត្តនិងសោកសង្រេងណាស់។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៣, ៣៦; ១៤:២៧-៣១) ដោយទទួលស្គាល់សេចក្ដីត្រូវការរបស់គេចំពោះការសម្រាលទុក្ខជាដរាបរៀងទៅ ព្រះយេស៊ូបានសន្យាថា៖ «ខ្ញុំនឹងទូលសូមព្រះវរបិតា ហើយទ្រង់នឹងប្រទានអ្នកសម្រាលទុក្ខមួយទៀតឲ្យគង់នៅជាមួយអ្នករាល់គ្នានៅអស់កល្បរៀងទៅ»។ (យ៉ូហាន ១៤:១៦, ព.ថ.) នៅទីនេះ ព្រះយេស៊ូសំដៅចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដែលបានចាក់ទៅលើពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ៥០ថ្ងៃក្រោយពីទ្រង់ត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។a ក្នុងចំណោមរឿងផ្សេងៗទៀត វិញ្ញាណរបស់ព្រះបានសម្រាលទុក្ខពួកគេពីសេចក្ដីទុក្ខលំបាក ហើយបានពង្រឹងកម្លាំងគេឲ្យបន្តធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ (កិច្ចការ ៤:៣១) ប៉ុន្តែ យើងមិនគួរគិតថា យើងនឹងបានជំនួយបែបនេះជាស្វ័យប្រវត្តនោះឡើយ។ ដើម្បីឲ្យយើងទទួលផលប្រយោជន៍ពេញលេញ គ្រីស្ទាននិមួយៗត្រូវតែខំអធិស្ឋានសុំជំនួយសម្រាលទុក្ខ ដែលព្រះប្រទានឲ្យតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។—លូកា ១១:១៣
១៥. តើមានផ្លូវណាខ្លះដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យយើងនូវការសម្រាលទុក្ខ?
១៥ របៀបមួយទៀតដែលព្រះប្រទានឲ្យការសម្រាលទុក្ខ គឺតាមរយៈបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ព្រះគម្ពីរ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដ្បិតអស់ទាំងសេចក្ដីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្ដីសង្ឃឹម ដោយសេចក្ដីអត់ធន់ នឹង[ការសម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.] ដោយសារគម្ពីរ»។ (រ៉ូម ១៥:៤) នេះបង្ហាញថាយើងត្រូវតែរៀនសូត្រនិងរំពឹងគិតជារឿយៗ ទៅលើអ្វីដែលបានសរសេរមកក្នុងព្រះគម្ពីរនិងក្នុងប្រកាសនវត្ថុដែលមានមូលដ្ឋានចេញពីព្រះគម្ពីរ។ ហើយយើងក៏ត្រូវការមកឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានជារឿយៗដែរ ព្រោះនេះជាកន្លែងដែលពាក្យដ៏សម្រាលទុក្ខត្រូវបានចែកចាយពីបន្ទូលរបស់ព្រះ។ គោលដៅដ៏ធំមួយនៃការមកជួបជុំបែបនេះ គឺដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។—ហេព្រើរ ១០:២៥
១៦. តើសំវិធានការដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះគួរតែជំរុញចិត្តយើងឲ្យធ្វើអ្វី?
១៦ សំបុត្ររបស់ប៉ុលជូនទៅពួករ៉ូម៉ាំងបង្ហាញនូវលទ្ធផលដ៏ល្អដែលយើងទទួលពីការឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីសំវិធានការដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «សូមព្រះនៃសេចក្ដីអត់ធ្មត់ នឹង[ការសម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.] ទ្រង់ប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានគំនិតតែ១ តាមព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រមព្រៀងមូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា»។ (រ៉ូម ១៥:៥, ៦) ត្រូវហើយ ដោយឆ្លៀតយកផលប្រយោជន៍យ៉ាងពេញលេញពីសំវិធានការដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះ យើងនឹងបានដូចព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលជាមេដឹកនាំដ៏ក្លាហានរបស់យើង។ នេះនឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យបន្តប្រើមាត់របស់យើង ដើម្បីលើកដំកើងព្រះក្នុងការផ្សាយ នៅឯកិច្ចប្រជុំរបស់យើង និងក្នុងការសន្ទនាជាមួយអ្នកជឿគ្នីគ្នា ហើយនិងក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងដែរ។
ក្នុងគ្រាទុក្ខលំបាកខ្លាំង
១៧. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្រាលទុក្ខរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ហើយមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
១៧ ព្រះយេស៊ូបានទៅជា«តប់ប្រមល់ជាខ្លាំង» ហើយ ‹មានចិត្តព្រួយយ៉ាងខ្លាំង› នៅក្នុងរាត្រីមុនទ្រង់សោយទិវង្គតយ៉ាងឈឺចាប់។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣៧, ៣៨) ដូច្នេះទ្រង់ក៏ដកខ្លួនចេញពីពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ហើយបានអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតាឲ្យជួយទ្រង់។ ‹ព្រះព្រមទទួលស្ដាប់ទ្រង់ដោយព្រោះទ្រង់កោតខ្លាច›។ (ហេព្រើរ ៥:៧) ព្រះគម្ពីររាយការណ៍ថា «នោះមានទេវតាលេចមកឯទ្រង់[ព្រះយេស៊ូ]អំពីស្ថានសួគ៌ មកចំរើនកំឡាំងថ្វាយ»។ (លូកា ២២:៤៣) របៀបដែលព្រះយេស៊ូបានប្រឈមមុខយ៉ាងក្លាហាននឹងពួកប្រឆាំងរបស់ទ្រង់ នោះបង្ហាញឲ្យឃើញថារបៀបដែលព្រះសម្រាលទុក្ខបុត្ររបស់ទ្រង់ គឺមានប្រសិទ្ធិភាពល្អមែន។—យ៉ូហាន ១៨:៣-៨; ៣៣-៣៨
១៨. (ក) នៅត្រង់ណានៃជីវិតរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលគាត់មានសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាខ្លាំងនោះ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចសម្រាលទុក្ខដល់ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលខំប្រឹងធ្វើការ ដែលមានចិត្តមេត្ដា?
១៨ សាវ័កប៉ុលបានជួបប្រទះសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាខ្លាំងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ការដើរផ្សាយរបស់គាត់នៅក្នុងក្រុងអេភេសូរ ក៏មានការ«ស្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើន ទាំងត្រូវសេចក្ដីល្បង ដោយកិច្ចកលរបស់ពួកសាសន៍យូដា»។ (កិច្ចការ ២០:១៧-២០) នៅទីបំផុត ប៉ុលបានចាកចេញពីក្រុងអេភេសូរ ក្រោយពីពួកគាំទ្រព្រះនាងអារទេមីស បានធ្វើឲ្យបណ្ដាជនក្នុងក្រុងបះបោរយ៉ាងខ្លាំងប្រឆាំងនឹងសកម្មភាពផ្សាយប្រកាសរបស់គាត់។ (កិច្ចការ ១៩:២៣-២៩; ២០:១) កាលដែលប៉ុលធ្វើដំណើរទៅទិសខាងជើងនៃក្រុងត្រូអាស គឺមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ នៅពេលមួយមុននឹងការបះបោរបានផ្ទុះឡើងក្នុងក្រុងអេភេសូរ គាត់បានទទួលសេចក្ដីរាយការណ៍ដ៏ព្រួយបារម្ភមួយ។ ក្រុមជំនុំថ្មីក្នុងក្រុងកូរិនថូសមានការបែកខ្ញែកគ្នា ហើយព្រមទាំងបណ្ដោយឲ្យមានការសហាយស្មន់ផង។ ដូច្នេះពីក្រុងអេភេសូរនេះហើយ ដែលប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រប្រដែប្រដៅយ៉ាងខ្លាំងមួយ ដោយសង្ឃឹមថានឹងកែតម្រូវស្ថានការណ៍នោះ។ នេះមិនមែនជាអ្វីដ៏ស្រួលមួយចំពោះគាត់ឡើយ។ ក្រោយមកក្នុងសំបុត្រលើកទីពីររបស់គាត់ គាត់និយាយប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ដោយខ្ញុំមានចិត្តលំបាក ហើយថប់ព្រួយ ព្រមទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើន»។ (កូរិនថូសទី២ ២:៤) ដូចប៉ុល គឺមិនជាការស្រួលទេចំពោះពួកអ្នកចាស់ទុំដែលមានចិត្តមេត្ដាធម៌ ក្នុងការឲ្យឱវាទនិងការប្រដែប្រដៅ ពីព្រោះពួកគេក៏ជ្រាបដឹងអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់គេដែរ។ (កាឡាទី ៦:១) ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងជួយសម្រាលទុក្ខដល់ពួកអ្នកដែលនាំមុខក្នុងចំណោមយើង ដោយធ្វើតាមឱវាទដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់គេ ដែលស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរ។—ហេព្រើរ ១៣:១៧
១៩. ហេតុអ្វីក៏ប៉ុលធ្វើដំណើរពីក្រុងត្រូអាសទៅស្រុកម៉ាសេដូន ហើយនៅទីបំផុត តើគាត់បានទទួលការធូរស្បើយយ៉ាងណា?
១៩ កាលដែលនៅក្រុងអេភេសូរប៉ុលមិនគ្រាន់តែបានសរសេរសំបុត្រទៅបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសទេ គាត់ក៏បានបញ្ជូនទីតុសឲ្យទៅជួយពួកគេដែរ ដោយចាត់គាត់ឲ្យរាយការណ៍ពីការប្រព្រឹត្តតបឆ្លើយរបស់គេដល់សំបុត្រនោះ។ ប៉ុលបានសង្ឃឹមនឹងជួបទីតុសនៅក្រុងត្រូអាស។ នៅទីនោះ ប៉ុលបានទទួលពរដោយមានឱកាសល្អសំរាប់ការផ្សាយប្រកាស។ ប៉ុន្តែ នេះមិនបានធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តធូរស្រាលពីការព្រួយបារម្ភទេ ពីព្រោះទីតុសមិនទាន់បានមកដល់នៅឡើយ។ (កូរិនថូសទី២ ២:១២, ១៣) ដូច្នេះ គាត់ក៏ធ្វើដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេដូន ដោយសង្ឃឹមថានឹងជួបទីតុសនៅទីនោះ។ ការព្រួយបារម្ភរបស់ប៉ុលបានទៅជាបន្ទុកធ្ងន់មួយ ដោយសារមានការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងដល់កិច្ចផ្សាយរបស់គាត់។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «កាលយើងខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងស្រុកម៉ាសេដូន នោះយើងខ្ញុំឥតមានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្តខាងសាច់ឈាមសោះ មានសុទ្ធតែសេចក្ដីលំបាកវិញ គឺនៅខាងក្រៅមានសេចក្ដីតតាំង ហើយខាងក្នុងមានសេចក្ដីភ័យខ្លាច តែព្រះអង្គដែលកំសាន្តចិត្តពួកអ្នកដែលត្រូវបន្ទាប ទ្រង់ក៏បានកំសាន្តចិត្តយើងខ្ញុំ ដោយអ្នកទីតុសមកដល់»។ (កូរិនថូសទី២ ៧:៥, ៦) ជាការធូរស្រាលមែន នៅទីបំផុតទីតុសបានមកដល់ ហើយប្រាប់ប៉ុលអំពីការប្រព្រឹត្តតបឆ្លើយដ៏ល្អនៃពួកកូរិនថូសដល់សំបុត្ររបស់គាត់!
២០. (ក) ដូចក្នុងករណីប៉ុល តើអ្វីជារបៀបដ៏សំខាន់មួយទៀតដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យការសម្រាលទុក្ខ? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់?
២០ ការពិសោធរបស់ប៉ុលគឺជាការសម្រាលទុក្ខដល់ពួកអ្នកបំរើព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះ ដែលពួកគេជាច្រើននាក់បានជួបប្រទះសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យពួកគេមាន‹ចិត្តទន់ទាប› ឬ ‹ចិត្តក្រៀមក្រំ›។ (សេចក្ដីបកព្រះគម្ពីរភីលីព) ត្រូវហើយ ‹ព្រះដែលប្រទានឲ្យការសម្រាលទុក្ខ› ទ្រង់ជ្រាបដឹងនូវសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើងរាល់គ្នា ហើយអាចប្រើយើងឲ្យសម្រាលទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាប៉ុលបានទទួលការសម្រាលទុក្ខពីសេចក្ដីរាយការណ៍របស់ទីតុស អំពីអាកប្បកិរិយាកែប្រែរបស់ពួកកូរិនថូស។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១១-១៣) ក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់របស់យើង យើងនឹងពិចារណានូវការប្រព្រឹត្តដ៏កក់ក្ដៅរបស់ប៉ុលដល់ពួកកូរិនថូស ហើយនូវរបៀបដែលនេះអាចជួយយើងឲ្យទៅជាអ្នកចូលរួមដ៏ល្អម្នាក់ក្នុងការសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a សហប្រតិបត្ដិការដ៏ធំមួយនៃវិញ្ញាណរបស់ព្រះទៅលើពួកគ្រីស្ទានសតវត្សទីមួយ គឺដើម្បីចាក់ប្រេងតាំងពួកគេឲ្យទៅជាបុត្រខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ហើយឲ្យទៅជាបងប្អូនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ (កូរិនថូសទី២ ១:២១, ២២) នេះគឺទុកសំរាប់តែពួកសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ១៤៤.០០០នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ (វិវរណៈ ១៤:១, ៣) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគ្រីស្ទានភាគច្រើនត្រូវបានប្រទានយ៉ាងសប្បុរសឲ្យមានសង្ឃឹមនូវជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅលើផែនដីមនោរម្យ។ ពួកគេទទួលជំនួយនិងការសម្រាលទុក្ខនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះដែរ ទោះបីព្រះមិនបានចាក់ប្រេងតាំងពួកគេក៏ដោយ។
តើអ្នកឆ្លើយបានទេ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលមនុស្សលោកត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូបានទៅជាឧត្តមជាងលោកណូអេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូហៅអង្គទ្រង់ជា«ព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃឈប់សំរាក»?
◻ តើតាមរបៀបណាខ្លះដែលព្រះប្រទានឲ្យការសម្រាលទុក្ខនៅសព្វថ្ងៃនេះ?
[ផែនទី/រូបភាពនៅទំព័រ១០]
(ដើម្បីមើលឃើញទាំងអស់ សូមមើលទស្សនាវដ្ដី)
ប៉ុលបានពិសោធការសម្រាលទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ពីសេចក្ដីរាយការណ៍របស់ទីតុសអំពីពួកកូរិនថូស
ម៉ាសេដូន
ភីលីព
ក្រិក
កូរិនថូស
អាស៊ី
ត្រូអាស
អេភេសូរ